คือว่า เรื่องมีอยู่ ผมรู้จักกับรุ่นพี่คนนึงผ่านแอพแอพนึง ผมอยู่ปี1 ส่วนเขาอยู่ปี4 เขามาฝึกงานที่นี้ มอพี่เขาไกลมาก ผมเลยรู้จักกับเขา ด้วยความเหงา
ผมกับพี่เขา ดูเหมือนจะชอบกัน ดีนะคับ ถึงแม้ เวลาคุยกันจะเขิลๆ เกรงๆหน่อย แต่ว่าผมก็มีความสุข ถึงแม้จะไม่รู้ว่าพี่เขารู้สึกเหมือนผมหรือป่าว
จนพี่เขาจะกลับมอเขาแล้ว เราด้วยการที่ไม่เคยเจอกัน เลยนัดไปดูหนัง ผมอะหวังว่าเขาจะยอมรับผม หน้าตาผม และหุ่นผม ไม่ได้ดี เหมือนโปรฟาย
กลัวว่าเขาจะหายไป แต่ไปถึงเราก็ ดีใจนะที่ได้เจอกัน ผมอะดีใจแน่ๆ แต่พี่เขานี้ไม่รู้ แต่หลัวจากนั้น วันต่อมา ผมรู้สึกได้ว่า พี่เขาแปลกๆไป เลยทักหาตลอด เขาก้ว่าผม ประมาณว่า เด็กบางละ คิดแต่มุมของตัวเอง ไรงี้ ไอ้เราก้งี่เง่าจิงๆ เพราะด้วยความกลัวที่พี่เขาจะหายไป แต่ตอนนั้นคิดว่าผมเกินไปมั้ง ที่ไปยุ่งกับพี่เขามาก เขาฝึกงาน ไม่ใช่เด็กอนาคตยังไม่แน่นอนอย่างผม แต่พอปรึกษากับเพื่อน เพื่อนก้บอกนะครับว่า บางคำพูดพี่เขาไม่แคร์ความู้สึกผมเลย บางคำมันมากเกินไปอะ ผมเลยเพ้อบาง ตั้งตัสบาง บางคำก้แรง แบบ หลังและก่อนพบ คุณไม่เหมือนเดิม
พี่เขาก็เข้ามาอ่านพอดี เลยทักมาถามว่า ตัสนี้พี่หรอ ผมก็ไม่ได้ตอบ วันนั้น ผมมีงานด่วนต้องเร่งทำ พอเข้ามาอ่าน พี่เขาก็ บอกวา โอเคร
และพี่ก็อ่านไม่ตอบ บ้าง ตอบสั้นๆบางละ ผมเลยคิดบวกว่า พี่เขาคงงานยุ่ง รอเขาอามณ์ดีก่อนแล้วกัน นี้ก็นานยุนะ ยิ่งไลน์นี้แยกไม่ออกเลยว่าบล็อกไปยัง
มันก็ผิดที่ผมจริงๆ แต่ขอโทษไปก้ส่งไปไม่ถึง ก่อนหน้านี้เรายังดีๆกันอยู่เลย ตอนนี้ ผมควรที่จะปล่อยให้พี่เขาเจอคนที่เขาชอบจริงๆ หยุดตื้อ ละให้เขาได้ทำงาน ได้พบเจอคนที่เขาชอบ ที่เข้าใจเขาดีไหม ไม่ใช่เด้กน่ารำคาญแบบผม
หรือว่า
จะพยายามต่อไปดี ในเมื่อ เมื่อก่อนเราก็ดีๆกันได้ เราก็น่าจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ ทางนี้ถือว่าเป็นทางที่โง่มากเลย แต่จะเสี่ยงดูดีไหม
และถ้าได้ ผมก็ปรับความเข้าใจ และทำตัวงี่เง่าน้อยลวง พยายามเข้าใจความู้สึกพี่เขาดี
ผมไม่รู้จะต้องทำไงละอะครับ ผมแย่ไปหมดแล้ว ไกล้สอบแล้วด้วย เครียดไปหมดเลย เรื่องนี้มีผลกระทบต่อจิตใจโดยตรงมาก
ผมควรปล่อยเขาไปหรือพยายามต่อไปดี ช-ช
ผมกับพี่เขา ดูเหมือนจะชอบกัน ดีนะคับ ถึงแม้ เวลาคุยกันจะเขิลๆ เกรงๆหน่อย แต่ว่าผมก็มีความสุข ถึงแม้จะไม่รู้ว่าพี่เขารู้สึกเหมือนผมหรือป่าว
จนพี่เขาจะกลับมอเขาแล้ว เราด้วยการที่ไม่เคยเจอกัน เลยนัดไปดูหนัง ผมอะหวังว่าเขาจะยอมรับผม หน้าตาผม และหุ่นผม ไม่ได้ดี เหมือนโปรฟาย
กลัวว่าเขาจะหายไป แต่ไปถึงเราก็ ดีใจนะที่ได้เจอกัน ผมอะดีใจแน่ๆ แต่พี่เขานี้ไม่รู้ แต่หลัวจากนั้น วันต่อมา ผมรู้สึกได้ว่า พี่เขาแปลกๆไป เลยทักหาตลอด เขาก้ว่าผม ประมาณว่า เด็กบางละ คิดแต่มุมของตัวเอง ไรงี้ ไอ้เราก้งี่เง่าจิงๆ เพราะด้วยความกลัวที่พี่เขาจะหายไป แต่ตอนนั้นคิดว่าผมเกินไปมั้ง ที่ไปยุ่งกับพี่เขามาก เขาฝึกงาน ไม่ใช่เด็กอนาคตยังไม่แน่นอนอย่างผม แต่พอปรึกษากับเพื่อน เพื่อนก้บอกนะครับว่า บางคำพูดพี่เขาไม่แคร์ความู้สึกผมเลย บางคำมันมากเกินไปอะ ผมเลยเพ้อบาง ตั้งตัสบาง บางคำก้แรง แบบ หลังและก่อนพบ คุณไม่เหมือนเดิม
พี่เขาก็เข้ามาอ่านพอดี เลยทักมาถามว่า ตัสนี้พี่หรอ ผมก็ไม่ได้ตอบ วันนั้น ผมมีงานด่วนต้องเร่งทำ พอเข้ามาอ่าน พี่เขาก็ บอกวา โอเคร
และพี่ก็อ่านไม่ตอบ บ้าง ตอบสั้นๆบางละ ผมเลยคิดบวกว่า พี่เขาคงงานยุ่ง รอเขาอามณ์ดีก่อนแล้วกัน นี้ก็นานยุนะ ยิ่งไลน์นี้แยกไม่ออกเลยว่าบล็อกไปยัง
มันก็ผิดที่ผมจริงๆ แต่ขอโทษไปก้ส่งไปไม่ถึง ก่อนหน้านี้เรายังดีๆกันอยู่เลย ตอนนี้ ผมควรที่จะปล่อยให้พี่เขาเจอคนที่เขาชอบจริงๆ หยุดตื้อ ละให้เขาได้ทำงาน ได้พบเจอคนที่เขาชอบ ที่เข้าใจเขาดีไหม ไม่ใช่เด้กน่ารำคาญแบบผม
หรือว่า
จะพยายามต่อไปดี ในเมื่อ เมื่อก่อนเราก็ดีๆกันได้ เราก็น่าจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ ทางนี้ถือว่าเป็นทางที่โง่มากเลย แต่จะเสี่ยงดูดีไหม
และถ้าได้ ผมก็ปรับความเข้าใจ และทำตัวงี่เง่าน้อยลวง พยายามเข้าใจความู้สึกพี่เขาดี
ผมไม่รู้จะต้องทำไงละอะครับ ผมแย่ไปหมดแล้ว ไกล้สอบแล้วด้วย เครียดไปหมดเลย เรื่องนี้มีผลกระทบต่อจิตใจโดยตรงมาก