คืนนี้เรานอนไม่หลับจริงๆเนื่องจากเสียใจบวกกับวันนี้เจอเรื่องที่ทำให้รู้สึกแย่หลายๆอย่างบวกกับความรู้สึกที่เก็บสะสมทีละนิดจนมาระเบิดตอนนี้ สำหรับเรา เราเซ้นซิทีฟเรื่องเพื่อนมาก และเราก็เป็นคนความจำดีมาก ในเรื่องเพื่อนนะ ไม่เกี่ยวกับเรียน ... ตั้งแต่เราเข้ามหาลัยมา เราคิดไว้ล่วงหน้าแล้วว่า เราจะมีเพื่อนไว้แค่ช่วยกันทำงานเท่านั้น จะไม่ให้ใจเด็ดขาด เพราะเราก็ถูกปลูกฝังเรื่องอย่าไว้ใจใครเมื่อเข้ามหาลัยเหมือนกัน เราเลยมีความคิดแบบนี้มาก่อนที่จะเข้ามหาลัย แต่พอเข้ามา มันไม่ใช่อย่างที่คิดเลย เราทำไม่ได้ เราก็ยังแคร์เพื่อน ยังให้ใจเพื่อนอยู่ดี...
เรามีเพื่อนอยู่สองกลุ่ม กลุ่มหนึ่งเป็นเพื่อนที่อยู่หอพัก อีกกลุ่มคือเพื่อนที่อยู่มหาลัย เพื่อนที่อยู่ที่หอเขาเรียนคนละคณะกับเรา เราเลยเจอเขาแค่ตอนเย็นไม่ก็วันหยุดเท่านั้น แต่กลับเป็นกลุ่มที่เราคิดว่าเราให้เขาเป็นเพื่อนสนิทเราแล้ว เพราะเราให้พวกเขารู้ทุกอย่างเกี่ยวกับชีวิตเรา เราเลยรู้สึกว่าไม่ว่าเราจะไปไหน เราจะไปกินอะไร เราเจออะไรมา เราก็อยากบอกพวกเขาเป็นคนแรก อยากชวนไปทุกที่ที่เราไป มีงานอะไรก็ชวนไป เราทำอาหารกินที่ห้อง ก็ชวนมากิน เวลาเขาไม่มีเงินกินข้าวเราก็บอกเขาเสมอว่าให้มาห้องเราได้เพราะบางวันเราก็ทำอาหารกิน เราต้อนรับเสมอ เวลาจะซื้อของฝากก็นึกถึงหน้าพวกเขาเป็นกลุ่มแรก เรารู้สึกสนุกและมีความสุขมากทุกครั้งที่ร่วมวงคุยกัน หัวเราะด้วยกัน ทำอะไรบ้าๆด้วยกัน เราเลยอยากตอบแทนเล็กๆน้อยๆเท่าที่ทำได้ เราอยากให้เขารู้ว่า ถึงแม้จะเรียนคนละคณะเราก็สนิทได้ แต่เราเริ่มรู้สึกว่า ยิ่งเราพยายามทำเรายิ่งถูกมองข้าม เขายังมองว่าเราไม่สนิทกับพวกเขาอยู่ดี คำนึงที่หนึ่งในกลุ่มเพื่อนพูดขึ้น "ก็แกไม่ได้เรียนคณะเดียวกับพวกเราอ่ะ" เราไม่เข้าใจว่า แค่เรียนคนละคณะ มันทำให้เราไม่สามารถสนิทกันได้เลยหรอ หลังจากที่เพื่อนพูดแบบนี้ เราน้อยใจมาก ตอนเย็นเวลาไปกินข้าว เขามาชวนรูมเมทเรา (รูมเมทเรียนคณะเดียวกับพวกเขา) รูมเมทมาชวนเราอีก เราปฏิเสธที่จะไปบ่อยขึ้น เราน้อยใจน่ะสิ เขาก็ไม่คิดจะมาถามอะไรเลยด้วยว่าเราเป็นอะไร ยังไง จากนั้น เขาก็ไม่ชวนเราไปไหนเลย จะชวนก็ชวนแค่รูมเมท รูมเมทก็มาชวนเราอีกที ใครจะไปล่ะ แบกหน้าไม่ไหวหรอก รู้ว่าเริ่มห่างเหินนะตอนนี้ แต่เราเสียใจจริงๆทั้งเสียใจน้อยใจ ที่เราไปให้ใจหมด ไปคิดว่าพวกเขานี่ล่ะเพื่อนรักเรา แต่ไม่เลย โลกนี้มันไม่มีอะไรแน่นอนจริงๆ เราเริ่มกลับมาทบทวนอีกที เราว่าควรแคร์ให้พอดี มากไปก็มานั่งน้อยใจที่ถูกมองข้ามอีก เพราะทุกอย่างเราทำเองเขาไม่ได้ขอนี่ แล้วจะมานั่งน้อยใจเสียใจทำไม อย่าคาดหวังเยอะน่าจะดีกว่า หรือเราควรจะอยู่คนเดียวไปเลย ดีไหมนะ คงอิสระน่าดู
ทำยังไงก็ถูกมองข้าม (กระทู้ระบาย)
เรามีเพื่อนอยู่สองกลุ่ม กลุ่มหนึ่งเป็นเพื่อนที่อยู่หอพัก อีกกลุ่มคือเพื่อนที่อยู่มหาลัย เพื่อนที่อยู่ที่หอเขาเรียนคนละคณะกับเรา เราเลยเจอเขาแค่ตอนเย็นไม่ก็วันหยุดเท่านั้น แต่กลับเป็นกลุ่มที่เราคิดว่าเราให้เขาเป็นเพื่อนสนิทเราแล้ว เพราะเราให้พวกเขารู้ทุกอย่างเกี่ยวกับชีวิตเรา เราเลยรู้สึกว่าไม่ว่าเราจะไปไหน เราจะไปกินอะไร เราเจออะไรมา เราก็อยากบอกพวกเขาเป็นคนแรก อยากชวนไปทุกที่ที่เราไป มีงานอะไรก็ชวนไป เราทำอาหารกินที่ห้อง ก็ชวนมากิน เวลาเขาไม่มีเงินกินข้าวเราก็บอกเขาเสมอว่าให้มาห้องเราได้เพราะบางวันเราก็ทำอาหารกิน เราต้อนรับเสมอ เวลาจะซื้อของฝากก็นึกถึงหน้าพวกเขาเป็นกลุ่มแรก เรารู้สึกสนุกและมีความสุขมากทุกครั้งที่ร่วมวงคุยกัน หัวเราะด้วยกัน ทำอะไรบ้าๆด้วยกัน เราเลยอยากตอบแทนเล็กๆน้อยๆเท่าที่ทำได้ เราอยากให้เขารู้ว่า ถึงแม้จะเรียนคนละคณะเราก็สนิทได้ แต่เราเริ่มรู้สึกว่า ยิ่งเราพยายามทำเรายิ่งถูกมองข้าม เขายังมองว่าเราไม่สนิทกับพวกเขาอยู่ดี คำนึงที่หนึ่งในกลุ่มเพื่อนพูดขึ้น "ก็แกไม่ได้เรียนคณะเดียวกับพวกเราอ่ะ" เราไม่เข้าใจว่า แค่เรียนคนละคณะ มันทำให้เราไม่สามารถสนิทกันได้เลยหรอ หลังจากที่เพื่อนพูดแบบนี้ เราน้อยใจมาก ตอนเย็นเวลาไปกินข้าว เขามาชวนรูมเมทเรา (รูมเมทเรียนคณะเดียวกับพวกเขา) รูมเมทมาชวนเราอีก เราปฏิเสธที่จะไปบ่อยขึ้น เราน้อยใจน่ะสิ เขาก็ไม่คิดจะมาถามอะไรเลยด้วยว่าเราเป็นอะไร ยังไง จากนั้น เขาก็ไม่ชวนเราไปไหนเลย จะชวนก็ชวนแค่รูมเมท รูมเมทก็มาชวนเราอีกที ใครจะไปล่ะ แบกหน้าไม่ไหวหรอก รู้ว่าเริ่มห่างเหินนะตอนนี้ แต่เราเสียใจจริงๆทั้งเสียใจน้อยใจ ที่เราไปให้ใจหมด ไปคิดว่าพวกเขานี่ล่ะเพื่อนรักเรา แต่ไม่เลย โลกนี้มันไม่มีอะไรแน่นอนจริงๆ เราเริ่มกลับมาทบทวนอีกที เราว่าควรแคร์ให้พอดี มากไปก็มานั่งน้อยใจที่ถูกมองข้ามอีก เพราะทุกอย่างเราทำเองเขาไม่ได้ขอนี่ แล้วจะมานั่งน้อยใจเสียใจทำไม อย่าคาดหวังเยอะน่าจะดีกว่า หรือเราควรจะอยู่คนเดียวไปเลย ดีไหมนะ คงอิสระน่าดู