ผมเป็นเกย์ชอบน้องที่เป็นกระเทยครับ น้องไม่ได้แต่งหญิงครับ น้องเหมือนผู้ชายทั่วไปแต่บุคลิกไปทางผู้หญิง
ตั้งแต่เกิดมาจนตอนนี้อายุ25 ผมยังไม่เคยมีแฟนซักคนเลยครับ ผมเลยไม่รู้จักคำว่าแฟนซะเท่าไหร่ ผมเคยชอบเพื่อน ชอบใครหลายคนแต่ก็ไม่ได้บอกใคร เพราะผมเป็นคนเข้าหาคนยาก เลยอยุ่ตัวคนเดียวมาตลอด
และเมื่อไม่นานมานี้เองผมได้พบกับน้องนักศึกษาฝึกงานคนนึง วินาทีแรกเขาก็สะดุดตาผมทันที ผมแอบมองเขาทุกวันๆโดยที่เขาไม่รู้ตัว ผมคิดไม่ออกเลยว่าจะทำความรู้จักกับเค้ายังไง ผมสืบหาอยู่นานจนได้รู้จักกับน้องทางเฟสบุค เราคุยกันสนิทกันมากขึ้นจะเรียกว่าแฟนก็ได้ ซึ่งมันทำให้ผมรู้จักความหมายของคำว่าแฟนได้มากขึ้น ขณะนั้นโลกของผมได้เปลี่ยนเป็นสีชมพูไปหมดเลย ทุกอย่างดีไปหมด.....แต่เวลาของเรามันเหลือน้อยเข้ามาทุกที อีก1เดือนเท่านั้นที่น้องต้องกลับไปเรียนต่อ ผมนี่เศร้าเลยครับ และแล้ววันนั้นก็มาถึง ผมร้องไห้ไม่หยุดเลยครับผมเสียใจผมไม่อยากให้น้องไปจากผม เพียง1เดือนที่เรารู้จักกันมันอาจจะดูน้อยแต่ความรักความผูกพันธ์ที่เรามีต่อกันมันมากเกินที่จะบรรยาย ผมไปส่งน้องขึ้นรถ ผมแทบไม่ได้พูดอะไรเลยเพราะพูดไม่ออกได้แต่มองหน้ากันแล้วร้องไห้ วันนั้นเป็นวันที่ผมแย่มากๆ ผมแทบไม่อยากทำอะไรเลย
....เกือบจะ2เดือนแล้วครับที่เราไม่ได้เจอกัน ผมรักน้องมาก คิดถึงน้อง ผมคุยกับน้องทุกวัน ไม่รู้อีกนานแค่ไหนเราถึงจะได้พบกันอีก เราอยู่ห่างไกลกันเหลือเกินเดินทางก็ลำบาก ผมได้แต่รอคอยความหวัง หากบุญนำพาวาสนาหนุนส่ง หรือเราเป็นคู่แท้กันจริงๆ สักวันเราคงได้เจอกันคงได้อยู่ด้วยกันไปนานๆ ผมยังรอวันนั้นวันของเราครับ....
แฟนคนแรกของผม..ลองอ่านดูครับ
ตั้งแต่เกิดมาจนตอนนี้อายุ25 ผมยังไม่เคยมีแฟนซักคนเลยครับ ผมเลยไม่รู้จักคำว่าแฟนซะเท่าไหร่ ผมเคยชอบเพื่อน ชอบใครหลายคนแต่ก็ไม่ได้บอกใคร เพราะผมเป็นคนเข้าหาคนยาก เลยอยุ่ตัวคนเดียวมาตลอด
และเมื่อไม่นานมานี้เองผมได้พบกับน้องนักศึกษาฝึกงานคนนึง วินาทีแรกเขาก็สะดุดตาผมทันที ผมแอบมองเขาทุกวันๆโดยที่เขาไม่รู้ตัว ผมคิดไม่ออกเลยว่าจะทำความรู้จักกับเค้ายังไง ผมสืบหาอยู่นานจนได้รู้จักกับน้องทางเฟสบุค เราคุยกันสนิทกันมากขึ้นจะเรียกว่าแฟนก็ได้ ซึ่งมันทำให้ผมรู้จักความหมายของคำว่าแฟนได้มากขึ้น ขณะนั้นโลกของผมได้เปลี่ยนเป็นสีชมพูไปหมดเลย ทุกอย่างดีไปหมด.....แต่เวลาของเรามันเหลือน้อยเข้ามาทุกที อีก1เดือนเท่านั้นที่น้องต้องกลับไปเรียนต่อ ผมนี่เศร้าเลยครับ และแล้ววันนั้นก็มาถึง ผมร้องไห้ไม่หยุดเลยครับผมเสียใจผมไม่อยากให้น้องไปจากผม เพียง1เดือนที่เรารู้จักกันมันอาจจะดูน้อยแต่ความรักความผูกพันธ์ที่เรามีต่อกันมันมากเกินที่จะบรรยาย ผมไปส่งน้องขึ้นรถ ผมแทบไม่ได้พูดอะไรเลยเพราะพูดไม่ออกได้แต่มองหน้ากันแล้วร้องไห้ วันนั้นเป็นวันที่ผมแย่มากๆ ผมแทบไม่อยากทำอะไรเลย
....เกือบจะ2เดือนแล้วครับที่เราไม่ได้เจอกัน ผมรักน้องมาก คิดถึงน้อง ผมคุยกับน้องทุกวัน ไม่รู้อีกนานแค่ไหนเราถึงจะได้พบกันอีก เราอยู่ห่างไกลกันเหลือเกินเดินทางก็ลำบาก ผมได้แต่รอคอยความหวัง หากบุญนำพาวาสนาหนุนส่ง หรือเราเป็นคู่แท้กันจริงๆ สักวันเราคงได้เจอกันคงได้อยู่ด้วยกันไปนานๆ ผมยังรอวันนั้นวันของเราครับ....