อยากตามหาผู้ชายคนหนึ่ง ที่ครั้งหนึ่งเราเคยได้รักกัน อยากถามเค้าว่ายังรู้สึกรักและคิดถึงเราบ้างไหม

เรื่องมีอยู่ว่า เราพบรักกันในบีทอกและคุยกันจนรู้จักกันมากพอ เลยตัดสินใจนัดพบกัน และเรากับเค้าก็รู้สึกดีต่อกันและกัน ซึ่งตัวเค้าเป็นผู้ชายที่ดีคนหนึ่ง ทั้งหน้าตาและบุคลิก หน้าที่การงาน เค้าไม่ใช่คนไทย เค้าเป็นชาวต่างชาติ มาทำงานที่ไทยเป็นบริษัท นำเข้าสินค้าและอาหาร ซึ่งช่วงที่เราคบกันเค้าไม่เคยบอกเกี่ยวกับปัญหาในธุรกิจของเค้า ในหนึ่งสัปดาห์เราจะนัดพบกันประมานหนึ่งถึงสองครั้งหลังเลิกงาน มันเป็นช่างเวลาที่มีความสุขมากๆไม่เคยรู้สึกว่ามันเหนื่ิยหรือลำบากอะไรเลยจริงๆเราคุยกันตลอดและมีช่วงหนึ่งที่เค้าบอกกับเราว่าต้องกับไปที่บ้านของเค้าเพื่อทำเรื่องต่อวีซ่า และเราก็ไม่ได้ติดต่อกันเลยในช่วงเวลานั้นเป็นเวลาเกือบสิบสี่วันซึ่งตัวเราเองนับวันรอตลอดว่าเมื่อไหร่เค้าจะติดต่อหาเราจนเรารู้สึกว่าเค้าคงไม่กลับมาแล้วจริงๆและคงไม่ได้รู้สึกอะไรกับเราจริงๆ
จนวันที่สิบห้าหลังจากที่เราตื่นนอนมีข้อความเข้ามาในมือถือ และนั่นคือข้อความจากเค้า ข้อความนั้นถูกส่งมาประมานตีสี่ ซึ่งเราดีใจมากๆน้ำตาไหลทั้งยิ้มและร้องไห้ไปพร้อมกัน และเราก็ได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง เพียงแค่ช่วงเวลาที่สั่นๆ สามสิบวัน หลังจากที่เค้ากลับมาเราก็นัดพบกันและไปเที่ยวสถานที่ต่างๆด้วยกันจนช่วงหนึ่งเรายุ่งมากๆไม่มีเวลาให้เค้าเลยจนทะเลาะกันบ่อยๆ ในวันหนึ่งเค้าติดต่อมาหาเราบ่อยๆมากๆทั้งส่งข้อความและโทรมา ถามเราว่าเราจะว่างพบเค้าได้เมื่อไหร่ทำไมมันยุ่งขนาดนั้น แค่จะหาเวลามาพบกันทำไมเค้าต้องมาอ้อนวอนเราขนาดนี้ จนเรารู้สึกแปลกใจว่า มันไมเค้าถึงอยากเจอเราบ่อยขึ้น จนเราแปลกใจและถามเค้าไปว่า มีอะไรรึเปล่า และเค้าก็เลยยอมบอกความจริงกับเราว่า บริษัทของเค้าจะถูกปิดลงในอีกสามสิบวัน ซึ่งความรู้สึกของเราเหมือนหัวใจมันแตกสลายเลยจริงๆเราร้องไห้หนักมากๆอ้อนวอนขอให้เค้าอยู่ต่อเพื่อเรา แต่เค้าก็บอกว่าจะให้เค้าอยู่ที่นี้ต่อได้ไง มันไม่ใช่บ้านของเค้าแล้วเค้าจะทำอะไรเลี้ยงชีพ และเราเลยตัดสินใจบอกเลิกเค้า แต่เค้าเองไม่ยอมเลิกและร้องไห้อ้อนวอนเราให้เรากลับไปหาเค้า เค้าขอร้องให้เราออกมาพบเค้า แต่เราไม่ใจอ่อน และตัดสินใจเดินออกจากเค้ามา ตัดขาดการติดต่อจากเค้า แต่เค้าก็พยายามอย่างสูงในช่วงเวลาห้าวันเพื่อติดต่อเรา จนสุดท้ายเรายอมออกไปเจอเค้า  เราทั้งสองต่างก็ร้องไห้ และความรู้สึกคงไม่แตกต่างกัน เค้าบอกว่าถ้าเราอยากเลิกกับเค้า เค้าจะยอมเลิกแต่หลังจากที่เค้ากลับไปแล้ว แต่ช่วงเวลาที่เค้ายังอยู่ที่ไทยอย่างเพิ่งเลิกกับเค้าเลย เราตกลง เพราะเรายังรักเค้าและรักมากๆจะเจ็บปวดยังไงเราก็จะยอม หลังจากนั้นเวลาผ่านไปรวดเร็ว จนเหลือเพียงสองวันสุดท้ายที่เค้าจะอยู่ที่ไทย เราร้องไห้ทุกวัน ทุกครั้งที่กอดเค้าเราพยายามจะไม่ร้องไห้ ไม่พูดมากเกินไปกับเรื่องพวกนี้ แต่เราทำไม่ได้ เราไม่อยากเสียเค้าไป ความสัมพันธ์มันมาไกลเกินจะทำใจได้ เราเลยขอที่อยู่เค้าและขอวีแชท ทุกสิ่งเพื่อจะให้สามารถติดต่อเค้าได้ แต่เค้ากับไม่ยอมเอาให้เรา เรารู้สึกว่า ความรู้สึกของเค้ามันยังไงกันแน่กับเรา เค้าให้เหตุผลว่า เค้าตัดสินใจแล้วว่าเค้าจะไป  เมื่อเราได้ยินแบบนี้ เราก็รู้เลยว่า เราคงโดนหลอกแล้วระ เค้าคงรักเราไม่มากพอหรือแค่ต้องการสนุกกับเราเท่านั้น และเราก็ตัดสินใจเดินออกมา ในช่วงเดือนแรก เราร้องไห้ทุกวัน เปิดดูรูปเค้า ทำอะไรไม่ได้เลย  ไม่มีอะไรที่สามารถจะติดต่อเค้าได้ อึกอัดไปหมด ใช้ชีวิตแบบเหมือนคนไร้ค่า จนวันนี้ผ่านมาห้าเดือนเราก็ยังคิดถึงเค้าทุกๆวัน แค่รักตัวเองมากขึ้น และใช้ชีวิตต่อไป พยายามเปิดใจให้มากขึ้น  อยากจะฝากบอกผู้ชายคนนั้น สักนิด  ทำไมคุณทำแบบนี้กับผู้หญิงที่รักคุณ คุณไม่สงสารเธอบ้างหรือ คุณบอกว่าคุณรักและอยากเจอเธออยากใช้เวลาด้วยกันมากๆ แต่คุณทิ้งเธอไปแบบนี้มันคือความรักงั้นเหรอ  ใจร้ายมากๆ