ตอนนี้ก็เป็นก็เป็นเวลา1 เดือนแล้วที่ผมเลิกกับแฟน หลังจากคบกันมา2ปี คือที่ผ่านมา ทุกอย่างมันโอเคกับผมมาก ตอนแรกผมไม่คิดด้วยซ่ำว่าจะคบกันถึง2ปี
คือเราเข้าใจกันมาก รักกันมากนะครับ มันเป็นสิ่งที่ผมคิด ว่าคนนี้แหละ ที่เราจะอยู่ด้วยไปแล้วมีความสุข อาจจะมีเวลาที่ทะเลาะกันแต่ผมเป็นคนที่ง้อเขาตลอด
ไม่ว่าผมจะผิดหรือถูก ผมมองแค่ว่า เวลาที่งอลกันหรือไม่คุยกันมันไม่มีความสุขเลย แต่วันดีๆที่ผมมีความสุขก็ต้องมาพังลง คนที่ดูเหมือนจะรักเรา แต่สุดท้าย มันก็เปลียนไปเป็นใครที่ที่ผมแทบไม่รู้จักเลย เปลียนไปมาก เวลาเขามีคนมาจีบ เขาบอกผมตลอดนะครับ ด้วยความเชื่อใจ ก็โอเค คิดแค่ว่าเชื่อใจ ผมก็ไม่ใช่ไม่มีเข้ามาในชีวิต ถึงจะสวยกว่าแฟนผม น่ารักกว่าแต่ผมเลือกที่จะไม่คุยเลย เพราะผมมองในมุมที่ว่า ถ้าเราโดนแบบนั้น เราคงเสียใจ ผมเลยไม่เคยนอกลู
นอกทาง แต่เขาคุยกับพี่คนนั้น เขาบอกว่าไม่ได้คิดไร ก็ด้วยความเชื่อใจอีกแหละ และวันที่ทุกอย่างมันพัง เขาบอกเลิกผม เขาก็บอกเหตุผลของเขามา มันเยอะเต็มไปหมดจนผมกลายเป็นคนที่แย่ในสายตาแฟนไปเลย แต่ผมก็คิดแค่ว่า เขามีเหตุผลของเขาที่เลือกแบบนี้ แต่มันก็โคตรไม่แฟร์ กับผมเลย เราทำทุกอย่างที่เราทำได้ เต็มที่แล้ว เขามองข้ามไป แล้วก็จะมีแต่เรื่องแย่ๆที่เขามองเห็น ทำไมเรารักใครคนหนึ่งเรามอบความรักให้ แต่เขามองข้าม แต่มองคนที่มาคุยด้วยดีไปทุกอย่าง
ประมาณ1อาทิตย์ที่เลิกกัน ผมไปง้อถึงห้อง เขาบอก กลับไม่ได้แล้ว หยุดเถอะ ผมไปเก็บของที่ห้องเขา น้ำตาผมไหลออกมา ไม่หยุด มันเจ็มมากเขานั่งเล่นโทรสับไม่สนใจ มันยิ่งทำให้ผมเสียใจ ทรามานมากจริงๆนะครับ แล้วผมก็กลับมาต่างจังหวัด อาทิตนั้น มันแย่มากๆ เสียใจมาก นอนร้องไห้ ก็มองตัวเองก็สงสารตัวเองเหลือเกิน
อาทิตย์ที่2หลังจากเก็บตัวอยู่ในห้อง อยู่เป็นอาทิต ชีวิตตอนนั้น มันคิดไรไม่ออก ไม่รู้จะทำ อยากนอน พอผมหลับก็ฝันถึง ตื่นมาร้องไห้ ผมเลยคิดว่า อยากออกไปวิ่ง ผมเดินออกห้อง เจอแม่ แม่ถามว่าเป็นไงมั่งลูก ผมเดินเข้าไปกอดแม่ แล้วก็บอกแม่ผมเสียใจ แล้วก็ร้องไห้ แม่บอกว่า เดียวมันก็ผ่านไปนะ แกอายุแค่นี้เอง ต้องผ่านอะไรอีกเยอะ (ตอนนี้ผมอายุ23พึ่งเรียน จบแล้วไปทำงานในกทม) แกยังมีแม่นะ พ่อแกถามแม่ตลอดเลยว่าแกเป็นไงมั่ง มีคนเป็นห่วงแกเยอะนะ แม่ก็ถามว่าอยากกินอะไรหรือป่าว ก็เลยได้นั่งคุยกับแม่ร้องไห้กับแม่ (เขินแม่อยุ่นะครับ ถ้าตอนนี้)
อาทิตย์ที่3เริ่มออกไปหาเพื่อน พอผมมีแฟนผมก็ห่างจากเพื่อนไปเลย เพื่อนถามคำแรก กลับมาแล้วหรอ เพื่อนเขารอออกจากบ้าน แล้วทุกอย่างมันก็เริ่มโอเค พอเราได้อยู่กับเพื่อน แต่มันจะเหงาๆหน่อยเวลาที่กลับบ้านมา
จุดที่ผมคิดได้ว่า ผไม่เคยโกดแฟนเก่าเลย ที่เขาเลือกแบบนั้น ผมดีใจด้วยว่าเขาคงเจอคนที่พร้อมจะดูแลเขา ในสิ่งที่เราทำไม่ได้ ผมก็ยิ้มมันออกมาแบบเต็มใจเลยนะครับ ยิ้มให้กับเขาที่มีความสุข ถึงเราจะเจ็บใจที่เวลาเขาลงรูปคู่ แต่ก็คิดบอกตัวเองว่า เขามีความสุขของเขาแล้ว ก็ดีแล้ว ยินดีด้วยนะ
ผมเป็นคนที่อยากเห็นแฟนสบาย ผมเลยอยากดูแลดอกไม้ดอกนั้นให้สวย ไม่ได้อยากตัดดอกไม้ดอกนั้นเพื่อมาดูและมันก็เฉาไป ถ้าใครทำให้ดอกไม้ดอกนั้น สวยผมก็พร้อมที่จะไปดูแล เราอาจจะมีแค่น้ำที่ค่อยรดแต่เขามีปุ๋ยที่จะใส่ให้ดอกไม้ดอกนั้นสวยงามกว่า
ตอนนี้ ผมโอเคขึ้นมาก ถึงมันจะเหงานะ แต่ก็ยังมีหมาที่ให้คุยด้วย ถึงมันจะเดินหนีผมก็เถอะ
ลองกลับมาอยู่คนเดียว ถ้าจะให้ลืมผมว่าผมลืมความสุขครั่งนี้ไม่ได้หรอกครับ นึกถึงที่ไรผมยิ้มออกมาตลอดว่ามันมีความสุขจริงๆ
บ่นยาวไปขอโทษด้วยนะครับ
ขอพื้นที่ระบายความในใจ หลับจากเลิกกับแฟนได้1 เดือนเต็ม ที่คบกันมา2ปี
คือเราเข้าใจกันมาก รักกันมากนะครับ มันเป็นสิ่งที่ผมคิด ว่าคนนี้แหละ ที่เราจะอยู่ด้วยไปแล้วมีความสุข อาจจะมีเวลาที่ทะเลาะกันแต่ผมเป็นคนที่ง้อเขาตลอด
ไม่ว่าผมจะผิดหรือถูก ผมมองแค่ว่า เวลาที่งอลกันหรือไม่คุยกันมันไม่มีความสุขเลย แต่วันดีๆที่ผมมีความสุขก็ต้องมาพังลง คนที่ดูเหมือนจะรักเรา แต่สุดท้าย มันก็เปลียนไปเป็นใครที่ที่ผมแทบไม่รู้จักเลย เปลียนไปมาก เวลาเขามีคนมาจีบ เขาบอกผมตลอดนะครับ ด้วยความเชื่อใจ ก็โอเค คิดแค่ว่าเชื่อใจ ผมก็ไม่ใช่ไม่มีเข้ามาในชีวิต ถึงจะสวยกว่าแฟนผม น่ารักกว่าแต่ผมเลือกที่จะไม่คุยเลย เพราะผมมองในมุมที่ว่า ถ้าเราโดนแบบนั้น เราคงเสียใจ ผมเลยไม่เคยนอกลู
นอกทาง แต่เขาคุยกับพี่คนนั้น เขาบอกว่าไม่ได้คิดไร ก็ด้วยความเชื่อใจอีกแหละ และวันที่ทุกอย่างมันพัง เขาบอกเลิกผม เขาก็บอกเหตุผลของเขามา มันเยอะเต็มไปหมดจนผมกลายเป็นคนที่แย่ในสายตาแฟนไปเลย แต่ผมก็คิดแค่ว่า เขามีเหตุผลของเขาที่เลือกแบบนี้ แต่มันก็โคตรไม่แฟร์ กับผมเลย เราทำทุกอย่างที่เราทำได้ เต็มที่แล้ว เขามองข้ามไป แล้วก็จะมีแต่เรื่องแย่ๆที่เขามองเห็น ทำไมเรารักใครคนหนึ่งเรามอบความรักให้ แต่เขามองข้าม แต่มองคนที่มาคุยด้วยดีไปทุกอย่าง
ประมาณ1อาทิตย์ที่เลิกกัน ผมไปง้อถึงห้อง เขาบอก กลับไม่ได้แล้ว หยุดเถอะ ผมไปเก็บของที่ห้องเขา น้ำตาผมไหลออกมา ไม่หยุด มันเจ็มมากเขานั่งเล่นโทรสับไม่สนใจ มันยิ่งทำให้ผมเสียใจ ทรามานมากจริงๆนะครับ แล้วผมก็กลับมาต่างจังหวัด อาทิตนั้น มันแย่มากๆ เสียใจมาก นอนร้องไห้ ก็มองตัวเองก็สงสารตัวเองเหลือเกิน
อาทิตย์ที่2หลังจากเก็บตัวอยู่ในห้อง อยู่เป็นอาทิต ชีวิตตอนนั้น มันคิดไรไม่ออก ไม่รู้จะทำ อยากนอน พอผมหลับก็ฝันถึง ตื่นมาร้องไห้ ผมเลยคิดว่า อยากออกไปวิ่ง ผมเดินออกห้อง เจอแม่ แม่ถามว่าเป็นไงมั่งลูก ผมเดินเข้าไปกอดแม่ แล้วก็บอกแม่ผมเสียใจ แล้วก็ร้องไห้ แม่บอกว่า เดียวมันก็ผ่านไปนะ แกอายุแค่นี้เอง ต้องผ่านอะไรอีกเยอะ (ตอนนี้ผมอายุ23พึ่งเรียน จบแล้วไปทำงานในกทม) แกยังมีแม่นะ พ่อแกถามแม่ตลอดเลยว่าแกเป็นไงมั่ง มีคนเป็นห่วงแกเยอะนะ แม่ก็ถามว่าอยากกินอะไรหรือป่าว ก็เลยได้นั่งคุยกับแม่ร้องไห้กับแม่ (เขินแม่อยุ่นะครับ ถ้าตอนนี้)
อาทิตย์ที่3เริ่มออกไปหาเพื่อน พอผมมีแฟนผมก็ห่างจากเพื่อนไปเลย เพื่อนถามคำแรก กลับมาแล้วหรอ เพื่อนเขารอออกจากบ้าน แล้วทุกอย่างมันก็เริ่มโอเค พอเราได้อยู่กับเพื่อน แต่มันจะเหงาๆหน่อยเวลาที่กลับบ้านมา
จุดที่ผมคิดได้ว่า ผไม่เคยโกดแฟนเก่าเลย ที่เขาเลือกแบบนั้น ผมดีใจด้วยว่าเขาคงเจอคนที่พร้อมจะดูแลเขา ในสิ่งที่เราทำไม่ได้ ผมก็ยิ้มมันออกมาแบบเต็มใจเลยนะครับ ยิ้มให้กับเขาที่มีความสุข ถึงเราจะเจ็บใจที่เวลาเขาลงรูปคู่ แต่ก็คิดบอกตัวเองว่า เขามีความสุขของเขาแล้ว ก็ดีแล้ว ยินดีด้วยนะ
ผมเป็นคนที่อยากเห็นแฟนสบาย ผมเลยอยากดูแลดอกไม้ดอกนั้นให้สวย ไม่ได้อยากตัดดอกไม้ดอกนั้นเพื่อมาดูและมันก็เฉาไป ถ้าใครทำให้ดอกไม้ดอกนั้น สวยผมก็พร้อมที่จะไปดูแล เราอาจจะมีแค่น้ำที่ค่อยรดแต่เขามีปุ๋ยที่จะใส่ให้ดอกไม้ดอกนั้นสวยงามกว่า
ตอนนี้ ผมโอเคขึ้นมาก ถึงมันจะเหงานะ แต่ก็ยังมีหมาที่ให้คุยด้วย ถึงมันจะเดินหนีผมก็เถอะ
ลองกลับมาอยู่คนเดียว ถ้าจะให้ลืมผมว่าผมลืมความสุขครั่งนี้ไม่ได้หรอกครับ นึกถึงที่ไรผมยิ้มออกมาตลอดว่ามันมีความสุขจริงๆ