ตามหัวข้อกระทู้ครับ...
ผมเคยมีเพื่อนผุ้หญิงอยู่ 1 คนสมัยเรียน ม.ปลายเป็นเพื่อนต่างโรงเรียนครับเจอกันครั้งแรกเพราะเธอมาแข่งขันทักษะทางวิชาการที่ รร ของผม..เธอเดินมากับเพื่อนอีกคนนึง ช่วงเวลานั้นฝนตกพอดีครับเธอเข้ามาหลบฝนอยู่ใกล้ๆผม เลยได้ทำความรู้จักและพุดคุยกันพร้อมกับเธอให้เบอร์ติดต่อไว้ ช่วงแรกผมค่อนข้างโทรไปบ่อยมาก บ่อยจนคิดว่าเธอจะรำคาญแต่เปล่าเลยแต่กลับคุยถูกคอกันมากขึ้นกว่าเดิมแต่แล้วช่วงเวลาค่อยๆเดินผ่านไปผมกับเธอก้เริ่มห่างกันขึ้นทุกทีจนผมจำไม่ได้ว่านานเท่าไหร่แล้วที่ไม่ได้ติดต่อกับเธออีกอาจจะนานหลายเดือนหรือเกือบปี..จนผมมีแฟน***และแล้ววันนึงเธอก็ติดต่อผมกลับมา ตอนนั้นผมรู้สึกตกใจมากที่เธอบอกว่าผมมีแฟนแล้วใช่ไม๊ถึงไม่ติดต่อกลับมาหาเธอเลย ผมก็ตอบว่าใช่แค่นั้นเธอก็วางหูไปแต่ก่อนจะวางเธอบอกผมว่าให้ผมโทรหาเธอบ้างคุยกันแบบเพื่อนก็ยังดี..และนั่นเป็นคำพุดสุดท้ายที่ผมได้ยินจากเธอ..จนผมเข้าเรียนมหาวิทยาลัยจนเลิกกับแฟนคนแรกผมเริ่มตามหาเธอมาตลอดจนถึงปัจจุบันก็เป็นเวลาประมาณ 12 ปีแล้วผมก็ได้เจอกับเธออีกครั้งใน FB ผมดีใจมากแต่เราก็คุยอะไรกันไม่กี่ประโยคเพราะสถานะปัจจุบันต่างคนต่างมีครอบครัวกันหมดแล้ว..ผมส่งรูปของเธอเข้าในแชทประมาณสองวันเธอถึงเข้ามาอ่าน ผมถามเธอว่ายังจำกันได้ไม๊ เธอบอกว่า "จำได้ 555" แค่นี้ผมก็ไม่กล้าคุยต่อแล้ว อ้อ..ลืมบอกไปเธอเรียนมหาลัยเดียวกับผมด้วยนะ 555 แต่ระยะเวลานั้นผมกลับไม่รู้เลยว่าผมกับเธออยู่มหาลัยเดียวกัน...
ความจริงอยากคุยต่อนะ อยากคุยอะไรอีกหลายๆอย่าง อยากบอกเธอว่าผมใช้เวลานานขนาดไหน ผมเฝ้ารอที่จะคุยกับเธอ อยากบอกว่าขอโทษแต่ผมก็ไม่กล้าที่จะทำ...ตอนนี้แค่รู้ว่าเธออยู่สบายดีผมก้มีความสุขแล้ว..
PS : Patara Sattayawannakul
เคยใช้เวลาตามหาเพื่อนเก่ากันนานขนาดไหน???
ผมเคยมีเพื่อนผุ้หญิงอยู่ 1 คนสมัยเรียน ม.ปลายเป็นเพื่อนต่างโรงเรียนครับเจอกันครั้งแรกเพราะเธอมาแข่งขันทักษะทางวิชาการที่ รร ของผม..เธอเดินมากับเพื่อนอีกคนนึง ช่วงเวลานั้นฝนตกพอดีครับเธอเข้ามาหลบฝนอยู่ใกล้ๆผม เลยได้ทำความรู้จักและพุดคุยกันพร้อมกับเธอให้เบอร์ติดต่อไว้ ช่วงแรกผมค่อนข้างโทรไปบ่อยมาก บ่อยจนคิดว่าเธอจะรำคาญแต่เปล่าเลยแต่กลับคุยถูกคอกันมากขึ้นกว่าเดิมแต่แล้วช่วงเวลาค่อยๆเดินผ่านไปผมกับเธอก้เริ่มห่างกันขึ้นทุกทีจนผมจำไม่ได้ว่านานเท่าไหร่แล้วที่ไม่ได้ติดต่อกับเธออีกอาจจะนานหลายเดือนหรือเกือบปี..จนผมมีแฟน***และแล้ววันนึงเธอก็ติดต่อผมกลับมา ตอนนั้นผมรู้สึกตกใจมากที่เธอบอกว่าผมมีแฟนแล้วใช่ไม๊ถึงไม่ติดต่อกลับมาหาเธอเลย ผมก็ตอบว่าใช่แค่นั้นเธอก็วางหูไปแต่ก่อนจะวางเธอบอกผมว่าให้ผมโทรหาเธอบ้างคุยกันแบบเพื่อนก็ยังดี..และนั่นเป็นคำพุดสุดท้ายที่ผมได้ยินจากเธอ..จนผมเข้าเรียนมหาวิทยาลัยจนเลิกกับแฟนคนแรกผมเริ่มตามหาเธอมาตลอดจนถึงปัจจุบันก็เป็นเวลาประมาณ 12 ปีแล้วผมก็ได้เจอกับเธออีกครั้งใน FB ผมดีใจมากแต่เราก็คุยอะไรกันไม่กี่ประโยคเพราะสถานะปัจจุบันต่างคนต่างมีครอบครัวกันหมดแล้ว..ผมส่งรูปของเธอเข้าในแชทประมาณสองวันเธอถึงเข้ามาอ่าน ผมถามเธอว่ายังจำกันได้ไม๊ เธอบอกว่า "จำได้ 555" แค่นี้ผมก็ไม่กล้าคุยต่อแล้ว อ้อ..ลืมบอกไปเธอเรียนมหาลัยเดียวกับผมด้วยนะ 555 แต่ระยะเวลานั้นผมกลับไม่รู้เลยว่าผมกับเธออยู่มหาลัยเดียวกัน...
ความจริงอยากคุยต่อนะ อยากคุยอะไรอีกหลายๆอย่าง อยากบอกเธอว่าผมใช้เวลานานขนาดไหน ผมเฝ้ารอที่จะคุยกับเธอ อยากบอกว่าขอโทษแต่ผมก็ไม่กล้าที่จะทำ...ตอนนี้แค่รู้ว่าเธออยู่สบายดีผมก้มีความสุขแล้ว..
PS : Patara Sattayawannakul