ปกติคนอายุ21เรียนมหาลัย มีภาระอะไรที่ต้องคิดหนักบ้างคะ
คนอายุ21ปี เรียนมหาลัยปกติทั่วไปคงเครียดเรื่องเรียน เรื่องเพื่อน เรื่องแฟน
เราก็เครียดเรื่องพวกนั้นค่ะแต่มีเอ็กตร้าเพิ่มขึ้นมาหน่อย เล่าเลยแล้วกันนะคะ คือ พ่อแม่เราแยกทางกันได้3-4ปีแล้วค่ะ พ่อเราไปมีครอบครัวใหม่ พ่อเราทำงานราชการ แม่เราไม่ได้ทำงานอะไรเพราะก่อนหน้านี้แม่จะมีหน้าที่ดูแลเรากับพี่น้อง พ่อจะเป็นคนหาเงินมาจุนเจือครอบครัวค่ะ ชีวิตเราตอนม.ปลายค่อนข้างจะสุขสบายเลยมีเงินใช้ไม่ขาดมือมีรถหลายคันคอยรับส่ง แต่พอพ่อแม่แยกทางกันทุกอย่างพลิกค่ะ พ่อส่งเงินให้เรากับน้องใช้เดือนละ6000เพื่อเรียนหนังสือ(ที่ส่งให้เพราะเป็นข้อตกลงตอนหย่า) เรื่องค่าเทอมพ่อเป็นคนจ่ายแล้วเราส่งใบเสร็จไปให้พ่อเบิกเอง(เป็นข้อตกลงตอนหย่าเหมือนกันค่ะ) ทั้งเราทั้งน้องเรียนมหาลัยในกทมแต่คนละที่ พี่เราเรียนจบแล้วทำงานแล้ว เอาจริงๆ6000ในกทมมันก็ไม่ค่อยพอหรอกค่ะ เราไม่ได้เป็นคนฟุ่มเฟือยนะคะไม่เคยขอเงินพ่อเพิ่มเลย คงเพราะขอเพิ่มไม่ได้ด้วยไม่รู้จะขอยังไง ฮ่าๆๆ ชีวิตพ่อเราตอนที่ไม่มีพวกเราแล้วตอนนี้ดูดีมากเลยค่ะซื้อบ้านในกทม ซื้อรถใหม่ พาครอบครัวใหม่เพื่อนฝูงไปทานอาหารร้านดีๆตลอด ทั้งๆที่ตอนอยู่กับเราแทบไม่เคยได้ไปกินข้าวร้านอาหารเลยด้วยซ้ำ ส่วนแม่เราพอเลิกกับพ่อด้วยความที่ไม่ได้ทำงานมาเกือบ20ปีและอายุมากแล้ว ตอนนี้แม่เราก็ไม่ได้ทำงานอะไรค่ะ นั่นแหละค่ะที่ทำให้เราเครียดเพราะสภาพการเงินบ้านเราแย่ลงทุกวัน เงินเข้าไม่มีเลย เงินที่มีอยู่ก็กำลังจะหมด เราเครียดมากเราไม่รู้จะบอกแม่ยังไงดีว่าพวกเราควรหาเงินนะควรทำอะไรสักอย่างเพื่อให้ชีวิตความเป็นอยู่พวกเราดีขึ้น เราไม่เคยปรึกษาเรื่องนี้กับใครเลย แต่มันอยู่ในหัวมาตลอดว่าทำไมชีวิตเรามีแต่เรื่องแย่ๆ ทั้งๆที่เราไม่เคยเกเรตั้งใจเรียนไม่เคยกินเหล้าเข้าผับเลย (เราไม่ได้มองว่าคนกินเหล้าเข้าผับเป็นคนไม่ดีนะคะ มันเป็นเรื่องความชอบของแต่ละคน ซึ่งเราไม่ชอบง่ะมันไม่อร่อย ชอบเข้าร้านชาบูมากกว่า ฮ่าๆ) เวลาเราทำอะไรสักอย่างสำเร็จเราไม่เคยขอของขวัญด้วยซ้ำ เราอยากได้อะไรเราเก็บเงินซื้อเองหมดเลย ไม่เคยขอเงินพ่อแม่ อย่างตอนนี้เราก็พยายามทำงานหาเงินอยู่เพราะเราอยากไปเที่ยวต่างประเทศกับเพื่อนสักครั้งก่อนเรียนจบ เราตั้งใจว่าจะเก็บเงินไปเที่ยวเองทั้งหมดไม่ขอที่บ้านเลย เริ่มเก็บเงินแล้วแต่ยังไม่ได้ขอแม่เรื่องไปเที่ยวเลยค่ะ ฮ่าๆๆ ซึ่งนี่ก็เป็นอีกเรื่องที่เราเครียด คือปกติเวลาเราไปเที่ยวเราจะไปกันทั้งครอบครัว การที่เราอยากไปเที่ยวครั้งนี้ เราคิดว่ามันไม่แฟร์กับแม่พี่น้องเรา เพราะเรารู้สึกว่าเรากำลังจะไปเที่ยวไปหาความสุขคนเดียวแต่คนอื่นไม่ได้ไปงี้อะค่ะ จะมีคนเข้าใจเรามั้ย ฮ่าๆ แบบทั้งๆที่มันเป็นเงินที่เราเก็บเองหาเองแต่พอคิดว่าจะไปเที่ยวโดยที่ครอบครัวไม่ได้ไปด้วยมันก็รู้สึกผิด
เอาจริงๆเราก็ไม่รู้ว่าเรามาพิมพ์เล่าทำไม อาจจะเป็นเพราะเราอยากระบายมั้งคะ แบบมันมีหลายเรื่องหลายอารมณ์ในหัวพัวพันกันเต็มไปหมด เรารู้สึกส่าความคิดเราตอนนี้มันย้อนแย้งกันไปหมดเครียดเรื่องการเงินที่บ้านแต่ก็อยากไปเที่ยว หรือเป็นเพราะว่าเรากำลังจะก้าวผ่านวัยรุ่นสู่ผู้ใหญ่คะเรื่องให้คิดเลยมีเยอะไปหมด เราไม่เห็นว่าเพื่อนเราจะต้องมาคิดอะไรที่มันเยอะขนาดนี้ เราเข้าใจว่าเพื่อนคนอื่นก็คงมีเรื่องเครียดของตัวเองเหมือนกันแต่คงไม่มีใครต้องมาเครียดเรื่องความเป็นอยู่ของครอบครัวแบบเราแน่ ฮ่าๆ
ปกติคนอายุ21เรียนมหาลัย มีภาระอะไรที่ต้องคิดหนักบ้างคะ
คนอายุ21ปี เรียนมหาลัยปกติทั่วไปคงเครียดเรื่องเรียน เรื่องเพื่อน เรื่องแฟน
เราก็เครียดเรื่องพวกนั้นค่ะแต่มีเอ็กตร้าเพิ่มขึ้นมาหน่อย เล่าเลยแล้วกันนะคะ คือ พ่อแม่เราแยกทางกันได้3-4ปีแล้วค่ะ พ่อเราไปมีครอบครัวใหม่ พ่อเราทำงานราชการ แม่เราไม่ได้ทำงานอะไรเพราะก่อนหน้านี้แม่จะมีหน้าที่ดูแลเรากับพี่น้อง พ่อจะเป็นคนหาเงินมาจุนเจือครอบครัวค่ะ ชีวิตเราตอนม.ปลายค่อนข้างจะสุขสบายเลยมีเงินใช้ไม่ขาดมือมีรถหลายคันคอยรับส่ง แต่พอพ่อแม่แยกทางกันทุกอย่างพลิกค่ะ พ่อส่งเงินให้เรากับน้องใช้เดือนละ6000เพื่อเรียนหนังสือ(ที่ส่งให้เพราะเป็นข้อตกลงตอนหย่า) เรื่องค่าเทอมพ่อเป็นคนจ่ายแล้วเราส่งใบเสร็จไปให้พ่อเบิกเอง(เป็นข้อตกลงตอนหย่าเหมือนกันค่ะ) ทั้งเราทั้งน้องเรียนมหาลัยในกทมแต่คนละที่ พี่เราเรียนจบแล้วทำงานแล้ว เอาจริงๆ6000ในกทมมันก็ไม่ค่อยพอหรอกค่ะ เราไม่ได้เป็นคนฟุ่มเฟือยนะคะไม่เคยขอเงินพ่อเพิ่มเลย คงเพราะขอเพิ่มไม่ได้ด้วยไม่รู้จะขอยังไง ฮ่าๆๆ ชีวิตพ่อเราตอนที่ไม่มีพวกเราแล้วตอนนี้ดูดีมากเลยค่ะซื้อบ้านในกทม ซื้อรถใหม่ พาครอบครัวใหม่เพื่อนฝูงไปทานอาหารร้านดีๆตลอด ทั้งๆที่ตอนอยู่กับเราแทบไม่เคยได้ไปกินข้าวร้านอาหารเลยด้วยซ้ำ ส่วนแม่เราพอเลิกกับพ่อด้วยความที่ไม่ได้ทำงานมาเกือบ20ปีและอายุมากแล้ว ตอนนี้แม่เราก็ไม่ได้ทำงานอะไรค่ะ นั่นแหละค่ะที่ทำให้เราเครียดเพราะสภาพการเงินบ้านเราแย่ลงทุกวัน เงินเข้าไม่มีเลย เงินที่มีอยู่ก็กำลังจะหมด เราเครียดมากเราไม่รู้จะบอกแม่ยังไงดีว่าพวกเราควรหาเงินนะควรทำอะไรสักอย่างเพื่อให้ชีวิตความเป็นอยู่พวกเราดีขึ้น เราไม่เคยปรึกษาเรื่องนี้กับใครเลย แต่มันอยู่ในหัวมาตลอดว่าทำไมชีวิตเรามีแต่เรื่องแย่ๆ ทั้งๆที่เราไม่เคยเกเรตั้งใจเรียนไม่เคยกินเหล้าเข้าผับเลย (เราไม่ได้มองว่าคนกินเหล้าเข้าผับเป็นคนไม่ดีนะคะ มันเป็นเรื่องความชอบของแต่ละคน ซึ่งเราไม่ชอบง่ะมันไม่อร่อย ชอบเข้าร้านชาบูมากกว่า ฮ่าๆ) เวลาเราทำอะไรสักอย่างสำเร็จเราไม่เคยขอของขวัญด้วยซ้ำ เราอยากได้อะไรเราเก็บเงินซื้อเองหมดเลย ไม่เคยขอเงินพ่อแม่ อย่างตอนนี้เราก็พยายามทำงานหาเงินอยู่เพราะเราอยากไปเที่ยวต่างประเทศกับเพื่อนสักครั้งก่อนเรียนจบ เราตั้งใจว่าจะเก็บเงินไปเที่ยวเองทั้งหมดไม่ขอที่บ้านเลย เริ่มเก็บเงินแล้วแต่ยังไม่ได้ขอแม่เรื่องไปเที่ยวเลยค่ะ ฮ่าๆๆ ซึ่งนี่ก็เป็นอีกเรื่องที่เราเครียด คือปกติเวลาเราไปเที่ยวเราจะไปกันทั้งครอบครัว การที่เราอยากไปเที่ยวครั้งนี้ เราคิดว่ามันไม่แฟร์กับแม่พี่น้องเรา เพราะเรารู้สึกว่าเรากำลังจะไปเที่ยวไปหาความสุขคนเดียวแต่คนอื่นไม่ได้ไปงี้อะค่ะ จะมีคนเข้าใจเรามั้ย ฮ่าๆ แบบทั้งๆที่มันเป็นเงินที่เราเก็บเองหาเองแต่พอคิดว่าจะไปเที่ยวโดยที่ครอบครัวไม่ได้ไปด้วยมันก็รู้สึกผิด
เอาจริงๆเราก็ไม่รู้ว่าเรามาพิมพ์เล่าทำไม อาจจะเป็นเพราะเราอยากระบายมั้งคะ แบบมันมีหลายเรื่องหลายอารมณ์ในหัวพัวพันกันเต็มไปหมด เรารู้สึกส่าความคิดเราตอนนี้มันย้อนแย้งกันไปหมดเครียดเรื่องการเงินที่บ้านแต่ก็อยากไปเที่ยว หรือเป็นเพราะว่าเรากำลังจะก้าวผ่านวัยรุ่นสู่ผู้ใหญ่คะเรื่องให้คิดเลยมีเยอะไปหมด เราไม่เห็นว่าเพื่อนเราจะต้องมาคิดอะไรที่มันเยอะขนาดนี้ เราเข้าใจว่าเพื่อนคนอื่นก็คงมีเรื่องเครียดของตัวเองเหมือนกันแต่คงไม่มีใครต้องมาเครียดเรื่องความเป็นอยู่ของครอบครัวแบบเราแน่ ฮ่าๆ