ขอเล่าก่อนนะครับปกติผมเป็นคนที่เครียดมาตั้งแต่สมัยเด็กๆตอนนี้อยู่ปี 2 แล้ว มักจะมีปัญหากับครอบครัวได้ทุกวันเพียงแค่เรื่องเล็กน้อยแต่ก็กลายเป็นเรื่องใหญ่ทุกที ที่บ้านไม่ค่อยจะรับฟังปัญหาของผม(แต่ก็ไม่ใช่ทุกครั้ง) แม้แต่พูดคุยภายในบ้านแม่ก็จะไม่ค่อยฟังพูดไป 100 ครั้งตอบเพียงไม่ถึง 10 และพอผมถามซ้ำๆเขาก็จะขึ้นเสียงใส่ผม คือเขาได้ยินนะครับแต่เขาไม่รับฟังหรือคุยเล่นกับผมเท่าไหร่ ยกเว้นเวลาไปเที่ยวหรือนอกสถานที่ หรือกระทั่งเวลาผมป่วยเขาก็จะคอยด่าว่าผม รำคาญผม ทุกอย่างผมเป็นคนผิด ผมจึงเก็บกดมาตลอดจน 2-3 ปีนี้ผมเริ่มที่จะระบายให้คนที่ผมสนิทใจในทุกๆเรื่อง ไม่ว่าเรื่องนั้นจะแย่สำหรับผมแค่ไหน แต่พักหลังๆผมเริ่มกลับไปเป็นเหมือนเดิม เก็บปัญหาไว้กับตัวเองมากขึ้น
อีกเรื่องที่ผมอยากจะเล่าก้คือปกติแต่ก่อนตั้งแต่เด็กผมเจอแต่สังคมแย่ๆ โดนกลั่นแกล้งทุกวันรุ่นน้อง เพื่อน รุ่นพี่ทั้งโดนล้อปมเรื่องพ่อเสีย เรื่องส่วนสูงของผม หน้าตาก็มีบ้างหลายครั้ง หรือบางทีก็โดนล้อจากเพื่อนทั้งห้อง โดนหมั่นไส้ เป็นต้น เพราะผมเป็นคนไม่สู้คนจึงเป็นที่น่าแกล้งของใครหลายๆคน ซึ่งผมไม่เคยจะหาเรื่องใคร ผมอยู่ของผมช่วงสมัยนั้นผมจึงเป็นคนที่ไม่ค่อยใส่ใจ ให้ความสำคัญกับเพื่อน หรือไม่แคร์อะไรเท่าไหร่นั่นเอง จนผมย้ายโรงเรียนไปอีกจังหวัดสังคมดี เพื่อนดีมาก ทะเลาะกับเพื่อนนับได้เลยว่ากี่ครั้ง ทะเลาะจริงๆแค่ 2-3 ครั้งเองละก้ปรับความเข้าใจกันได้ตลอด ละเพื่อนสนิทผมเยอะมากแต่ 1 ในครั้งที่มีปัญหาที่สุดเกิดตากความเข้าใจผิดเขาไม่มองหน้าผม ไม่คุยด้วยเป็นอาทิตย์ผมร้องไห้ในห้องทุกวัน ผมกลายเป็นคนแคร์ทุกอย่าง แคร์โลก แคร์แม้แต่อะไรจุกจิก เป็นคนคิดเล็กคิดน้อยเพราะกลัวที่จะเสียเพื่อนที่ดีไป กลัวจะไม่มีใครอยู่กับเราทั้งที่เขาอยู่กับเราทุกวัน ไม่มีใครคิดแง่ลบกับผม แต่ผมดันวิตกจริตว่าเขาไม่สนใจ ไม่มีเราเขาก็อยู่กันได้ ไม่มีเราเขาก็ไม่ได้ใส่ใจ หรือไม่ก็เขาไม่พอใจผมเปํนอย่างนี้บ่อยมากทั้งที่เขาไม่ได้ทำอะไรผมเลย หรือบางทีแค่มีอะไรเล็กน้อยที่ผมชอบเก็บไปคิดให้มันใหญ่โตขึ้นเอง ความคิดพวกนี้มักเกิดขึ้นเองอยุ่ดีๆก้คิดแล้วก็เครียดหนักทันที จนผมออกแชทกลุ่ม ปิดเฟส ไม่คุยกับใครเพราะไม่กล้า ที่สำคัญไม่ว่าใครผิดใครถูกผมต้องออกตัวว่าตัวเองผิด หาเรื่องให้ตัวเองผิดเสมอ
แล้วเวลาผมเครียดผมมักจะมีนิสัยอย่างที่เคยบอกไปวิตกจริต ละก็ชอบทำให้ตัวเองเครียดแบบตั้งใจให้เครียดหนักกว่าเดิม เอาสิเครียดให้สุด เครียดไปเลย บางทีก็อาจจะคิดเล็กคิดน้อยแล้วตั้งใจให้ตัวเองเครียดที่สุด หาเรื่องให้มาคิดมากที่สุด ผมไม่เข้าใจตัวเอง แต่ผมบอกไว้ก่อนนะครับผมไม่ได้เรียกร้องความสนใจจากใคร และปกติผมก็จะอยู่คนเดียวเวลาเป็นแบบนี้ดึกๆ ไม่ให้ใครรู้ และก็ช่วงหลังๆเริ่มมีเครียดแบบไม่มีสาเหตุตื่นมาได้สักพักร้องไห้แล้วดาวน์ไปทั้งวัน ไม่พูดไม่จากับใครบ่อยขึ้น ทุกครั้งที่เครียดจนร้องไห้หนักๆผมมักจะร้องจนสลบไปเอง เคยกินยาระงับประสาทอยู่ช่วงนึงเป็นยาที่หมอให้มา แต่ตอนนี้เลิกกินไปแล้วกลัวติด และในหลายๆครั้งผมจะด่าตัวเอง ตอกย้ำตัวเอง คิดสั้นบ่อยครับแต่ได้แค่คิดไม่ทำหรอกครับ เวลาเครียดมือผมสั่นเป็นเจ้าเข้าเลยครับ ส่วนตอนนี้เป้าหมายในชีวิตประจำวันของผมหายไปหมดแล้ว จากแต่ก่อนยังมีสิ่งที่ตัวเองอยากทำอยู่ตั้งมากมาย ตอนนี้หรือมันหายไปหมดแล้วไม่ต้องทำมันก็ได้ ไม่ได้อยากทำมันแล้ว ปัจจุบันเหมือนใช้ชีวิตไปวันๆ รู้สึกตัวเองเป็นคนไร้ค่า ไม่มีค่าพอสำหรับใครแม้แต่ที่บ้าน รู้สึกตัวเองทำอะไรก็ไม่เก่งไปหมดหรือห่วยแตกด้วยซ้ำ เคยไปแข่งหุ่นยนต์เป็นสิ่งที่ชอบมาก ผมทำมันอยู่ทุกวันแต่ผมไม่เก่งขึ้นเลย เหมือนความสามารถผมมันคงที่ ผมตีเทนนิสแทบทุกวัน 4-5 ปีผมก็ยังไม่เก่งเท่าคนในชมรม ตีกับใครก็ไม่ค่อยได้แบบมันส์ๆ ผมไม่เคยทำอะไรมันได้ดี หรือจะเรื่องการเรียนผมยอมรับว่าวิชาที่ไม่ชอบผมไม่ค่อยใส่ใจแต่ผมก็ไม่ทิ้งนะครับ แต่กับวิชาที่ชอบผมทุ่มเทแค่ไหนผลที่ได้ผมก็ไม่ดีอยู่ดี ผมไม่เคยจำอะไรได้ยาวๆถึงแม้จะอ่านมันเเป็น 10 รอบ ทำซ้ำไปซ้ำมา นี่ละครับชีวิตผมดูไร้ค่า ไม่มีอะไรดีเลย ผมเหนื่อยครับผมไม่มีเหตุผลที่จะอยู่ต่อแล้ว ผมพยายามดึงเหตุผลนั้นกลับมาแต่มันไม่ได้จริงๆ เรื่องสุดท้ายที่จะบอกก็คือผมเคยเป็นคนที่กล้าแสดงออกมาก ไม่เคยกลัว เป็นหัวหน้ากลุ่มตลอด แต่ตอนนี้กลับเป็นคนขี้อายมาก อายจนมือสั่นขาสั่นทำอะไรไม่ถูก ผมไม่กล้าแสดงความคิดเห็นเลย ได้แต่ฟังคนอื่นอย่างเงียบๆทั้งที่ตัวเองก็มีเรื่องที่จะแย้งตั้งมากมาย
ปล.ส่วนตัวจะไปหาจิตแพทย์หลายรอบแล้วแต่ยังไม่กล้าพอที่จะเล่า จะคุย
ปล2.มีเรื่องๆนึงที่กวนใจผมเครียดมา 2 ปีกว่าแล้วผมก็ยังอยู่จุดเดิมแต่ผมบอกไม่ได้ ผมคิดเรื่องนี้ทุกวันผมเหนื่อย พยายามปล่อยวางแล้วก็ไม่ได้
ปล3.หากอ่านไม่เข้าใจตรงไหนต้องขออภัยด้วย วันนี้ผมก็ดาวน์อยู่เช่นเดียวกัน
รู้สึกเริ่มมีปัญหากับตัวเอง อยากมาระบาย
อีกเรื่องที่ผมอยากจะเล่าก้คือปกติแต่ก่อนตั้งแต่เด็กผมเจอแต่สังคมแย่ๆ โดนกลั่นแกล้งทุกวันรุ่นน้อง เพื่อน รุ่นพี่ทั้งโดนล้อปมเรื่องพ่อเสีย เรื่องส่วนสูงของผม หน้าตาก็มีบ้างหลายครั้ง หรือบางทีก็โดนล้อจากเพื่อนทั้งห้อง โดนหมั่นไส้ เป็นต้น เพราะผมเป็นคนไม่สู้คนจึงเป็นที่น่าแกล้งของใครหลายๆคน ซึ่งผมไม่เคยจะหาเรื่องใคร ผมอยู่ของผมช่วงสมัยนั้นผมจึงเป็นคนที่ไม่ค่อยใส่ใจ ให้ความสำคัญกับเพื่อน หรือไม่แคร์อะไรเท่าไหร่นั่นเอง จนผมย้ายโรงเรียนไปอีกจังหวัดสังคมดี เพื่อนดีมาก ทะเลาะกับเพื่อนนับได้เลยว่ากี่ครั้ง ทะเลาะจริงๆแค่ 2-3 ครั้งเองละก้ปรับความเข้าใจกันได้ตลอด ละเพื่อนสนิทผมเยอะมากแต่ 1 ในครั้งที่มีปัญหาที่สุดเกิดตากความเข้าใจผิดเขาไม่มองหน้าผม ไม่คุยด้วยเป็นอาทิตย์ผมร้องไห้ในห้องทุกวัน ผมกลายเป็นคนแคร์ทุกอย่าง แคร์โลก แคร์แม้แต่อะไรจุกจิก เป็นคนคิดเล็กคิดน้อยเพราะกลัวที่จะเสียเพื่อนที่ดีไป กลัวจะไม่มีใครอยู่กับเราทั้งที่เขาอยู่กับเราทุกวัน ไม่มีใครคิดแง่ลบกับผม แต่ผมดันวิตกจริตว่าเขาไม่สนใจ ไม่มีเราเขาก็อยู่กันได้ ไม่มีเราเขาก็ไม่ได้ใส่ใจ หรือไม่ก็เขาไม่พอใจผมเปํนอย่างนี้บ่อยมากทั้งที่เขาไม่ได้ทำอะไรผมเลย หรือบางทีแค่มีอะไรเล็กน้อยที่ผมชอบเก็บไปคิดให้มันใหญ่โตขึ้นเอง ความคิดพวกนี้มักเกิดขึ้นเองอยุ่ดีๆก้คิดแล้วก็เครียดหนักทันที จนผมออกแชทกลุ่ม ปิดเฟส ไม่คุยกับใครเพราะไม่กล้า ที่สำคัญไม่ว่าใครผิดใครถูกผมต้องออกตัวว่าตัวเองผิด หาเรื่องให้ตัวเองผิดเสมอ
แล้วเวลาผมเครียดผมมักจะมีนิสัยอย่างที่เคยบอกไปวิตกจริต ละก็ชอบทำให้ตัวเองเครียดแบบตั้งใจให้เครียดหนักกว่าเดิม เอาสิเครียดให้สุด เครียดไปเลย บางทีก็อาจจะคิดเล็กคิดน้อยแล้วตั้งใจให้ตัวเองเครียดที่สุด หาเรื่องให้มาคิดมากที่สุด ผมไม่เข้าใจตัวเอง แต่ผมบอกไว้ก่อนนะครับผมไม่ได้เรียกร้องความสนใจจากใคร และปกติผมก็จะอยู่คนเดียวเวลาเป็นแบบนี้ดึกๆ ไม่ให้ใครรู้ และก็ช่วงหลังๆเริ่มมีเครียดแบบไม่มีสาเหตุตื่นมาได้สักพักร้องไห้แล้วดาวน์ไปทั้งวัน ไม่พูดไม่จากับใครบ่อยขึ้น ทุกครั้งที่เครียดจนร้องไห้หนักๆผมมักจะร้องจนสลบไปเอง เคยกินยาระงับประสาทอยู่ช่วงนึงเป็นยาที่หมอให้มา แต่ตอนนี้เลิกกินไปแล้วกลัวติด และในหลายๆครั้งผมจะด่าตัวเอง ตอกย้ำตัวเอง คิดสั้นบ่อยครับแต่ได้แค่คิดไม่ทำหรอกครับ เวลาเครียดมือผมสั่นเป็นเจ้าเข้าเลยครับ ส่วนตอนนี้เป้าหมายในชีวิตประจำวันของผมหายไปหมดแล้ว จากแต่ก่อนยังมีสิ่งที่ตัวเองอยากทำอยู่ตั้งมากมาย ตอนนี้หรือมันหายไปหมดแล้วไม่ต้องทำมันก็ได้ ไม่ได้อยากทำมันแล้ว ปัจจุบันเหมือนใช้ชีวิตไปวันๆ รู้สึกตัวเองเป็นคนไร้ค่า ไม่มีค่าพอสำหรับใครแม้แต่ที่บ้าน รู้สึกตัวเองทำอะไรก็ไม่เก่งไปหมดหรือห่วยแตกด้วยซ้ำ เคยไปแข่งหุ่นยนต์เป็นสิ่งที่ชอบมาก ผมทำมันอยู่ทุกวันแต่ผมไม่เก่งขึ้นเลย เหมือนความสามารถผมมันคงที่ ผมตีเทนนิสแทบทุกวัน 4-5 ปีผมก็ยังไม่เก่งเท่าคนในชมรม ตีกับใครก็ไม่ค่อยได้แบบมันส์ๆ ผมไม่เคยทำอะไรมันได้ดี หรือจะเรื่องการเรียนผมยอมรับว่าวิชาที่ไม่ชอบผมไม่ค่อยใส่ใจแต่ผมก็ไม่ทิ้งนะครับ แต่กับวิชาที่ชอบผมทุ่มเทแค่ไหนผลที่ได้ผมก็ไม่ดีอยู่ดี ผมไม่เคยจำอะไรได้ยาวๆถึงแม้จะอ่านมันเเป็น 10 รอบ ทำซ้ำไปซ้ำมา นี่ละครับชีวิตผมดูไร้ค่า ไม่มีอะไรดีเลย ผมเหนื่อยครับผมไม่มีเหตุผลที่จะอยู่ต่อแล้ว ผมพยายามดึงเหตุผลนั้นกลับมาแต่มันไม่ได้จริงๆ เรื่องสุดท้ายที่จะบอกก็คือผมเคยเป็นคนที่กล้าแสดงออกมาก ไม่เคยกลัว เป็นหัวหน้ากลุ่มตลอด แต่ตอนนี้กลับเป็นคนขี้อายมาก อายจนมือสั่นขาสั่นทำอะไรไม่ถูก ผมไม่กล้าแสดงความคิดเห็นเลย ได้แต่ฟังคนอื่นอย่างเงียบๆทั้งที่ตัวเองก็มีเรื่องที่จะแย้งตั้งมากมาย
ปล.ส่วนตัวจะไปหาจิตแพทย์หลายรอบแล้วแต่ยังไม่กล้าพอที่จะเล่า จะคุย
ปล2.มีเรื่องๆนึงที่กวนใจผมเครียดมา 2 ปีกว่าแล้วผมก็ยังอยู่จุดเดิมแต่ผมบอกไม่ได้ ผมคิดเรื่องนี้ทุกวันผมเหนื่อย พยายามปล่อยวางแล้วก็ไม่ได้
ปล3.หากอ่านไม่เข้าใจตรงไหนต้องขออภัยด้วย วันนี้ผมก็ดาวน์อยู่เช่นเดียวกัน