เราเป็นลูกคนเล็กของบ้าน บ้านเราก็พอมีฐานะน่ะ ถ้าพ่อไม่ติดเหล้า พ่อเราติดเหล้ามาก ชอบเอาเงินไปซื้อเหล้า เมากลับบ้านมาทุกวัน เราเจอสภาพนี้มาตั้งแต่เด็กๆ พ่อแม่เราทะเลาะกันทุกวัน เราสงสารแม่มาก แม่ต้องแบกรับอะไรมากมาย ทั้งค่าเทอม น่าเล่าเรียน ของเราและของพี่ แต่พ่อเรากลับไม่สนใจอะไรในบ้านเลย กินแต่เหล้าบอกก็ไม่ฟัง พ่อเราเเอบมีกิ๊ก เอาตังไปให้กิ๊ก เรากับแม่เราก็จับได้หลายรอบมาก แต่เเม่เราก็ให้อภัยพ่อทุกรอบ แม่บอกกลัวเรากำพร้า ไม่มีพ่อ เราเสียสุขภาพจิตมาก เราต้องเจอพ่อเมาโวยวาย ตะโกนด่าคนนู้นคนนี้ ด่าเราด่าแม่ด่าพี่ ทั้งๆที่เราไม่ได้ทำไรผิด เราเครียดจนอยากหนีออกจากบ้าน แต่เรายังเด็กเกินไป เราต้องทนกับสภาพแบบนี้ เลิกเรียนมา เจอพ่อเมาคอยแต่จะหาเรื่อง (พ่อด่าอย่าเดียว ไม่ทำร้ายเรากับแม่กับพี่หลอกค่ะ แต่แต่ก่อนก็เคยทำบ้าง) เราสงสารแม่ สงสารพี่ สงสารตัวเราเอง ถ้าพ่อเราเลิกเหล้าได้ ครอบครัวเราคงสมบูรณ์แบบ มีความสุข และอบอุ่น เราเกิดมาไม่เคยได้ยินคำว่ารักจากพ่อ พ่อไม่เคยกอดเรา เราอยากได้อะไร พ่อก็ไม่เคยซื้อให้ เราต้องเก็บเงินเอง ทุกอย่าง ทั้งหนังสือเรียน โทรศัพท์ บางครั้งเราก็แอบอิจฉาคนที่พ่อเขาไม่เมา พ่อเขามีเวลามอบความรักให้ ครอบครัวเขาคงอบอุ่นมาก 😰
ครอบครัวไม่อบอุ่นเลย