คือตอนนี้หนูเรียนมหาลัยอยู่ค่ะ เรียนครู แต่ที่บ้านของเราเขาไม่ชอบระบบราชการเพราะที่บ้านทำงานโรงงานรับจ้างของเอกชน ตอนเราจะมาเรียนครูจนถึงตอนนี้เขาก็ยังว่าอาชีพของเราอยู่ว่ามันไม่ดี เขามองว่าเงินเดือนน้อย ใครๆก็เป็นครูได้ เขามองว่าใครๆพอไม่รู้จะเรียนอะไรก็มาเรียนครู เราฟังแล้วเราก็รู้สึกแย่มากเลยค่ะ เพราะสำหรับเราเรารักในอาชีพนี้มากเพราะเราอยากเป็นครูจริงๆ เราสรรเสริญในอาชีพนี้มากค่ะ แล้วอีกอย่างที่ทำให้เรารู้สึกว่าได้เงินน้อยก็จริงแต่สวัสดิการเราต้องการมาก เพราะแม่ของเราเขาป่วย ถ้าไม่มีประกันสังคมจากโรงงานก็ไม่รู้จะเอาเงินที่ไหนไปรักษาเป็นแสนๆ เราอยากทำงานที่มั่นคงทั้งตัวเราและครอบครัว เราไม่ได้มองว่าระบบราชการหรือระบบเอกชนดีกว่ากันคือเราคิดว่าเราทำส่วนของแค่ส่วนของเราให้มันดีแค่นั้นจริงๆ เพราะหน้าที่ของเราคือเป็นครูก็สอนและทำให้เด็กได้ความรู้ที่สุด หน้าที่ของลูกก็ต้องดูแลครอบครัวให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้... แต่พอเราได้ยินคำพูดจากที่บ้านเราก็เสียใจที่เขาดูถูกอาชีพของเรา ความฝันของเรา ความหวังดีของเรา วันนี้เราก็เพิ่งทะเลาะกับเขาเพราะเขาว่าระบบราชการ ระบบการศึกษาไม่ดี เราก็ไม่อยากฟังเพราะเราก็ไม่พอใจที่เขาเหมารวม บอกเขาไปว่า บางทีเราทำงานก็ทำไปตามคำสั่งจากเบื้องบน ก็ต้องมาโดนต่อว่าเหมารวมทั้งระบบไปเลยอย่างนี้หรือ คนดีๆก็มีเหมือนกัน แล้วอีกอน่างเราไม่ได้อยู่ตรงนั้นสิ่งที่เรารู้จะจริงทั้งหมดได้อย่างไรกัน แล้วถึงมันจะจริงการที่มาพูดแบบนี้มันก็ไม่เกิดอะไรเหมือนนักการเมืองทะเลาะกัน สุดท้ายเราก็โดนว่ากลับมาว่าเราไม่ใช่เด็กสมัยใหม่ ไม่รู้จักใช้สิทธิใช้เสียงให้มีประโยชน์ ประเทศชาติถึงไม่เจริญสักที ระบบมีแต่คนโกง สอนเด็กก็ไม่มีความรู้อะไร เอาตัวไม่รอด.. เราก็รู้สึกไม่ดีเลย ไม่รู้จะทำไงดีให้เขาเปิดใจ มันคงยากเพราะเขาอคติเลือกจะมองแบบนั้นไปแล้ว..
ความคิดเรากับที่บ้านแย้งกันตลอดเลยทำไงดี..