สวัสดีครับ ตามหัวข้อเลยครับ คือ ผมเลิกกับแฟนมาได้ 10 เดือนกว่าๆแล้วแต่ 8 เดือนแรก ผมตามง้อเธอตลอดช่วง 2 เดือนหลังผมไม่ค่อยได้คุยกับเธอ ผมไม่เข้าใจว่าทำไมเธอไม่ใจอ่อนให้ผมเลย ทั้งๆที่เธอยังรักผมอยู่(เพื่อนของเธอมาบอกผมนะ) เราคบกันมา 2 ปี กว่าๆ เธอเป็นคนที่นิสัยดีมากแบบมาเปลี่ยนทุกอย่างในชีวิตผมเลยก็ได้ เราคบกันตอนจบ ม.3 จริงๆ ผมจะไม่เรียนต่อ แต่เพราะเธอขอแล้วแนะนำให้ผมเรียนต่อ ผมก็เหมือนวัยรุ่นทั่วๆไปแต่จะไปฝั่งเกเรสะมากกว่า ตอนแรกผมก็ไม่ได้จริงจังอะไรเพราะเธอเป็นแฟนคนแรกเลยเผื่อใจไว้ คบกันแรกๆอะไรมันก็หวานเนอะ วันหนึ่งเราทะเลาะกันแต่เธอจะใช้เหตุผลกับผมทั้งๆที่ผมไม่ค่อยจะฟังเหตุผลของเธอใช้แต่อารมณ์ แต่เธอก็ยังใจเย็นค่อยๆ คุยกับผม เธอค่อยๆเปลี่ยนนิสัยผมจนผมไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตัวเองเปลี่ยนไปมากขนาดนี้ จากหน้ามือเป็นหลังมือเลยแหละ ผมไม่คิดเลยว่าจะคบกันมาได้ถึง 6 เดือน ผมก็เริ่มจริงจังกับเธอมากขึ้นเริ่มรู้นิสัยกันมากขึ้น ไหนๆ มันก็เป็นแฟนคนแรกของผมละผมก็อยากให้มันเป็นคนสุดท้ายด้วย ผมเลยคุยกับแม่เธอ(พ่อมันหน้ากลัวเลยเข้าทางแม่ ฮ่าๆ) ฐานะบ้านค่อนข้างยากจนผมกังวลกับฐานะตัวเองมากกลัวเธอจะรับไม่ได้ พอเธอรู้ฐานะทางบ้านผมเธอได้บอกประโยคนี้กับผมมันทำให้ผมร้องไห้เลย "กูไม่สนฐานะหลอก เราช่วยกันสร้างได้" ไม่ว่าจะทุกข์หรือสุขเธอก็เป็นอีกคนที่ค่อยอยู่ข้างๆผมตลอด ถ้าพวกคุณเจอผู้หญิงแบบนี้ก็ไม่อยากให้หลุดมือไปหลอกเนอะ แต่ผมทำพลาดจนปล่อยเธอหลุดมือไป ปัจจุบันเราก็ ม.6 ละเด็ก 61 สะด้วย ผมเข้าใจว่าเธอต้องการจะติวหนังสือไว้สอบ ถ้าเธอติดมหาลัยแล้ว ผมจะหน้าด้านไปง้อต่อหรือจะหยุดดีครับ?
จะตามง้อต่อดีไหม..