ตายแล้วไปไหน
COCO
โลกหลังความตายกลายเป็นที่ซึ่งคนตายอยู่ร่วมกันเฉกเช่นคนที่ยังมีชีวิตอยู่ มีอารมณ์ความรู้สึกไม่แตกต่างกันเลย มิหนำซ้ำอาจจะมีความสุขไม่แตกต่างจากตอนที่ยังไม่ตายก็เป็นได้ แต่สิ่งใดก็คงไม่สำคัญเท่าการที่มีคนข้างหลังนึกถึงเราอยู่เสมอแม้ว่าเราจะฉากไปแล้วก็ตาม
พิกซาร์เนรมิตให้โลกหลังความตายกลายเป็นสถานที่ซึ่งคนตายได้ใช้ชีวิตกันอย่างที่เรียกได้ว่าไม่แตกต่างจากโลกคนเป็นมากนัก ไม่ว่าจะเป็นได้อยู่ร่วมกับญาติพี่น้องที่เสียชีวิตไปแล้วหรือได้ทำกิจกรรมใดๆที่เคยชอบทำก่อนตายก็สามารถทำได้ในโลกหลังความตายแห่งนี้ แต่นอกจากแสงสีความสนุกสนานรื่นรมย์แบบโลกคนเป็นแล้ว ในซอกหลืบของโลกคนตายบางแห่งนี้ยังมีความทุกข์ซุกซ่อนอยู่เพราะคนตายก็ยังสามารถมีความทุกข์ได้ไม่แตกต่างกับตอนที่ยังไม่ตาย
ในหนึ่งปีจะมีวันหนึ่งที่ชาวเม็กซิกันพร้อมใจกันตั้งรูปคนในครอบครัวของตนเองที่จากไปแล้วพร้อมโรยกลีบดอกไม้เพื่อเป็นทางให้พวกเขาได้กลับมายังบ้านเพื่อพบปะกับคนในครอบครัว มิเกล เด็กชายในครอบครัวชาวเม็กซิกันที่ถือว่าดนตรีคือสิ่งต้องห้ามแต่เขากลับหลงใหลในเสียงดนตรีเป็นอย่างมาก แล้วเรื่องไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นเมื่อเขาได้เดินทางข้ามไปสู่โลกหลังความตายอย่างน่าอัศจรรย์ เขาได้พบกับญาติพี่น้องที่ตายแล้วและพบว่ามีเรื่องราวบางอย่างพร้อมกับใครบางคน ณ ที่แห่งนี้ รอให้เขาค้นพบ
เราได้เห็นความเป็นเม็กซิกันอย่างสมบูรณ์แบบไม่ว่าจะเป็นลักษณะหน้าตาผิวพรรณของตัวละคร สภาพบ้านเรือน และโดยเฉพาะอย่างยิ่งการหยิบเอาประเพณีที่สำคัญของชาวเม็กซิกันมาใช้เป็นเงื่อนไขให้เกิดเรื่องราวตามมา เรียกได้ว่านี่เป็นครั้งแรกที่ตัวละครในงานของพิกซาร์เป็นชาวเม็กซิกันซึ่งมันได้ใจชาวเม็กซิกันไปเต็มๆ อีกทั้งยังทำให้งานของพิกซาร์ดูมีความหลากหลายในเรื่องเชื้อชาติของตัวละครมากยิ่งขึ้นด้วย ส่วนเรื่องงานภาพนั้นคงไม่ต้องชมอะไรมากเพราะมันออกมาสวยงามดีแบบที่ไม่รู้สึกผิดหวังเลยสักนิดเดียว (ก็งานพิกซาร์นี่นะ)
ครอบครัวคือสิ่งที่หนังหยิบมาเล่นเป็นหัวใจหลักของเรื่องและก็ทำออกมาได้ดีมากเสียด้วย เนื้อเรื่องชวนติดตาม มีวางหลุมพรางไว้หักมุมเล็กน้อยให้คนดูรู้สึกประหลาดใจ และตบท้ายด้วยความซาบซึ้งซึ่งอาจถึงขั้นเรียกน้ำตาได้เลย ทุกองค์ประกอบในหนังถือว่าทำออกมาได้ลงตัวดีงามตามมาตรฐานพิกซาร์มากๆแม้ว่าโดยส่วนตัวจะไม่รู้สึกอินกับบทเพลงในหนังสักเท่าไร (แต่เอาจริงๆนะ พอดูจบนี่รีบหาเพลงประกอบหนังมาฟังเลย หลังจากนั้นก็ไม่ได้ฟังอีกเลยเพราะรู้สึกว่ามันไม่ติดหู ไม่ได้อยากฟังซ้ำ) หากแต่บทเพลงเหล่านั้นก็ไพเราะเหมาะกับเรื่องราวเป็นอย่างดี
ในความเป็นจริงแล้วโลกหลังความตายอาจจะไม่มีจริง แต่ความเป็นจริงก็คือคนที่ตายไปแล้วจะยังคงอยู่ในความทรงจำของครอบครัวของพวกเขาเสมอ
ขบเคี้ยวหนัง
[CR] COCO ตายแล้วไปไหน
ตายแล้วไปไหน
COCO
โลกหลังความตายกลายเป็นที่ซึ่งคนตายอยู่ร่วมกันเฉกเช่นคนที่ยังมีชีวิตอยู่ มีอารมณ์ความรู้สึกไม่แตกต่างกันเลย มิหนำซ้ำอาจจะมีความสุขไม่แตกต่างจากตอนที่ยังไม่ตายก็เป็นได้ แต่สิ่งใดก็คงไม่สำคัญเท่าการที่มีคนข้างหลังนึกถึงเราอยู่เสมอแม้ว่าเราจะฉากไปแล้วก็ตาม
พิกซาร์เนรมิตให้โลกหลังความตายกลายเป็นสถานที่ซึ่งคนตายได้ใช้ชีวิตกันอย่างที่เรียกได้ว่าไม่แตกต่างจากโลกคนเป็นมากนัก ไม่ว่าจะเป็นได้อยู่ร่วมกับญาติพี่น้องที่เสียชีวิตไปแล้วหรือได้ทำกิจกรรมใดๆที่เคยชอบทำก่อนตายก็สามารถทำได้ในโลกหลังความตายแห่งนี้ แต่นอกจากแสงสีความสนุกสนานรื่นรมย์แบบโลกคนเป็นแล้ว ในซอกหลืบของโลกคนตายบางแห่งนี้ยังมีความทุกข์ซุกซ่อนอยู่เพราะคนตายก็ยังสามารถมีความทุกข์ได้ไม่แตกต่างกับตอนที่ยังไม่ตาย
ในหนึ่งปีจะมีวันหนึ่งที่ชาวเม็กซิกันพร้อมใจกันตั้งรูปคนในครอบครัวของตนเองที่จากไปแล้วพร้อมโรยกลีบดอกไม้เพื่อเป็นทางให้พวกเขาได้กลับมายังบ้านเพื่อพบปะกับคนในครอบครัว มิเกล เด็กชายในครอบครัวชาวเม็กซิกันที่ถือว่าดนตรีคือสิ่งต้องห้ามแต่เขากลับหลงใหลในเสียงดนตรีเป็นอย่างมาก แล้วเรื่องไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นเมื่อเขาได้เดินทางข้ามไปสู่โลกหลังความตายอย่างน่าอัศจรรย์ เขาได้พบกับญาติพี่น้องที่ตายแล้วและพบว่ามีเรื่องราวบางอย่างพร้อมกับใครบางคน ณ ที่แห่งนี้ รอให้เขาค้นพบ
เราได้เห็นความเป็นเม็กซิกันอย่างสมบูรณ์แบบไม่ว่าจะเป็นลักษณะหน้าตาผิวพรรณของตัวละคร สภาพบ้านเรือน และโดยเฉพาะอย่างยิ่งการหยิบเอาประเพณีที่สำคัญของชาวเม็กซิกันมาใช้เป็นเงื่อนไขให้เกิดเรื่องราวตามมา เรียกได้ว่านี่เป็นครั้งแรกที่ตัวละครในงานของพิกซาร์เป็นชาวเม็กซิกันซึ่งมันได้ใจชาวเม็กซิกันไปเต็มๆ อีกทั้งยังทำให้งานของพิกซาร์ดูมีความหลากหลายในเรื่องเชื้อชาติของตัวละครมากยิ่งขึ้นด้วย ส่วนเรื่องงานภาพนั้นคงไม่ต้องชมอะไรมากเพราะมันออกมาสวยงามดีแบบที่ไม่รู้สึกผิดหวังเลยสักนิดเดียว (ก็งานพิกซาร์นี่นะ)
ครอบครัวคือสิ่งที่หนังหยิบมาเล่นเป็นหัวใจหลักของเรื่องและก็ทำออกมาได้ดีมากเสียด้วย เนื้อเรื่องชวนติดตาม มีวางหลุมพรางไว้หักมุมเล็กน้อยให้คนดูรู้สึกประหลาดใจ และตบท้ายด้วยความซาบซึ้งซึ่งอาจถึงขั้นเรียกน้ำตาได้เลย ทุกองค์ประกอบในหนังถือว่าทำออกมาได้ลงตัวดีงามตามมาตรฐานพิกซาร์มากๆแม้ว่าโดยส่วนตัวจะไม่รู้สึกอินกับบทเพลงในหนังสักเท่าไร (แต่เอาจริงๆนะ พอดูจบนี่รีบหาเพลงประกอบหนังมาฟังเลย หลังจากนั้นก็ไม่ได้ฟังอีกเลยเพราะรู้สึกว่ามันไม่ติดหู ไม่ได้อยากฟังซ้ำ) หากแต่บทเพลงเหล่านั้นก็ไพเราะเหมาะกับเรื่องราวเป็นอย่างดี
ในความเป็นจริงแล้วโลกหลังความตายอาจจะไม่มีจริง แต่ความเป็นจริงก็คือคนที่ตายไปแล้วจะยังคงอยู่ในความทรงจำของครอบครัวของพวกเขาเสมอ
ขบเคี้ยวหนัง