อยากปรึกษาครับ
ผมเป็นคนต่างจังหวัดครับ อยู่ต่างจังหวัดมาตลอด มาเที่ยวกรุงเทพบ้างเป็นบางครั้ง เดิมช่วงเรียนที่ผ่านมาก็ไม่ได้เป็นคนติดบ้านนะครับ เพราะว่าตอนเรียนช่วง ม.ต้น ม. ปลาย ก็ต้องมาพักหอตลอด ช่วงหลังมีโอกาศกลับไปทำงานไกล้บ้านแต่ก็ชอบอยู่คนเดียวมากกว่าเพราะรู้สึกอิสระกว่า
แฟนอยู่ต่างจังหวัดคบกันมาปีนี้ปีที่ 8 แล้วครับ คบกันมาตั้งแต่สมัยเรียนครับ เค้าเป็นคนดีนะครับ ดีมากเลยที่เดียว ที่ผ่านมา 8 ปี ถือว่าเค้า ทำให้ผมเป็นคนที่ดีขึ้นเลย อารมณ์ของคนที่คบกันมานานมั้งครับ ก็คงมีช่วงที่จืดจางไปบ้างเริ่มรู้สึกชินชากับการอยู่ด้วยกันก็ประมานหลังปีที่ 5 มั้งครับ แต่เดิมก็ไม่ได้คิดอะไรครับ ส่วนหนึ่งคงเพราะความผูกพันธ์แล้วด้วยมั้ง มีปัญหาทะเลาะเบาะแว้งกันบ้าง เป็นพวกความคิดเห็นไม่ตรงกันครับ ผมก็ขอโทษนะครับ แต่ผมก็รู้สึกไม่ได้อยากจะอธิบายหรือปรับความเข้าใจซักเท่าไหร่ เรียกว่าลืมๆมันไปแล้วก็ แต่ปัจจุบันก็คุยกันทุกวันนะครับ
ตอนนี้ขึ้นมาเรียนต่อกรุงเทพ พักอยู่หอกับเพื่อนครับ หลังจากเข้ามาเรียนตอนนี้มาอยู่ได้ ประมาน 1 ปีแล้วครับ
กับพ่อแม่ แม่โทรมาให้กำลังบ้างครับ ถามว่าเรียนหนักไหม เหนื่อยไหม แต่ผมกับพ่อแม่ ไม่ค่อยสนิทกันครับ สวนหนึ่งเพราะย้ายออกมาอยู่หอตั้งแต่เด็ก และผมเป็นคนไม่ค่อยพูด ไม่ค่อยเล่าด้วย
กับเพื่อนที่อยู่ด้วยกัน ไม่ค่อยได้เจอกันครับ เพราะเวลาว่างไม่ตรงกัน บางครั้งผมต้องไปทำงาน 2-3 วัน ก็กลับมาหอพักทีนึง เรียกได้ว่ากลับมานอนครับ เพราะว่าต้องรีบออกตั้งแต่เช้า จนไม่ค่อยได้ทักทาย บางครั้งผมกลับห้องมาก็ไม่เจอเพื่อน ก็เลยเหมือนพักอยู่คนเดียวเลยครับ
กับแฟน ปัจจุบันใช้การคุยโทรศัพท์ในช่วงกลางคืน และไลน์คุยกันในช่วงกลางวันครับ ผมเป็นคนไม่ชอบคุยโทรศัพท์ครับ เลยไม่ค่อยชอบซักเท่าไหร่
ช่วงที่มาเรียนก็เจอคนคุยด้วยนะครับ บางคนถึงขั้นชอบเลย ก็เลยคุยๆกันมา ไปเที่ยวด้วยกัน(แต่ก็ไปกับกลุ่มเพื่อนที่เรียนด้วยกัน) เพื่อนๆก็เริ่มสังเกตว่า สองคนนี้เค้าดูสนิทกันเลยเริ่มแซวๆ(ทุกคนรู้นะครับว่าผมมีแฟนอยู่แล้ว) ทำให้ต่อหน้าเพื่อนๆเราเลยห่างๆกัน มีอยู่ครั้งนึงผมก็คุยเค้า ผมบอกไปว่า ผมมีแฟนแล้วนะ ผมเลยถามเค้าว่ามีแฟนแล้วยัง เพราะที่ผ่านมาไม่เคยเห็นเลย แต่ก็เป็นคนที่คุยไลน์ตลอดเวลา ตอบว่ามีแฟนแล้วยังไม่มี แต่พอถามเค้าบอกว่าไม่มีพอถามว่ามีคนคุยอยู่ไหม เค้าบอกว่าไม่บอก ช่วงกลังก็ห่างๆกัน มีคุย นัดเจอกันบ้างครับ ช่วงที่ผ่านมา 2-3 เดือน ติดต่อกันลดลงนะครับ อาจเวลาว่างไม่ตรงกันอีก และเค้าดูเหมือนก็ไม่ได้จริงจังอะไรกับผม
ความสัมพันธ์ของผมกับแฟนก็เรียกได้ว่าคุยกันอย่างเดียวครับ 1 ปีที่ผ่านมา ผมกลับไปหาแฟน 1 ครั้ง(ใจจริงอยากกลับมากกว่านี้นะครับ แต่ติดเรื่องเวลา) เค้าขึ้นมาหาผม 2 ครั้ง ผมเป็นคนติดแฟนนะ แต่ก่อนถึงอยู่ห่างกันผมก็จะหาโอกาสมาหามาเจอตลอด
ตอนนี้ผมมีความรู้สึกว่าเหงา เบื่อตลอดเวลา การเรียนถือว่าไม่อยากอ่านหนังสือ ไม่อยากทำงานเลยครับ ต้องหากิจกรรมทำตลอดเวลาเพื่อคลายเหงา ช่วงหลังเป็นหนักมากกว่าเดิมครับ กิจกรรมเมื่อก่อนที่ทำแล้วดี กลับไม่รู้สึกดีเหมือนเดิม เดิมเป็นคนไม่ชอบเที่ยว ไม่ชอบดื่ม (เมื่อก่อนผมจะมีความรู้สึกดีมากๆหากได้ทำงานในสิ่งที่อยากทำจนเสร็จ ได้อ่านหรือสรุปหัวข้อที่สนใจจนเสร็จ) ตอนนี้ต้องไปเที่ยว ไปดื่มมากขึ้น
ล่าสุดผมไปผับคนเดียวครับ ตอนแรกก็ชวนเพื่อนๆไปแต่เหมือนเพื่อนคนอื่นๆเค้าไม่ว่างก็เลยไปคนเดียวไปกินสองแก้วแล้วกลับ ผมเล่าให้แฟนฟังเค้าโกรธมาก ผมต้องขอโทษไปตั้งนานกว่าจะดีขึ้น
ผมมีวันว่างช่วงปีใหม่นี้ครับ ตอนแรกก็อยากไปเที่ยวใกล้ๆ เลยชวนแฟนไป เค้าบอกไม่ว่าง ผมเลยจองตั๋วไปเที่ยวต่างประเทศคนเดียว(ไม่เคยไปเที่ยวคนเดียวมาก่อนครับ) อยากจะไปอยู่คนเดียวให้รู้แล้วรู้รอดไป เผื่อจะได้เข้าใจตัวเองมากขึ้น กะว่าช่วงใกล้ๆจะค่อยอ้างว่าเพื่อนชวนไป แต่สุดท้ายผมก็กลัวว่าถ้าหากต้องไปจริงๆผมจะยิ่งเหงามากกว่าเดิม
บางทีผมอยู่คนเดียวก็มีความรู้สึกอยากจะร้องให้ แต่ก็ไม่ได้มีน้ำตาไหลออมา มันเป็นแบบความรู้สึก อึนๆข้างใน ผมไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เลยครับ เหมือนความตั้งใจเดิมที่จะมาเรียนต่อของผมมันไม่สามารถทำได้ เพราะความรู้สึกนี้ มันเป็นตลอดและยิ่งมากขึ้นเรื่อยผมควรจะทำยังไงดีครับ เหมือนผมต้องให้มีคนมารัก มาสนใจตลอดเวลา เรื่องที่จะไปเที่ยวคนเดียวควรจะยกเลิกไหม ผมมีความคิดว่าอาจจะไปบวชเงียบๆคนเดียวซักอาทิตย์
ขอบคุณทุกคนที่อ่านจนจบนะครับ
และขอบคุณทุกๆคนที่เข้ามาคอมเม้นนะครับ ถ้าไม่ได้ตอบก็อย่าโกรธนะครับ งานของผมค่อนข้างยุ่ง ไม่ค่อยมีเวลา แต่ถ้ามีเวลาว่างจะเข้ามาอ่าน
สุดท้ายนี้นี่เป็นการเขียนกระทู้ครั้งแรกของผมเลย หามีผิดพลาดอะไรขออภัยด้วยนะครับ
ขอให้ถือว่าขอพื้นที่พันทิปให้ผมได้มีโอกาสที่จะระบายความรู้สึกนะครับ ขอบคุณครับ
ปรึกษาปัญหาชีวิต-การเรียน
ผมเป็นคนต่างจังหวัดครับ อยู่ต่างจังหวัดมาตลอด มาเที่ยวกรุงเทพบ้างเป็นบางครั้ง เดิมช่วงเรียนที่ผ่านมาก็ไม่ได้เป็นคนติดบ้านนะครับ เพราะว่าตอนเรียนช่วง ม.ต้น ม. ปลาย ก็ต้องมาพักหอตลอด ช่วงหลังมีโอกาศกลับไปทำงานไกล้บ้านแต่ก็ชอบอยู่คนเดียวมากกว่าเพราะรู้สึกอิสระกว่า
แฟนอยู่ต่างจังหวัดคบกันมาปีนี้ปีที่ 8 แล้วครับ คบกันมาตั้งแต่สมัยเรียนครับ เค้าเป็นคนดีนะครับ ดีมากเลยที่เดียว ที่ผ่านมา 8 ปี ถือว่าเค้า ทำให้ผมเป็นคนที่ดีขึ้นเลย อารมณ์ของคนที่คบกันมานานมั้งครับ ก็คงมีช่วงที่จืดจางไปบ้างเริ่มรู้สึกชินชากับการอยู่ด้วยกันก็ประมานหลังปีที่ 5 มั้งครับ แต่เดิมก็ไม่ได้คิดอะไรครับ ส่วนหนึ่งคงเพราะความผูกพันธ์แล้วด้วยมั้ง มีปัญหาทะเลาะเบาะแว้งกันบ้าง เป็นพวกความคิดเห็นไม่ตรงกันครับ ผมก็ขอโทษนะครับ แต่ผมก็รู้สึกไม่ได้อยากจะอธิบายหรือปรับความเข้าใจซักเท่าไหร่ เรียกว่าลืมๆมันไปแล้วก็ แต่ปัจจุบันก็คุยกันทุกวันนะครับ
ตอนนี้ขึ้นมาเรียนต่อกรุงเทพ พักอยู่หอกับเพื่อนครับ หลังจากเข้ามาเรียนตอนนี้มาอยู่ได้ ประมาน 1 ปีแล้วครับ
กับพ่อแม่ แม่โทรมาให้กำลังบ้างครับ ถามว่าเรียนหนักไหม เหนื่อยไหม แต่ผมกับพ่อแม่ ไม่ค่อยสนิทกันครับ สวนหนึ่งเพราะย้ายออกมาอยู่หอตั้งแต่เด็ก และผมเป็นคนไม่ค่อยพูด ไม่ค่อยเล่าด้วย
กับเพื่อนที่อยู่ด้วยกัน ไม่ค่อยได้เจอกันครับ เพราะเวลาว่างไม่ตรงกัน บางครั้งผมต้องไปทำงาน 2-3 วัน ก็กลับมาหอพักทีนึง เรียกได้ว่ากลับมานอนครับ เพราะว่าต้องรีบออกตั้งแต่เช้า จนไม่ค่อยได้ทักทาย บางครั้งผมกลับห้องมาก็ไม่เจอเพื่อน ก็เลยเหมือนพักอยู่คนเดียวเลยครับ
กับแฟน ปัจจุบันใช้การคุยโทรศัพท์ในช่วงกลางคืน และไลน์คุยกันในช่วงกลางวันครับ ผมเป็นคนไม่ชอบคุยโทรศัพท์ครับ เลยไม่ค่อยชอบซักเท่าไหร่
ช่วงที่มาเรียนก็เจอคนคุยด้วยนะครับ บางคนถึงขั้นชอบเลย ก็เลยคุยๆกันมา ไปเที่ยวด้วยกัน(แต่ก็ไปกับกลุ่มเพื่อนที่เรียนด้วยกัน) เพื่อนๆก็เริ่มสังเกตว่า สองคนนี้เค้าดูสนิทกันเลยเริ่มแซวๆ(ทุกคนรู้นะครับว่าผมมีแฟนอยู่แล้ว) ทำให้ต่อหน้าเพื่อนๆเราเลยห่างๆกัน มีอยู่ครั้งนึงผมก็คุยเค้า ผมบอกไปว่า ผมมีแฟนแล้วนะ ผมเลยถามเค้าว่ามีแฟนแล้วยัง เพราะที่ผ่านมาไม่เคยเห็นเลย แต่ก็เป็นคนที่คุยไลน์ตลอดเวลา ตอบว่ามีแฟนแล้วยังไม่มี แต่พอถามเค้าบอกว่าไม่มีพอถามว่ามีคนคุยอยู่ไหม เค้าบอกว่าไม่บอก ช่วงกลังก็ห่างๆกัน มีคุย นัดเจอกันบ้างครับ ช่วงที่ผ่านมา 2-3 เดือน ติดต่อกันลดลงนะครับ อาจเวลาว่างไม่ตรงกันอีก และเค้าดูเหมือนก็ไม่ได้จริงจังอะไรกับผม
ความสัมพันธ์ของผมกับแฟนก็เรียกได้ว่าคุยกันอย่างเดียวครับ 1 ปีที่ผ่านมา ผมกลับไปหาแฟน 1 ครั้ง(ใจจริงอยากกลับมากกว่านี้นะครับ แต่ติดเรื่องเวลา) เค้าขึ้นมาหาผม 2 ครั้ง ผมเป็นคนติดแฟนนะ แต่ก่อนถึงอยู่ห่างกันผมก็จะหาโอกาสมาหามาเจอตลอด
ตอนนี้ผมมีความรู้สึกว่าเหงา เบื่อตลอดเวลา การเรียนถือว่าไม่อยากอ่านหนังสือ ไม่อยากทำงานเลยครับ ต้องหากิจกรรมทำตลอดเวลาเพื่อคลายเหงา ช่วงหลังเป็นหนักมากกว่าเดิมครับ กิจกรรมเมื่อก่อนที่ทำแล้วดี กลับไม่รู้สึกดีเหมือนเดิม เดิมเป็นคนไม่ชอบเที่ยว ไม่ชอบดื่ม (เมื่อก่อนผมจะมีความรู้สึกดีมากๆหากได้ทำงานในสิ่งที่อยากทำจนเสร็จ ได้อ่านหรือสรุปหัวข้อที่สนใจจนเสร็จ) ตอนนี้ต้องไปเที่ยว ไปดื่มมากขึ้น
ล่าสุดผมไปผับคนเดียวครับ ตอนแรกก็ชวนเพื่อนๆไปแต่เหมือนเพื่อนคนอื่นๆเค้าไม่ว่างก็เลยไปคนเดียวไปกินสองแก้วแล้วกลับ ผมเล่าให้แฟนฟังเค้าโกรธมาก ผมต้องขอโทษไปตั้งนานกว่าจะดีขึ้น
ผมมีวันว่างช่วงปีใหม่นี้ครับ ตอนแรกก็อยากไปเที่ยวใกล้ๆ เลยชวนแฟนไป เค้าบอกไม่ว่าง ผมเลยจองตั๋วไปเที่ยวต่างประเทศคนเดียว(ไม่เคยไปเที่ยวคนเดียวมาก่อนครับ) อยากจะไปอยู่คนเดียวให้รู้แล้วรู้รอดไป เผื่อจะได้เข้าใจตัวเองมากขึ้น กะว่าช่วงใกล้ๆจะค่อยอ้างว่าเพื่อนชวนไป แต่สุดท้ายผมก็กลัวว่าถ้าหากต้องไปจริงๆผมจะยิ่งเหงามากกว่าเดิม
บางทีผมอยู่คนเดียวก็มีความรู้สึกอยากจะร้องให้ แต่ก็ไม่ได้มีน้ำตาไหลออมา มันเป็นแบบความรู้สึก อึนๆข้างใน ผมไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เลยครับ เหมือนความตั้งใจเดิมที่จะมาเรียนต่อของผมมันไม่สามารถทำได้ เพราะความรู้สึกนี้ มันเป็นตลอดและยิ่งมากขึ้นเรื่อยผมควรจะทำยังไงดีครับ เหมือนผมต้องให้มีคนมารัก มาสนใจตลอดเวลา เรื่องที่จะไปเที่ยวคนเดียวควรจะยกเลิกไหม ผมมีความคิดว่าอาจจะไปบวชเงียบๆคนเดียวซักอาทิตย์
ขอบคุณทุกคนที่อ่านจนจบนะครับ
และขอบคุณทุกๆคนที่เข้ามาคอมเม้นนะครับ ถ้าไม่ได้ตอบก็อย่าโกรธนะครับ งานของผมค่อนข้างยุ่ง ไม่ค่อยมีเวลา แต่ถ้ามีเวลาว่างจะเข้ามาอ่าน
สุดท้ายนี้นี่เป็นการเขียนกระทู้ครั้งแรกของผมเลย หามีผิดพลาดอะไรขออภัยด้วยนะครับ
ขอให้ถือว่าขอพื้นที่พันทิปให้ผมได้มีโอกาสที่จะระบายความรู้สึกนะครับ ขอบคุณครับ