ขอระบายก่อนนะคะ อึดอัดอยู่ในใจเรามาโดยตลอด ที่ผ่านมา เรารักและเห็นคุณค่าของตัวเอง ส่วนหนึ่งเพราะเราเรียนเก่ง พ่อแม่ ครูอาจารย์ เพื่อนฝูง พากันชื่นชม เมื่อเราได้ที่ 1 ได้เกรด 4.00 ได้เกียรติบัตรเรียนดี พ่อแม่มักจะซื้อของขวัญให้ และพูดว่า "พ่อแม่รักและภูมิใจในตัวหนูมากนะ" มันทำให้เราหัวใจพองโต รู้สึกภูมิใจในตัวเอง
แต่หลังจากเข้ามหาวิทยาลัย (ซึ่งก็เป็นม.ดังตามที่พ่อแม่ต้องการ) เราป่วยเป็นโรคซึมเศร้า ทำให้ผลการเรียนออกมาไม่ดีนัก และพลาดเกียรตินิยมที่หวังมาตลอด แถมยังจบช้าเพราะจำเป็นต้องดรอปมารักษาตัว พอจบมา เราก็ได้งานในบ.ขนาดกลาง ไม่ไกลบ้านมาก เรามีความสุขดีนะคะ แต่พอมองไปรอบๆตัว พ่อแม่ เพื่อนๆ เรารู้สึกเหมือนเราไม่ใช่คนเดิมในสายตาพวกเขาอีกต่อไป ไม่ใช่เด็กเรียนเก่ง อนาคตไกล น่าชื่นชม เราเป็นแค่พนักงานออฟฟิศธรรมดาๆ บ.กลางๆบอกชื่อไปไม่มีใครรู้จัก พอเราบอกพ่อแม่ว่าเราจะทำงานนี้นะ พวกท่านก็แค่ "เหรอ..." บางที พ่อเราก็ขุดเอาอดีตมาพูดว่า "ถ้าไม่ป่วยคงจบเร็วกว่านี้" หรือ "ถ้าเรียนอีกคณะนึงอาจจะดีกว่านี้" ประมาณนี้ค่ะ ทำให้เรารู้สึกไร้ค่า ไม่มีตัวตน ไม่ชอบชีวิตตัวเอง แต่อีกใจ เราก็มีความสุขกับชีวิตแบบนี้
ขอโทษที่พิมพ์เสียยาวนะคะ ประเด็นก็คือ เราอยากรู้สึกรักและเห็นคุณค่าของตัวเองด้วยตัวของเราเอง มาจากใจของเราเอง ไม่ต้องพึ่งเสียงชื่นชมจากคนอื่น เราควรทำอย่างไรดีคะ? พื้นฐานเราไม่ใช่คนมั่นใจในตัวเองเท่าไหร่ ที่ผ่านมาในชีวิต ก็เดินไปตามเส้นทางที่พ่อแม่วางไว้ให้ตลอด ไม่ค่อยได้ตัดสินใจอะไรเอง รบกวนขอคำแนะนำด้วยนะคะ เรากำลังรู้สึกแย่มาก ขอบคุณมากค่ะ.
ทำยังไงให้เห็นคุณค่าของตัวเองคะ?
แต่หลังจากเข้ามหาวิทยาลัย (ซึ่งก็เป็นม.ดังตามที่พ่อแม่ต้องการ) เราป่วยเป็นโรคซึมเศร้า ทำให้ผลการเรียนออกมาไม่ดีนัก และพลาดเกียรตินิยมที่หวังมาตลอด แถมยังจบช้าเพราะจำเป็นต้องดรอปมารักษาตัว พอจบมา เราก็ได้งานในบ.ขนาดกลาง ไม่ไกลบ้านมาก เรามีความสุขดีนะคะ แต่พอมองไปรอบๆตัว พ่อแม่ เพื่อนๆ เรารู้สึกเหมือนเราไม่ใช่คนเดิมในสายตาพวกเขาอีกต่อไป ไม่ใช่เด็กเรียนเก่ง อนาคตไกล น่าชื่นชม เราเป็นแค่พนักงานออฟฟิศธรรมดาๆ บ.กลางๆบอกชื่อไปไม่มีใครรู้จัก พอเราบอกพ่อแม่ว่าเราจะทำงานนี้นะ พวกท่านก็แค่ "เหรอ..." บางที พ่อเราก็ขุดเอาอดีตมาพูดว่า "ถ้าไม่ป่วยคงจบเร็วกว่านี้" หรือ "ถ้าเรียนอีกคณะนึงอาจจะดีกว่านี้" ประมาณนี้ค่ะ ทำให้เรารู้สึกไร้ค่า ไม่มีตัวตน ไม่ชอบชีวิตตัวเอง แต่อีกใจ เราก็มีความสุขกับชีวิตแบบนี้
ขอโทษที่พิมพ์เสียยาวนะคะ ประเด็นก็คือ เราอยากรู้สึกรักและเห็นคุณค่าของตัวเองด้วยตัวของเราเอง มาจากใจของเราเอง ไม่ต้องพึ่งเสียงชื่นชมจากคนอื่น เราควรทำอย่างไรดีคะ? พื้นฐานเราไม่ใช่คนมั่นใจในตัวเองเท่าไหร่ ที่ผ่านมาในชีวิต ก็เดินไปตามเส้นทางที่พ่อแม่วางไว้ให้ตลอด ไม่ค่อยได้ตัดสินใจอะไรเอง รบกวนขอคำแนะนำด้วยนะคะ เรากำลังรู้สึกแย่มาก ขอบคุณมากค่ะ.