ผมเพิ่งเลิกกับแฟนเมื่ออาทิตย์ก่อน เราทะเลาะกันบ่อยมาก เพราะความไม่เข้าใจกัน อาจจะต่างวัฒนธรรมกัน (ไม่ใช่คนไทย)
แต่มันเหมือนมาถึงจุดที่ไปต่อไม่ได้แล้วอะ ทะเลาะกันบ่อย จูนเข้าหากันไม่ติด ผมไม่แน่ใจว่าจะใช้เหตุผลนี้อ้างได้หรือเปล่า
แต่ผมพยายามปรับเข้าหาแล้ว เธอเองก็พยายามปรับแล้วเช่นกัน แต่มันดูยากมาก และเราก็ยังทะเลาะกันบ่อยๆอยู่
(แต่ส่วนใหญ่เป็นปัญหายุบยิบเล็กๆน้อยๆ ไม่ใช่ปัญหาใหญ่ และไม่เคยมีเรื่องมือที่สามเลยแม้แต่ครั้งเดียว แต่เธอก็บอกเลิกผมทุกอาทิตย์ ช่วงหลังๆนี้ แต่ผมก้ง้อสำเร็จทุกครั้ง แต่ไม่รู้ทำไมครั้งนี้มันดูแตกต่างออกไป มันหลายปัจจัย ประดังเข้ามารวมๆกันอะครับ ผมขอไม่ลงรายละเอียด เอาเป็นว่าผมผิดเองใน คสพ นี้)
ผมรักเธอมาก แต่ไม่เคยพูดออกมาเลย (เธอเองก็เช่นกัน) เราเพิ่งมาสารภาพรักตอนเลิกกัน แล้วก็เปิดใจกัน
(เพราะปกติเธอเองเป็นคนที่ขี้สงสัย ช่างวิจารณ์ เจ้าทฤษฎี เจ้าปรัชญา เธอเลยไม่กล้าพูดถึงความรัก เพราะเธอชอบคิดอะไรในทางปรัชญา เลยไม่ค่อยกล้าฟันธงว่าความรู้สึกอะไรพวกนี้ คือ รักแน่หรือเปล่า แต่ก็ไม่รู้อะไรดลใจให้เธอพูดออกมา และยอมสารภาพ และผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมผมถึงสารภาพหลุดปากออกมา)
เรากอดกันร้องไห้ ต่างคนต่างพูดความในใจว่าไม่อยากไปเลย แต่สุดท้ายไม่รู้อะไรผลักดันทำให้สุดท้ายก็ต้องแยกกันอยู่ดี
ผมไม่อยากเลิกเลย แต่เธอขอร้องไว้ว่าอย่าตามมาง้อเลยนะ เธอไม่อยากใจอ่อนอีก
(ผมชอบตามไปง้อ และก็มีแต่ผมฝ่ายเดียวที่มักจะเป็นฝ่ายต้องตามง้อเวลาทะเลาะกัน)
ผมร้องไห้ทุกวัน ผมไม่เคยรู้สึกเศร้าอะไรแบบนี้กับ ผญ คนอื่นมาก่อนเลย เวลาเลิกกัน
พิมพ์ไปก็ยังร้องไห้ไป ตลกดี ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะอ่อนแอมาถึงจุดนี้ได้ขนาดนี้
เคยเลิกกับแฟนทั้งๆที่ไม่อยากเลิกปะ
แต่มันเหมือนมาถึงจุดที่ไปต่อไม่ได้แล้วอะ ทะเลาะกันบ่อย จูนเข้าหากันไม่ติด ผมไม่แน่ใจว่าจะใช้เหตุผลนี้อ้างได้หรือเปล่า
แต่ผมพยายามปรับเข้าหาแล้ว เธอเองก็พยายามปรับแล้วเช่นกัน แต่มันดูยากมาก และเราก็ยังทะเลาะกันบ่อยๆอยู่
(แต่ส่วนใหญ่เป็นปัญหายุบยิบเล็กๆน้อยๆ ไม่ใช่ปัญหาใหญ่ และไม่เคยมีเรื่องมือที่สามเลยแม้แต่ครั้งเดียว แต่เธอก็บอกเลิกผมทุกอาทิตย์ ช่วงหลังๆนี้ แต่ผมก้ง้อสำเร็จทุกครั้ง แต่ไม่รู้ทำไมครั้งนี้มันดูแตกต่างออกไป มันหลายปัจจัย ประดังเข้ามารวมๆกันอะครับ ผมขอไม่ลงรายละเอียด เอาเป็นว่าผมผิดเองใน คสพ นี้)
ผมรักเธอมาก แต่ไม่เคยพูดออกมาเลย (เธอเองก็เช่นกัน) เราเพิ่งมาสารภาพรักตอนเลิกกัน แล้วก็เปิดใจกัน
(เพราะปกติเธอเองเป็นคนที่ขี้สงสัย ช่างวิจารณ์ เจ้าทฤษฎี เจ้าปรัชญา เธอเลยไม่กล้าพูดถึงความรัก เพราะเธอชอบคิดอะไรในทางปรัชญา เลยไม่ค่อยกล้าฟันธงว่าความรู้สึกอะไรพวกนี้ คือ รักแน่หรือเปล่า แต่ก็ไม่รู้อะไรดลใจให้เธอพูดออกมา และยอมสารภาพ และผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมผมถึงสารภาพหลุดปากออกมา)
เรากอดกันร้องไห้ ต่างคนต่างพูดความในใจว่าไม่อยากไปเลย แต่สุดท้ายไม่รู้อะไรผลักดันทำให้สุดท้ายก็ต้องแยกกันอยู่ดี
ผมไม่อยากเลิกเลย แต่เธอขอร้องไว้ว่าอย่าตามมาง้อเลยนะ เธอไม่อยากใจอ่อนอีก
(ผมชอบตามไปง้อ และก็มีแต่ผมฝ่ายเดียวที่มักจะเป็นฝ่ายต้องตามง้อเวลาทะเลาะกัน)
ผมร้องไห้ทุกวัน ผมไม่เคยรู้สึกเศร้าอะไรแบบนี้กับ ผญ คนอื่นมาก่อนเลย เวลาเลิกกัน
พิมพ์ไปก็ยังร้องไห้ไป ตลกดี ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะอ่อนแอมาถึงจุดนี้ได้ขนาดนี้