กะเพราหมูสับ

ในช่วงเวลาที่เร่งรีบและรถติด ผู้คนมักแย่งกันกินแย่งกันใช้ ใครหลายๆคนคงต้องเคยได้ใช้บริการร้านอาหารตาสั่ง ผมเป็นคนนึงที่ฝากท้องน้อยๆไว้กับร้านอาหารจานด่วนพวกนี้เพราะผมคิดว่ามันง่ายและสะดวกดี แต่มันจะมีหนึ่งเมนูที่ผมมักจะมองข้ามมันไป “กะเพราหมูสับ” แต่ทุกครั้งที่ผมได้มีโอกาสกินข้าวกับเธอคนนี้เธอมักจะสั่งเมนูนี้เป็นประจำ “เค้าเอากะเพราหมูสับ” ผมเคยถามเธอว่า”สั่งแบบเดิมตลอดเลยไม่เบื่อหรอ” คำตอบที่ผมมักจะได้กลับมาคือรอยยิ้มที่เรียบง่ายและคำพูดที่บอกว่า “ก็เค้าไม่รู้จะกินอะไรแบบนี้แหละง่ายดี อะไรก็ได้ที่มีหมูสับเค้ากินได้หมด” ผมก็มักจะยิ้มกลับละไม่เคยได้ถามอะไรต่อเพราะคิดว่าเธอคงจะขี้เกียจคิดเมนูต่างๆและคงจะชอบมันจริงๆ แล้วมันมักจะเป็นแบบนี้เสมอๆ

มาวันถึงนี้ก็เป็นเวลาห้าเดือนได้แล้วมั้ง แต่ครั้งที่ผมสั่งอาหารแล้วพบว่า ไม่มีรอยยิ้มที่เรียบง่ายนั้นแหละเสียงคำตอบที่บอกว่า”กะเพราหมูสับ” อีกต่อไป ผมรู้สึกใจหายทุกครั้ง มันแปลกดีนะพอมาวันนี้เมนูที่ทุกครั้งผมมองข้ามไปกลับกลายเป็นเมนูที่ผมจะนึกถึงเป็นเมนูแรกและสั่งมาเสมอ คนอาจจะมองว่าผมแปลกแต่ผมมักจะสั่งอาหารสองอย่างเสมอและหนึ่งในนั้นคือ ”กะเพราหมูสับ” จานนี้ น่าแปลกจากที่ไม่เคยเห็นความสำคัญก็เพิ่งจะได้มาเข้าใจและสนใจในวันที่สาย ผมมักจะสั่งมันมาทุกครั้งที่คิดถึงเธอ แต่ละคำที่เข้าปากไปนั้นรสชาติมันช่างต่างอย่างน่าแปลกใจ มันทั้งสุข เศร้า เหงา ทุกข์ ปนๆกันไป

ผ่านมาวันนี้กับกะเพราหมูสับเจ้าเดิมที่เธอเคยสั่ง ในระหว่างนี้เธอคงจะได้สั่งเมนูนี้ในร้านอื่นๆกับใครคนหลายๆคนไปแล้ว
อยู่ดีๆกะเพราหมูสับจานนี้ก็ได้กลายเป็นจานพิเศษสำหรับผมไปแล้ว อย่างน้อยมันก็ทำให้ผมได้คิดและนึกถึงเธอคนนี้ราวกับว่าเธอยังคงนั่งทานอยู่ข้างๆผมเหมือนวันเก่าๆ