มื่อตอนเด็กๆคิดว่าโลกนี้เหมือนอยู่ในalice in wonderland พอนานวันยิ่งโตขึ้นยิ่งรู้ว่ามันไม่มีจริง การวิ่งอยู่ในทุ่งลาเวนเดอร์ร้อยไร่ มันไม่มีจริง
.
.
.
ตอนจบมาใหม่ๆช่วงนี้ก็คิดว่าโลกนี้ช่างง่ายดายเหลือเกินแค่ทำงานวันละไม่กี่ชม/ต่อวัน ยังมีเวลาไปเที่ยวเล่น รับงานเสริมสอนพิเศษ งานล่ามได้อีกมากมาย ก็ได้เงินในระดับที่เราพอใจ ทำงานแปล ก็รู้สึกว่าเป็นงานในฝัน มีความสุขอยู่ในโลกของตัวเอง ได้เงินดี ได้ความรู้ภาษาจีนที่เพิ่มขึ้น คิดว่านี่แหละเส้นทางของเรา โลกของเรา
.
.
.
แต่เรื่องมันไม่เหมือนในหนัง ในนิยาย ที่จะจบลงแค่นั้น ชีวิต....มันต้องเดินต่อ ไม่มีอะไรที่แน่นอน เราได้ทุนไปเรียนต่อที่จีนค่ะ
.
.
.
จะว่ายังไงดีล่ะ++ชีวิตช่วงเรียนปอโท มันก็ถือว่ามีชีวิตที่ดีระดับนึง ถึงแม้ว่าจะเรียนหนัก ไม่เหมือนอย่างที่คิด (ที่คิดไว้คือเรียนอาทิตย์ละ1-2วัน เวลาที่เหลือก็ออกไปตามหาความฝัน...นี่ไงแอบไปอยู่ในทุ่งลาเวนเดอร์อีกล่ะ555)แต่ภาพรวมก็ถือว่าโอเคกะชีวิต แฮปปี้ดี๊ดี กันไป
.
.
.
แต่....เวลามันไม่ได้หยุดอยู่แค่ตรงนั้น...หลังจากที่เรียนจบกลับมา นี่แหละถือว่าเป็นวัยของการทำงานอย่างแท้จริง (อาจสงสัยว่าทำไมเราไม่กลับไปทำงานแปลเหมือนเดิม ต้องบอกว่าก่อนที่เราจะไปเรียนต่อ เราก็วางแผนว่ามันไม่กระทบกะงานแปลของเรา เรายังสามารถรับงานได้อยู่แต่พอหลังจากนั้น บริษัทที่ส่งงานให้เราก็ปิดตัวลง หลังจากที่เราไปเรียนแค่ไม่กี่เดือน )จังหวะชีวิตของเรา
เหมือนตีลังกา รถไฟเหาะ ตัดสินใจได้รวดเร็วและปรู๊ดปร๊าดมากๆ เหมือนชีวิตกำลังจะดี แต่ก็แค่เหมือนจะ จนทำให้ได้มีโอกาสได้ทำงานกะบริษัทสัญชาติจีนโดยแท้จริง เป็นจีนที่แบบ จี๊นจีนนนน
.
.
.
เอาเป็นว่า...งานแต่ละงานเราเลือกแล้วว่าอยากทำ ไม่ได้ร่อนใบสมัครไปเรื่อยเปื่อย แล้วได้ที่ไหนก็ทำที่นั่น เรามีเป้าหมายแล้ว ว่าอยากทำที่นี่....ไม่ว่าจะเหนื่อยแค่ไหน เรามีความสุข...เราทนด๊ายยยยยย (แต่ก็แอบคิดว่ากรูมาทำไรอยู่ที่นี่บ่อยๆ555 ด้วยเหตุผลหลายๆอย่าง)แต่ก็ทำมาได้เพราะรู้สึกสนุกกับงาน มากกกกกก และได้เจอกับคนที่ ถ้าเราทำงานแปล งานครู เราก็จะไม่ได้เจอคนประเภทนี้ ทำให้มุมมองหลายๆเรื่องของเราเปลี่ยนไป
.
.
.
แต่เหล่าเทียนเหย่ เหมือนกลั่นแกล้งดิชั้นค่ะ เค้าเรียกว่าอะไรนะ นโยบายของบริษัทเปลี่ยนไป ทำให้เราต้องเดินทางไกล ไปต่างจังหวัด...เวลานานๆ หลายเดือน ซึ่ง ณ ตอนนั้นใจเราอยากไป เราอยากทำงานนี้ให้สุด...แต่ที่บ้าน ไม่ให้ไปค่ะ สรุปคือต้องออกจากงานที่เราเลือก
.
.
.
เรากลายเป็นคนตกงานอยู่เดือนสองเดือนแต่ก็ไม่ได้ทุกข์อะไรมาก เพราะเรามีเรื่องต้องทำ แค่กลุ้มๆ ว่ากรูจะเอาเงินที่ไหน มาบำรุงบำเรอ ใจและกายและความอยากของตัวเอง 55555 แต่เราก็มีโปรเจค จะเปิดที่สอนพิเศษ ที่ๆเราอยู่ ดิวกะเจ้าของที่ไว้แล้ว ถือว่าเป็นดงคนจีน กะว่าจะเปิดสอน ภาษาไทยให้คนจีนและ ภาษาจีนให้คนไทย ปริ้นโปรชัว ทำป้าย คิดโปรโมชั่น เตรียมจะไปยืนแจกใบปลิว
.
.
.
ช่วงเวลาว่างก็ไปเรียน อะไรเพิ่มในสิ่งที่สนใจ 555 แต่...ขอไม่บอกนะว่าเรียนอะไร
.
.
.
ทุกอย่างกำลังจะเริ่ม....ก็เกิดเรื่องทำให้เราต้องกลับมาอยู่บ้าน มาทำงานที่บ้าน ฟังๆดูเหมือนจะดี ทำงานที่บ้าน แต่จะว่ายังไงล่ะ ก็เพราะงานนี้ทำให้เรามาเขียนกระทู้แบบนี้ไง....
ป.ล.แท็กการบริหารการจัดการไม่รู้ว่าถูกมั้ย แต่เรื่องที่จะเล่าต่อไปเป็นเรื่องของการบริหารจัดการคนค่ะ
ตอนเด็กๆคิดว่าโลกนี้เหมือนอยู่ในalice in wonderland พอนานวันยิ่งโตขึ้นยิ่งรู้ว่ามันไม่มีจริง
.
.
.
ตอนจบมาใหม่ๆช่วงนี้ก็คิดว่าโลกนี้ช่างง่ายดายเหลือเกินแค่ทำงานวันละไม่กี่ชม/ต่อวัน ยังมีเวลาไปเที่ยวเล่น รับงานเสริมสอนพิเศษ งานล่ามได้อีกมากมาย ก็ได้เงินในระดับที่เราพอใจ ทำงานแปล ก็รู้สึกว่าเป็นงานในฝัน มีความสุขอยู่ในโลกของตัวเอง ได้เงินดี ได้ความรู้ภาษาจีนที่เพิ่มขึ้น คิดว่านี่แหละเส้นทางของเรา โลกของเรา
.
.
.
แต่เรื่องมันไม่เหมือนในหนัง ในนิยาย ที่จะจบลงแค่นั้น ชีวิต....มันต้องเดินต่อ ไม่มีอะไรที่แน่นอน เราได้ทุนไปเรียนต่อที่จีนค่ะ
.
.
.
จะว่ายังไงดีล่ะ++ชีวิตช่วงเรียนปอโท มันก็ถือว่ามีชีวิตที่ดีระดับนึง ถึงแม้ว่าจะเรียนหนัก ไม่เหมือนอย่างที่คิด (ที่คิดไว้คือเรียนอาทิตย์ละ1-2วัน เวลาที่เหลือก็ออกไปตามหาความฝัน...นี่ไงแอบไปอยู่ในทุ่งลาเวนเดอร์อีกล่ะ555)แต่ภาพรวมก็ถือว่าโอเคกะชีวิต แฮปปี้ดี๊ดี กันไป
.
.
.
แต่....เวลามันไม่ได้หยุดอยู่แค่ตรงนั้น...หลังจากที่เรียนจบกลับมา นี่แหละถือว่าเป็นวัยของการทำงานอย่างแท้จริง (อาจสงสัยว่าทำไมเราไม่กลับไปทำงานแปลเหมือนเดิม ต้องบอกว่าก่อนที่เราจะไปเรียนต่อ เราก็วางแผนว่ามันไม่กระทบกะงานแปลของเรา เรายังสามารถรับงานได้อยู่แต่พอหลังจากนั้น บริษัทที่ส่งงานให้เราก็ปิดตัวลง หลังจากที่เราไปเรียนแค่ไม่กี่เดือน )จังหวะชีวิตของเรา
.
.
.
เอาเป็นว่า...งานแต่ละงานเราเลือกแล้วว่าอยากทำ ไม่ได้ร่อนใบสมัครไปเรื่อยเปื่อย แล้วได้ที่ไหนก็ทำที่นั่น เรามีเป้าหมายแล้ว ว่าอยากทำที่นี่....ไม่ว่าจะเหนื่อยแค่ไหน เรามีความสุข...เราทนด๊ายยยยยย (แต่ก็แอบคิดว่ากรูมาทำไรอยู่ที่นี่บ่อยๆ555 ด้วยเหตุผลหลายๆอย่าง)แต่ก็ทำมาได้เพราะรู้สึกสนุกกับงาน มากกกกกก และได้เจอกับคนที่ ถ้าเราทำงานแปล งานครู เราก็จะไม่ได้เจอคนประเภทนี้ ทำให้มุมมองหลายๆเรื่องของเราเปลี่ยนไป
.
.
.
แต่เหล่าเทียนเหย่ เหมือนกลั่นแกล้งดิชั้นค่ะ เค้าเรียกว่าอะไรนะ นโยบายของบริษัทเปลี่ยนไป ทำให้เราต้องเดินทางไกล ไปต่างจังหวัด...เวลานานๆ หลายเดือน ซึ่ง ณ ตอนนั้นใจเราอยากไป เราอยากทำงานนี้ให้สุด...แต่ที่บ้าน ไม่ให้ไปค่ะ สรุปคือต้องออกจากงานที่เราเลือก
.
.
.
เรากลายเป็นคนตกงานอยู่เดือนสองเดือนแต่ก็ไม่ได้ทุกข์อะไรมาก เพราะเรามีเรื่องต้องทำ แค่กลุ้มๆ ว่ากรูจะเอาเงินที่ไหน มาบำรุงบำเรอ ใจและกายและความอยากของตัวเอง 55555 แต่เราก็มีโปรเจค จะเปิดที่สอนพิเศษ ที่ๆเราอยู่ ดิวกะเจ้าของที่ไว้แล้ว ถือว่าเป็นดงคนจีน กะว่าจะเปิดสอน ภาษาไทยให้คนจีนและ ภาษาจีนให้คนไทย ปริ้นโปรชัว ทำป้าย คิดโปรโมชั่น เตรียมจะไปยืนแจกใบปลิว
.
.
.
ช่วงเวลาว่างก็ไปเรียน อะไรเพิ่มในสิ่งที่สนใจ 555 แต่...ขอไม่บอกนะว่าเรียนอะไร
.
.
.
ทุกอย่างกำลังจะเริ่ม....ก็เกิดเรื่องทำให้เราต้องกลับมาอยู่บ้าน มาทำงานที่บ้าน ฟังๆดูเหมือนจะดี ทำงานที่บ้าน แต่จะว่ายังไงล่ะ ก็เพราะงานนี้ทำให้เรามาเขียนกระทู้แบบนี้ไง....
ป.ล.แท็กการบริหารการจัดการไม่รู้ว่าถูกมั้ย แต่เรื่องที่จะเล่าต่อไปเป็นเรื่องของการบริหารจัดการคนค่ะ