สวัสดีค่ะคนที่เข้ามาอ่าน
เคยเป็นกันไหมคะ เบื่อกับการพบปะผู้คน เบื่อที่ต้องฝืนคุยกับคนอื่นเพื่อให้มีสังคม ไม่อยากเจอใคร อยากอยู่ในห้องเงียบๆ ไม่ต้องออกมาเจอใครได้ยิ่งดี
ไม่ได้คิดฆ่าตัวตายหรอกค่ะ แค่อยากหายไป ลบตัวเองไปจากโลกนี้เลย
แต่ก่อน เราเชื่อว่า ความรัก ทำให้เราเกิดกำลังใจ ทำให้เราสู้ ทำให้เรามีเป้าหมายในชีวิต
รักพ่อแม่ รักแฟน รักเพื่อน และ รักตัวเอง แต่ก่อน..เราเชื่อสิ่งเหล่านี้
พ่อแม่ให้กำเนิดเรา เลี้ยงดูด้วยความรัก เราถึงได้เติบโตขึ้น
แฟน ให้ความรัก ดูแลเอาใจใส่ ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันจนกว่าจะตายจากกัน
(เราคิดว่ามนุษย์เป็นสัตว์สังคม ขี้เหงา อยากให้ใครมาอยู่ข้างๆ มนุษย์ทั่วโลกจึงอยากมีความรัก โดยเฉพาะความรักแบบนี้)
เพื่อน รับฟังปัญหา ช่วยเหลือกัน พากันไปในทางที่ดี
ตัวเราเอง อยู่กับตนเองตลอดชีวิต นานพอๆกับพ่อแม่หรือแฟน เราต้องใช้ร่างกายและจิตใจนี้ไปตลอดชีวิต
พออายุมากขึ้น สิ่งที่เราศรัทธา เรารู้สึกว่าคิดผิด
เราเริ่มเอาเวลาไปจมปลักกับความรักรูปแบบอื่นมากเกินไป จนบางที ลืมรักตนเอง
รักพ่อแม่มากเกิน...จนบางครั้งพอเขาทำให้เราไม่พอใจ แต่ไม่กล้าพูด...เพราะกลัวพวกเขาเสียใจ จำได้ว่าแทบไม่เถียงกับพ่อแม่เลย ไม่สิ แทบไม่พูดกับพ่อแม่ ถามคำตอบคำ ตั้งแต่ประถม เราเห็นพี่ทะเลาะกับพ่อแม่ แล้วพ่อแม่ร้องไห้ เสียใจ เราเลยไม่อยากทำแบบพี่ มันก็เลยเป็นความเก็บกดมาตั้งแต่นั้น ไม่พอใจ จะไม่พูด จะเงียบ จะเมิน ด้วยตอนนั้นเป็นเด็ก ก็มีร้องไห้บ้าง แต่ก็รีบปาดน้ำตาออก พอโตขึ้นเวลาโดนตำหนิ ก็จะแอบไปร้องไห้เงียบๆ ครอบครัวแทบไม่รู้เลยว่าเราร้องไห้บ่อยขนาดไหน
พวกเขาแทบไม่รับรู้ชีวิตเราเลย ว่าเราไปเจออะไร มีเพือนมีแฟนเรียนเป็นยังไงวันนี้เจออะไรมาบ้าง เราแทบจะไม่บอกพวกเขา (เราเห็นพี่เราชอบปรึกษากับพ่อแม่ แล้วพ่อแม่เราก็ไม่สบายใจ เราเห็นภาพนั้นเราก็จำติดตาอีก กลายเป็นไม่กล้าปรึกษาอะไรด้วยเลย)
กับแฟน เราเริ่มมีแฟนช่วงขึ้นมหาลัย
(สมัยก่อน ยอมรับค่ะค่อนข้างแก่แดด เริ่มรู้สึกรักชอบ เลียนแบบในละคร หรือเพื่อนรอบข้าง ตั้งแต่ประถม แต่ก็ไม่ได้จริงจัง ส่วนใหญ่เป็นคนรุกก่อน แต่ก็นกค่ะ เราก็คิดนะเราไม่ดีตรงไหน ไม่เคยเอาเปรียบใคร หน้าตาก็ไม่ได้แย่ มันก็เลยยิ่งตามหา คล้ายจะเอาชนะน่ะค่ะ แต่ก็ได้คุยจริงจังกับ ผช ที่เป็นเพือนสนิท ตอนนั้นมัธยมต้นค่ะ สุดท้าย ผช บอกว่าดูแลเราไม่ไหว ตอนนั้นยอมรับข้อเสียตนเองเลยค่ะคือขี้หึง หวงมากเกินไป จบคนนี้ สุดท้ายก็ได้คบเป็นแฟนกับ ผช คนนี้แหล่ะค่ะ)
ผช คนนี้ คุยกันตั้งแต่มัธยมปลายค่ะแต่เราชะลอเป็นแฟนไว้ เพราะจะเตรียมตัวสอบเข้ามหาลัย เราอยากให้เขาเป็นเป้าหมาย ประมาณว่าพอสอบติดก็จะได้เป็นแฟนเขา อะไรแบบนี้ เพ้อเจ้อไหมคะ 55 คนๆนี้ก็ดีค่ะ ไม่กินเหล้าสูบบุหรี่ไม่ทำอะไรเสเพล มีอนาคต รักเรา ดูแลเราดี เราฝากชีวิตเราไว้กับเขาได้แน่ๆ ตอนคุยหรือคบกันใหม่ๆ คิดแบบนี้ แต่เราเริ่มรู้ว่าเราอาจจะคิดผิด...
พอรู้จักกันมากขึ้น ก็พบหลายอย่างที่ทำให้เราเคืองใจ การทำอะไรให้เราแบบขอไปที(เช่น คุยไปเล่นเกมไป บางครั้งน้อยใจค่ะว่าทำไมไม่แบ่งเวลา ไม่ก็เล่นให้เต็มที่เลยวันอื่นค่อยคุย) การใข้คำพูดของเขา เราเคยร้องไห้หนักๆกับเรื่องนึง เพื่อนเราช่วยปลอบจนเราดีขึ้น พอแฟนมาพูด กลายเป็นเราร้องไห้หนักกว่าเดิม เขาใช้คำพูดแปลกๆน่ะค่ะ อธิบายไม่ถูก เหมือนไม่มี reaction กัน และก็เรื่องไม่มีเวลาให้ แต่เรารับได้นะเพราะเราเองเรียนหนัก ก็ไม่ค่อยมีเวลาเหมือนกัน แต่ก็สามารถหาเวลามาได้นั่นแหล่ะ แต่บางทีก็สงสัยว่า คนเราหาเวลาไม่ได้เลยจริงๆหรอ บางทีก็แอบน้อยใจค่ะ แต่ไม่เคยหยิบมาเป็นประเด็นทะเลาะด้วยเลย
เราไม่พอใจบางอย่างแต่เราก็ไม่กล้าที่จะพูดออกไป กลัวเขาเสียใจ ทำร้ายความรู้สึก นู่นนั่นนี่ (ทำคล้ายกับพ่อแม่นั่นแหล่ะค่ะ) จนบางครั้งเราระเบิดออกมา เขาก็ไม่เข้าใจเราอีก จนช่วงนี้ เราเหนื่อย ที่ต้องพยายามขนาดนี้ เราเสียใจกับความรักรูปแบบนี้เยอะค่ะ หลังๆมานี่ แฟนแทบไม่มีเวลาให้เลยค่ะแม้แต่มาตอบแชท จนเราเอง เริ่มที่จะชินกับการไม่ต้องไปบอกฝันดีใคร ไม่ต้องห่วงหรือกังวล ไม่ต้องเหนื่อยหรือดิ้นรนกับความรัก เริ่มรู้สึกเราก็อยู่คนเดียวได้โดยที่ไม่มีเขา (เชื่อว่าไม่มีเรื่องมือที่สามที่ทำให้แฟนเราเป็นแบบนี้ เขาเป็นคนนิ่งๆอยู่แล้ว จะต่างกับตอนอยู่กับเพื่อนเขามากเลย) จนพักหลัง ๆ เราไม่รอแชท เราไปทำอย่างอื่น ไม่ค่อยตอบแชทเขา ตอบตอนมีเวลาว่างจริงๆ (แต่ก่อน เขาทักแชทมา จะดี๊ด๊าจะรีบตอบทันทีไม่ว่าจะทำอะไรอยู่) เรากลับพบว่า ชีวิตคนเดียวแบบนี้ สบาย สงบ รักตนเอง ห่วงตนเองพอ
ส่วนเรื่องเพื่อน ก็คล้ายกับคนส่วนใหญ่น่ะค่ะ มีเพื่อนดีมาก จนดี ก็ต้องมีเพื่อนมนุษย์ที่แย่ จนถึงแย่มาก ดูเป็นเรื่องพื้นๆ เราจะให้เกียรติคนอื่นมาก เรามักจะพูดกดตนเองเพื่อให้อีกฝ่ายสบายใจ เคยทำกันไหมคะ (ประมาณว่า เราทำไม่ได้เลย ... โอ้ยยเราก็ทำไม่ได้ ปล่อยโล่ง เพราะกูโง่ไง 55 <<คำว่าโง่ หรือคำดูถูกตนเอง เราใช้บ่อยมากกับสังคมเพื่อน) จนบางครั้ง เรากดตนเองมากเกินไป คนอื่นยิ่งได้ใจมากดเราซ้ำอีก จนบางทีรู้สึกว่ามันมากเกินไป ... มากเกินจนเราเคยกักขังตนเองในห้องเกือบเดือน เพราะรู้สึกสงบ ปลอดภัย
ต้องไปพบจิตแพทย์ พยายามออกมาข้างนอก ในที่สุดก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมค่ะ แต่ตอนนี้ เราเริ่มคิดว่าเราอาจจะมีปัญหาทางจิต อาจจะเป็นเหมือนครั้งที่แล้ว เพราะหมอนัดเราไปตรวจอีกแต่เราไม่ได้ไปค่ะ ด้วยความที่คิดว่าหายแล้ว เราได้เพื่อนที่สนิทพาเราออกมาสังคมข้างนอก ดึงเราขึ้นจากนรก ... อันนี้คือแฟนเราแทบจะไม่เห็นด้วยที่เราจะไปพบจิตแพทย์ ไปทำไม เสียเงิน เขาแสดงอาการต่อต้านเรื่องแบบนี้มากค่ะ เขาบอกว่าไม่ต้องไปหาหรอก
ต่อเรื่องเพื่อนค่ะ ทุกวันนี้ เพือนที่เราไว้ใจ สามารถคุยได้ เป็รเพื่อนมัธยมค่ะ ตอนมัธยมเราได้เพื่อนดีมากค่ะ เราโชคดีจริงๆ พออยู่มหาลัย เรากลับพูดกับเพื่อนมัธยมบ่อยกว่าอีกค่ะ ไปข้างนอก ขอความช่วยเหลือ ส่วนใหญ่กับเพื่อนกลุ่มนี้ค่ะ มหาลัยสำหรับเรา รู้สึกเป็นโลกที่กว้างมาก เจอคนหลายแบบ ไว้ใจไม่ได้ สามารถทำร้ายความรู้สึกเราได้ตลอดเวลา จนตอนนี้กลายเป็นเริ่มอยากเก็บตัวอีกรอบค่ะ
สาเหตุที่เกิดเรื่องแบบนี้ทั้งหมด มันเกิดจากเราเอง ที่เรารักมากเกินไป ห่วงความรู้สึกคนอื่นมาก จนทำร้ายตนเอง พอเรามาคิดได้ ทำไมเราต้องมีความรัก ความรักทำให้เรามีเป้าหมายหรอ เราสร้างเองก็ได้มั้ย ความรักทำให้เรามีกำลังใจ เราสร้างเองก็ได้นี่ พอเราเริ่มคิดแบบนั้น ทำให้เรารู้สึกยิ่งห่างจากคนรอบข้างมากไปอีก พ่อแม่จะโทรหาเราทุกวัน ถ้าตอนนั้นทำอย่างอื่นอยู่ทั้งมีสาระหรือไม่มีสาระ เราจะไม่รับสายทันที จะปล่อยให้โทรมารอบนึง พอเขาโทรมารอบสองค่อยรับค่ะ ถามคำตอบคำเหมือนเดิม ใช้เวลาไม่ถึง 2 นาที ไม่ค่อยอยากกลับบ้าน อยากอยู่ในห้องคนเดียวเงียบ ๆ แต่เราพยายามจะกลับค่ะอย่างน้อยเขาได้เห็นหน้าเราหน่อยก็ดี
กับเพื่อน มหาลัยแทบไม่เคยปรึกษาปัญหาหรือพูดจุกจิกเลย มีแค่ชวนเล่นเกม กับช่วยงานช่วยการบ้าน พอค่ะ เลิกเรียนแยกย้ายเรากลับก่อนเลย เพื่อนมัธยม เรายังติดต่ออยู่นะ แต่ไม่รู้ว่าวันไหนเราจะมีความรู้สึกไม่อยากติดต่อขึ้นมา (เราเริ่มเป็นแล้วค่ะ แชทกลุ่มที่เพื่อนคุยกัน เราเริ่มปิด เริ่มไม่ไปร่วมวง อยากอยู่นิ่งๆเงีบบๆ)
และสุดท้ายกับแฟน ก็ตามที่เล่าไปค่ะ เริ่มนิ่ง เริ่มให้เขาทักก่อน เพราะรู้ดีว่าเราพิมพ์อะไรไปยืดเยื้อ สุดท้ายก็ตอบ ครับ .. เหมือนเราเวอร์ไปเอง รอให้เขาทักมา อยากอยู่ก็อยู่ จะไปก็ไม่ว่าไร ประมาณนั้นค่ะ
เรากลายเป็นแบบนี้ก็จริง แต่ลึก ๆ เราคิดนะ เราทำอะไรผิดไปหรือเปล่า เป็นแบบนี้ มันสบายใจ ไม่มีใครมาทำร้ายก็จริง แต่แบบนี้ ดีจริงๆหรอ นี่มนุษย์หรือโรบอท
(ทุกวันนี้ยังคิดเลยค่ะเหมือนวิญญาณเราหายไปแต่เรารู้สึกตัวอยู่ แค่ใช้ชีวิตไปวันๆทำหน้าที่ตนเองไป ทำเสร็จก็นอน มีอยู่แค่นี้เองหรอเกิดมาเนี่ย)
จุดประสงค์ตั้งกระทู้นี้ ... ไม่รู้เหมือนกันค่ะ
จริงๆนะ แค่อยากเล่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับมนุษย์ตัวเล็กๆคนนึง ว่าก็มีมุมมองแบบนี้นะ อะไรแบบนี้ ถ้าอ่านจบ ก็ขอบคุณนะคะที่เข้ามาอ่าน พยายามเว้นย่อหน้าให้อ่านง่ายแล้วค่ะ ขาดตกอะไรไปขออภัยด้วยนะคะ
เมื่อฉันไม่ศรัทธาความรักทุกรูปแบบ แปลกมั้ย
เคยเป็นกันไหมคะ เบื่อกับการพบปะผู้คน เบื่อที่ต้องฝืนคุยกับคนอื่นเพื่อให้มีสังคม ไม่อยากเจอใคร อยากอยู่ในห้องเงียบๆ ไม่ต้องออกมาเจอใครได้ยิ่งดี
ไม่ได้คิดฆ่าตัวตายหรอกค่ะ แค่อยากหายไป ลบตัวเองไปจากโลกนี้เลย
แต่ก่อน เราเชื่อว่า ความรัก ทำให้เราเกิดกำลังใจ ทำให้เราสู้ ทำให้เรามีเป้าหมายในชีวิต
รักพ่อแม่ รักแฟน รักเพื่อน และ รักตัวเอง แต่ก่อน..เราเชื่อสิ่งเหล่านี้
พ่อแม่ให้กำเนิดเรา เลี้ยงดูด้วยความรัก เราถึงได้เติบโตขึ้น
แฟน ให้ความรัก ดูแลเอาใจใส่ ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันจนกว่าจะตายจากกัน
(เราคิดว่ามนุษย์เป็นสัตว์สังคม ขี้เหงา อยากให้ใครมาอยู่ข้างๆ มนุษย์ทั่วโลกจึงอยากมีความรัก โดยเฉพาะความรักแบบนี้)
เพื่อน รับฟังปัญหา ช่วยเหลือกัน พากันไปในทางที่ดี
ตัวเราเอง อยู่กับตนเองตลอดชีวิต นานพอๆกับพ่อแม่หรือแฟน เราต้องใช้ร่างกายและจิตใจนี้ไปตลอดชีวิต
พออายุมากขึ้น สิ่งที่เราศรัทธา เรารู้สึกว่าคิดผิด
เราเริ่มเอาเวลาไปจมปลักกับความรักรูปแบบอื่นมากเกินไป จนบางที ลืมรักตนเอง
รักพ่อแม่มากเกิน...จนบางครั้งพอเขาทำให้เราไม่พอใจ แต่ไม่กล้าพูด...เพราะกลัวพวกเขาเสียใจ จำได้ว่าแทบไม่เถียงกับพ่อแม่เลย ไม่สิ แทบไม่พูดกับพ่อแม่ ถามคำตอบคำ ตั้งแต่ประถม เราเห็นพี่ทะเลาะกับพ่อแม่ แล้วพ่อแม่ร้องไห้ เสียใจ เราเลยไม่อยากทำแบบพี่ มันก็เลยเป็นความเก็บกดมาตั้งแต่นั้น ไม่พอใจ จะไม่พูด จะเงียบ จะเมิน ด้วยตอนนั้นเป็นเด็ก ก็มีร้องไห้บ้าง แต่ก็รีบปาดน้ำตาออก พอโตขึ้นเวลาโดนตำหนิ ก็จะแอบไปร้องไห้เงียบๆ ครอบครัวแทบไม่รู้เลยว่าเราร้องไห้บ่อยขนาดไหน
พวกเขาแทบไม่รับรู้ชีวิตเราเลย ว่าเราไปเจออะไร มีเพือนมีแฟนเรียนเป็นยังไงวันนี้เจออะไรมาบ้าง เราแทบจะไม่บอกพวกเขา (เราเห็นพี่เราชอบปรึกษากับพ่อแม่ แล้วพ่อแม่เราก็ไม่สบายใจ เราเห็นภาพนั้นเราก็จำติดตาอีก กลายเป็นไม่กล้าปรึกษาอะไรด้วยเลย)
กับแฟน เราเริ่มมีแฟนช่วงขึ้นมหาลัย
(สมัยก่อน ยอมรับค่ะค่อนข้างแก่แดด เริ่มรู้สึกรักชอบ เลียนแบบในละคร หรือเพื่อนรอบข้าง ตั้งแต่ประถม แต่ก็ไม่ได้จริงจัง ส่วนใหญ่เป็นคนรุกก่อน แต่ก็นกค่ะ เราก็คิดนะเราไม่ดีตรงไหน ไม่เคยเอาเปรียบใคร หน้าตาก็ไม่ได้แย่ มันก็เลยยิ่งตามหา คล้ายจะเอาชนะน่ะค่ะ แต่ก็ได้คุยจริงจังกับ ผช ที่เป็นเพือนสนิท ตอนนั้นมัธยมต้นค่ะ สุดท้าย ผช บอกว่าดูแลเราไม่ไหว ตอนนั้นยอมรับข้อเสียตนเองเลยค่ะคือขี้หึง หวงมากเกินไป จบคนนี้ สุดท้ายก็ได้คบเป็นแฟนกับ ผช คนนี้แหล่ะค่ะ)
ผช คนนี้ คุยกันตั้งแต่มัธยมปลายค่ะแต่เราชะลอเป็นแฟนไว้ เพราะจะเตรียมตัวสอบเข้ามหาลัย เราอยากให้เขาเป็นเป้าหมาย ประมาณว่าพอสอบติดก็จะได้เป็นแฟนเขา อะไรแบบนี้ เพ้อเจ้อไหมคะ 55 คนๆนี้ก็ดีค่ะ ไม่กินเหล้าสูบบุหรี่ไม่ทำอะไรเสเพล มีอนาคต รักเรา ดูแลเราดี เราฝากชีวิตเราไว้กับเขาได้แน่ๆ ตอนคุยหรือคบกันใหม่ๆ คิดแบบนี้ แต่เราเริ่มรู้ว่าเราอาจจะคิดผิด...
พอรู้จักกันมากขึ้น ก็พบหลายอย่างที่ทำให้เราเคืองใจ การทำอะไรให้เราแบบขอไปที(เช่น คุยไปเล่นเกมไป บางครั้งน้อยใจค่ะว่าทำไมไม่แบ่งเวลา ไม่ก็เล่นให้เต็มที่เลยวันอื่นค่อยคุย) การใข้คำพูดของเขา เราเคยร้องไห้หนักๆกับเรื่องนึง เพื่อนเราช่วยปลอบจนเราดีขึ้น พอแฟนมาพูด กลายเป็นเราร้องไห้หนักกว่าเดิม เขาใช้คำพูดแปลกๆน่ะค่ะ อธิบายไม่ถูก เหมือนไม่มี reaction กัน และก็เรื่องไม่มีเวลาให้ แต่เรารับได้นะเพราะเราเองเรียนหนัก ก็ไม่ค่อยมีเวลาเหมือนกัน แต่ก็สามารถหาเวลามาได้นั่นแหล่ะ แต่บางทีก็สงสัยว่า คนเราหาเวลาไม่ได้เลยจริงๆหรอ บางทีก็แอบน้อยใจค่ะ แต่ไม่เคยหยิบมาเป็นประเด็นทะเลาะด้วยเลย
เราไม่พอใจบางอย่างแต่เราก็ไม่กล้าที่จะพูดออกไป กลัวเขาเสียใจ ทำร้ายความรู้สึก นู่นนั่นนี่ (ทำคล้ายกับพ่อแม่นั่นแหล่ะค่ะ) จนบางครั้งเราระเบิดออกมา เขาก็ไม่เข้าใจเราอีก จนช่วงนี้ เราเหนื่อย ที่ต้องพยายามขนาดนี้ เราเสียใจกับความรักรูปแบบนี้เยอะค่ะ หลังๆมานี่ แฟนแทบไม่มีเวลาให้เลยค่ะแม้แต่มาตอบแชท จนเราเอง เริ่มที่จะชินกับการไม่ต้องไปบอกฝันดีใคร ไม่ต้องห่วงหรือกังวล ไม่ต้องเหนื่อยหรือดิ้นรนกับความรัก เริ่มรู้สึกเราก็อยู่คนเดียวได้โดยที่ไม่มีเขา (เชื่อว่าไม่มีเรื่องมือที่สามที่ทำให้แฟนเราเป็นแบบนี้ เขาเป็นคนนิ่งๆอยู่แล้ว จะต่างกับตอนอยู่กับเพื่อนเขามากเลย) จนพักหลัง ๆ เราไม่รอแชท เราไปทำอย่างอื่น ไม่ค่อยตอบแชทเขา ตอบตอนมีเวลาว่างจริงๆ (แต่ก่อน เขาทักแชทมา จะดี๊ด๊าจะรีบตอบทันทีไม่ว่าจะทำอะไรอยู่) เรากลับพบว่า ชีวิตคนเดียวแบบนี้ สบาย สงบ รักตนเอง ห่วงตนเองพอ
ส่วนเรื่องเพื่อน ก็คล้ายกับคนส่วนใหญ่น่ะค่ะ มีเพื่อนดีมาก จนดี ก็ต้องมีเพื่อนมนุษย์ที่แย่ จนถึงแย่มาก ดูเป็นเรื่องพื้นๆ เราจะให้เกียรติคนอื่นมาก เรามักจะพูดกดตนเองเพื่อให้อีกฝ่ายสบายใจ เคยทำกันไหมคะ (ประมาณว่า เราทำไม่ได้เลย ... โอ้ยยเราก็ทำไม่ได้ ปล่อยโล่ง เพราะกูโง่ไง 55 <<คำว่าโง่ หรือคำดูถูกตนเอง เราใช้บ่อยมากกับสังคมเพื่อน) จนบางครั้ง เรากดตนเองมากเกินไป คนอื่นยิ่งได้ใจมากดเราซ้ำอีก จนบางทีรู้สึกว่ามันมากเกินไป ... มากเกินจนเราเคยกักขังตนเองในห้องเกือบเดือน เพราะรู้สึกสงบ ปลอดภัย
ต้องไปพบจิตแพทย์ พยายามออกมาข้างนอก ในที่สุดก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมค่ะ แต่ตอนนี้ เราเริ่มคิดว่าเราอาจจะมีปัญหาทางจิต อาจจะเป็นเหมือนครั้งที่แล้ว เพราะหมอนัดเราไปตรวจอีกแต่เราไม่ได้ไปค่ะ ด้วยความที่คิดว่าหายแล้ว เราได้เพื่อนที่สนิทพาเราออกมาสังคมข้างนอก ดึงเราขึ้นจากนรก ... อันนี้คือแฟนเราแทบจะไม่เห็นด้วยที่เราจะไปพบจิตแพทย์ ไปทำไม เสียเงิน เขาแสดงอาการต่อต้านเรื่องแบบนี้มากค่ะ เขาบอกว่าไม่ต้องไปหาหรอก
ต่อเรื่องเพื่อนค่ะ ทุกวันนี้ เพือนที่เราไว้ใจ สามารถคุยได้ เป็รเพื่อนมัธยมค่ะ ตอนมัธยมเราได้เพื่อนดีมากค่ะ เราโชคดีจริงๆ พออยู่มหาลัย เรากลับพูดกับเพื่อนมัธยมบ่อยกว่าอีกค่ะ ไปข้างนอก ขอความช่วยเหลือ ส่วนใหญ่กับเพื่อนกลุ่มนี้ค่ะ มหาลัยสำหรับเรา รู้สึกเป็นโลกที่กว้างมาก เจอคนหลายแบบ ไว้ใจไม่ได้ สามารถทำร้ายความรู้สึกเราได้ตลอดเวลา จนตอนนี้กลายเป็นเริ่มอยากเก็บตัวอีกรอบค่ะ
สาเหตุที่เกิดเรื่องแบบนี้ทั้งหมด มันเกิดจากเราเอง ที่เรารักมากเกินไป ห่วงความรู้สึกคนอื่นมาก จนทำร้ายตนเอง พอเรามาคิดได้ ทำไมเราต้องมีความรัก ความรักทำให้เรามีเป้าหมายหรอ เราสร้างเองก็ได้มั้ย ความรักทำให้เรามีกำลังใจ เราสร้างเองก็ได้นี่ พอเราเริ่มคิดแบบนั้น ทำให้เรารู้สึกยิ่งห่างจากคนรอบข้างมากไปอีก พ่อแม่จะโทรหาเราทุกวัน ถ้าตอนนั้นทำอย่างอื่นอยู่ทั้งมีสาระหรือไม่มีสาระ เราจะไม่รับสายทันที จะปล่อยให้โทรมารอบนึง พอเขาโทรมารอบสองค่อยรับค่ะ ถามคำตอบคำเหมือนเดิม ใช้เวลาไม่ถึง 2 นาที ไม่ค่อยอยากกลับบ้าน อยากอยู่ในห้องคนเดียวเงียบ ๆ แต่เราพยายามจะกลับค่ะอย่างน้อยเขาได้เห็นหน้าเราหน่อยก็ดี
กับเพื่อน มหาลัยแทบไม่เคยปรึกษาปัญหาหรือพูดจุกจิกเลย มีแค่ชวนเล่นเกม กับช่วยงานช่วยการบ้าน พอค่ะ เลิกเรียนแยกย้ายเรากลับก่อนเลย เพื่อนมัธยม เรายังติดต่ออยู่นะ แต่ไม่รู้ว่าวันไหนเราจะมีความรู้สึกไม่อยากติดต่อขึ้นมา (เราเริ่มเป็นแล้วค่ะ แชทกลุ่มที่เพื่อนคุยกัน เราเริ่มปิด เริ่มไม่ไปร่วมวง อยากอยู่นิ่งๆเงีบบๆ)
และสุดท้ายกับแฟน ก็ตามที่เล่าไปค่ะ เริ่มนิ่ง เริ่มให้เขาทักก่อน เพราะรู้ดีว่าเราพิมพ์อะไรไปยืดเยื้อ สุดท้ายก็ตอบ ครับ .. เหมือนเราเวอร์ไปเอง รอให้เขาทักมา อยากอยู่ก็อยู่ จะไปก็ไม่ว่าไร ประมาณนั้นค่ะ
เรากลายเป็นแบบนี้ก็จริง แต่ลึก ๆ เราคิดนะ เราทำอะไรผิดไปหรือเปล่า เป็นแบบนี้ มันสบายใจ ไม่มีใครมาทำร้ายก็จริง แต่แบบนี้ ดีจริงๆหรอ นี่มนุษย์หรือโรบอท
(ทุกวันนี้ยังคิดเลยค่ะเหมือนวิญญาณเราหายไปแต่เรารู้สึกตัวอยู่ แค่ใช้ชีวิตไปวันๆทำหน้าที่ตนเองไป ทำเสร็จก็นอน มีอยู่แค่นี้เองหรอเกิดมาเนี่ย)
จุดประสงค์ตั้งกระทู้นี้ ... ไม่รู้เหมือนกันค่ะ
จริงๆนะ แค่อยากเล่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับมนุษย์ตัวเล็กๆคนนึง ว่าก็มีมุมมองแบบนี้นะ อะไรแบบนี้ ถ้าอ่านจบ ก็ขอบคุณนะคะที่เข้ามาอ่าน พยายามเว้นย่อหน้าให้อ่านง่ายแล้วค่ะ ขาดตกอะไรไปขออภัยด้วยนะคะ