ผมไม่รักพ่อตัวเอง แบบนี้เรียกใจดำมั้ย

ต้องบอกก่อนนะครับ เท่าที่จำความได้พ่อไม่ได้เลี้ยงผมเลย  พ่อผมเป็นคนล้มเหลวในชีวิต  มีเมียเยอะมีลูกแล้วก็ทิ้งๆขว้างๆ ไม่สนใจใยดี ทำตัวแบบที่ตัวเองอยากทำ เท่าที่ฟังจากย่า และ แม่เล่าให้ฟัง

      เริ่มเล่าจาก ตอนเด็กเลยละกันพ่อกับแม่ผมแยกทางกันตั้งแต่ผมเริ่มจำความได้ ผมมีน้องสาว  1 คน ผมกับน้องสาวอยู่ด้วยกันเกือบตลอด ตอนเด็กเราสองคนอาศัยอยู่กับแม่ จนผมมีแฟนใหม่ นั้นละ ผมกับน้องก็ได้มาอยู่กับ ยาย อยู่ได้ จนผม น่าจะ ป.4 มั้ง ผมกับน้องก็ถูกย่า มารับไปเลี้ยงต่อ จนผม ขึ้น ม.ต้น  ผมกับน้องสาวก็แยกกันอยู่ น้องสาวผมกลับไปอยู่กับยาย ส่วนผมอยู่กับย่าเหมือนเดิมเพราะย่า ค่อนข้างใช้งานหนัก แบบหนักมากเลยละทำไร่ ทำสวน ทั้งวันเลยละ (นึกย้อนไปต้องขอบคุณย่านะที่สอนให้ผมรู้จักอดทนในการทำงาน) น้องผมเลยทนอยู่ไม่ไหวกลับไปอยู่กับยาย ตอนนั้นละ เราสองคนเริ่มห่างกัน
     สงสัยใช่มั้ยพ่อผมไปไหน 5555 พ่อผม ติดคุกอยู่ตอนนั้นข้อหาค้ายาเสพติด ส่วนแม่ก็อยู่กับแฟนใหม่ แล้วก็มีลูกอีกสองคน จะเรียกว่ามีครอบครัวใหม่ก็ได้นะ ไม่แปลก
    
     พอพ่อผมออกมาจากคุก ผมกับน้องสาว ก็มาอยู่กับพ่อตอนนั้นน่าจะ อายุ 15 ม.3 แต่ก็นะ อยู่ได้ไม่ถึงปีครับ พ่อผมเข้าคุกอีกครั้ง  แม่เลยเอาผมมาอยู่ด้วย กับพ่อเลี้ยง ที่ต่างจังหวัด แน่นอน ตอนนั้นผมเองก็ใช่เบาๆๆ เหมือนกัน ก็เลยทะเลาะกันกับพ่อเลี้ยง ผมย้าย ออกมาอยู่ข้างนอกคนเดียว โดยไร้คนเลียวแลตั้งแต่นั้นมา  อ่อลืมบอกก่อนพอเข้าคุกพ่อเอาบ้านหลังเดียวของผมกับน้องสาวที่ย่ายกไว้ให้ ไปจำนองเรียบร้อยครับ แล้วโดนยึด เยี่ยมจริงๆ

     ผมใช้ชีวิตแบบปากกัดตีนทีบแบบ ทีบจริงๆๆนะ อยู่คนเดียวอายุ 15 ทำงานหาเงิน คือตอนนั้นทำได้แค่มีชีวิตไปวันๆๆจริงๆ ไม่กีเดือนน้องสาวผมก็มาอยู่ด้วย ทนแม่ไม่ไหว หนีออกจากบ้านมา นอนผมนี้หนักกว่าอีก เรียน ม.3 ยังไม่จบเลย เราสองคนใช้ชีวิต แบบจะเรียกว่ามาข้างทางก็ไม่แปลก อยุ่ต่างจังหวัดที่ไม่มีญาติพี่น้องหางานทำ เลี้ยงปากท้องตัวเอง เคยไม่มีข้าวกินหลายวันติดต่อกันไปทำงานพี่ที่ทำงานสงสารก็จะ เลี้ยงข้าวบ้าง เพราะตอนนั้นเงินเดือนน้อยมาก จำไม่ผิดเดือนละ 5000 ค่าห้อง 2000 ละ

      ตอนนี้ ผมอายุ 26 ผมเริ่มมีฐานะ มีธุระกิจเสื้อผ้าเล็กของตนเอง น้องสาวมีลูก พอคลอดแฟนน้องสาวก็ทิ้งไปอีก เลววจริงๆ ผมกับน้องสาวก็ช่วยกันเลี้ยง สงสัยใช่มั้ย พ่อผมเป็นไง ผมขาดการติดต่อไปหลายปี ได้ข่าวว่าหนีคดีอะไรสักอย่าง ผมไม่ได้สนใจ แต่วันนึ่ง พ่อผมก็โทรหาผม บอกว่าไม่สบาย ให้ส่งเงินให้หน่อย เชื่อมั้ยภาพชีวิตผมที่ผ่านๆๆมา ความลำบากต่างๆ ของผม มันผุดขึ้นมามากมาย จนเกินคำถาม "ทำไมผมต้องดูแลทำไมต้องสนใจ"  ได้แต่ตอบปัดๆไปว่าไม่มีเงิน
      พ่อ ทำให้เกิด แต่ไม่เลี้ยงดู ทิ้งผม แบบนี้ ถ้าผมไม่พยายาม ผมอาจตายอยู่ข้างทางเหมือนหมาตัวนึงแล้วก็ได้   ผมไม่นับเค้าเป็นพ่อ  ผมมีความคิด แบบนี้ขึ้นมาในหัว ผมรู้ว่ามันอาจจะบาป แต่มันอดคิดไม่ได้  ขนาดนอนป้ายรถเมย์ ผมก็เคยมาแล้วตอนนั้นผม 17 18 ได้มั้ง  ตอนนี้คุณบอกผมว่าไม่สบายจะให้ผมดูแล แล้วตอนผมเกิด คุณดูแลผมมั้ย ตอนผมไม่มีข้าวจะกินไม่เห็นมีใครสะคนถามผม แต่นี้มีแต่คนบอกให้ผมดูแลพ่อ ตอนนี้ผมสับสน ถ้าถามใจผม ผมไม่อยากสนใจ
         ตอนนี้ผมทะเลาะกับพี่น้องคนอื่นๆ เพราะเค้าบอกให้ช่งยส่งเงินให้พ่อ ผมไม่ส่ง พากันโกรธผมว่าไม่รักพ่อ จะตอบไปตรงว่า เออ กูไม่รัก ก็กลัวจะชักตาย
      
      ภาระผมก็มี ค่าบ้าน ค่ารถ ไหนจะหลานผมอีก แค่แต่ละเดือนหาเงินเลี้ยงไม่รู้กี่ปากในบ้านก็จะตายอยู่ละ  
  
      เอามาเล่าให้ฟังก็อยากให้คนที่มีลูกทุกคนไม่ว่ายากดีมีจน อย่าทิ้งเค้า อยู่กับเค้าเถอะ ดูแลเค้าบ้าง เผื่อแก่มาเราอาจต้องพึ่งเค้า แล้วช่วยให้เด็กได้โตมาในทิศทางที่ถูกครับ ทุกวันนี้ อยู่เลี้ยงหลานไม่เคยห่างเลยผม ไม่อยากให้เค้าเจอแบบผมเจอ
ปล. ใครมีความคิดแงบวกแนะนำผมบ้างแนะนำที ครับ ต้องนี้ติดลบไปหมดเลย
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่