เราว่าเรากำลังเป็นโรคซึมเศร้าค่ะ

เราตอนนี้เรียนอยู่มหาวิทยาลัยแล้ว  เรารู้สึกหดหู่ ผิดหวังกับการเรียน+ปัญหาที่บ้าน  เรารู้สึกเหนื่อยกับปัญหาที่มันเข้ามา เราอยากหนีไปไกลๆ ส่วนตัวแล้วเป็นคนที่เรียนไม่ค่อยเก่งทำอะไรไม่ได้ดั่งใจคนในครอบครัว  เราไม่ค่อยสมหวังอะไรเลยตั้งแต่เกิดมารู้สึกว่าไม่มีใครเข้าใจ รู้สึกอ้างว้างสิ้นหวัง  พ่อคือคนที่เรารักมากที่สุดแต่เค้าไม่เคยจะมองเห็นในข้อดีของเราเลย ชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับคนอื่น เพื่อนในห้อง พี่ที่เรียนด้วยกัน เราทำพ่อผิดหวังกับเรามากเรื่องการเรียน พ่อเคยหลุดปากมาคำนึงที่เรารู้สึกมามันเจ็บหัวใจมากๆ เขาบอกว่าเมื่อไรจะหมดเวรหมดกรรมกับเราสักที ช่วง3ปีก่อนเราป่วยเป็นซีสต์ในช่องท้องเรารู้สึกกลัวว่าจะเป็นมะเร็ง หมอนัดผ่าเราก็ไม่หายเราเปลี่ยนโรงพยาบาลมาหลายรอบไม่หายสักที จนเรารู้สึกว่าผ่าครั้งนี้ถ้าไม่หายก็ขอให้ตายไปเลยไม่อยากเจ็บตัวอีก เราเห็นคนรอบข้าง พ่อ ยาย เค้าเป็นห่วงแต่รู้สึกได้ว่าพวกเขาเหนื่อยกับเรามาก ไปหาหมอทีก็ต้องลุกดึกตื่นเช้าไปหาหมอ เรารู้สึกสงสารพ่อกับยาย เราคิดว่าเมื่อไรเราจะหมดเวรหมดกรรมสักทีเราเหนื่อยเราท้อ จนเราคิดว่าถ้าเราไม่อยู่มันอาจจะดีก็ได้นะ พ่อจะได้ไม่ต้อง
เอาเงินที่พ่อทำงานได้มาให้เรา พ่อจะได้มีเงินไว้ให้น้องเรา ถ้าเราจากไปพ่อก็คงแค่เสียค่างานศพเราครั้งเดียวหลังจากนั้นก็ไม่ต้องมาเสียเงินเสียทองกับเราอีก ถ้าเราไม่อยู่ยายอาจจะไม่ต้องมาพะวงกับเราว่าวันนี้กินอะไรดี พรุ่งนี้กินข้าวกับอะไร เราไม่อยากไปไหน เราเห็นคนรอบข้างมีพ่อแม่ที่เข้าใจ เห็นเพื่อนไปไหนเรารู้สึกว่าอยากออกมาอยู่คนเดียวเงียบๆ พยายามเข้าหาทุกคนแต่ทุกคนก้ใช่ว่าจะชอบเรา เรามองไปทางอื่นก็เห็นเพื่อนเข้ากับทุกคนได้ดีไม่เหมือนเราเลยที่ไม่ค่อยจะมีใครอยากมาคุยด้วย ใครเคยมีอาการแบบนี้ไหมคะ ตอนนี้เราเลยตัดสินใจไปหาหมอซึ่งหมอนัดเราอีกทีหลังปีใหม่ คือเราคิดว่าอาจจะหลอกตัวเองก็ได้ค่ะว่าเรากำลังเป็นโรคซึมเศร้า