กลอนนี้...ที่ไม่ได้เขียน (เอง) ตอนที่ 1

เนื่องจากช่วงนี้เราเพิ่งเสร็จสิ้นจากการจัดการต้นฉบับนิยาย ‘ตราบแผ่นดิน...สิ้นกาลเวลา’ ซึ่งจะตีพิมพ์กับสำนักพิมพ์ในมีนาคม ปี 2561แล้วยังตีบตันกับพล๊อตเรื่องใหม่ เขียนนิยายไม่ออก ก็เลยอยากเอากลอนมาฝาก

             กลอนเหล่านี้อยู่ในสมุดบันทึกของพ่อ  ตัดมานำเสนอตามบริบทต่างๆ กัน ส่วนใหญ่เป็นกลอนบรรยายความในใจ เดาได้ว่านิสัยขีดเขียนของเราคงได้สืบสายมาจากครอบครัวของท่าน เพียงแต่ความถนัดด้านร้อยแก้วร้อยกรองของแต่ละคนคงแตกต่างกัน (ย่า ป้า พ่อ น้องสาว แต่งกลอนหมด ยกเว้นตัวเราแต่งนิยาย) ครั้งนี้เพราะคิดถึงพ่อ และอยากสนุกสนานไปกับท่านผู้อาวุโสทั้งหลายในห้องกลอนบ้าง เนื้อกลอนอาจไม่ถูกต้องตรงฉันทลักษณ์นัก และไม่ทราบว่ากลอนไหนที่พ่อลอกหรือแต่งเอง ถ้าหากผิดพลั้งประการใดก็ต้องขออภัยท่านเจ้าของผลงานที่แท้จริงและท่านผู้รู้ด้วยนะคะ

              กลอนนี้ลงว่าเป็นก่อนเมษายน 2530 ตอนนั้นพ่อไปอยู่ในสวนพักหนึ่ง คงไปพบคนถูกใจเข้า แต่สุดท้ายก็ไม่มีอะไรคืบหน้า


    ตัวเหมือนมด ใจเหมือนช้าง ใครขวางหน้า....แม้วาจา คนได้ยิน ให้สยอง
ตัวเตี้ยๆ ต่ำๆ ใจลำพอง.....................................เมื่อได้เจอ อย่ามอง หน้าเขาเลย
    สายตาเขา คมกริบ เหมือนใบมีด..................คล้ายจะกรีด ดวงใจ  ให้ขาดสอง
ถ้าอยู่ไกล ตัวเขา เขายิ่งมอง............................ให้ถูกต้อง ใกล้ตัวเขา เราดีเอง
    ที่เขียนกลอน ตอนนี้ ใช่ว่าอวด.....................กลัวโดนสวด หาว่าผม นี้อวดเก่ง
แต่ความจริง ที่เขียนนี้ เพราะความเซ็ง.............ไม่อยากเบ่ง เดี๋ยวว่าเรา งี่เง่าเอย
       
    ได้เห็นหน้าน้อง ตอนเย็น เมื่อวานนี้.............ดวงชีวี พี่นี้ แทบสลาย
งามเหลือเกิน เดินนี้ เหมือนเนื้อทราย..............โธ่อะไร สวยจริง ยอดหญิงเอย
    พี่รักเจ้า เข้าแล้ว นะที่รัก...............................ขอสมัคร เป็นเพื่อนใจ อย่าได้เฉย
สงสารเถอะ ยอดหญิง พี่อยากเชย...................อย่าทำเฉย บอกรักพี่ เท่านี้พอ
    ยามเจ้ายิ้ม จิ้มลิ้ม ดังพิมพ์พักตร์................. พี่หลงรัก อยู่ในใจ ให้ผวา
ทุกวันคืน ฝันถึงเจ้า ยามนิทรา.........................เป็นเหมือนว่า พี่กับน้อง นอนกอดกัน
    พอพี่ตื่น ให้พะวง งงงันหนัก........................หายอดรักตามในฝันชักหวั่นไหว
พอตื่นขึ้น เข้ามาสวมกอด ยอดยาใจ...............ที่ไหนได้ เป็นหมอนข้าง ของพี่เอย...

*****************



พ่อเป็นโสดเรือพ่วง แต่ไม่ได้มีคนใหม่ตลอดชีวิตของท่าน ท่านก็แต่งกลอนคนเหงาตามประสาค่ะ
มันก็ออกจะโบราณหน่อย

เรียนเชิญเข้ามาสนุกสนานกับความคิดของคนยุคนั้นกันได้นะคะ