สวัสดีครับ ตอนนี้ผมกำลังศึกษาอยู่ ปีหนึ่งนะครับ ผมมีพี่ชายอีกคนใกล้จบแล้ว
คือ ที่บ้านผมเปิดร้านอาหาร พวกอาหารอีสานครับ ซึ่งก้มีคนเยอะแทบทุกวันเลย
เรื่องของเรื่องก็คือ ผมไม่เคยรู้สึกว่าชีวิตนี้มีอิสระอะไรมากเลยครับเพราะต้องช่วยงานที่ร้านตลอดตั้งแต่เด็กกับพี่ชาย
ตอนผมเรียนอยู่ ม.ปลายเพื่อนผมก็ชวนผมไปเรียนพิเศษ แต่มันเป็นหลังเลิกเรียนไงครับ หรือ ก็เรียนกันเสาร์อาทิตย์ เวลาเย็นๆ ซึ่งผมก็ไปไม่ได้ครับเพราะมันเป็นเวลาที่ร้านผมเปิด หรือ วันสำคัญต่างๆ เช่น ปีใหม่ที่ใกล้จะถึง วันลอยกระทง อะไรพวกนี้ ผมก็ไม่เคยได้ไปลอยกระทงกับเพื่อนๆครับ เพราะแขกจะเยอะมาก ซึ่งผมก็ไม่คิดไรมากหรอกครับช่วงนั้น เพราะ ผมอยากได้ไรที่บ้านก็ชื้อให้นะครับ พวก เครื่องเกมส์ โทรศัพท์ ต่างๆ
แต่ ปัญหาคือ พอผมขึ้นมหาลัยวิชามันก็ยากกว่า ตอนเราเรียนสมัยมัธยมใช่ไหมครับ เวลาเพื่อนจะติวสอบ มิดเทอม หรือ ปลายภาคแบบนี้ ถ้าวันธรรมดาผมไปได้นะครับ ขอที่บ้านได้ แต่เพื่อนผมดันชอบติวกัน เสาร์อาทิตย์ ผมเองก็ไม่ใช่คนเรียนเก่งบางทีเรียนก็ไม่ได้เข้าใจ หรือเราเข้าใจ พอจะสอบ ติวกับเพื่อนก่อนเข้าห้องสอบผมดันเข้าใจผิดไปเป็นอีกแบบ พอออกมาคะแนนส่วนใหญ่ก้เลยแค่พอผ่านครับ ผมก็เคยคุยกับพี่ชาย พี่ชายผมก็เป็นเหมือนกัน บางทีเราก็ต้องใช้เวลาหลังจากทำงานเสร็จ แล้วก็อ่านหนังสือต่อ กว่าจะทำเสร็จก็เกือบเที่ยงคืนครับ ร้านปิดประมาณเวลานี้ ยิ่งช่วงไหนที่ คนงานน้อย ผมกับพี่แทบต้องกลับบ้านทุกวันเพื่อช่วยงานครับ ซึ่งเราสองพี่น้องก็เคยคุยกันนะครับว่า พวกเราคงไม่เหมาะกับเรียนเพราะที่บ้านเราเป็นแบบนี้ เพื่อนจะไปเที่ยวกันเราก็ไปกันไม่ได้ ตอนนั้นพี่ชายผมอยากเข้า มหาลัยอีกที่ที่อยู่ไกลจากบ้าน ที่บ้านผมก็บอกว่า เออทำไมไม่เข้าที่นี้ละ ใกล้บ้านด้วยนะได้ไม่ต้องไปไหนไกล เผื่อคนงานไม่มีได้กลับมาช่วยพ่อได้ แล้วบางที สมมุติผมไปติวสอบจริงๆ แล้วมันตรงกับช่วงคนงานไม่มีจริงๆ ที่บ้านผมก็จะโทรมาว่าครับทำไมไม่รู้จักเวลางาน มันทำให้บางทีผมก็เครียดมากนะที่ตามคนอื่นไม่ทัน พอบอกเรื่องนี้กับที่บ้าน พ่อผมก็บอกก็อ่านหนังสือก่อนสอบหลายๆอาทิตย์สิไม่ใช่ อ่านแค่อาทิตย์เดียวก่อนสอบ ผมก็พยายามทำนะครับ แต่คือเราก็ไม่รู้ไง อ.จะออกตรงไหนบ้าง แล้ว อ.ก็ยังสอนเสร็จไม่หมดด้วย
คือ ที่บ้านผมเขาบอกเสมอว่า เรียนเก่งไม่สำคัญ ทำงานหาเงินเก่งสำคัญกว่า และเรื่องเกรดไรเนี้ย มันก็ดีนะครับที่ที่บ้านผมไม่ได้กังวลเรื่องนี้มาก แบบจะได้เท่าไหนก็แล้วแต่เลย อยากเรียนอะไรก็ได้ไม่บังคับ แต่สิ่งที่ผมอยากชอบ อยากทำ ตั้งแต่สมัยเด็กๆเช่น เล่นกีฬา เล่นดนตรี อะไรแบบนี้ผมแทบไม่เคยได้ทำครับ เพราะมันเป็นเวลาหลังเลิกเรียนซึ่งตรงกับเวลางาน หรือพอผมขึ้นมหาลัยแล้วก็มีโอกาสได้เล่นบ้างครับ แต่ก็ต้องรีบกลับบ้านอยู่ดี
ผมกับพี่ไม่ได้เป็นคนชอบเที่ยวนะครับ ไม่ปาร์ตี้ไม่อะไรเลย เวลาเรากลับบ้านดึกกันก็มักจะเพราะ ไปออกกำลังกายกันครับ เตะบอลกับพวกเพื่อนพี่บ้าง หรือบางที เพื่อนผมนัด พี่ผมก๋ไปกับผมบ้าง หรือ ไปตีแบดไรเงี้ย เพราะพวกผมชอบออกกำลังกาย ผมก็ไม่เข้าใจว่า พวกผมก็ไม่ได้เหลวไหลนะ แต่ทำไมรู้สึกชีวิตของพวกเรามันไม่มีอิสระไรมากเลย อยากจะไปไหนก็ไม่ค่อยได้ไปแบบคนอื่น ถึงเราจะมี ฐานะที่พอดี (ไม่ได้รวยนะครับ แต่ก็ไม่ได้ขาดเหลืออะไร) แต่เราเหมือนเราได้ใช้ชีวิตแบบที่ เพื่อนๆคนอื่นเขาทำไม่เต็มที่อะครับ
ตอนนี้พี่ผมก็ใกล้จบก็กำลังคิดอยู่ดี คงสมัครงานที่บริษัทไหนไกลๆไม่ได้แน่ๆ แบบต้องไปอยู่ หออะไรแบบนี้ไม่ได้ ถึงอยู่ดี เสาร์อาทิตย์ก็ต้องตีรถกลับมาอีก ผมก็คิดเหมือนกันว่า อนาคตผมก็คงต้องช่วยแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ ผมแบบไม่รู้ว่าผมควรทำไงดี อย่างที่ผมบอกครับ วันหยุดอะไรพวกนี้พวกเราไม่เคยได้ไปฉลองที่ไหนครับ ถึงได้ไปก็มีความกังวลตลอดว่า แขกที่ร้านจะเยอะไหม เพราะผมไม่ใช่ว่าไม่รักร้านนะครับ ร้านนี้ทำให้มีเงินใช้ อยู่ได้ถึงทุกวันนี้ และไม่ใช่อยากปล่อยให้ พ่อแม่ต้องเหนื่อยกันสองคน แต่บางที่เวลาผมเห็นคนอื่นเขาที่แบบ ได้มีบรรยากาศ เค้าท์ดาวน์ปีใหม่บ้าง ในขณะที่เราทำงาน
ผมอาจจะเขียนไม่เก่งนะครับ ที่ผมเขียนมาทั้งหมด ผมก็แค่รู้สึกอยากระบายความรู้สึกที่ผมมี เวลาผมเครียดเรื่องนี้ผมก็จะคิดว่า อย่างน้อยก็ยังมีคนอื่นที่ลำบากกว่าเรา มันก็พอช่วยบ้างนะครับ
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะครับ
มีใครชีวิต โดนผูกติดกับธุระกิจครอบครัวบ้างครับ
คือ ที่บ้านผมเปิดร้านอาหาร พวกอาหารอีสานครับ ซึ่งก้มีคนเยอะแทบทุกวันเลย
เรื่องของเรื่องก็คือ ผมไม่เคยรู้สึกว่าชีวิตนี้มีอิสระอะไรมากเลยครับเพราะต้องช่วยงานที่ร้านตลอดตั้งแต่เด็กกับพี่ชาย
ตอนผมเรียนอยู่ ม.ปลายเพื่อนผมก็ชวนผมไปเรียนพิเศษ แต่มันเป็นหลังเลิกเรียนไงครับ หรือ ก็เรียนกันเสาร์อาทิตย์ เวลาเย็นๆ ซึ่งผมก็ไปไม่ได้ครับเพราะมันเป็นเวลาที่ร้านผมเปิด หรือ วันสำคัญต่างๆ เช่น ปีใหม่ที่ใกล้จะถึง วันลอยกระทง อะไรพวกนี้ ผมก็ไม่เคยได้ไปลอยกระทงกับเพื่อนๆครับ เพราะแขกจะเยอะมาก ซึ่งผมก็ไม่คิดไรมากหรอกครับช่วงนั้น เพราะ ผมอยากได้ไรที่บ้านก็ชื้อให้นะครับ พวก เครื่องเกมส์ โทรศัพท์ ต่างๆ
แต่ ปัญหาคือ พอผมขึ้นมหาลัยวิชามันก็ยากกว่า ตอนเราเรียนสมัยมัธยมใช่ไหมครับ เวลาเพื่อนจะติวสอบ มิดเทอม หรือ ปลายภาคแบบนี้ ถ้าวันธรรมดาผมไปได้นะครับ ขอที่บ้านได้ แต่เพื่อนผมดันชอบติวกัน เสาร์อาทิตย์ ผมเองก็ไม่ใช่คนเรียนเก่งบางทีเรียนก็ไม่ได้เข้าใจ หรือเราเข้าใจ พอจะสอบ ติวกับเพื่อนก่อนเข้าห้องสอบผมดันเข้าใจผิดไปเป็นอีกแบบ พอออกมาคะแนนส่วนใหญ่ก้เลยแค่พอผ่านครับ ผมก็เคยคุยกับพี่ชาย พี่ชายผมก็เป็นเหมือนกัน บางทีเราก็ต้องใช้เวลาหลังจากทำงานเสร็จ แล้วก็อ่านหนังสือต่อ กว่าจะทำเสร็จก็เกือบเที่ยงคืนครับ ร้านปิดประมาณเวลานี้ ยิ่งช่วงไหนที่ คนงานน้อย ผมกับพี่แทบต้องกลับบ้านทุกวันเพื่อช่วยงานครับ ซึ่งเราสองพี่น้องก็เคยคุยกันนะครับว่า พวกเราคงไม่เหมาะกับเรียนเพราะที่บ้านเราเป็นแบบนี้ เพื่อนจะไปเที่ยวกันเราก็ไปกันไม่ได้ ตอนนั้นพี่ชายผมอยากเข้า มหาลัยอีกที่ที่อยู่ไกลจากบ้าน ที่บ้านผมก็บอกว่า เออทำไมไม่เข้าที่นี้ละ ใกล้บ้านด้วยนะได้ไม่ต้องไปไหนไกล เผื่อคนงานไม่มีได้กลับมาช่วยพ่อได้ แล้วบางที สมมุติผมไปติวสอบจริงๆ แล้วมันตรงกับช่วงคนงานไม่มีจริงๆ ที่บ้านผมก็จะโทรมาว่าครับทำไมไม่รู้จักเวลางาน มันทำให้บางทีผมก็เครียดมากนะที่ตามคนอื่นไม่ทัน พอบอกเรื่องนี้กับที่บ้าน พ่อผมก็บอกก็อ่านหนังสือก่อนสอบหลายๆอาทิตย์สิไม่ใช่ อ่านแค่อาทิตย์เดียวก่อนสอบ ผมก็พยายามทำนะครับ แต่คือเราก็ไม่รู้ไง อ.จะออกตรงไหนบ้าง แล้ว อ.ก็ยังสอนเสร็จไม่หมดด้วย
คือ ที่บ้านผมเขาบอกเสมอว่า เรียนเก่งไม่สำคัญ ทำงานหาเงินเก่งสำคัญกว่า และเรื่องเกรดไรเนี้ย มันก็ดีนะครับที่ที่บ้านผมไม่ได้กังวลเรื่องนี้มาก แบบจะได้เท่าไหนก็แล้วแต่เลย อยากเรียนอะไรก็ได้ไม่บังคับ แต่สิ่งที่ผมอยากชอบ อยากทำ ตั้งแต่สมัยเด็กๆเช่น เล่นกีฬา เล่นดนตรี อะไรแบบนี้ผมแทบไม่เคยได้ทำครับ เพราะมันเป็นเวลาหลังเลิกเรียนซึ่งตรงกับเวลางาน หรือพอผมขึ้นมหาลัยแล้วก็มีโอกาสได้เล่นบ้างครับ แต่ก็ต้องรีบกลับบ้านอยู่ดี
ผมกับพี่ไม่ได้เป็นคนชอบเที่ยวนะครับ ไม่ปาร์ตี้ไม่อะไรเลย เวลาเรากลับบ้านดึกกันก็มักจะเพราะ ไปออกกำลังกายกันครับ เตะบอลกับพวกเพื่อนพี่บ้าง หรือบางที เพื่อนผมนัด พี่ผมก๋ไปกับผมบ้าง หรือ ไปตีแบดไรเงี้ย เพราะพวกผมชอบออกกำลังกาย ผมก็ไม่เข้าใจว่า พวกผมก็ไม่ได้เหลวไหลนะ แต่ทำไมรู้สึกชีวิตของพวกเรามันไม่มีอิสระไรมากเลย อยากจะไปไหนก็ไม่ค่อยได้ไปแบบคนอื่น ถึงเราจะมี ฐานะที่พอดี (ไม่ได้รวยนะครับ แต่ก็ไม่ได้ขาดเหลืออะไร) แต่เราเหมือนเราได้ใช้ชีวิตแบบที่ เพื่อนๆคนอื่นเขาทำไม่เต็มที่อะครับ
ตอนนี้พี่ผมก็ใกล้จบก็กำลังคิดอยู่ดี คงสมัครงานที่บริษัทไหนไกลๆไม่ได้แน่ๆ แบบต้องไปอยู่ หออะไรแบบนี้ไม่ได้ ถึงอยู่ดี เสาร์อาทิตย์ก็ต้องตีรถกลับมาอีก ผมก็คิดเหมือนกันว่า อนาคตผมก็คงต้องช่วยแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ ผมแบบไม่รู้ว่าผมควรทำไงดี อย่างที่ผมบอกครับ วันหยุดอะไรพวกนี้พวกเราไม่เคยได้ไปฉลองที่ไหนครับ ถึงได้ไปก็มีความกังวลตลอดว่า แขกที่ร้านจะเยอะไหม เพราะผมไม่ใช่ว่าไม่รักร้านนะครับ ร้านนี้ทำให้มีเงินใช้ อยู่ได้ถึงทุกวันนี้ และไม่ใช่อยากปล่อยให้ พ่อแม่ต้องเหนื่อยกันสองคน แต่บางที่เวลาผมเห็นคนอื่นเขาที่แบบ ได้มีบรรยากาศ เค้าท์ดาวน์ปีใหม่บ้าง ในขณะที่เราทำงาน
ผมอาจจะเขียนไม่เก่งนะครับ ที่ผมเขียนมาทั้งหมด ผมก็แค่รู้สึกอยากระบายความรู้สึกที่ผมมี เวลาผมเครียดเรื่องนี้ผมก็จะคิดว่า อย่างน้อยก็ยังมีคนอื่นที่ลำบากกว่าเรา มันก็พอช่วยบ้างนะครับ
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะครับ