สวัสดีค่ะ เราอยากมาแชร์ประสบการณ์ค่ะ
อยากเล่าให้ใครสักคนฟังบ้าง เพราะตอนนี้ใจพังมากๆค่ะ
เคยมีใครทำอะไรบ้าๆ หรือทุ่มเทจนแทบจะบ้าเพราะความรักไหมคะ
เราเป็นคนหนึ่งที่เคยแล้วตอนนี้ก็ยังติดวังวนนี้อยู่ค่ะ
เราเจอกับคนๆนึงซึ่งเรารู้สึกดีกับเขามาก เรียกได้ว่าแรกพบก็รู้สึกดีด้วยเลยค่ะ
แต่เราก็มารู้ว่าเขามีแฟนอยู่แล้ว ด้วยความที่เราเป็นคนประเภทที่ถ้าได้รักใครแล้วก็ไม่ได้เปลี่ยนใจง่ายๆ
ช่วงเวลาเหมือนอยู่ในวังวนแห่งทุกข์เลยค่ะ แต่ความสัมพันธ์ของเรากับเค้าก็พัฒนาขึ้นเรื่อยๆ
เราตัดใจจากเค้าไม่ได้
แต่เรายิ่งรักเค้ามากขึ้นเท่าไหร่ ความทุกข์ ความอึดอัดใจ มันก็มากขึ้นตามค่ะ
ดูแล้วรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่ามากๆ ที่เป็นได้แค่ตัวสำรองของเขา แล้วเราก็ไม่ได้อยากให้เค้าต้องเลิกกับแฟน
ความบ้าที่หนึ่งของเราเลยได้เกิดขึ้นค่ะ เราตัดสินใจลาออกจากงาน
เพื่อไม่ต้องมาเจอเขาอีกต่อไป เพราะเราคิดว่าความห่างไกลอาจจะทำให้เรารักเค้าน้อยลงค่ะ
แต่ไม่ใช่เลยยิ่งอยู่ห่างกันเรากลับรักเค้ามากกว่าเดิม จนเกิดความบ้าที่สองขึ้นค่ะ ...
เราขับรถจากต่างจังหวัดเพื่อมาดักรอเค้าทุกวันศุกร์
ขับรถไปกลับ 7 ชั่วโมง นั่งรอเค้าอีก2ชั่วโมง
เพื่อมาเจอเค้าแค่ 1-2ชั่วโมง บ้าสุดๆไม่เคยคิดค่ะว่าจะทำขนาดนี้
แต่เราใจพังมากๆ เรารู้ว่าสุดท้ายคนที่เจ็บก็คือเรา เค้าไม่เคยรู้สึกดีอะไรกับเรา
วันเกิดเราเค้ายังไม่เคยเห็นคุณค่าไม่มีการบอกสุขสันต์วันเกิดหรืออะไรเค้าแกล้งเป็นจำไม่ได้
ในขณะที่ทุกเรื่องๆของเค้า เราจำได้หมดค่ะ
สุดท้ายนะคะมันเจ็บปวดมากๆ สำหรับการรักคนที่มีเจ้าของแล้ว
เรามีแต่เสียกับเสียค่ะ เราต้องนอนร้องไห้ทุกวัน มันไม่ใช่ความรักที่สวยงามเลยค่ะ
เราเป็นได้แค่คนลับๆ ที่เค้าไม่เคยให้ความสำคัญ หรือเห็นค่าอะไร
เราพยายามตัดใจแล้วแต่มันทำไม่ได้จริงๆค่ะ เราอยากขอคำปรึกษาคนอื่นๆว่สทำยังไง
เราพยายามมาทุกอย่างอยู่กับเพื่อน กับครอบครัว หาอะไรทำ ทำอะไรที่ยุ่งๆ ไปเที่ยว
หรือแม้กระทั่งไปวัดสวดมนต์ สุดท้ายเราทนไม่ไหวก็ยังรอเค้าติดต่อ หรือติดต่อเค้าไปเองทุกครั้ง
ใจเราตอนนี้พังมากๆ มันพังมานานแล้วและค่ะ อยากยอมแพ้ อยากปล่อยวาง เวลาไม่ได้ช่วยอะไรเลยค่ะ...... นี่ก็เป็นปีแล้วค่ะ
มีใครเคยทำอะไรบ้าๆแบบเราเพราะความรักไหมคะ
อยากเล่าให้ใครสักคนฟังบ้าง เพราะตอนนี้ใจพังมากๆค่ะ
เคยมีใครทำอะไรบ้าๆ หรือทุ่มเทจนแทบจะบ้าเพราะความรักไหมคะ
เราเป็นคนหนึ่งที่เคยแล้วตอนนี้ก็ยังติดวังวนนี้อยู่ค่ะ
เราเจอกับคนๆนึงซึ่งเรารู้สึกดีกับเขามาก เรียกได้ว่าแรกพบก็รู้สึกดีด้วยเลยค่ะ
แต่เราก็มารู้ว่าเขามีแฟนอยู่แล้ว ด้วยความที่เราเป็นคนประเภทที่ถ้าได้รักใครแล้วก็ไม่ได้เปลี่ยนใจง่ายๆ
ช่วงเวลาเหมือนอยู่ในวังวนแห่งทุกข์เลยค่ะ แต่ความสัมพันธ์ของเรากับเค้าก็พัฒนาขึ้นเรื่อยๆ
เราตัดใจจากเค้าไม่ได้
แต่เรายิ่งรักเค้ามากขึ้นเท่าไหร่ ความทุกข์ ความอึดอัดใจ มันก็มากขึ้นตามค่ะ
ดูแล้วรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่ามากๆ ที่เป็นได้แค่ตัวสำรองของเขา แล้วเราก็ไม่ได้อยากให้เค้าต้องเลิกกับแฟน
ความบ้าที่หนึ่งของเราเลยได้เกิดขึ้นค่ะ เราตัดสินใจลาออกจากงาน
เพื่อไม่ต้องมาเจอเขาอีกต่อไป เพราะเราคิดว่าความห่างไกลอาจจะทำให้เรารักเค้าน้อยลงค่ะ
แต่ไม่ใช่เลยยิ่งอยู่ห่างกันเรากลับรักเค้ามากกว่าเดิม จนเกิดความบ้าที่สองขึ้นค่ะ ...
เราขับรถจากต่างจังหวัดเพื่อมาดักรอเค้าทุกวันศุกร์
ขับรถไปกลับ 7 ชั่วโมง นั่งรอเค้าอีก2ชั่วโมง
เพื่อมาเจอเค้าแค่ 1-2ชั่วโมง บ้าสุดๆไม่เคยคิดค่ะว่าจะทำขนาดนี้
แต่เราใจพังมากๆ เรารู้ว่าสุดท้ายคนที่เจ็บก็คือเรา เค้าไม่เคยรู้สึกดีอะไรกับเรา
วันเกิดเราเค้ายังไม่เคยเห็นคุณค่าไม่มีการบอกสุขสันต์วันเกิดหรืออะไรเค้าแกล้งเป็นจำไม่ได้
ในขณะที่ทุกเรื่องๆของเค้า เราจำได้หมดค่ะ
สุดท้ายนะคะมันเจ็บปวดมากๆ สำหรับการรักคนที่มีเจ้าของแล้ว
เรามีแต่เสียกับเสียค่ะ เราต้องนอนร้องไห้ทุกวัน มันไม่ใช่ความรักที่สวยงามเลยค่ะ
เราเป็นได้แค่คนลับๆ ที่เค้าไม่เคยให้ความสำคัญ หรือเห็นค่าอะไร
เราพยายามตัดใจแล้วแต่มันทำไม่ได้จริงๆค่ะ เราอยากขอคำปรึกษาคนอื่นๆว่สทำยังไง
เราพยายามมาทุกอย่างอยู่กับเพื่อน กับครอบครัว หาอะไรทำ ทำอะไรที่ยุ่งๆ ไปเที่ยว
หรือแม้กระทั่งไปวัดสวดมนต์ สุดท้ายเราทนไม่ไหวก็ยังรอเค้าติดต่อ หรือติดต่อเค้าไปเองทุกครั้ง
ใจเราตอนนี้พังมากๆ มันพังมานานแล้วและค่ะ อยากยอมแพ้ อยากปล่อยวาง เวลาไม่ได้ช่วยอะไรเลยค่ะ...... นี่ก็เป็นปีแล้วค่ะ