สวัสดีวันนี้เราจะมาเล่าเรื่องครอบครัวของเราไห้ฟัง.. ขั้นแรกเราเป็นลูกสาวคนโตอายุเราก็ราวๆ2+ มีน้องเล็กอีก2คนสมาชิกในบ้านมี9คน เรา..พ่อแม่ไม่ได้เลี้ยงมาเพิ่งมาเจอกันเมื่อไม่กี่ปี สำหรับพ่อ..เขาไม่คุยกับเราเลยมักจะด่าเราว่าเป็นการากิณีบ่อยๆเวลาออกจากบ้าน ก็จะบอกยายเราว่า เราจะไปเป็น
เราเลยไม่เคยออกจากบ้านตลอดมาไม่มีสังคมไปใหนไม่เป็นเขาไม่ไห้เราเรียนหนังสือบอกว่าเปลือง ตอนเด็กๆเราต่อสู้กันบ่อยเพราะพ่อชอบทำร้ายแม่ แต่สุดท้ายเขาก็ดีกันและเราก็มักเป็นหมา. พ่อเกลียดเรามากแบบเป็นไวรัสเฉียดใกล้ไม่ได้ นั่นคือที่เราจำได้..
-แม่เรา- แม่เราเป็นผญ.แต่งตัวแต่งหน้าเขาไม่รักใครนอกจากตัวเอง เราเองก็สู้กับแม่บ่อยเหมือนกันตอนเด็กๆ เขามักจะบีบคอเราบ่อยๆ เวลาเพื่อนมากินเหล้าที่บ้านแม่
มักเล่าฉากประทับใจไห้เราฟังทุกครั้งว่า..ถ้าไม่ได้พวกเขาแม่เราทำแท้งเราไปแล้ว.. อื่มมม. แม่เรามักใช้แต่ของดีๆมันเลยทำไห้แม่ไม่มีเงินพอใช้และมักเดือดร้อนคนอื่น..นั่นแปลว่า เด็กที่พ่อแม่ไม่เลี้ยงอย่างเรา..ถ้าไม่มีเงินก็อดตายเราเลยต้องทำงาน แต่มันก็ต้องอยู่ในสายตาพวกเขาเพื่อกันคำครหา เราจำได้ว่าตอนเราหอบกำเริบคนที่ทำงานเก่าเราเป็นคนช่วยเหลือเรา รวมถึงคนแปลกน่าที่ใหนไม่รู้แต่ไม่มีแม้แต่เงาพ่อแม่ หัวหน้าเราโทรไปไห้มาที่รพ.แต่สุดท้ายก็ไม่มีใครมา เรารอ..รอ..รอ จนหัวหน้ามารับ เราเลยได้รุว่าที่พวกเขาไม่มาเพราะไม่อยากเสียเงิน.. ตั้งแต่เล็กจนโตเราผ่านเหตุการณ์บอบช้ำมากมาย จริงๆเราชินมั้ย..ก็นะ แต่แปลกที่เราไม่ลืม.. พอเราทำงานมีเงินแน่นอนว่าการรักษาผลประโยชน์ก็ต้องมา..เราเริ่มมีบทบาทในบ้าน..หลักใหญ่ๆคือการไห้เงินแม่ เขาขอเรื่อยๆเงินเดือนเราได้แค่หมื่นเดียวทำงานห้ามป่วยห้ามลาห้ามสาย สายปรับครั้งละ1000 บ้านเราอยู่ไกลจากตัวเมืองเราเลยต้องพึ่งพาแม่ มันมีเงื่อนไขถ้าจะไปกับเขาเราต้องเติมน้ำมันรถครั้งละ1-200. เราก็ยอม ซื้อกับข้าวขั้นต่ำก็300. เราก็ยอม เครื่องสำอางค์ ระบุไม่ได้ ค่าไฟบ้าน แต่ทุกอย่างแม่บอกคนอื่นว่าเขาจ่าย และมักเอาเราไปเล่าไห้คนที่ทำงานเขาฟัง เราเลยมักโดนตำหนิบ่อยๆแต่เราไม่ได้แก้ตัวอะไร เพราะไม่งั้นเราก็จะมีปัญหากับแม่ อย่างล่าสุด เราเห็นเสื้อน่ารักๆตากอยู่เลยเอามาใส่แม่เราต่อว่าเราดังมากตั้งแต่ตอนที่เราลงจากวิน. ยันเดินมาหาเขาทั้งที่เขาเองก็เอาของเราไปใช้และบางทีก็เอาเสื้อเราไปไห้ลูกเขาโดยไม่บอกเราและเราต้องมาเห็นทีหลัง..แต่เรางงตรงที่ทำไมลูกถึงใส่เสื้อแม่ไม่ได้ เขารังเกียจเราขนาดเลยหรอ?เรามักรับผิดชอบเรื่องค่าใช้จ่ายในบ้านแต่คนส่วนใหญ่ไม่รุเพราะแม่เรา บางครั้งเราก็อยากบอกว่าเราไม่มี แต่แม่มักจะแช่งเราบ่อยๆเรากลัวเราเลยยอม. สิ่งเดียวที่ยังยึดเหนื่ยวเราไว้คือยาย..ยายก็รักเรานะแต่อาจจะรักหลานชายมากกว่า แต่อย่างน้อยเขาก็รักเราจริงๆ เราเลยทำทุกอย่างเพื่อทดแทนพระคุณยาย ยายเลี้ยงเรามาตั้งแต่เกิดยายอยากกินอะไรเราหาไห้ ยายป่วยเราซื้อยา ง่ายๆคือรับผิดชอบเขาในขณะที่แม่ไม่เคยทำ เวลาเราซื้อกับข้าวมา มันควรจะเป็นของส่วนรวมแต่แม่กลับเอาไปไห้พ่อกินโดยที่ยายยังไม่ได้กิน พอเหลือแล้วถึงเอามาวางทั้งที่มันเป็นเงินเรา เวลาพวกเขามีของกินพวกเขาจะแอบแล้วไปไห้ลูกเขา เราไม่เคยได้แบบนั้น ยายเราคอยล้างจานไห้สามีแม่และบ้านแม่ทั้งที่ขายายเดินไม่ได้ในขณะที่คนอื่นกินแล้วล้างเองพวกเขากินแล้วแช่เรากะยายไม่เคยได้กินของดีๆ ในขณะที่พวกเขาจะออกไปกินกันตามห้าง ดีสุดก็ปลาแห้ง เราเลยต้องทำงานเพื่อไห้ชีวิตมันดีกว่านี้. แม่ชอบเอาของๆยายไปขายและสร้างหนี้สิน แน่นอนคนรับผิดชอบต่อต้องเป็นเรา พอเรามีเก็บก็ชอบถาม มีทองก็บอกไห้เอาไปขาย บอกไห้เราไปทำบัตรเครดิต และอีกสารพัดที่เราต้องเจอ.. เรากังวลเรื่องเงินที่สุด เรารู้ดีว่าถ้าวันนึงไม่มียายเราจะโดนไล่ออกจากที่นี่ ทุกวันนี้เราเพียงขอที่นอนเทาานั้น เราไม่มีห้อง ที่ๆเราอยู่ ไม่มีแม้กระทั่งไฟฟ้า เขาไห้เราแค่นั้น และเราก็ไม่มีแฟน ไม่มีที่ไป ไม่เงินเก็บพอหากเกิดเหตุฉุกเฉินจริงๆ เราควรทำยังไงดี ถ้าบอกว่าทดแทนบุญคุณ เราก็อยากบอกว่าเราก็ไม่ได้อยากเกิดเป็นลูกพวกเขา เขาไม่เคยเลี้ยงเราด้วยซ้ำ เราเกิดวันอะไรแม่ก็ไม่รู้ เราจะไม่เรียกร้องสิ่งที่เสียไป ขอแค่ไม่เสียเพิ่มก็พอ...
ครอบครัวของฉัน..🔪💴
-แม่เรา- แม่เราเป็นผญ.แต่งตัวแต่งหน้าเขาไม่รักใครนอกจากตัวเอง เราเองก็สู้กับแม่บ่อยเหมือนกันตอนเด็กๆ เขามักจะบีบคอเราบ่อยๆ เวลาเพื่อนมากินเหล้าที่บ้านแม่
มักเล่าฉากประทับใจไห้เราฟังทุกครั้งว่า..ถ้าไม่ได้พวกเขาแม่เราทำแท้งเราไปแล้ว.. อื่มมม. แม่เรามักใช้แต่ของดีๆมันเลยทำไห้แม่ไม่มีเงินพอใช้และมักเดือดร้อนคนอื่น..นั่นแปลว่า เด็กที่พ่อแม่ไม่เลี้ยงอย่างเรา..ถ้าไม่มีเงินก็อดตายเราเลยต้องทำงาน แต่มันก็ต้องอยู่ในสายตาพวกเขาเพื่อกันคำครหา เราจำได้ว่าตอนเราหอบกำเริบคนที่ทำงานเก่าเราเป็นคนช่วยเหลือเรา รวมถึงคนแปลกน่าที่ใหนไม่รู้แต่ไม่มีแม้แต่เงาพ่อแม่ หัวหน้าเราโทรไปไห้มาที่รพ.แต่สุดท้ายก็ไม่มีใครมา เรารอ..รอ..รอ จนหัวหน้ามารับ เราเลยได้รุว่าที่พวกเขาไม่มาเพราะไม่อยากเสียเงิน.. ตั้งแต่เล็กจนโตเราผ่านเหตุการณ์บอบช้ำมากมาย จริงๆเราชินมั้ย..ก็นะ แต่แปลกที่เราไม่ลืม.. พอเราทำงานมีเงินแน่นอนว่าการรักษาผลประโยชน์ก็ต้องมา..เราเริ่มมีบทบาทในบ้าน..หลักใหญ่ๆคือการไห้เงินแม่ เขาขอเรื่อยๆเงินเดือนเราได้แค่หมื่นเดียวทำงานห้ามป่วยห้ามลาห้ามสาย สายปรับครั้งละ1000 บ้านเราอยู่ไกลจากตัวเมืองเราเลยต้องพึ่งพาแม่ มันมีเงื่อนไขถ้าจะไปกับเขาเราต้องเติมน้ำมันรถครั้งละ1-200. เราก็ยอม ซื้อกับข้าวขั้นต่ำก็300. เราก็ยอม เครื่องสำอางค์ ระบุไม่ได้ ค่าไฟบ้าน แต่ทุกอย่างแม่บอกคนอื่นว่าเขาจ่าย และมักเอาเราไปเล่าไห้คนที่ทำงานเขาฟัง เราเลยมักโดนตำหนิบ่อยๆแต่เราไม่ได้แก้ตัวอะไร เพราะไม่งั้นเราก็จะมีปัญหากับแม่ อย่างล่าสุด เราเห็นเสื้อน่ารักๆตากอยู่เลยเอามาใส่แม่เราต่อว่าเราดังมากตั้งแต่ตอนที่เราลงจากวิน. ยันเดินมาหาเขาทั้งที่เขาเองก็เอาของเราไปใช้และบางทีก็เอาเสื้อเราไปไห้ลูกเขาโดยไม่บอกเราและเราต้องมาเห็นทีหลัง..แต่เรางงตรงที่ทำไมลูกถึงใส่เสื้อแม่ไม่ได้ เขารังเกียจเราขนาดเลยหรอ?เรามักรับผิดชอบเรื่องค่าใช้จ่ายในบ้านแต่คนส่วนใหญ่ไม่รุเพราะแม่เรา บางครั้งเราก็อยากบอกว่าเราไม่มี แต่แม่มักจะแช่งเราบ่อยๆเรากลัวเราเลยยอม. สิ่งเดียวที่ยังยึดเหนื่ยวเราไว้คือยาย..ยายก็รักเรานะแต่อาจจะรักหลานชายมากกว่า แต่อย่างน้อยเขาก็รักเราจริงๆ เราเลยทำทุกอย่างเพื่อทดแทนพระคุณยาย ยายเลี้ยงเรามาตั้งแต่เกิดยายอยากกินอะไรเราหาไห้ ยายป่วยเราซื้อยา ง่ายๆคือรับผิดชอบเขาในขณะที่แม่ไม่เคยทำ เวลาเราซื้อกับข้าวมา มันควรจะเป็นของส่วนรวมแต่แม่กลับเอาไปไห้พ่อกินโดยที่ยายยังไม่ได้กิน พอเหลือแล้วถึงเอามาวางทั้งที่มันเป็นเงินเรา เวลาพวกเขามีของกินพวกเขาจะแอบแล้วไปไห้ลูกเขา เราไม่เคยได้แบบนั้น ยายเราคอยล้างจานไห้สามีแม่และบ้านแม่ทั้งที่ขายายเดินไม่ได้ในขณะที่คนอื่นกินแล้วล้างเองพวกเขากินแล้วแช่เรากะยายไม่เคยได้กินของดีๆ ในขณะที่พวกเขาจะออกไปกินกันตามห้าง ดีสุดก็ปลาแห้ง เราเลยต้องทำงานเพื่อไห้ชีวิตมันดีกว่านี้. แม่ชอบเอาของๆยายไปขายและสร้างหนี้สิน แน่นอนคนรับผิดชอบต่อต้องเป็นเรา พอเรามีเก็บก็ชอบถาม มีทองก็บอกไห้เอาไปขาย บอกไห้เราไปทำบัตรเครดิต และอีกสารพัดที่เราต้องเจอ.. เรากังวลเรื่องเงินที่สุด เรารู้ดีว่าถ้าวันนึงไม่มียายเราจะโดนไล่ออกจากที่นี่ ทุกวันนี้เราเพียงขอที่นอนเทาานั้น เราไม่มีห้อง ที่ๆเราอยู่ ไม่มีแม้กระทั่งไฟฟ้า เขาไห้เราแค่นั้น และเราก็ไม่มีแฟน ไม่มีที่ไป ไม่เงินเก็บพอหากเกิดเหตุฉุกเฉินจริงๆ เราควรทำยังไงดี ถ้าบอกว่าทดแทนบุญคุณ เราก็อยากบอกว่าเราก็ไม่ได้อยากเกิดเป็นลูกพวกเขา เขาไม่เคยเลี้ยงเราด้วยซ้ำ เราเกิดวันอะไรแม่ก็ไม่รู้ เราจะไม่เรียกร้องสิ่งที่เสียไป ขอแค่ไม่เสียเพิ่มก็พอ...