เรากำลังฝึกแปลภาษาจีนค่ะ เพราะอนาคตเราอยากทำอาชีพนักแปลค่ะ เราอยากรู้ว่าทุกคนอ่านแล้ว เข้าใจสิ่งที่บทความนี้ต้องการจะสื่อไหม มีตรงไหนที่เราแปลผิดบ้าง ประโยคนี้ควรจะแปลแบบนี้ถึงจะเข้ากันมากกว่า หรือมีสำนวนไหนที่แปลกๆ บ้าง บทความนี้เป็นของ 朱自清 ชื่อเรื่อง《匆匆》ค่ะ จะออกแนวปรัชญาหน่อยนะค่ะ
นกนางแอ่นบินไป ก็ยังมีวันบินกลับ ต้นหลิวเหี่ยวแห้ง ก็ยังมีวันที่จะเขียวขจี ดอกท้อร่วงโรย ก็ยังมีวันกลับมาเบ่งบาน แต่ความฉลาดเอ๋ย บอกฉันหน่อย ทำไมวันเวลาของพวกเราจากไปแล้วไม่หวนกลับ มา มีคนขโมยไปใช่ไหม เป็นใครกัน เอาไปซ่อนไว้ที่ไหน หรือว่าพวกเขาจะแอบหนีไปกันนะ ถ้าอย่างนั้นตอนนี้อยู่ที่ไหนล่ะ
ฉันไม่รู้ว่าพวกเขาให้วันเวลาฉันเท่าไหร่ แต่มันกลับค่อยๆ หายไปจากมือฉัน ฉันครุ่นคิดอยู่ในความเงียบ เวลาแปดพันกว่าวันหนีหายไปจากมือฉัน ราวกับหยดน้ำจากปลายเข็มลงในมหาสมุทร วันเวลาของฉันหยดลงไปในกระแสของกาลเวลาอย่างไร้เสียงและเงา ฉันไม่อาจห้ามเหงื่อที่ไหลท่วมตัวและความรู้สึกที่อยากจะร้องไห้ได้
จะไปก็ไป จะมาก็มา ทำไมเวลาถึงได้เร่งรีบนักล่ะ เมื่อฉันตื่นขึ้นมาตอนเช้า แสงแดดส่องเข้ามาในห้องจากทุกทิศทาง มันมีเท้าและเคลื่อนไหวอย่างเงียบเชียบ ซึ่งฉันก็ได้แต่หมุนตามไปอย่างงุนงง ดังนั้นตอนที่ล้างมือ เวลาก็ข้ามผ่านอ่างน้ำ ตอนที่กินข้าว เวลาก็ข้ามผ่านชามข้าว และก้าวผ่านดวงตาที่สงบนิ่งไปในความเงียบ ฉันรู้สึกได้ว่าเขาต้องรีบเร่งจากไป ฉันยื่นมือออกไปคว้าไว้ แต่ก็ผ่านมือฉันไปอีกแล้ว เมื่อฟ้ามืด ฉันนอนลงบนเตียง เขาก็ก้าวผ่านร่างของฉันไปอย่างว่องไว บินขึ้นไปจากปลายเท้าของฉัน รอฉันตื่นขึ้นมาพบกับพระอาทิตย์อีกครั้ง ซึ่งถือได้ว่าผ่านไปแล้วอีกวัน ฉันเอามือปิดหน้าถอนหายใจ แต่เงาของวันใหม่กลับเริ่มขึ้นเมื่อฉันถอนหายใจอีกครั้ง
เวลาวันหนีจากไปแล้ว แล้วฉันที่อยู่บนโลกที่มีผู้คนมากมายจะทำยังไงกัน จะทำได้แค่วนเวียนเท่านั้นเหรอ จะทำได้แค่ปล่อยให้ผ่านไปอย่างรวดเร็วเท่านั้นเหรอ วันเวลาแปดพันกว่าวันช่างผ่านไปอย่างรวดเร็ว นอกจากการวนเวียนแล้ว ยังจะเหลืออะไรอีก วันเวลาช่างเหมือนกับควันจางๆ ที่ถูกลมพัดปลิวหายไป เหมือนหมอกที่ถูกแสงแดดเผาจนละลาย ฉันจะเหลืออะไรไว้อีกล่ะ เหลือร่องรอยแห่งความอ่อนแอไว้อย่างนั้นหรือ ฉันมาถึงโลกนี้อย่างเปลือยเปล่า ไม่ทันไรก็จะกลับไปอย่างเปลือยเปล่าซะแล้ว ฉันรู้สึกไม่เป็นสุขเลย ทำไมฉันถึงต้องจากไปอย่างเสียเปล่าด้วย
ความฉลาดบอกฉันหน่อย ทำไมวันเวลาของพวกเราถึงจากไปแล้วไม่หวนกลับมา
燕子去了，有再来的时候；杨柳枯了，有再青的时候；桃花谢了，有再开的时 候。但是，聪明的，你告诉我，我们的日子为什么一去不复返呢？——是有人偷了他 们罢：那是谁？又藏在何处呢？是他们自己逃走了罢——如今又到了哪里呢？
我不知道他们给了我多少日子，但我的手确乎是渐渐空虚了。在默默里算着，八千多日子已经从我手中溜去，像针尖上一滴水滴在大海里，我的日子滴在时间的流里，没有声音，也没有影子。我不禁头涔涔而泪潸潸了。
去的尽管去了，来的尽管来着；去来的中间，又怎样地匆匆呢？早上我起来的时候，小屋里射进两三方斜斜的太阳。太阳他有脚啊，轻轻悄悄地挪移了；我也茫茫然跟着旋转。于是——洗手的时候，日子从水盆里过去；吃饭的时候，日子从饭碗里过去；默默时，便从凝然的双眼前过去。我觉察他去的匆匆了，伸出手遮挽时，他又从遮挽着的手边过去，天黑时，我躺在床上，他便伶伶俐俐地从我身上跨过，从我脚边飞去了。等我睁开眼和太阳再见，这算又溜走了一日。我掩着面叹息。但是新来的日子的影儿又开始在叹息里闪过了。
在逃去如飞的日子里，在千门万户的世界里的我能做些什么呢？只有徘徊罢了，只有匆匆罢了；在八千多日的匆匆里，除徘徊外，又剩些什么呢？过去的日子如轻烟，被微风吹散了，如薄雾，被初阳蒸融了；我留着些什么痕迹呢？我何曾留着像游丝样的痕迹呢？我赤裸裸来到这世界，转眼间也将赤裸裸的回去罢？但不能平的，为什么偏要白白走这一遭啊？
你聪明的，告诉我，我们的日子为什么一去不复返呢？
ช่วยวิจารณ์บทความภาษาจีนที่เราแปลให้หน่อยได้ไหมค่ะ
นกนางแอ่นบินไป ก็ยังมีวันบินกลับ ต้นหลิวเหี่ยวแห้ง ก็ยังมีวันที่จะเขียวขจี ดอกท้อร่วงโรย ก็ยังมีวันกลับมาเบ่งบาน แต่ความฉลาดเอ๋ย บอกฉันหน่อย ทำไมวันเวลาของพวกเราจากไปแล้วไม่หวนกลับ มา มีคนขโมยไปใช่ไหม เป็นใครกัน เอาไปซ่อนไว้ที่ไหน หรือว่าพวกเขาจะแอบหนีไปกันนะ ถ้าอย่างนั้นตอนนี้อยู่ที่ไหนล่ะ
ฉันไม่รู้ว่าพวกเขาให้วันเวลาฉันเท่าไหร่ แต่มันกลับค่อยๆ หายไปจากมือฉัน ฉันครุ่นคิดอยู่ในความเงียบ เวลาแปดพันกว่าวันหนีหายไปจากมือฉัน ราวกับหยดน้ำจากปลายเข็มลงในมหาสมุทร วันเวลาของฉันหยดลงไปในกระแสของกาลเวลาอย่างไร้เสียงและเงา ฉันไม่อาจห้ามเหงื่อที่ไหลท่วมตัวและความรู้สึกที่อยากจะร้องไห้ได้
จะไปก็ไป จะมาก็มา ทำไมเวลาถึงได้เร่งรีบนักล่ะ เมื่อฉันตื่นขึ้นมาตอนเช้า แสงแดดส่องเข้ามาในห้องจากทุกทิศทาง มันมีเท้าและเคลื่อนไหวอย่างเงียบเชียบ ซึ่งฉันก็ได้แต่หมุนตามไปอย่างงุนงง ดังนั้นตอนที่ล้างมือ เวลาก็ข้ามผ่านอ่างน้ำ ตอนที่กินข้าว เวลาก็ข้ามผ่านชามข้าว และก้าวผ่านดวงตาที่สงบนิ่งไปในความเงียบ ฉันรู้สึกได้ว่าเขาต้องรีบเร่งจากไป ฉันยื่นมือออกไปคว้าไว้ แต่ก็ผ่านมือฉันไปอีกแล้ว เมื่อฟ้ามืด ฉันนอนลงบนเตียง เขาก็ก้าวผ่านร่างของฉันไปอย่างว่องไว บินขึ้นไปจากปลายเท้าของฉัน รอฉันตื่นขึ้นมาพบกับพระอาทิตย์อีกครั้ง ซึ่งถือได้ว่าผ่านไปแล้วอีกวัน ฉันเอามือปิดหน้าถอนหายใจ แต่เงาของวันใหม่กลับเริ่มขึ้นเมื่อฉันถอนหายใจอีกครั้ง
เวลาวันหนีจากไปแล้ว แล้วฉันที่อยู่บนโลกที่มีผู้คนมากมายจะทำยังไงกัน จะทำได้แค่วนเวียนเท่านั้นเหรอ จะทำได้แค่ปล่อยให้ผ่านไปอย่างรวดเร็วเท่านั้นเหรอ วันเวลาแปดพันกว่าวันช่างผ่านไปอย่างรวดเร็ว นอกจากการวนเวียนแล้ว ยังจะเหลืออะไรอีก วันเวลาช่างเหมือนกับควันจางๆ ที่ถูกลมพัดปลิวหายไป เหมือนหมอกที่ถูกแสงแดดเผาจนละลาย ฉันจะเหลืออะไรไว้อีกล่ะ เหลือร่องรอยแห่งความอ่อนแอไว้อย่างนั้นหรือ ฉันมาถึงโลกนี้อย่างเปลือยเปล่า ไม่ทันไรก็จะกลับไปอย่างเปลือยเปล่าซะแล้ว ฉันรู้สึกไม่เป็นสุขเลย ทำไมฉันถึงต้องจากไปอย่างเสียเปล่าด้วย
ความฉลาดบอกฉันหน่อย ทำไมวันเวลาของพวกเราถึงจากไปแล้วไม่หวนกลับมา
燕子去了，有再来的时候；杨柳枯了，有再青的时候；桃花谢了，有再开的时 候。但是，聪明的，你告诉我，我们的日子为什么一去不复返呢？——是有人偷了他 们罢：那是谁？又藏在何处呢？是他们自己逃走了罢——如今又到了哪里呢？
我不知道他们给了我多少日子，但我的手确乎是渐渐空虚了。在默默里算着，八千多日子已经从我手中溜去，像针尖上一滴水滴在大海里，我的日子滴在时间的流里，没有声音，也没有影子。我不禁头涔涔而泪潸潸了。
去的尽管去了，来的尽管来着；去来的中间，又怎样地匆匆呢？早上我起来的时候，小屋里射进两三方斜斜的太阳。太阳他有脚啊，轻轻悄悄地挪移了；我也茫茫然跟着旋转。于是——洗手的时候，日子从水盆里过去；吃饭的时候，日子从饭碗里过去；默默时，便从凝然的双眼前过去。我觉察他去的匆匆了，伸出手遮挽时，他又从遮挽着的手边过去，天黑时，我躺在床上，他便伶伶俐俐地从我身上跨过，从我脚边飞去了。等我睁开眼和太阳再见，这算又溜走了一日。我掩着面叹息。但是新来的日子的影儿又开始在叹息里闪过了。
在逃去如飞的日子里，在千门万户的世界里的我能做些什么呢？只有徘徊罢了，只有匆匆罢了；在八千多日的匆匆里，除徘徊外，又剩些什么呢？过去的日子如轻烟，被微风吹散了，如薄雾，被初阳蒸融了；我留着些什么痕迹呢？我何曾留着像游丝样的痕迹呢？我赤裸裸来到这世界，转眼间也将赤裸裸的回去罢？但不能平的，为什么偏要白白走这一遭啊？
你聪明的，告诉我，我们的日子为什么一去不复返呢？