พอดีมีโอกาสได้ยินต่อมาอีกทอดนึงจากปากเพื่อนผมคนหนึ่ง แบบสดๆร้อนๆ เจ้าตัวก็เพิ่งได้ยินแล้วมาเล่าต่ออีกทอดนึง
เรื่องมันมีอยู่ว่า เพื่อนผมคนนี้มีอาชีพขับแท็กซี่ พอดีมีลูกค้าประจำเป็นฝรั่งคนหนึ่ง แกชื่อว่า คุณชาร์ล แกเป็นฝรั่งสูงวัยชาวอเมริกัน แกชอบเพื่อนผมที่ขับรถไม่เร็วเลยเรียกใช้บริการอยู่บ่อยๆ อยู่ๆเมื่อไม่กี่วันก่อน เพื่อนผมก็รับแกไปทำธุระระหว่างทางก็ชวนแกสนทนา เพื่อนเห็นแกเป็นอเมริกันเลยชวนคุยเรื่องบาสที่ตัวเองชอบ ผิดคาด แกบอกว่า บอกตรงๆนะ แกไม่สนใจเรื่องบาสเลย เพราะพ่อแกเคยเป็นออลสตาร์ระดับคอลเลจ แล้วพยายามเคี่ยวเข็นแกตั้งแต่เด็ก แกเลยกลายเป็นไม่ชอบไป เพื่อนผมบอกแกจะออกแนวเนิร์ดๆ คุยถึงตรงนี้ แกก็พูดขึ้นมาว่า ไหนๆแล้ว เห็นคุณชอบบาสชั้นก็มีเรื่องจะเล่าให้ฟัง
เมื่อสักปี 95-96 แกเปิดบริษัทโปรดักชั่น (เท่าที่เพื่อนผมจับความได้นะครับ) อยู่มาวันนึงเลขาโอนสายลูกค้าเข้ามาแจ้งว่าเป็นนักบาสเอ็นบีเอ แกด้วยคววามที่ไม่สนใจเรื่องบาสก็เฉยๆ แกก็คุยงานกัน แกก็แนะโน่นนี่ อยู่ๆฝ่ายโน้นก็ถามขึ้นว่า นี่คุณไม่รู้จักผมจริงเหรอ แกก็บอกว่าโทษนะ แกไม่ได้สนใจบาสเก็ตบอลจริงๆ แกไม่รู้จัก ปลายสายก็โอเค นัดแนะคุยงานต่อที่บาร์ แล้วก็วางสายไป เลขาแกก็เปิดประตูเข้ามา ท่าทางตื่นเต้นดีใจมาก บอก บอสนี่เราได้ทำงานกับ
"ไมเคิล จอร์แดน" จริงเหรอ แกบอก อือ ทำไมเค้าดังมากเลยเหรอ เลขาแกก็บอกว่า นั่นเบอร์หนึ่งของโลกเลยนะ แกค่อยถึงรู้จักแต่ก็ยังเฉยๆ
ถึงวันนัดแกก็ไปที่บาร์ ถามบาร์เทนเดอร์ว่า เออ แกนัดนักบาสเอ็นบีเอ ชื่อไมเคิล จอร์แดนไว้ ไม่รู้มารึยัง พูดเพิ่งจบมีมือยื่นมาเช็คแฮนด์ พร้อมแนะนำตัว "ผมไมเคิล จอร์แดน" แกก็ทักทาย แล้วก็คุยงานกัน แกก็บอกว่าพอได้คุยกัน จอร์แดนก็ดูเป็นคนดีนะ ประมาณว่าไม่ได้ถือตัวอะไร แกก็ถามประมาณทำไมมาจ้างบริษัทเล็กๆอย่างแก จอร์แดนก็บอกว่า คุยด้วยแล้วสบายใจดี รู้สึกเป็นตัวของตัวเอง สุดท้ายแกก็ได้งาน (แกบอกว่าได้ทำงานให้ระยะนึง)
แกเล่าให้ฟังต่อว่า ระหว่างทำงานร่วมกันก็ได้คุยกับจอร์แดนบ่อยๆ ค่อนข้างสนิทกัน จอร์แดนเคยให้ตั๋วแกให้เข้าไปดูเกมส์ แกบอกแกเฉยๆ แต่ที่บ้านครอบครัวแกอยากได้มาก มีอยู่ครั้งหนึ่งคืนคริสต์มาส แกขับรถจะกลับบ้าน จอร์แดนโทรเข้ามาถามว่าอยู่ไหน แกก็บอกไป จอร์แดนบอกว่า เฮ้ย ฉันอยู่ห่างไปไม่กี่บล็อกเอง ขอไปคริสต์มาสที่บ้านคุณได้มั้ย แกก็โอเค สักพักแกยังไม่ถึงบ้าน แต่จอร์แดนถึงบ้านแกก่อนไปเคาะประตู เมียแกเปิด จอร์แดนบอกว่ามาหาแก แต่เมียแกช็อค พูดได้แค่คำว่า ไมเคิลจอร์แดน ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แล้วก็กรี๊ด
เพื่อนผมถามว่า แล้ว จอร์แดนเป็นคนยังไง คุณชาร์ล บอกว่า เป็นคนที่ ไนซ์ เลย สมัยนั้น แกอยากซื้อบ้านหลังแรก แต่ยังเก็บเงินดาวน์ไม่ได้ อยู่มาวันนึง จอร์แดนโทรมา ถามว่า ซุปเปอร์โบล์ปีนี้แข่งที่เมืองของคุณหนิใช่มั้ย แกบอกใช่ จอร์แดนบอก รอแป๊ปนะ สักพักโทรกลับมา เออนี่หาตั๋วให้แล้วนะ 20 ใบ ........ ตกลง แกได้มา 23 ใบ แกขายไป 20 ใบ ใบละ 1000 เหรียญ เก็บไว้เอง 3 ใบ มีตังค์ไปดาวน์บ้าน (เพื่อนผมคิดเองว่า แกคงจะเคยบ่นๆเรื่องบ้านกับจอร์แดน ประมาณคุยสารทุกข์สุกดิบกัน)
เท่าที่แกเล่าก็มีเท่านี้ อาจมีตกหล่นไปบ้างเพราะฟังต่อมาอีกที ส่วนตัวเพื่อนผมไม่น่าอำแน่นอน แต่โดนฝรั่งอำมั้ยอันนี้ไม่รู้ แต่ถ้าอำจริง ผมว่าแกก็แต่งเรื่องเก่งมากนะ 5555
ปล.คุณชาร์ลแกเป็นชายสูงอายุที่เจ๋งมาก เคยไปทำข่าวที่อัฟกานิสถาน เจออาร์พีจี ตกใกล้ๆ แกบอกว่าแกกระเด็นไปสิบกว่าเมตร หูดับไปข้างนึงถึงทุกวันนี้
ทุกวันนี้แกเป็นพาร์กินสัน แต่ก็ใช้ชีวิตได้ตามปรกติ
เสียงลือเสียงเล่าอ้างเกี่ยวกับ MJ
เรื่องมันมีอยู่ว่า เพื่อนผมคนนี้มีอาชีพขับแท็กซี่ พอดีมีลูกค้าประจำเป็นฝรั่งคนหนึ่ง แกชื่อว่า คุณชาร์ล แกเป็นฝรั่งสูงวัยชาวอเมริกัน แกชอบเพื่อนผมที่ขับรถไม่เร็วเลยเรียกใช้บริการอยู่บ่อยๆ อยู่ๆเมื่อไม่กี่วันก่อน เพื่อนผมก็รับแกไปทำธุระระหว่างทางก็ชวนแกสนทนา เพื่อนเห็นแกเป็นอเมริกันเลยชวนคุยเรื่องบาสที่ตัวเองชอบ ผิดคาด แกบอกว่า บอกตรงๆนะ แกไม่สนใจเรื่องบาสเลย เพราะพ่อแกเคยเป็นออลสตาร์ระดับคอลเลจ แล้วพยายามเคี่ยวเข็นแกตั้งแต่เด็ก แกเลยกลายเป็นไม่ชอบไป เพื่อนผมบอกแกจะออกแนวเนิร์ดๆ คุยถึงตรงนี้ แกก็พูดขึ้นมาว่า ไหนๆแล้ว เห็นคุณชอบบาสชั้นก็มีเรื่องจะเล่าให้ฟัง
เมื่อสักปี 95-96 แกเปิดบริษัทโปรดักชั่น (เท่าที่เพื่อนผมจับความได้นะครับ) อยู่มาวันนึงเลขาโอนสายลูกค้าเข้ามาแจ้งว่าเป็นนักบาสเอ็นบีเอ แกด้วยคววามที่ไม่สนใจเรื่องบาสก็เฉยๆ แกก็คุยงานกัน แกก็แนะโน่นนี่ อยู่ๆฝ่ายโน้นก็ถามขึ้นว่า นี่คุณไม่รู้จักผมจริงเหรอ แกก็บอกว่าโทษนะ แกไม่ได้สนใจบาสเก็ตบอลจริงๆ แกไม่รู้จัก ปลายสายก็โอเค นัดแนะคุยงานต่อที่บาร์ แล้วก็วางสายไป เลขาแกก็เปิดประตูเข้ามา ท่าทางตื่นเต้นดีใจมาก บอก บอสนี่เราได้ทำงานกับ
"ไมเคิล จอร์แดน" จริงเหรอ แกบอก อือ ทำไมเค้าดังมากเลยเหรอ เลขาแกก็บอกว่า นั่นเบอร์หนึ่งของโลกเลยนะ แกค่อยถึงรู้จักแต่ก็ยังเฉยๆ
ถึงวันนัดแกก็ไปที่บาร์ ถามบาร์เทนเดอร์ว่า เออ แกนัดนักบาสเอ็นบีเอ ชื่อไมเคิล จอร์แดนไว้ ไม่รู้มารึยัง พูดเพิ่งจบมีมือยื่นมาเช็คแฮนด์ พร้อมแนะนำตัว "ผมไมเคิล จอร์แดน" แกก็ทักทาย แล้วก็คุยงานกัน แกก็บอกว่าพอได้คุยกัน จอร์แดนก็ดูเป็นคนดีนะ ประมาณว่าไม่ได้ถือตัวอะไร แกก็ถามประมาณทำไมมาจ้างบริษัทเล็กๆอย่างแก จอร์แดนก็บอกว่า คุยด้วยแล้วสบายใจดี รู้สึกเป็นตัวของตัวเอง สุดท้ายแกก็ได้งาน (แกบอกว่าได้ทำงานให้ระยะนึง)
แกเล่าให้ฟังต่อว่า ระหว่างทำงานร่วมกันก็ได้คุยกับจอร์แดนบ่อยๆ ค่อนข้างสนิทกัน จอร์แดนเคยให้ตั๋วแกให้เข้าไปดูเกมส์ แกบอกแกเฉยๆ แต่ที่บ้านครอบครัวแกอยากได้มาก มีอยู่ครั้งหนึ่งคืนคริสต์มาส แกขับรถจะกลับบ้าน จอร์แดนโทรเข้ามาถามว่าอยู่ไหน แกก็บอกไป จอร์แดนบอกว่า เฮ้ย ฉันอยู่ห่างไปไม่กี่บล็อกเอง ขอไปคริสต์มาสที่บ้านคุณได้มั้ย แกก็โอเค สักพักแกยังไม่ถึงบ้าน แต่จอร์แดนถึงบ้านแกก่อนไปเคาะประตู เมียแกเปิด จอร์แดนบอกว่ามาหาแก แต่เมียแกช็อค พูดได้แค่คำว่า ไมเคิลจอร์แดน ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แล้วก็กรี๊ด
เพื่อนผมถามว่า แล้ว จอร์แดนเป็นคนยังไง คุณชาร์ล บอกว่า เป็นคนที่ ไนซ์ เลย สมัยนั้น แกอยากซื้อบ้านหลังแรก แต่ยังเก็บเงินดาวน์ไม่ได้ อยู่มาวันนึง จอร์แดนโทรมา ถามว่า ซุปเปอร์โบล์ปีนี้แข่งที่เมืองของคุณหนิใช่มั้ย แกบอกใช่ จอร์แดนบอก รอแป๊ปนะ สักพักโทรกลับมา เออนี่หาตั๋วให้แล้วนะ 20 ใบ ........ ตกลง แกได้มา 23 ใบ แกขายไป 20 ใบ ใบละ 1000 เหรียญ เก็บไว้เอง 3 ใบ มีตังค์ไปดาวน์บ้าน (เพื่อนผมคิดเองว่า แกคงจะเคยบ่นๆเรื่องบ้านกับจอร์แดน ประมาณคุยสารทุกข์สุกดิบกัน)
เท่าที่แกเล่าก็มีเท่านี้ อาจมีตกหล่นไปบ้างเพราะฟังต่อมาอีกที ส่วนตัวเพื่อนผมไม่น่าอำแน่นอน แต่โดนฝรั่งอำมั้ยอันนี้ไม่รู้ แต่ถ้าอำจริง ผมว่าแกก็แต่งเรื่องเก่งมากนะ 5555
ปล.คุณชาร์ลแกเป็นชายสูงอายุที่เจ๋งมาก เคยไปทำข่าวที่อัฟกานิสถาน เจออาร์พีจี ตกใกล้ๆ แกบอกว่าแกกระเด็นไปสิบกว่าเมตร หูดับไปข้างนึงถึงทุกวันนี้
ทุกวันนี้แกเป็นพาร์กินสัน แต่ก็ใช้ชีวิตได้ตามปรกติ