คือเราต้องบอกก่อนนะว่าเราก็ไม่ใช่คนดีอะไรมากมาย เคยทำผิดพลาดมาก็เยอะ เพราะความคึกคะนอง ความสนุก ความอยากลอง เราเป็นเด็กที่อยู่บ้านกับครอบครัวตั้งแต่เด็ก พอโตขึ้นมาสักหน่อยเราก็เริ่มมีเพื่อนมีแฟน แต่เราไม่ค่อยได้มีอิสระหรือมีโอกาสไปไหนมาไหนสักเท่าไหร่ จนเราเรียนอยู่ปีสามในตอนนั้นบ้านเรามีปัญหาเรื่องเงิน เราเลยตัดสินใจออกมาหางานพาร์ทไทม์ทำ ด้วยความที่ไม่เคยพบเจอโลกในตอนกลางคืนมันทำให้เราสนใจ อยากรู้อยากลอง เรามีเงิน มีเวลาได้ไปเที่ยว จนเราลืมตัว หลังจากนั้นไม่นานเราก็พบผู้ชายคนนึง เขาเป็นลูกค้าที่ร้านที่เราทำงาน ตอนแรกเราไม่ได้สนใจจะคุยหรืออะไรเลย แต่พอเขามาบ่อยๆเราก็ได้คุยกันได้รู้จักกัน ยิ่งนานวันเราก็ยิ่งรู้สึกสนิทกัน แต่ตอนนั้นเรามีแฟนอยู่แล้ว แฟนเราดีมากๆ เขาบอกว่าไม่ต้องทำหรอก เขากลัวว่าเราจะเปลี่ยนไปเพราะเขาก็เคยผ่านมาก่อน แต่เราไม่ฟังนั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้ชีวิตเราพังมาจนถึงทุกวันนี้
หลังจากนั้นด้วยความที่เราเป็นคนหวั่นไหวง่ายบวกกับไม่ค่อยทันคน ซื่อๆ คิดยังไงก็พูดก็ทำอย่างนั้น ไม่เคยคิดว่าคนอื่นจะมาหลอกเราถ้าเราให้ความจริงใจไป แต่มันกลับไม่ใช่ เรามีอะไรกันกับผู้ชายคนนั้นเพราะคิดว่ารัก เราทำผิดต่อแฟนมาก(ทั้งๆที่ตลอดเวลาเรามีแฟน เราไม่เคยนอกใจหรือทำเรื่องอะไรแบบนี้เลย) เรารู้สึกผิดมาก มันเกิดขึ้นหลายครั้งเพราะความโง่และใจอ่อนของเรา เราเลยเลือกที่จะจบความสัมพันธ์กับ้ชายคนนั้น แต่เราไม่กล้าบอกเลิกแฟนเพราะเขาดีกับเรามาก เราไม่รู้จะบอกหรืออธิบายต่อเขายังไง จนเราไปเจอเพื่อนของพี่เราเราก็รู้สึกชอบ อยากคุยอยากคบ แต่เราก็ตัดใจแล้วหนีออกมาก่อน มันไม่คุ้มเลยที่จะทำอะไีรแย่ๆอีก
เราใช้ชีวิตไปเรื่อยเปื่อย กับแฟนแทบจะไม่เคยทะเลาะกันเลย เขาเป็นคนดีมากๆๆ ดูแลเราเข้าใจเรา แต่ทำไมเรากลับรู้สึกเหมือนเขาเป็นแค่พี่ชายที่แสนดีกับเรา เราไม่กล้าบอกเลิกเขา เรามันขี้ขลาดจริงๆ จนถึงทุกวันนี้เรายังรู้สึกผิดต่อเขาอยู่เลย ทีนี้พอมันเริ่มนานไปๆเราทำใจอยู่นานว่าจะบอกเลิก เราทำผิดต่อเขา เพราะงั้นเราต้องเป็นคนออกมา จนเราได้มาเจอกับแฟนคนปัจจุบัน ตอนนั้นเราคุยกัน เขารอ รอให้เราเลิกกับแฟน ไม่ได้เข้ามายุให้ทะเลาะกันเลย แต่ใจเราตอนนั้นคือเลือกคนใหม่ไปแล้ว มันไม่เหลือความรู้สึกกับแฟนอีกแล้ว เราเลยตักสินใจบอกเขาไป เป็นครั้งแรกที่เราเห็นเขาร้องไห้ เพราะเขาะเข้มแข็งตลอด เราเสียใจที่ทำกับเขาแบบนั้น แต่เราต้องปล่อยเขาไปให้เจอคนดีๆ เรายอมรับกับสิ่งที่เราพลาดมา หลังจากนั้นเราก็คบกับแฟนใหม่ คนนี้ดีกับเรามากๆ ในตอนแรกก่อนที่เขาจะรู้อดีตเราอ่ะนะ จนมาวันนึงที่เขารู้เรื่องราวทั้งหมด ว่าเราผ่านอะไรมาบ้าง ทำอะไรมาบ้างเขากลับรู้สึกรับไม่ได้ขึ้นมาและเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ เราบอกเขาว่าถ้ารับไม่ได้ให้ไปซะตั้งแต่ตอนนี้ เพราะถ้าปล่อยไว้นานมันจะยิ่งแย่ แต่เขาไม่ยอม เขายอมผิดใจกับเพื่อน กับตนรอบข้าง(ตอนนั้นมีแต่คนมองเราไม่ดี ก็สมควรอ่ะเนอะ) เราบอกเขาว่าถ้างั้นดราจะพิสูจตัวเอง ทำให้ทุกคนยอมรับและจะ้ไปด้วยกัน
เรายอมเปลี่ยนตัวเองหมดทุกอย่างจากคนไม่ค่อยสนใจอะไร ไม่ค่อยรู้เรื่องรู้ราวอะไร ไม่เคยดูแลตัวเอง รักเดียวใจเดียว ไม่มองไม่สนไม่แคร์ผู้ชายคนอื่นเลย จนเราพึ่งมารู้ตัวว่าทั้งชีวิตเรามีแต่เขา ทุกอย่างที่เขาทำมันมีอิทธิพลต่อเรามาก เราไม่ได้มีประสบการณ์ความรักโชกโชนหรอกนะ เพราะเราไม่ค
เคยคิดจะจริงจังกับใคร เราทะเลาะกันมาตลอด1ปี3เดือน จนทุกๆคนรับรู้ว่าเราเลิกกันบ่อยแค่ไหน ทุกคนจนเอือมระอา และบอกให้เราพอ เพราะทุกครั้งที่ทะเลาะกันเราจะเสียความเป็นตัวเองไปเลย แบบอยู่ไม่ได้ ร้องไห้เหมือนใจจะขาด เรารู้แค่ว่าเรารักคนๆนี้มาก มากเกินกว่าจะรักตัวเอง เป็นแฟนคนแรกที่เราพาเข้าบ้าน แนะนำให้รู้จัก พาไปกินข้าวที่บ้าน พยาสามทุ่มเทดูแลทุกอย่างในชีวิตเท่าที่เราจะทำได้ แต่จนแล้วจนรอดเขาก็ให้อภัยอดีตเราไม่ได้เลย ทุกครั้งเขาจะแก้แค้นเราด้วยวิธีการทุกอย่าง ตั้งแต่คุยกับผู้หญิงคนอื่น ไปกับผู้หญิงคนอื่น แม้กระทั่งนอนกับผู้หญิงคนอื่น คือเขาพยายามทำทุกอย่างให้เหมือนที่เราทำ เราหมดปัญญาที่จะทำให้เขาเข้าใจแล้ว แม้แต่วิธีสุดท้ายคือไปนัดเจอผู้ชายคนนั้นไปถามคำถามที่เขาอยากรู้ ไปทำในสิ่งที่เขาอยากทำ ให้เราไปตรวจเลือด ทำทุกอย่างที่เขาขอ แต่เขากลับไม่ยอมรับ รับไม่ได้แล้วพาผู้หญิงอีกคนเข้ามาเข้ามาในช่วงที่เราทะเลาะกัน บอกผู้หญิงคนนั้นว่าเลิกกับเราแล้ว แต่ก็ยังมาเจอกับเราเรื่อยๆ พอเรารู้เราทักไปคุยกับผู้หญิงคนนั้นแต่สิ่งที่ได้คือผู้หญิงคนนั้นไม่ยอม บอกว่าจะเอา เพราะเราเลิกกันแล้ว เรานอยด์มากๆเขาปกป้องผู้หญิงที่ได้คุยกันแค่ไม่กี่เดือน ด่าเราดูถูกเราสารพัด แต่กลับยกยอว่าผู้หญิงคนนั้นดีกว่า เราหายไปจากเขาประมาณ3-4วัน ช่วงนั้นเราทรมานมาก ในใจมันอยากหายไป แต่ก็แค้น โกรธ โมโหที่เขาทำเหมือนทุกอย่างที่ผ่านมามันไม่เคยมีค่าเลย ความพยายามทุ่มเทของเราไม่เคยอยู่ในสายตาของเขาเลย เขามองว่าคนอื่นดีกว่า จากแค่คำพูดสวยหรู เราเลยยิ่งโกรธแค้น ต้องการเอาคืน ให้เจ็บเหมือนที่เราเจ็บ เราตามอาละวาด ตามจิก ตามรังความให้พวกมันทรมานเหมือนที่ทำกับเรา เราไม่เคยสู้คนเรายอมตลอด ให้อภัยตลอด แต่ครั้งนี้เราแค่คิดว่าเราจะรักษาความรู้สึกตัวเองบ้าง ทำไมเราต้องยอมให้พวกมันมีความสุขแล้วเราเป็นคนโง่ เรายอมรับผลกรรมจากสิ่งที่เราทำนะ แต่นี่เขาตั้งใจทำกับเรา ให้เราเจ็บ
จนวันที่อยู่ต่อหน้ากันอีกครั้งสามคน เราบอกให้เขาเลือก เขาตอบกลับมาว่าจะกลับคืนมา อาจจะเพราะต้องการปกป้องผญ. คนนั้นแต่เราก็ถามย้ำว่าแน่ใจหรอ ไม่เสียใจหรอ คิดดีๆนะ เขายังยืนยัน จนเวลาผ่านไป ล่าสุดคือเมื่อคืนเราทะเลาะกันแรงมากเพราะเรามารู้ทีหลังว่าเขาไปกับผญ.คนนั้นอีกแล้ว พวกมันทำหน้าตาเฉยเหมือนไม่ได้ทำอะไรผิดทั้งๆที่เราบอกให้เลิกยุ่งทั้งผญ.ทั้งผช.มันก็รับปากเรา แต่การกระทำเป็นอีกแบบ เรายิ่งโมโหมากขึ้นเรื่อยๆ เรายืนยันความต้องการของเราไปแล้วว่าเลิกกันได้ แต่เราขอให้เลิกยุ่งกับผญ.คนนั้นซะ เราคงอวยพรให้มีความสุขไม่ได้หรอก ในเมื่อเขาแทงข้างหลังเราแบบนี้ เพราะเราระแวงผญ.คนนี้มาตลอด แล้วมันก็เกิดขึ้นจริงๆ เราเลยยอมรับไม่ได้ ทั้งๆที่เราเองก็อยากเดินออกมาจากพวกเลวๆนั่นเหมือนกัน เราไม่ได้ว่าตะวเองดีกว่าใคร เราทำอะไรผิดมาก็เยอะ แต่อย่างน้อยๆควรเห็นแก่ความพยายามเราหน่อยไม่ได้หรือไง ถ้าจะจากก็จากด้วยดีดีกว่ามั้ย ทำไมต้องดึงคนอื่นเข้ามาทำให้เลิก ทั้งๆที่เขาก็พูดเองว่าเลิกไม่ได้จนต้องดึงผญ.คนนี้เข้ามา เราก็บอกไปว่าผญ.มีตั้งเยอะแยะทำไมต้องเป็นคนนี้ คนที่เราเคยระแวง ไม่เคยไว้ใจมาตลอด ทั้งๆที่เขาก็รู้แต่เขาก็ยังทำ ตอนนี้เราทรมานมาก อยากหลุดพ้นสักที แต่ความแค้นในใจก็ไม่ลดเลย เราอยากเห็นกรรมตามสนองพวกมันบ้าง อยากรู้ว่าจะยังไม่ความสุขหน้าระรื่นบนความไว้ใจความทุกข์ของเราได้อีกมั้ย
แฟนเรารับอดีตเราไม่ได้จนต้องดึงคนอื่นเข้ามาทำให้เลิกกัน
หลังจากนั้นด้วยความที่เราเป็นคนหวั่นไหวง่ายบวกกับไม่ค่อยทันคน ซื่อๆ คิดยังไงก็พูดก็ทำอย่างนั้น ไม่เคยคิดว่าคนอื่นจะมาหลอกเราถ้าเราให้ความจริงใจไป แต่มันกลับไม่ใช่ เรามีอะไรกันกับผู้ชายคนนั้นเพราะคิดว่ารัก เราทำผิดต่อแฟนมาก(ทั้งๆที่ตลอดเวลาเรามีแฟน เราไม่เคยนอกใจหรือทำเรื่องอะไรแบบนี้เลย) เรารู้สึกผิดมาก มันเกิดขึ้นหลายครั้งเพราะความโง่และใจอ่อนของเรา เราเลยเลือกที่จะจบความสัมพันธ์กับ้ชายคนนั้น แต่เราไม่กล้าบอกเลิกแฟนเพราะเขาดีกับเรามาก เราไม่รู้จะบอกหรืออธิบายต่อเขายังไง จนเราไปเจอเพื่อนของพี่เราเราก็รู้สึกชอบ อยากคุยอยากคบ แต่เราก็ตัดใจแล้วหนีออกมาก่อน มันไม่คุ้มเลยที่จะทำอะไีรแย่ๆอีก
เราใช้ชีวิตไปเรื่อยเปื่อย กับแฟนแทบจะไม่เคยทะเลาะกันเลย เขาเป็นคนดีมากๆๆ ดูแลเราเข้าใจเรา แต่ทำไมเรากลับรู้สึกเหมือนเขาเป็นแค่พี่ชายที่แสนดีกับเรา เราไม่กล้าบอกเลิกเขา เรามันขี้ขลาดจริงๆ จนถึงทุกวันนี้เรายังรู้สึกผิดต่อเขาอยู่เลย ทีนี้พอมันเริ่มนานไปๆเราทำใจอยู่นานว่าจะบอกเลิก เราทำผิดต่อเขา เพราะงั้นเราต้องเป็นคนออกมา จนเราได้มาเจอกับแฟนคนปัจจุบัน ตอนนั้นเราคุยกัน เขารอ รอให้เราเลิกกับแฟน ไม่ได้เข้ามายุให้ทะเลาะกันเลย แต่ใจเราตอนนั้นคือเลือกคนใหม่ไปแล้ว มันไม่เหลือความรู้สึกกับแฟนอีกแล้ว เราเลยตักสินใจบอกเขาไป เป็นครั้งแรกที่เราเห็นเขาร้องไห้ เพราะเขาะเข้มแข็งตลอด เราเสียใจที่ทำกับเขาแบบนั้น แต่เราต้องปล่อยเขาไปให้เจอคนดีๆ เรายอมรับกับสิ่งที่เราพลาดมา หลังจากนั้นเราก็คบกับแฟนใหม่ คนนี้ดีกับเรามากๆ ในตอนแรกก่อนที่เขาจะรู้อดีตเราอ่ะนะ จนมาวันนึงที่เขารู้เรื่องราวทั้งหมด ว่าเราผ่านอะไรมาบ้าง ทำอะไรมาบ้างเขากลับรู้สึกรับไม่ได้ขึ้นมาและเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ เราบอกเขาว่าถ้ารับไม่ได้ให้ไปซะตั้งแต่ตอนนี้ เพราะถ้าปล่อยไว้นานมันจะยิ่งแย่ แต่เขาไม่ยอม เขายอมผิดใจกับเพื่อน กับตนรอบข้าง(ตอนนั้นมีแต่คนมองเราไม่ดี ก็สมควรอ่ะเนอะ) เราบอกเขาว่าถ้างั้นดราจะพิสูจตัวเอง ทำให้ทุกคนยอมรับและจะ้ไปด้วยกัน
เรายอมเปลี่ยนตัวเองหมดทุกอย่างจากคนไม่ค่อยสนใจอะไร ไม่ค่อยรู้เรื่องรู้ราวอะไร ไม่เคยดูแลตัวเอง รักเดียวใจเดียว ไม่มองไม่สนไม่แคร์ผู้ชายคนอื่นเลย จนเราพึ่งมารู้ตัวว่าทั้งชีวิตเรามีแต่เขา ทุกอย่างที่เขาทำมันมีอิทธิพลต่อเรามาก เราไม่ได้มีประสบการณ์ความรักโชกโชนหรอกนะ เพราะเราไม่ค
เคยคิดจะจริงจังกับใคร เราทะเลาะกันมาตลอด1ปี3เดือน จนทุกๆคนรับรู้ว่าเราเลิกกันบ่อยแค่ไหน ทุกคนจนเอือมระอา และบอกให้เราพอ เพราะทุกครั้งที่ทะเลาะกันเราจะเสียความเป็นตัวเองไปเลย แบบอยู่ไม่ได้ ร้องไห้เหมือนใจจะขาด เรารู้แค่ว่าเรารักคนๆนี้มาก มากเกินกว่าจะรักตัวเอง เป็นแฟนคนแรกที่เราพาเข้าบ้าน แนะนำให้รู้จัก พาไปกินข้าวที่บ้าน พยาสามทุ่มเทดูแลทุกอย่างในชีวิตเท่าที่เราจะทำได้ แต่จนแล้วจนรอดเขาก็ให้อภัยอดีตเราไม่ได้เลย ทุกครั้งเขาจะแก้แค้นเราด้วยวิธีการทุกอย่าง ตั้งแต่คุยกับผู้หญิงคนอื่น ไปกับผู้หญิงคนอื่น แม้กระทั่งนอนกับผู้หญิงคนอื่น คือเขาพยายามทำทุกอย่างให้เหมือนที่เราทำ เราหมดปัญญาที่จะทำให้เขาเข้าใจแล้ว แม้แต่วิธีสุดท้ายคือไปนัดเจอผู้ชายคนนั้นไปถามคำถามที่เขาอยากรู้ ไปทำในสิ่งที่เขาอยากทำ ให้เราไปตรวจเลือด ทำทุกอย่างที่เขาขอ แต่เขากลับไม่ยอมรับ รับไม่ได้แล้วพาผู้หญิงอีกคนเข้ามาเข้ามาในช่วงที่เราทะเลาะกัน บอกผู้หญิงคนนั้นว่าเลิกกับเราแล้ว แต่ก็ยังมาเจอกับเราเรื่อยๆ พอเรารู้เราทักไปคุยกับผู้หญิงคนนั้นแต่สิ่งที่ได้คือผู้หญิงคนนั้นไม่ยอม บอกว่าจะเอา เพราะเราเลิกกันแล้ว เรานอยด์มากๆเขาปกป้องผู้หญิงที่ได้คุยกันแค่ไม่กี่เดือน ด่าเราดูถูกเราสารพัด แต่กลับยกยอว่าผู้หญิงคนนั้นดีกว่า เราหายไปจากเขาประมาณ3-4วัน ช่วงนั้นเราทรมานมาก ในใจมันอยากหายไป แต่ก็แค้น โกรธ โมโหที่เขาทำเหมือนทุกอย่างที่ผ่านมามันไม่เคยมีค่าเลย ความพยายามทุ่มเทของเราไม่เคยอยู่ในสายตาของเขาเลย เขามองว่าคนอื่นดีกว่า จากแค่คำพูดสวยหรู เราเลยยิ่งโกรธแค้น ต้องการเอาคืน ให้เจ็บเหมือนที่เราเจ็บ เราตามอาละวาด ตามจิก ตามรังความให้พวกมันทรมานเหมือนที่ทำกับเรา เราไม่เคยสู้คนเรายอมตลอด ให้อภัยตลอด แต่ครั้งนี้เราแค่คิดว่าเราจะรักษาความรู้สึกตัวเองบ้าง ทำไมเราต้องยอมให้พวกมันมีความสุขแล้วเราเป็นคนโง่ เรายอมรับผลกรรมจากสิ่งที่เราทำนะ แต่นี่เขาตั้งใจทำกับเรา ให้เราเจ็บ
จนวันที่อยู่ต่อหน้ากันอีกครั้งสามคน เราบอกให้เขาเลือก เขาตอบกลับมาว่าจะกลับคืนมา อาจจะเพราะต้องการปกป้องผญ. คนนั้นแต่เราก็ถามย้ำว่าแน่ใจหรอ ไม่เสียใจหรอ คิดดีๆนะ เขายังยืนยัน จนเวลาผ่านไป ล่าสุดคือเมื่อคืนเราทะเลาะกันแรงมากเพราะเรามารู้ทีหลังว่าเขาไปกับผญ.คนนั้นอีกแล้ว พวกมันทำหน้าตาเฉยเหมือนไม่ได้ทำอะไรผิดทั้งๆที่เราบอกให้เลิกยุ่งทั้งผญ.ทั้งผช.มันก็รับปากเรา แต่การกระทำเป็นอีกแบบ เรายิ่งโมโหมากขึ้นเรื่อยๆ เรายืนยันความต้องการของเราไปแล้วว่าเลิกกันได้ แต่เราขอให้เลิกยุ่งกับผญ.คนนั้นซะ เราคงอวยพรให้มีความสุขไม่ได้หรอก ในเมื่อเขาแทงข้างหลังเราแบบนี้ เพราะเราระแวงผญ.คนนี้มาตลอด แล้วมันก็เกิดขึ้นจริงๆ เราเลยยอมรับไม่ได้ ทั้งๆที่เราเองก็อยากเดินออกมาจากพวกเลวๆนั่นเหมือนกัน เราไม่ได้ว่าตะวเองดีกว่าใคร เราทำอะไรผิดมาก็เยอะ แต่อย่างน้อยๆควรเห็นแก่ความพยายามเราหน่อยไม่ได้หรือไง ถ้าจะจากก็จากด้วยดีดีกว่ามั้ย ทำไมต้องดึงคนอื่นเข้ามาทำให้เลิก ทั้งๆที่เขาก็พูดเองว่าเลิกไม่ได้จนต้องดึงผญ.คนนี้เข้ามา เราก็บอกไปว่าผญ.มีตั้งเยอะแยะทำไมต้องเป็นคนนี้ คนที่เราเคยระแวง ไม่เคยไว้ใจมาตลอด ทั้งๆที่เขาก็รู้แต่เขาก็ยังทำ ตอนนี้เราทรมานมาก อยากหลุดพ้นสักที แต่ความแค้นในใจก็ไม่ลดเลย เราอยากเห็นกรรมตามสนองพวกมันบ้าง อยากรู้ว่าจะยังไม่ความสุขหน้าระรื่นบนความไว้ใจความทุกข์ของเราได้อีกมั้ย