เมื่อแรงบันดาลใจคือใครสักคน เมื่อขาดเขาไป มันก็จะหดหู่แบบนี้

เมื่อแรงบันดาลใจคือใครสักคน เมื่อขาดเขาไป มันก็จะหดหู่แบบนี้
ตอนเขาอยู่ มันเหมือนมีแรงพลักดันทุกสิ่ง ทุกอย่าง แต่เมื่อเขาหายไป ก็หมดแรง
ใครสักคนที่ไม่ใช่แค่ใครสักคน
มีสุภาษิตนึงกล่าวว่า มนุษย์ คือ สัตว์สังคม ไม่มีใครสามารถอยู่คนเดียวได้
แต่เชื่อเถอะ มันต้องมี ใครสักคน ต้องเหงาอยู่คนเดียวจริงๆ ถึงมันจะไม่ตลอดเวลา แต่ครึ่งหนึ่ง หรือเกินครึ่ง เขาต้องอยู่คนเดียว
ทำอะไรคนเดียว คิดเองคนเดียว เดินคนเดียว กินคนเดียว เที่ยวคนเดียว
มีคนถามมากมายว่า เรื่องมาอ่ะดิ เลยต้องอยู่คนเดียว
เอาจริงๆ ก็ไม่ได้เรื่องมาก แต่เหมือนเข้ากับใครไม่ได้ ไม่รู้เพราะอะไร
เพราะอยากเป็นคนสำคัญอยู่ตลอดเวลามั้ง
แต่บางช่วงเมื่อเจอใครสักคนที่คิดว่าคลิกกัน ลองคุย ลองคบไป 3-4 ปี แต่ไม่มีสถานะ มันก็เหมือนจะโอเค
แต่เมื่อวันนีง อยากได้สถานะ แล้วเขาเงียบหายไป มันก็จะกลับอยู่จุดเดิมๆ
คือ กลัว ปิดกั้น มากขึ้นๆ กำแพงสูงขึ้นๆ
จนบางครั้งเหงาจนน้ำตาไหล แต่ก็ไม่มีทางให้ใครเดินเข้ามาได้