สวัสดีค่ะ เรามีเรื่องอยากปรึกษา ขอคำแนะนำ
ตั้งแต่เด็กมีแต่คนบอกว่าเราเรียบร้อย แต่เรากลับรู้สึกว่าตัวเองไม่ค่อยมีความรู้สึก ไปเที่ยวกับเพื่อนแล้วไม่ค่อยรู้สึกสนุก ไม่ค่อยสนใจเรื่องราวคนรอบข้าง หนักสุดก็แม่โพสต์ข้อความในเฟสบุ๊คแล้วเราไม่เคยคอมเม้น(แต่ก็มีกดไลค์บ้าง)จนแม่ถามว่าไม่คอมเม้นอะไรบ้างหรอ เลยทำให้เราเริ่มฉุกคิดว่าเราเย็นชาเหมือนที่แฟนเก่าบอกจริงๆหรือเปล่า แฟนเก่าบอกว่าเราเหมือนไม่มีความรู้สึก จนสุดท้ายก็จบกันไป เรามีเพื่อนสนิทอยู่แค่2-3 คน ก็จะเป็นประเภทไม่ค่อยพูด แต่ปรึกษาหรือคุยกันได้ทุกเรื่อง แต่ก็อีกนั่นแหละส่วนใหญ่จะเป็นเพื่อนเราที่ทักมา
เราไม่ค่อยกล้าคบใครไม่รู้เป็นเพราะประสบการณ์โดนเพื่อนแกล้ง ทำร้ายทุบตี หรือโดนหักหลังในตอนเด็กหรือเปล่า เราคิดว่าเราไม่ค่อยมีความรู้สึก แต่บ่อยครั้งเรามักร้องไห้หนักเหมือนอกจะแตกโดยไม่มีสาเหตุ ครั้งนึงเราเคยไปกราบพระธุดงค์ ท่านเทศน์ธรรมะในแบบที่เราไม่เคยได้ยินมาก่อน แม้จะเทศน์เป็นภาษาไทยแต่เรากลับฟังไม่รู้เรื่องเลย พยายามฟังไปสักพักทำไงก็ไม่รู้เรื่อง แล้วช่วงแวบตอนนั้นไม่รู้เกิดอะไรขึ้ึนจู่ๆก็ร้องไห้โฮกออกมา เราควบคุมตัวเองไม่ได้ เหมือนช่วงนึงมันขาดการรับรู้ไป ป้าที่ไปถามว่าท่านสอนอะไร เราบอกว่าไม่รู้ เรารู้เพียงว่าเราไม่รู้ หลังๆแม่เราไม่กล้าไปกับเราด้วย กลัวเรามีอาการแบบนั้นอีก แม่บอกอายคนอื่น
หลังจากนั้นเราได้ทุนมาเรียนต่างประเทศ ที่ต่างประเทศเจอปัญหาชีวิตหลายอย่าง จนทำให้คิดว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้า เราพยายามกำหนดลมหายใจ เดินจงกรม แต่ก็ไม่พ้นทุกข์ แต่ตอนที่ปล่อยให้เป็นธรรมชาติ ไม่ไปกำหนดอะไร รู้เพียงว่าใจทุกข์แล้วสักพักทุกข์ก็หายไป อาจจะหลังร้องไห้หรืออะไรก็เถอะ( รู้ว่าร่างกายร้องไห้ แต่ทำอะไรไม่ได้)เหมือนมันทุกข์น้อยลง ตอนนี้บางครั้งเราเริ่มกลัวตัวเอง หลังๆไม่ใช่แค่คอมเมนต์เฟสแม่แต่เราเริ่มไม่เล่นเฟสบุ๊คแล้ว ถ้ๅจะโพสต์ก็ต้องคิดคำมาเขียนความรู้สึกที่เราไม่ได้รู้สึกแบบนั้นจริงๆ ไม่ใช่ว่าเราไม่รักแม่นะ เรารู้สึกได้ว่าเรารักแม่แต่มันเป็นรูปแบบในแบบที่เราก็ไม่ค่อยเข้าใจ เราตั้งใจไว้ว่าจะหางานที่ได้เงินมากพอที่จะเลี้ยงได้ทั้งตัวเองและครอบครัว แต่งานที่เงินดีส่วนมากต้องคุยเก่ง คอนเนคชั่นเยอะ เราก็เป็นห่วงเรื่องพวกนี้อยู่เหมือนกัน อาจเป็นเพราะเราถูกเลี้ยงดูมาแบบเข้มงวด มีแต่กฎ เลยทำให้เป็นคนไม่ค่อยกล้าตัดสินใจ แล้วก็ไม่ค่อยมีความเห็นกับอะไร แต่เราก็เชื่อว่าเดี๋ยวก็คงค่อยๆปรับหรือเรียนรู้ไปได้
ปล.บางครั้งเราก็เห็นของแปลกๆบนท้องฟ้า(ที่เคยเห็นที่ใหญ่ที่สุดมีปีกคล้ายปีกนก มีขนาดใหญ่มากๆ ใส บินไปทางดวงจันทร์)ไม่ใช่ว่าเราอยากเห็นก็ปรากฏขึ้นมา แต่จะรู้ได้ด้วยความรู้สึก แล้วพอออกไปดูก็เห็นจริงๆ หรือบางครั้งรู้สึกเหมือนความรู้สึกมันหายไปแวบนึง แล้วจู่ๆก็กลับมา งงๆว่าเราเป็นใคร เห็นมือแวบแรกยังไม่รู้ว่าคือมือ แต่รู้ว่าเห็นอะไรบางอย่าง แล้วแวบต่อมาก็รู้ได้ว่าคือมือ เราเคยเป็นแบบนี้มา 4 ครั้ง เผื่อเป็นอาการทางจิตเราจะได้ไปหาจิตแพทย์
ไร้หัวใจ เย็นชา ผิดปกติ หรืออะไรกันแน่คะ ถ้าผิดปกติจะได้ไปพบแพทย์
ตั้งแต่เด็กมีแต่คนบอกว่าเราเรียบร้อย แต่เรากลับรู้สึกว่าตัวเองไม่ค่อยมีความรู้สึก ไปเที่ยวกับเพื่อนแล้วไม่ค่อยรู้สึกสนุก ไม่ค่อยสนใจเรื่องราวคนรอบข้าง หนักสุดก็แม่โพสต์ข้อความในเฟสบุ๊คแล้วเราไม่เคยคอมเม้น(แต่ก็มีกดไลค์บ้าง)จนแม่ถามว่าไม่คอมเม้นอะไรบ้างหรอ เลยทำให้เราเริ่มฉุกคิดว่าเราเย็นชาเหมือนที่แฟนเก่าบอกจริงๆหรือเปล่า แฟนเก่าบอกว่าเราเหมือนไม่มีความรู้สึก จนสุดท้ายก็จบกันไป เรามีเพื่อนสนิทอยู่แค่2-3 คน ก็จะเป็นประเภทไม่ค่อยพูด แต่ปรึกษาหรือคุยกันได้ทุกเรื่อง แต่ก็อีกนั่นแหละส่วนใหญ่จะเป็นเพื่อนเราที่ทักมา
เราไม่ค่อยกล้าคบใครไม่รู้เป็นเพราะประสบการณ์โดนเพื่อนแกล้ง ทำร้ายทุบตี หรือโดนหักหลังในตอนเด็กหรือเปล่า เราคิดว่าเราไม่ค่อยมีความรู้สึก แต่บ่อยครั้งเรามักร้องไห้หนักเหมือนอกจะแตกโดยไม่มีสาเหตุ ครั้งนึงเราเคยไปกราบพระธุดงค์ ท่านเทศน์ธรรมะในแบบที่เราไม่เคยได้ยินมาก่อน แม้จะเทศน์เป็นภาษาไทยแต่เรากลับฟังไม่รู้เรื่องเลย พยายามฟังไปสักพักทำไงก็ไม่รู้เรื่อง แล้วช่วงแวบตอนนั้นไม่รู้เกิดอะไรขึ้ึนจู่ๆก็ร้องไห้โฮกออกมา เราควบคุมตัวเองไม่ได้ เหมือนช่วงนึงมันขาดการรับรู้ไป ป้าที่ไปถามว่าท่านสอนอะไร เราบอกว่าไม่รู้ เรารู้เพียงว่าเราไม่รู้ หลังๆแม่เราไม่กล้าไปกับเราด้วย กลัวเรามีอาการแบบนั้นอีก แม่บอกอายคนอื่น
หลังจากนั้นเราได้ทุนมาเรียนต่างประเทศ ที่ต่างประเทศเจอปัญหาชีวิตหลายอย่าง จนทำให้คิดว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้า เราพยายามกำหนดลมหายใจ เดินจงกรม แต่ก็ไม่พ้นทุกข์ แต่ตอนที่ปล่อยให้เป็นธรรมชาติ ไม่ไปกำหนดอะไร รู้เพียงว่าใจทุกข์แล้วสักพักทุกข์ก็หายไป อาจจะหลังร้องไห้หรืออะไรก็เถอะ( รู้ว่าร่างกายร้องไห้ แต่ทำอะไรไม่ได้)เหมือนมันทุกข์น้อยลง ตอนนี้บางครั้งเราเริ่มกลัวตัวเอง หลังๆไม่ใช่แค่คอมเมนต์เฟสแม่แต่เราเริ่มไม่เล่นเฟสบุ๊คแล้ว ถ้ๅจะโพสต์ก็ต้องคิดคำมาเขียนความรู้สึกที่เราไม่ได้รู้สึกแบบนั้นจริงๆ ไม่ใช่ว่าเราไม่รักแม่นะ เรารู้สึกได้ว่าเรารักแม่แต่มันเป็นรูปแบบในแบบที่เราก็ไม่ค่อยเข้าใจ เราตั้งใจไว้ว่าจะหางานที่ได้เงินมากพอที่จะเลี้ยงได้ทั้งตัวเองและครอบครัว แต่งานที่เงินดีส่วนมากต้องคุยเก่ง คอนเนคชั่นเยอะ เราก็เป็นห่วงเรื่องพวกนี้อยู่เหมือนกัน อาจเป็นเพราะเราถูกเลี้ยงดูมาแบบเข้มงวด มีแต่กฎ เลยทำให้เป็นคนไม่ค่อยกล้าตัดสินใจ แล้วก็ไม่ค่อยมีความเห็นกับอะไร แต่เราก็เชื่อว่าเดี๋ยวก็คงค่อยๆปรับหรือเรียนรู้ไปได้
ปล.บางครั้งเราก็เห็นของแปลกๆบนท้องฟ้า(ที่เคยเห็นที่ใหญ่ที่สุดมีปีกคล้ายปีกนก มีขนาดใหญ่มากๆ ใส บินไปทางดวงจันทร์)ไม่ใช่ว่าเราอยากเห็นก็ปรากฏขึ้นมา แต่จะรู้ได้ด้วยความรู้สึก แล้วพอออกไปดูก็เห็นจริงๆ หรือบางครั้งรู้สึกเหมือนความรู้สึกมันหายไปแวบนึง แล้วจู่ๆก็กลับมา งงๆว่าเราเป็นใคร เห็นมือแวบแรกยังไม่รู้ว่าคือมือ แต่รู้ว่าเห็นอะไรบางอย่าง แล้วแวบต่อมาก็รู้ได้ว่าคือมือ เราเคยเป็นแบบนี้มา 4 ครั้ง เผื่อเป็นอาการทางจิตเราจะได้ไปหาจิตแพทย์