บ่อย ๆ ที่ม้าลำปาง กับ อำแหลก  จะหยิบยกเรื่อง "ตัวหยาบคาย" มาถามเสื้อแดง
ว่าเห็นด้วย  เห็นดีเห็นงามด้วยไหม  ที่ "ตัวหยาบคาย" โดนลบ คห.ไปหลายร้อยล็อคอิน

ผมก็โดดออกไปเถียงช่วยตลอด  ให้เหตุผลทำนองว่าก็คนมันมีอารมณ์  ก็ต้องหยาบคาย
จะให้เขาโพสต์ด้วยดี ๆ  ได้ไง

แต่สุดท้าย  ผมก็ต้องถอย  เพราะรับกับความหยาบคายไม่ไหว  เถียงช่วยไม่ไหว

วันนี้  เห็นมีหลายล็อคอินที่บอกว่า  หยาบคายเพราะจุดเดือดต่ำ  เพราะความอดทนต่ำ  เพราะโดนยั่วก่อน
แถมเจ้าตัวหยาบคายเอง  ยังอ้างว่า  คนอื่น "แย่"  โดยกมลนิสัย  แต่ตัวเองเป็นคนสุภาพ  หยาบคายเพราะโมโหเท่านั้น


ก็เลยอยากแสดงความเห็นสักนิดครับ



การเล่นเว็บบอร์ด  มีด่ากันบ้าง  หยาบกันบ้าง   ก็เป็นเรื่องที่ใคร ๆ หลุดออกมาบ้าง
เป็นการใช้ชั้นเชิง  วิธีการในการถกแย้ง  เหน็บแนมเสียดสีกัน  ไม่เกินขอบเขต

คนเรานั้น   หากผ่านการขัดเกลา  มีอุปนิสัยดีงาม
ต่อให้โดนยั่ว  โดนตบหัวสะบัด  หากจะหลุดคำด่าหยาบคาย  ก็มีบ้างเป็นบางครั้ง
หากมีอารมณ์โมโหฉุนเฉียว  ก็จะอดกลั้นความไม่สุภาพหยาบคายนั้นไว้

นี่คือวิถีปกติ ของสุภาพชน

แต่หากใครก็ตาม  ที่หยาบคายเป็นนิจ  ไม่เคยสำนึกว่าตัวเองหยาบคาย
อะไรนิด  อะไรหน่อย  ก็หยาบคาย  ไม่มีความอดกลั้น  แบบนี้ไม่ใช่อารมณ์ชั่ววูบแล้วครับ

แต่คือพฤติกรรมอันเป็นปกติของคน ๆ นั้น   เป็นกมลนิสัยที่ปลูกฝังในตัว



คนมีการศึกษา  จะรู้เรื่อง  ID  EGO  SUPEREGO      รู้เรื่อง  SUBCONCiOUS

จิตใต้สำนึกนั้น  เป็นสิ่งที่ควบคุมไม่ได้ครับ มันจ้องจะหลุดออกมาอยู่ตลอดเวลา  ทำได้แค่ระงับ  และกดทับมันไว้
ที่คนเราฝันนั่นฝันนี่  ก็คือการระบายจิตใต้สำนึกอย่างหนึ่งครับ







ใครมีจิตใต้สำนึกเป็นอย่างไร  
ปล่อยให้จิตใต้สำนึกออกมาอาละวาดตลอดเวลา  
ขาดจิตสำนึกแค่ไหน

เห็นได้จากความหยาบคายที่ทำเป็นปกตินั่นแหละครับ




นอน