ตั้งแต่เราจำความได้คือจำได้ว่าพ่อกับแม่ทะเลาะกันบ่อยๆละพ่อทำร้ายแม่ให้เห็นตั้งแต่ยังเด็ก
พ่อต้องออกไปทำงานต่างจังหวัดบ่อยๆ ทิ้งเราให้อยู่กับแม่ที่ขี้เมากันแค่2 คน แม่ไม่เคยดูแลเราเลยเอาแต่กินเหล้าแล้วก็เมา ให้เงินไปโรงเรียนวันละ5บาท10บาท บางวันก็ไม่ให้เลย เลี้ยงเราแบบอดๆอยากๆทิ้งๆขว้างๆ ปล่อยให้เรานอนคนเดียวตอนกลางคืน พาผู้ชายคนอื่นเข้าบ้าน เราอดมื้อกินมื้อบางวันก็กินข้าวคลุกน้ำปลา อนุบาล-ประถม เราแทบไม่มีเพื่อนเลยจำได้ว่าเพื่อนๆไม่อยากยุ่งกับเราเพราะเราเนื้อตัวมอมแมมสกปรก บางวันผ้าไม่ได้รีดไม่ได้ซักไปโรงเรียน นี่คือชีวิตตอนประถมของเรามีอีกเยอะแต่เล่าหมดคงยาว
ประมาณป.6 แม่ก็ไปมีแฟนใหม่เราเลยย้ายมาอยู่กับป้าพี่สาวของพ่อ เรารู้สึกว่าชีวิตเราโอเคขึ้น แต่เรารู้สึกว่าเราเกลียดลุงแฟนของป้ามาก เขาเหมือนรังเกียจเรา เขาด่าเราทุกวันด้วยคำว่า โง่ สรกปก ซกมก อีเหา อีดำ(ตอนนั้นเราเป็นเหาเพราะไม่มีคนดูแลและไม่ได้ดูแลตัวเอง) แล้วเขาตีเราตบหัวเราทั้งๆที่แม่ยังไม่เคยทำกับเราเลย เราโดนลุงตบหัวบ่อยๆเพราะแค่ออกไปนั่งนอกบ้าน(ข้างๆบ้านคือมันใกล้มาก) คือบางทีตามเรากลับบ้านดีๆเราก็กลับนะเราไม่เข้าใจว่าทำไมถึงต้องด่าหยาบคายทำไมต้องตบหัว บางทีเราจะอธิบายอะไรก็จะชี้หน้าด่าเราหาว่าเราเถียงคือต้องเงียบอย่างเดียว เรารู้สึกว่าเขาหมั่นไส้เรา ชอบด่าต่อหน้าคนอื่นตะโกนด่าเราเคยได้ยินลุงพูดว่าด่าให้แมร่งอายไปเลยประมาณนี้ เรารู้สึกว่าเราอยู่ที่นี่เราก็ไม่ได้มีความสุขอะไรก็ทุกข์เหมือนเดิม
เราเริ่มดูแลตัวเองเริ่มมีเพื่อน ช่วงนี้มันคงเป็นช่วงเวลาเดียวแหละที่เรามีความสุข เรามีเพื่อนคุยเพื่อนเล่นเพื่อนที่ไปไหนไปกัน ยอมรับว่านะว่าติดเพื่อนจนผลการเรียนเสีย(ประถมเราสอบได้เลขตัวเดียวตลอดด้วยตัวเราเอง) เรารู้สึกว่าเราเก็บกดทุกข์มามากเราอยากปล่อยตัวเองอยากทำตามใจตัวเองบ้าง จนเราเกือบไม่จบม.3เพราะติด0 20กว่าตัว(ม.1-3รวมกัน) แต่เราก็จบมาได้ด้วยตัวเราเองเหมือนเดิม
#พ่อ เขาโอนตังผ่านป้ามาให้เราใช้ทุกเดือน เรารู้สึกไม่ค่อยสบายใจเวลาคุยกับพ่อเพราะเราเห็นเขาทำร้ายแม่บ่อยครั้ง ตอนประถมเขาก็ดีเพราะเราผลการเรียนดี แต่พอขึ้นมัธยมมาเขาก็เปลี่ยนไป เขาพูดกะป้า(แต่เราได้ยิน)หลายครั้งนะว่าอายเวลาเดินไปไหนมาไหนกับเราตอนเด็กรู้สึกอายที่เราสรกปกตัวดำผมยุ่ง นานๆไปเขาพูดต่อหน้าเราเลยว่าเขาอายที่มีลูกแบบเรา เพราะการเรียนตกต่ำ นานๆไปเขาเริ่มเปลี่ยนไปมากขึ้น เขาทำร้ายเราเอาไม้กวาดมาตีหัวตีขา,ตัว เพราะเราติดศูนย์ เพราะว่าเขารู้ว่าเรามีแฟน เขาด่าเราว่า กะหร.. บอกว่าเรามีค่าแค่ให้เขานอน....เล่นๆพอเขาเบื่อแล้วเดี๋ยวเขาก็ทิ้ง แล้วก็อีกมากมาย ดูถูกเราสุดๆ เรารู้สึกเหมือนเราตัวคนเดียวนะ การที่มีแฟนมีเพื่อนคอยอยู่ข้างๆ มันทำให้เรารู้สึกดีบ้าง การที่เรามีแฟนเราคิดว่ามันเป็นความสุขเล็กๆน้อยๆของเรา ทำไมถึงต้องทำร้ายจิตใจกันขนาดนี้ไม่เข้าใจ
ปัจจุบันเราอายุแค่17นะ ตอนแรกเราก็เรียนอยู่ปวช.
ทีนี้พ่อตกงานพ่อไม่โอนตังให้ป้าแล้วแต่โอนให้เราเดือนละ2000 แน่นอนมันไม่พอที่จะเป็นค่าข้าวค่ารถ ถ้าเรานอนอยู่บ้านเฉยๆก็คงพอนะ แต่นี่เราต้องไปเรียน สุดท้ายเราก็ไปต่อไม่ไหวออกมาทำงาน ทำไปได้3 เดือน เราทำเซเว่นอะเชื่อมั้ยว่า เขาให้เราควงกะ เข้าบ่ายโมงเลิก11 โมงอีกวันอ่ะ เราทนเราเพราะเราไม่มีทางเลือก เราโดนให้ทำงานหนักควงกะบ่อยๆ จนเราไม่สบายขนาดเดินไปซื้อยายังไปไม่ได้เลย เป็นหนักมาก ป้าก็ไม่ยอมพาไปหาหมอ สรุปเขาไล่เราออก เงินเดือนก็ไม่ได้นะ โทรมาด่าแค่นี้เลย โอเคเราท้อมากเหมือนเราเสียดายอะทำมาอาทิตกว่าละแต่ไม่ได้ค่าแรง ปัจจุบันนี้นะเราว่างมาเดือนกว่า ใช้เงินเก็บตัว พ่อโอนมาให้แค่เดือนละ1000 เขาไม่ได้ทำงานแล้วใช่ว่าเขาจะมาอยู่กะเรานะปล่าวเลยเขาไปอยู่กะแฟนใหม่
#ปัจจุบัน เราเก็บตัวไม่พูดไม่คุยกับใครอยู่แต่ในห้อง เพื่อนชวนไปไหนไม่ไป ออกมาเจอแค่แฟนเพราะเหมือนเขาเข้าใจเราสุดแล้วอะ เรารู้สึกเหมือนตัวเองโรคจิต เก็บกด บางครั้งก็ปกติ บางครั้งก็ร้องไห้ บางครั้งก็โกรธ หงุดหงิด โยนข้าวของ เราไร้เป้าหมายไม่รู้จะอยู่ต่อไปทำไม
ระบายเรื่องราวชีวิตตั้งแต่จำความ เกลียดตัวเอง เกลียดครอบครัว
พ่อต้องออกไปทำงานต่างจังหวัดบ่อยๆ ทิ้งเราให้อยู่กับแม่ที่ขี้เมากันแค่2 คน แม่ไม่เคยดูแลเราเลยเอาแต่กินเหล้าแล้วก็เมา ให้เงินไปโรงเรียนวันละ5บาท10บาท บางวันก็ไม่ให้เลย เลี้ยงเราแบบอดๆอยากๆทิ้งๆขว้างๆ ปล่อยให้เรานอนคนเดียวตอนกลางคืน พาผู้ชายคนอื่นเข้าบ้าน เราอดมื้อกินมื้อบางวันก็กินข้าวคลุกน้ำปลา อนุบาล-ประถม เราแทบไม่มีเพื่อนเลยจำได้ว่าเพื่อนๆไม่อยากยุ่งกับเราเพราะเราเนื้อตัวมอมแมมสกปรก บางวันผ้าไม่ได้รีดไม่ได้ซักไปโรงเรียน นี่คือชีวิตตอนประถมของเรามีอีกเยอะแต่เล่าหมดคงยาว
ประมาณป.6 แม่ก็ไปมีแฟนใหม่เราเลยย้ายมาอยู่กับป้าพี่สาวของพ่อ เรารู้สึกว่าชีวิตเราโอเคขึ้น แต่เรารู้สึกว่าเราเกลียดลุงแฟนของป้ามาก เขาเหมือนรังเกียจเรา เขาด่าเราทุกวันด้วยคำว่า โง่ สรกปก ซกมก อีเหา อีดำ(ตอนนั้นเราเป็นเหาเพราะไม่มีคนดูแลและไม่ได้ดูแลตัวเอง) แล้วเขาตีเราตบหัวเราทั้งๆที่แม่ยังไม่เคยทำกับเราเลย เราโดนลุงตบหัวบ่อยๆเพราะแค่ออกไปนั่งนอกบ้าน(ข้างๆบ้านคือมันใกล้มาก) คือบางทีตามเรากลับบ้านดีๆเราก็กลับนะเราไม่เข้าใจว่าทำไมถึงต้องด่าหยาบคายทำไมต้องตบหัว บางทีเราจะอธิบายอะไรก็จะชี้หน้าด่าเราหาว่าเราเถียงคือต้องเงียบอย่างเดียว เรารู้สึกว่าเขาหมั่นไส้เรา ชอบด่าต่อหน้าคนอื่นตะโกนด่าเราเคยได้ยินลุงพูดว่าด่าให้แมร่งอายไปเลยประมาณนี้ เรารู้สึกว่าเราอยู่ที่นี่เราก็ไม่ได้มีความสุขอะไรก็ทุกข์เหมือนเดิม
เราเริ่มดูแลตัวเองเริ่มมีเพื่อน ช่วงนี้มันคงเป็นช่วงเวลาเดียวแหละที่เรามีความสุข เรามีเพื่อนคุยเพื่อนเล่นเพื่อนที่ไปไหนไปกัน ยอมรับว่านะว่าติดเพื่อนจนผลการเรียนเสีย(ประถมเราสอบได้เลขตัวเดียวตลอดด้วยตัวเราเอง) เรารู้สึกว่าเราเก็บกดทุกข์มามากเราอยากปล่อยตัวเองอยากทำตามใจตัวเองบ้าง จนเราเกือบไม่จบม.3เพราะติด0 20กว่าตัว(ม.1-3รวมกัน) แต่เราก็จบมาได้ด้วยตัวเราเองเหมือนเดิม
#พ่อ เขาโอนตังผ่านป้ามาให้เราใช้ทุกเดือน เรารู้สึกไม่ค่อยสบายใจเวลาคุยกับพ่อเพราะเราเห็นเขาทำร้ายแม่บ่อยครั้ง ตอนประถมเขาก็ดีเพราะเราผลการเรียนดี แต่พอขึ้นมัธยมมาเขาก็เปลี่ยนไป เขาพูดกะป้า(แต่เราได้ยิน)หลายครั้งนะว่าอายเวลาเดินไปไหนมาไหนกับเราตอนเด็กรู้สึกอายที่เราสรกปกตัวดำผมยุ่ง นานๆไปเขาพูดต่อหน้าเราเลยว่าเขาอายที่มีลูกแบบเรา เพราะการเรียนตกต่ำ นานๆไปเขาเริ่มเปลี่ยนไปมากขึ้น เขาทำร้ายเราเอาไม้กวาดมาตีหัวตีขา,ตัว เพราะเราติดศูนย์ เพราะว่าเขารู้ว่าเรามีแฟน เขาด่าเราว่า กะหร.. บอกว่าเรามีค่าแค่ให้เขานอน....เล่นๆพอเขาเบื่อแล้วเดี๋ยวเขาก็ทิ้ง แล้วก็อีกมากมาย ดูถูกเราสุดๆ เรารู้สึกเหมือนเราตัวคนเดียวนะ การที่มีแฟนมีเพื่อนคอยอยู่ข้างๆ มันทำให้เรารู้สึกดีบ้าง การที่เรามีแฟนเราคิดว่ามันเป็นความสุขเล็กๆน้อยๆของเรา ทำไมถึงต้องทำร้ายจิตใจกันขนาดนี้ไม่เข้าใจ
ปัจจุบันเราอายุแค่17นะ ตอนแรกเราก็เรียนอยู่ปวช.
ทีนี้พ่อตกงานพ่อไม่โอนตังให้ป้าแล้วแต่โอนให้เราเดือนละ2000 แน่นอนมันไม่พอที่จะเป็นค่าข้าวค่ารถ ถ้าเรานอนอยู่บ้านเฉยๆก็คงพอนะ แต่นี่เราต้องไปเรียน สุดท้ายเราก็ไปต่อไม่ไหวออกมาทำงาน ทำไปได้3 เดือน เราทำเซเว่นอะเชื่อมั้ยว่า เขาให้เราควงกะ เข้าบ่ายโมงเลิก11 โมงอีกวันอ่ะ เราทนเราเพราะเราไม่มีทางเลือก เราโดนให้ทำงานหนักควงกะบ่อยๆ จนเราไม่สบายขนาดเดินไปซื้อยายังไปไม่ได้เลย เป็นหนักมาก ป้าก็ไม่ยอมพาไปหาหมอ สรุปเขาไล่เราออก เงินเดือนก็ไม่ได้นะ โทรมาด่าแค่นี้เลย โอเคเราท้อมากเหมือนเราเสียดายอะทำมาอาทิตกว่าละแต่ไม่ได้ค่าแรง ปัจจุบันนี้นะเราว่างมาเดือนกว่า ใช้เงินเก็บตัว พ่อโอนมาให้แค่เดือนละ1000 เขาไม่ได้ทำงานแล้วใช่ว่าเขาจะมาอยู่กะเรานะปล่าวเลยเขาไปอยู่กะแฟนใหม่
#ปัจจุบัน เราเก็บตัวไม่พูดไม่คุยกับใครอยู่แต่ในห้อง เพื่อนชวนไปไหนไม่ไป ออกมาเจอแค่แฟนเพราะเหมือนเขาเข้าใจเราสุดแล้วอะ เรารู้สึกเหมือนตัวเองโรคจิต เก็บกด บางครั้งก็ปกติ บางครั้งก็ร้องไห้ บางครั้งก็โกรธ หงุดหงิด โยนข้าวของ เราไร้เป้าหมายไม่รู้จะอยู่ต่อไปทำไม