อาการของโรคซึมเศร้าเป็นยังไง อยู่อุบลปรึกษาหมอที่ไหนดี

เราอายุ16 มีเรื่องเครียดในหัวเยอะมาก จะบางทีแยกไม่ออกว่าคิดอะไรบ้าง โทษตัวเอง กลัวอนาคต บางทีนั่งอยู่กับเพื่อนก็อยากร้องไห้ พอร้องไห้ก็ต้องทำร้ายตัวเอง คือกรีดมือกรีดแขน ไม่รู้ว่าทำไปทำไมแต่รู้สึกสบายใจ เพื่อนที่ไม่สนิทชอบมาถามว่าเป็นอะไรไม่พูดนั่งเหม่ออยู่ได้ เป็นบ้าหรอ เราก็กลับมาคิดเลยคะ พอได้ยินคำนั้น ก็คิดว่า กูเป็นบ้าหรอควรพามันไปศรีมหาโพธิ์นะ(โรงพยาบาลผู้ป่วยทางจิตในอุบล) กูควรไปจริงๆหรอ พูดกะคนในครอบครัวก็ไม่ได้ เพราะเมื่อวานดูข่าวที่ตำตรวจฆ่าตัวตายเพราะซึมเศร้า เราก็เลยพูดกะแม่ว่า เหมือนจงฮยอนเลย แต่แม่ตอบว่า ตายก็ตายไปสิ มันไม่รักชีวิตมัน ขนาดกูปวดขายังซื้อยากิน เราก็บอกก็เค้าเป็นโรคซึมเศร้าไง แม่ก็ตอบอีกว่า มีอะไรให้เศร้าให้เครียดนักหนา ปัญญาอ่อน เรานี่จุกเลย เข้าห้องมาคิดถึงแต่พี่ชาย(เสียชีวิตเพราะโรคมะเร็ง) คิดว่าถ้าพี่อยู่ น้องคงมีคนเข้าใจ มีคนเอาใจตลอด คงไม่เก็บทุกอย่างมาคิดเลย <ลืมบอกแม่ที่เราเรียกคือยายแม่แท้ๆเราก็เสียเพราะโรคมะเร็ง> พ่อแต่งงานใหม่ตั้งแต่แม่เสีย ตอนนั้นเรา4ขวบ เมียใหม่พ่อก็เหมือนจะรักเรามากนะตอนเด็ก อยากให้เราไปอยู่ด้วย แต่ยายไม่ให้ไป เค้าก็ดีขอเงินก็ให้ ก็โอเค แต่ตอนม.2 ยายให้เราไปอยู่กะพ่อช่วงปิดเทอม เป็นครั้งแรก เราพึ่งรู้ว่าแม่เลี้ยงมีลูกสาว2คน(เรียนจบแล้ว) แฃะที่อึ้งอีกคือ มีหลานตัวเล็กด้วย คืออะไร ทำไมไม่เคยบอก เราพึ่งมาเป็นตอนนี้ รู้สึกเบื่อหน่ายบอกไม่ถูก เศร้าแบบไม่มีเหตุผล จากชอบเต้นทุกวัน ชอบเรียนอังกฤษ แต่ตอนนี้คือเบื่อ อยากให้เวลาผ่านไปเร็วๆ วันหยุดเสาร์-อาทิตย์ เหมือนหยุดไป2เดือน เวลสทำไมเดินช้า ตอนนอนกว่าจะข่มตาหลับได้ แถมยังชอบตื่นขึ้นมาตอนตี3 มานั่งฟังเพลง(เพลงประกอบซีรี่เศร้าๆ) เราคิดว่ามันช่วยได้อย่างนึงนะ คือเราจะฟังเสียงร้องเค้าอ่ะถึงจะไม่เข้าใจความหมาย  
แต่ความคิดมันยังผุดขึ้นมาเรื่อยๆ เราต้องข่มความคิดเอาไว้ ตอนไปโรงเรียนเราขี่มอไซด์ไปเอง เราก็คิดว่า ถ้าเราขับด้วยความเร็วขนาดนี้ แล้วมีรถใหญ่พุ่งมา เราจะตายมั้ย ถึงโต๊ะเรียนก็คืดว่า ทำไมกรีดแขนตัวเองถึงตาย แล้วถ้าเอามือไปชกกระจกจะเจ็บขนาดไหนกัน(แต่เรากลัวความตายมากๆ) ตอนเรียนไม่มีสมาธิเลยค่ะ ยิ่งเจอครูที่สอนช้าๆ พูดยาวๆ ไม่มีมุกไม่ตลก เรายิ่งเบื่อใหญ่เลย กลัวใจตัวเอง กลัวอารมณ์ชั่ววูบของตัวเอง เราอยาหัวเราะเหมือนเดิม เพราะปกติเป็นคนตลก บ้าบอมาก เพื่อนพูดอะไรเลยไม่คิดถึงเรา  . ตอนนี้ทุกครั้งที่พยายามคุยกะเพื่อน พยายามตบมุกกับเพื่อนเหมือนเดิม มันเหมือนฝืนตัวเอง น้ำตามันจะไหล มันพูดไม่ออก ไม่ชอบที่สุดคือตอนกลับบ้าน เพราะอยู่ในห้องคนเดียว (ไม่อยากให้แม่ถามว่าเป็นอะไรต้องแกล้งยิ้มร่าเริงไว้ก่อน)กลัวว่าจะคืดมากแล้วเผลอทำร้ายตัวเองอีก แค่นี้ก็เจ็บแสบยังไม่หายเลย จะปรึกษาใครดี ไม่แน่ใจว่าเป็นมั้ย ถ้าไม่เป็นควรจะดีใจมั้ย ซึ่งถ้าไม่เป็นคือไม่มีอะไรรักษาได้ ไม่กล้าคุยกะใครเลย อยากจะพูดแบบนี้ให้ทุกคนฟังให้ทุกคนเข้าใจ แต่พูดไม่ได้ ไม่อยากเป็นตัวปัญหา ไม่อยากทำให้แม่ร้องไห้อีก ทำไมต้องเป็นแบบนี้. เหมือนล้อคตัวเองไว้ เราควรทำยังไงดี ใกล้จะสอบแล้ว ตอนปีใหม่โรงเรียนก็หยุด เราจะทำยังไงไม่มีเพื่อน ต้องอยู่คนเดียวอีกแล้วหรอ ไม่เอานะ กลัวตัวเอง มันเจ็บ แต่เหมือนส่วนลึกของจิตใจบอกให้ทำ เพราะทำแล้วสบายใจ
#ยาวไปหน่อยขอโทษนะคะ ช่วยตอบหนูหน่อย ขอร้องไม่อยากเป็นแบบนี้
#อีกอย่าง ค่ารักษาจะแพงมั้ย กลัวเป็นปัญหาให้พ่อให้ยาย
#ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคำแนะนำนะคะ