ผมขอเกริ่นก่อน ตอนนี้ผมเรียนอยู่ปี2 คณะดิจิตอลมีเดียและศิลปะภาพยนตร์ที่มอเอกชนแห่งหนึ่ง เนื่องจากผมชอบทางนี้
ผมเป็นลูกคนเดียว พ่อแม่ผมเลิกกันตอนผมอยู่ม.4 ผมจึงอยู่กับแม่สองคนแต่ยังติดต่อกับพ่อบ้างบางครั้งคราว ผมไม่ได้อยู่หอเนื่องจากแม่อยู่บ้านคนเดียวผมจึงต้องกลับมาดูแลอยู่กับแม่ ทำให้ผมพลาดกิจกรรมหลายอย่างที่มอที่อยากทำเช่น ออกกองกับเพื่อน ฝึกการใช้อุปกรณ์กล้องกับรุ่นพี่ และพวกกิจกรรมอีกมากมายในคณะที่ทำให้เพื่อนผมหลายคนที่อยู่หอได้รู้จักเพื่อนมากขึ้น
เดี๋ยวนี้ตั้งแต่เลิกกับพ่อแม่ก็เปลี่ยนไป ชอบอารมณ์เกรี้ยวกราด แค่ผมลืมปิดไฟรอบนึงนี่ด่าหยาบคายเลยหละ ผมก็สงสัยว่าขนาดนั้นเลยหรอ และด้วยความที่ว่าผมได้มาเรียนภาพยนตร์ตอนแรกมันก็ดีๆมาเรื่อยๆ จนพอวันนึงที่ทะเลาะกับแม่เรื่องนี้แม่ชอบบอกว่าเรียนนี้ละจะไปทำไรยกไฟหรอ เอาแค่นั้นหรอ เรียนเพราะคิดว่าเรียนคณะนี้แล้วโก้หรูเจ๋ง? และชอบขู่จะให้ผมไปเตรียมลาออกมาเลย ทำไมแม่คิดแบบนี้? และพอผมได้โอกาสไปลองทำExtraของGDHเมื่อเร็วๆนี้เพื่อหาประสบการณ์ แต่แม่กลับบอกว่าสนใจอะไรไร้สาระ ตกลงจะไปเป็นนักแสดงหรอและมาเรียนสายนี้ทำไม ลาออกไหม? หรือเวลาที่มีพี่พาผมไปแคสซีรี่ย์ไรเล่นหาประสบการณ์ ก่อนออกจากบ้านผมก็อยากได้กำลังใจจากแม่เนอะ ผมก็ถาม แม่วันนี้ผมหล่อไหมหล่อยังจะไปแคสละนะ แม่ก็จะตอบว่า โอ๊ะ! ไร้สาระตกลงจะเป็นอะไรกันแน่ เป็นนักแสดงหรอ ลาออกไหม? ไปเรียนการแสดง ละบิดหน้าเดินหนีไปเลย ทำให้หลายรอบที่ผมถามละแม่ตอบแบบนี้ทำให้วันนั้นความมั่นใจผมไม่ค่อยมีและชอบแอบร้องไห้คนเดียวอยู่บ่อยๆ แม่ชอบเอาแต่พูดแบบเดิมๆจนผมท้อ และทุกครั้งที่ทะเลาะเถียงเรื่องนี้กันแม่จะชอบเดินเข้ามาตบหน้าหรือชอบเขวี้ยงปาข้าวของในบ้านใส่ ทั้งพวกตะหลิวมือถือ แจกันค้อนหรืออะไรก็ได้ทุกอย่างที่อยู่แถวนั้น ผมโดนละ~เลือดมาหมดละ แม่หยิบเขวี้ยงมาหมดไม่สนใจ พอผมกันหรือแบบจะสู้กลับนิดนึงเค้ากลับบอกว่าแกเป็นลูกนะ เนรคุณทำแบบนี้กับแม่หรอ ผมก้เถียงกลับและแม่ทำแบบนี้กับลูกหรอ แม่ก็จะสวนทันทีว่า ชั้นเป็นแม่ แกไม่มีสิทธิ์ทำอะไรชั้นชั้นทำได้คนเดียว.. แสดงว่าผมต้องยอมให้แม่ทุบตี เขวี้ยงข้าวของใส่จนเลือดอาบตายก่อนหรอครับ แม่ถึงจะสติกลับมา.. และด้วยว่าเรียนคณะนี้อย่างน้อยก็ต้องมีกล้องกันคนละตัวอยู่แล้วไว้ถ่ายรูปถ่ายหนังสั้น แม่ชอบบอกกับผมว่าทำไมไม่เอาดีด้านถ่ายภาพไปเลย มาหวังลมๆแล้งๆกับไอ้ทำหนังนี่ทำไม.. คณะนี้เวลาหางานใครเค้าจะเอา ละแกดูลูกคนอื่นดิ๊ ชั้นไม่เห็นแกจะสนใจอะไรนักเลย กล้องเนี่ยทำไมคนนี้ๆๆ เค้าถ่ายออกมาดี ถ่ายสวยแกไม่เห้นถ่ายได้แบบนั้นเลย.. หรือดูลูกคนนั้นซิ๊ เรียนจุฬาพ่อแม่ภูมิใจน่าดู ดูลูกคนนั้นสิได้Aหมดเลย..ผมก็ท้อนะบางที ทำไมแม่ชอบเอาผมไปเปรียบเทียบกับคนอื่น ทั้งๆที่ผมก็พยายามที่สุดแล้ว และมากไปกว่านั้นเวลาอยู่บ้านแม่จะชอบหาว่าผมไม่ยอมอ่านหนังสือ ไม่เคยเห็นอ่านเลยไม่เห็นสนใจ ทั้งๆที่ทุกเย็นผมก็จับกลุ่มติวกับเพื่อนตลอดกลับมาก็อยากจะพักเล่นเกมส์บ้าง แต่พอบอกเขา เขากลับบอกว่าอย่างแกอ่ะหรอทบทวนตอนเย็น.. มีตอนนึงคิดว่าจะทำพาทไทม์เสริมหาเงินเก็บให้แม่ไว้เซอร์ไพร์แม่ เหมือนที่เห็นตามคลิปไอดอลเรา ก็บอกแม่~ขอไปทำพาทไทมนะ แม่บอก ที่อยุ่ทุกวันนี้ทำให้ดีก่อนเถอะ ผมนี่ยิ่งหมดกำลังใจไปใหญ่ คือเราตั้งใจจะทำให้เขา แต่เขาก็ชอบพูดแบบนี้.. ว่าไม่เห็นได้สักทีนานและ ซึ่งมันต้องใช้เวลา ถ้าเงินหาง่ายไวขนาดนั้นผมลาออกมาทำงานนั้นละหละ.. มันก็ทำให้ผมก็แอบไปร้องไห้หลายครั้งที่เขาพูดแบบนี้ แต่ถึงยังไงเขาก็คือแม่แหละครับ ผมก็ยังรักเขาเสมอ แต่บางทีผมอยู่ตัวคนเดียวพ่อก็ไม่มี ผมก็อยากได้กำลังใจจากแม่ แต่เขากลับทำให้ผมทุกข์และหมดกำลังใจมากขึ้นไปอีก ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงดีตอนนี้เหตุการณ์มันวนลูบอยู่แบบนี้เรื่อยๆ *เมื่อกี้เพิ่งโดนตบหน้ากะเขวี้ยงชามข้าวหมาขึ้นมาใส่หน้าขณะที่ผมอยู่บนเตียงไป เห้อ.. ผมหละเครียดอยากจะบ้าตาย ทำไมแม่เป็นแบบนี้ ผมขอระบายยาวหน่อยนะครับเห้อ..ไม่รู้จะไประบายกับใครแล้ว..
ทำไมแม่ถึงกลายเป็นแบบนี้ได้ แล้วผมต้องเป็นขนาดไหนเขาถึงพอใจ? ผมเครียดมากก!! มันซ้ำเดิมแทบทุกวัน!!
ผมเป็นลูกคนเดียว พ่อแม่ผมเลิกกันตอนผมอยู่ม.4 ผมจึงอยู่กับแม่สองคนแต่ยังติดต่อกับพ่อบ้างบางครั้งคราว ผมไม่ได้อยู่หอเนื่องจากแม่อยู่บ้านคนเดียวผมจึงต้องกลับมาดูแลอยู่กับแม่ ทำให้ผมพลาดกิจกรรมหลายอย่างที่มอที่อยากทำเช่น ออกกองกับเพื่อน ฝึกการใช้อุปกรณ์กล้องกับรุ่นพี่ และพวกกิจกรรมอีกมากมายในคณะที่ทำให้เพื่อนผมหลายคนที่อยู่หอได้รู้จักเพื่อนมากขึ้น
เดี๋ยวนี้ตั้งแต่เลิกกับพ่อแม่ก็เปลี่ยนไป ชอบอารมณ์เกรี้ยวกราด แค่ผมลืมปิดไฟรอบนึงนี่ด่าหยาบคายเลยหละ ผมก็สงสัยว่าขนาดนั้นเลยหรอ และด้วยความที่ว่าผมได้มาเรียนภาพยนตร์ตอนแรกมันก็ดีๆมาเรื่อยๆ จนพอวันนึงที่ทะเลาะกับแม่เรื่องนี้แม่ชอบบอกว่าเรียนนี้ละจะไปทำไรยกไฟหรอ เอาแค่นั้นหรอ เรียนเพราะคิดว่าเรียนคณะนี้แล้วโก้หรูเจ๋ง? และชอบขู่จะให้ผมไปเตรียมลาออกมาเลย ทำไมแม่คิดแบบนี้? และพอผมได้โอกาสไปลองทำExtraของGDHเมื่อเร็วๆนี้เพื่อหาประสบการณ์ แต่แม่กลับบอกว่าสนใจอะไรไร้สาระ ตกลงจะไปเป็นนักแสดงหรอและมาเรียนสายนี้ทำไม ลาออกไหม? หรือเวลาที่มีพี่พาผมไปแคสซีรี่ย์ไรเล่นหาประสบการณ์ ก่อนออกจากบ้านผมก็อยากได้กำลังใจจากแม่เนอะ ผมก็ถาม แม่วันนี้ผมหล่อไหมหล่อยังจะไปแคสละนะ แม่ก็จะตอบว่า โอ๊ะ! ไร้สาระตกลงจะเป็นอะไรกันแน่ เป็นนักแสดงหรอ ลาออกไหม? ไปเรียนการแสดง ละบิดหน้าเดินหนีไปเลย ทำให้หลายรอบที่ผมถามละแม่ตอบแบบนี้ทำให้วันนั้นความมั่นใจผมไม่ค่อยมีและชอบแอบร้องไห้คนเดียวอยู่บ่อยๆ แม่ชอบเอาแต่พูดแบบเดิมๆจนผมท้อ และทุกครั้งที่ทะเลาะเถียงเรื่องนี้กันแม่จะชอบเดินเข้ามาตบหน้าหรือชอบเขวี้ยงปาข้าวของในบ้านใส่ ทั้งพวกตะหลิวมือถือ แจกันค้อนหรืออะไรก็ได้ทุกอย่างที่อยู่แถวนั้น ผมโดนละ~เลือดมาหมดละ แม่หยิบเขวี้ยงมาหมดไม่สนใจ พอผมกันหรือแบบจะสู้กลับนิดนึงเค้ากลับบอกว่าแกเป็นลูกนะ เนรคุณทำแบบนี้กับแม่หรอ ผมก้เถียงกลับและแม่ทำแบบนี้กับลูกหรอ แม่ก็จะสวนทันทีว่า ชั้นเป็นแม่ แกไม่มีสิทธิ์ทำอะไรชั้นชั้นทำได้คนเดียว.. แสดงว่าผมต้องยอมให้แม่ทุบตี เขวี้ยงข้าวของใส่จนเลือดอาบตายก่อนหรอครับ แม่ถึงจะสติกลับมา.. และด้วยว่าเรียนคณะนี้อย่างน้อยก็ต้องมีกล้องกันคนละตัวอยู่แล้วไว้ถ่ายรูปถ่ายหนังสั้น แม่ชอบบอกกับผมว่าทำไมไม่เอาดีด้านถ่ายภาพไปเลย มาหวังลมๆแล้งๆกับไอ้ทำหนังนี่ทำไม.. คณะนี้เวลาหางานใครเค้าจะเอา ละแกดูลูกคนอื่นดิ๊ ชั้นไม่เห็นแกจะสนใจอะไรนักเลย กล้องเนี่ยทำไมคนนี้ๆๆ เค้าถ่ายออกมาดี ถ่ายสวยแกไม่เห้นถ่ายได้แบบนั้นเลย.. หรือดูลูกคนนั้นซิ๊ เรียนจุฬาพ่อแม่ภูมิใจน่าดู ดูลูกคนนั้นสิได้Aหมดเลย..ผมก็ท้อนะบางที ทำไมแม่ชอบเอาผมไปเปรียบเทียบกับคนอื่น ทั้งๆที่ผมก็พยายามที่สุดแล้ว และมากไปกว่านั้นเวลาอยู่บ้านแม่จะชอบหาว่าผมไม่ยอมอ่านหนังสือ ไม่เคยเห็นอ่านเลยไม่เห็นสนใจ ทั้งๆที่ทุกเย็นผมก็จับกลุ่มติวกับเพื่อนตลอดกลับมาก็อยากจะพักเล่นเกมส์บ้าง แต่พอบอกเขา เขากลับบอกว่าอย่างแกอ่ะหรอทบทวนตอนเย็น.. มีตอนนึงคิดว่าจะทำพาทไทม์เสริมหาเงินเก็บให้แม่ไว้เซอร์ไพร์แม่ เหมือนที่เห็นตามคลิปไอดอลเรา ก็บอกแม่~ขอไปทำพาทไทมนะ แม่บอก ที่อยุ่ทุกวันนี้ทำให้ดีก่อนเถอะ ผมนี่ยิ่งหมดกำลังใจไปใหญ่ คือเราตั้งใจจะทำให้เขา แต่เขาก็ชอบพูดแบบนี้.. ว่าไม่เห็นได้สักทีนานและ ซึ่งมันต้องใช้เวลา ถ้าเงินหาง่ายไวขนาดนั้นผมลาออกมาทำงานนั้นละหละ.. มันก็ทำให้ผมก็แอบไปร้องไห้หลายครั้งที่เขาพูดแบบนี้ แต่ถึงยังไงเขาก็คือแม่แหละครับ ผมก็ยังรักเขาเสมอ แต่บางทีผมอยู่ตัวคนเดียวพ่อก็ไม่มี ผมก็อยากได้กำลังใจจากแม่ แต่เขากลับทำให้ผมทุกข์และหมดกำลังใจมากขึ้นไปอีก ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงดีตอนนี้เหตุการณ์มันวนลูบอยู่แบบนี้เรื่อยๆ *เมื่อกี้เพิ่งโดนตบหน้ากะเขวี้ยงชามข้าวหมาขึ้นมาใส่หน้าขณะที่ผมอยู่บนเตียงไป เห้อ.. ผมหละเครียดอยากจะบ้าตาย ทำไมแม่เป็นแบบนี้ ผมขอระบายยาวหน่อยนะครับเห้อ..ไม่รู้จะไประบายกับใครแล้ว..