ความจริงแล้วเรื่องนี้เกิดมานานมากแล้วล่ะครับ พอดีวันนี้มันเป็นวันครบรอบของแฟนเก่าที่เรียกได้ว่ารักครั้งแรกของผม ถ้าผมยังคบกับเค้าอยู่วันนี้ก็คงครบรอบ 3 ปีพอดี ผมแค่อยากแชร์ประสบการณ์ความรักที่แม้จะไม่ได้ยาวนาน แต่ทำให้ผมเข้าใจการใช้ชีวิตมากขึ้นจริงๆ
เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้น ไม่ใช่เรื่องแต่งแต่อย่างใดครับ แต่ผมจะขอเล่าท้าวความตั้งแต่แรกให้ฟังเลยนะครับ
ปล.ผมเป็นเกย์นะครับ
ปล2. เรื่องนี้เคยเอาไปลงที่บล็อกแห่งหนึ่งเมื่อนานแล้ว ผมอยากเอามาแบ่งปันที่พันทิปบ้างครับ
ช่วงแรกที่คบกันผมเทคแคร์เค้าน้อยเกินไป(เพราะผมไม่มีแฟนมาสักระยะเลยปรับตัวไม่ทัน) จนเค้าโกรธ ผมจึงพยายามปรับตัวให้ดีขึ้นตลอด ทุกอย่างก็เริ่มดีขึ้นเรารักกันดี เป็นช่วงที่สวีทมากๆ ผมพยายามแบ่งเวลาเท่าที่จะทำได้ แต่บางครั้งก็มีทำให้เค้ารู้สึกแย่อยุ่บ้าง ผมก็จะขอโทษอยู่ตลอดและพยายามปรับตัว ผ่านไปเกือบเดือนที่ 5 ทุกอย่างก็ค่อยเริ่มเปลี่ยนไป เมื่อเค้าเริ่มเข้ามหาลัยประจวบกับผมฝึกงานจึงมีเวลาให้เค้าน้อยลงกว่าแต่ก่อน เพราะเจ้าตัวเค้าปิดเทอม แต่ผมฝึกงานเลยไปหาเค้าช่วงกลางวันไม่ได้ เลยทำให้เค้าไม่ค่อยชอบใจนัก แต่ผมก็พยายามเลิกงานเร็วๆ เพื่อจะดิ่งไปหาเค้า
ช่วงเปิดเทอมผมขึ้นปีสี่ ขณะที่เค้าเข้าปีหนึ่งความสัมพันธ์เราเริ่มเปลี่ยน เขาคุยกับผมน้อยลง ไม่ค่อยตอบบีบี เวลาคุยอะไรหรือถามอะไรมักจะไม่ตอบ หลีกเลี่ยงคำตอบ และมักจะได้คำตอบว่า ไม่รู้ , แงๆ , คนใจร้าย ,และอิโมติคอนรูปหน้าร้องไห้ หรือไม่ก็บอกว่าหาเอาเอง ความสัมพันธ์ของเรามันค่อยๆเปลี่ยนไปมากขึ้นเรื่อยๆ เค้าซ่อนความสัมพันธ์ในเฟซบุ๊คไม่ให้ใครเห็น ที่หนักกว่านั้นก็คือเค้าลบทุกคอมเมนต์ของผมในเฟซบุ๊คเวลาผมคอมเมนต์หน้าเฟซของเขา สิ่งที่เกิดขึ้นมันทำให้ผมรู้สึกแย่มากๆ ว่ามันเกิดอะไรขึ้นทำไมเขาถึงทำแบบนี้? ผมพยายามถามเค้ามาตลอด คำตอบที่ได้คือ "ไม่รู้"
ย่างเข้าเดือนที่หกผมรู้สึกเหมือนคนจะเป็นบ้า เพราะเค้าไม่ให้ผมแตะตัวเลยเวลาจับตัวเค้าก็จะโดนปัดออกทุกครั้ง ทั้งที่แต่ก่อนไม่เคยเป็นแบบนี้ ผมพยายามถามเค้าตลอดว่า เป็นอะไร? ผมทำอะไรให้ไม่พอใจหรือเปล่า? บอกผมได้นะถ้าไม่พอใจอะไรก็จะปรับปรุงตัว แต่เค้าก็บอกกับผมว่าไม่มีอะไร ผมรู้สึกแย่มากๆ กับสิ่งที่เกิดขึ้น เค้าเปลี่ยนไปจากแต่ก่อนมาก ทั้งที่เมื่อก่อนมักจะส่งข้อความหาผมบ่อยๆ บอกคิดถึงในบีบี เมนต์เฟซบุ๊คได้ปกติ ผมจึงพูดกับเค้าว่าเค้าเปลี่ยนไปนะ ไม่เหมือนเดิมเลย แต่เค้าก็ตอบกลับว่าเค้าเหมือนเดิมไม่ได้เปลี่ยนอะไร บอกว่าผมคิดมาก แต่ผมบอกเลยว่าการกระทำของเค้าทีเป็นอยู่ มันบ่งบอกทุกอย่างได้ว่าไม่เหมือนเดิมจริงๆ
ผมเครียดจนร้องไห้ ปรึกษากันคนรอบตัวอย่างกับคนบ้า ไปปรึกษาแม้กระทั่งแฟนเก่าของเขา ผมเหมือนคนไม่มีทางออกเลยเพราะคนที่ผมรักสุดหัวใจเขาแทบจะไม่ใส่ใจเราเลย เมื่อตอนครบรอบหกเดือนผมถามกับเค้าอีกครั้งว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมเขาถึงเป็นแบบนี้ เค้าก็ไม่ตอบผม ผมพยายามโน้มน้าวบอกเค้าว่าเค้าไม่ชอบอะไรให้บอกผมตรงๆ ผมพร้อมจะปรับตัวเอง เค้าก็ไม่ตอบเลยเอาแต่ส่ายหน้าและบอกว่าไม่มีอะไร ผมปล่อยความู้สึกเสียใจที่เก็บไว้มาตลอดต่อหน้าเค้า ผมร้องไห้โฮสะอื้นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ผมถามคำถามเดิมๆ ทั้งน้ำตา ผมรู้สึกเสียใจที่เค้าไม่พูดและเสียใจว่าผมอาจจะทำหลายอย่างให้เค้าไม่พอใจหรือเปล่า เค้าก็ถามผมว่าเป็นอะไรร้องไห้ทำไมแต่ก็ปล่อยให้ผมร้องไห้ ผมพูดขอร้องกับเค้าแทบจะไหว้เค้าเลยด้วยซ้ำว่า ‘ช่วยบอกคนโง่ๆ คนนี้เถอะว่าเกิดอะไรขึ้น?’ เขาก็ส่ายหน้าไม่ตอบอะไรบอกว่าไม่ได้เป็นอะไร ผมแอบเห็นเค้าน้ำตาซึมแต่เจ้าตัวก็บอกปัด สุดท้ายแล้วผมก็ไม่รู้เลยว่าเค้าเป็นอะไร หรือคิดอะไรอยู่
คำปลอบใจจากคนรอบข้างช่วยทำให้ผมเลิกคิดมากได้บ้าง ผมจึงพยายามหาเหตุผลมาอ้างการกระทำของเค้าให้กับตัวเอง ผมพยายามบอกตัวเองว่า มันคงเป็นช่วงรับน้อง ช่วงเจอเพื่อนใหม่ๆ เค้าก็คงเห่ออะไรใหม่ๆ อย่างน้อยมันจะได้ทำให้ผมสบายใจขึ้นบ้าง ย่างเข้าเดือนที่เจ็ดความสัมพันธ์ก็ดีขึ้นบ้างเล็กน้อย เค้าก็ยังชวนไปดูหนังปกติแต่เริ่มแตะตัวได้บ้างแล้ว เราไม่สนิทกันเหมือนแต่ก่อนแล้วก็มักจะมีเรื่องให้ทะเลาะกันบ่อยๆ วันครบรอบเราไม่เคยไปไหนแบบพิเศษ แต่ผมมักจะให้ตุ๊กตาหมีเค้าทุกเดือนและอวยพรกับเค้าในไลน์อยู่เสมอ เค้าก็มักจะตอบกลับแบบเดิมๆ คือ แงๆ แล้วก็สติกเกอร์ร้องไห้ ผมก็ไม่รู้ว่าควรทำไงดี คุยไปเค้าก็ไม่ค่อยอยากคุยกับเรา แต่กับคนอื่นเค้าคุยสนุกสนาน เวลาอยู่กับผมดูเค้าเฉยๆ ไม่ค่อยมีความสุข แตกต่างเวลาเค้าเจอคนรู้จักเจอเพื่อนๆ หรือใครๆ ที่ไม่ใช่ผมเค้าจะดูสดใสมากๆ
ตลอดหลายเดือนที่เค้าเปลี่ยนไป คำถามต่างๆ ก็วนเวียนในใจผมตลอดว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ผมร้องไห้บ่อยมากๆ จนเพื่อนๆ คนรอบข้างบอกให้ผมเลิกกับเขาไปเถอะ พักหลังเค้ามักจะไม่ตอบผมว่าไปไหน มักจะบอกว่าให้ผมหาเอง ผมก็จนปัญญาในหลายอย่างเพราะเค้าไม่โพสอะไร ถามก็ไม่บอก แล้วเค้าก็ชอบว่าผมไม่สนใจเค้า ผมก็ไม่รู้ว่าควรจะทำไงให้สนใจเค้า เพราะถามอะไรก็ไม่เคยได้คำตอบ แล้วพอเรารู้เองแล้วไปถามว่าทำไมไม่บอก หรือว่าไปทำไรมาหรอ ก็มักจะบอกว่าก็รู้แล้วหนิจะถามทำไม ผมก็แค่ถามในฐานะแฟนด้วยความเป็นห่วง เพราะเวลาผมไม่ถามบางครั้งก็จะโดนว่าไม่สนใจอีก
ผมเหนื่อยใจมากถึงมากที่สุด แต่ความรักในตราชั่งมันหนักกว่าคำว่าเหนื่อย ผมเลยพยายามประครองมัน ผมบอกตัวเองว่าจะรักเค้าให้เต็มที่ล่ะกัน เดือนถัดมาความสัมพันธ์ก็ยังไม่ค่อยดีขึ้นเท่าไรนัก เค้าก็ยังเป็นเหมือนเดิมไม่สนใจผม ไม่ค่อยตอบอะไร เวลาอยากไปไหนหรือดูหนังก็จะเร่งให้ผมไปให้ทัน แต่เวลาผมชวนเค้าก็จะปฏิเสธเกือบทุกครั้ง ทั้งๆ ที่บางครั้งห้างนั้นก็ไม่ห่างจากบ้านเข้าเลยแม้แต่น้อย ผิดกับผมที่ไปหาเค้าต้องนั่งาถไปโดยต้องกะเวลาให้ถึงก่อนหนังฉาย
เดี๋ยวมาต่อครับ
เมื่อคนที่ทิ้งผม...เขาร้องไห้
เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้น ไม่ใช่เรื่องแต่งแต่อย่างใดครับ แต่ผมจะขอเล่าท้าวความตั้งแต่แรกให้ฟังเลยนะครับ
ปล.ผมเป็นเกย์นะครับ
ปล2. เรื่องนี้เคยเอาไปลงที่บล็อกแห่งหนึ่งเมื่อนานแล้ว ผมอยากเอามาแบ่งปันที่พันทิปบ้างครับ
ช่วงแรกที่คบกันผมเทคแคร์เค้าน้อยเกินไป(เพราะผมไม่มีแฟนมาสักระยะเลยปรับตัวไม่ทัน) จนเค้าโกรธ ผมจึงพยายามปรับตัวให้ดีขึ้นตลอด ทุกอย่างก็เริ่มดีขึ้นเรารักกันดี เป็นช่วงที่สวีทมากๆ ผมพยายามแบ่งเวลาเท่าที่จะทำได้ แต่บางครั้งก็มีทำให้เค้ารู้สึกแย่อยุ่บ้าง ผมก็จะขอโทษอยู่ตลอดและพยายามปรับตัว ผ่านไปเกือบเดือนที่ 5 ทุกอย่างก็ค่อยเริ่มเปลี่ยนไป เมื่อเค้าเริ่มเข้ามหาลัยประจวบกับผมฝึกงานจึงมีเวลาให้เค้าน้อยลงกว่าแต่ก่อน เพราะเจ้าตัวเค้าปิดเทอม แต่ผมฝึกงานเลยไปหาเค้าช่วงกลางวันไม่ได้ เลยทำให้เค้าไม่ค่อยชอบใจนัก แต่ผมก็พยายามเลิกงานเร็วๆ เพื่อจะดิ่งไปหาเค้า
ช่วงเปิดเทอมผมขึ้นปีสี่ ขณะที่เค้าเข้าปีหนึ่งความสัมพันธ์เราเริ่มเปลี่ยน เขาคุยกับผมน้อยลง ไม่ค่อยตอบบีบี เวลาคุยอะไรหรือถามอะไรมักจะไม่ตอบ หลีกเลี่ยงคำตอบ และมักจะได้คำตอบว่า ไม่รู้ , แงๆ , คนใจร้าย ,และอิโมติคอนรูปหน้าร้องไห้ หรือไม่ก็บอกว่าหาเอาเอง ความสัมพันธ์ของเรามันค่อยๆเปลี่ยนไปมากขึ้นเรื่อยๆ เค้าซ่อนความสัมพันธ์ในเฟซบุ๊คไม่ให้ใครเห็น ที่หนักกว่านั้นก็คือเค้าลบทุกคอมเมนต์ของผมในเฟซบุ๊คเวลาผมคอมเมนต์หน้าเฟซของเขา สิ่งที่เกิดขึ้นมันทำให้ผมรู้สึกแย่มากๆ ว่ามันเกิดอะไรขึ้นทำไมเขาถึงทำแบบนี้? ผมพยายามถามเค้ามาตลอด คำตอบที่ได้คือ "ไม่รู้"
ย่างเข้าเดือนที่หกผมรู้สึกเหมือนคนจะเป็นบ้า เพราะเค้าไม่ให้ผมแตะตัวเลยเวลาจับตัวเค้าก็จะโดนปัดออกทุกครั้ง ทั้งที่แต่ก่อนไม่เคยเป็นแบบนี้ ผมพยายามถามเค้าตลอดว่า เป็นอะไร? ผมทำอะไรให้ไม่พอใจหรือเปล่า? บอกผมได้นะถ้าไม่พอใจอะไรก็จะปรับปรุงตัว แต่เค้าก็บอกกับผมว่าไม่มีอะไร ผมรู้สึกแย่มากๆ กับสิ่งที่เกิดขึ้น เค้าเปลี่ยนไปจากแต่ก่อนมาก ทั้งที่เมื่อก่อนมักจะส่งข้อความหาผมบ่อยๆ บอกคิดถึงในบีบี เมนต์เฟซบุ๊คได้ปกติ ผมจึงพูดกับเค้าว่าเค้าเปลี่ยนไปนะ ไม่เหมือนเดิมเลย แต่เค้าก็ตอบกลับว่าเค้าเหมือนเดิมไม่ได้เปลี่ยนอะไร บอกว่าผมคิดมาก แต่ผมบอกเลยว่าการกระทำของเค้าทีเป็นอยู่ มันบ่งบอกทุกอย่างได้ว่าไม่เหมือนเดิมจริงๆ
ผมเครียดจนร้องไห้ ปรึกษากันคนรอบตัวอย่างกับคนบ้า ไปปรึกษาแม้กระทั่งแฟนเก่าของเขา ผมเหมือนคนไม่มีทางออกเลยเพราะคนที่ผมรักสุดหัวใจเขาแทบจะไม่ใส่ใจเราเลย เมื่อตอนครบรอบหกเดือนผมถามกับเค้าอีกครั้งว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมเขาถึงเป็นแบบนี้ เค้าก็ไม่ตอบผม ผมพยายามโน้มน้าวบอกเค้าว่าเค้าไม่ชอบอะไรให้บอกผมตรงๆ ผมพร้อมจะปรับตัวเอง เค้าก็ไม่ตอบเลยเอาแต่ส่ายหน้าและบอกว่าไม่มีอะไร ผมปล่อยความู้สึกเสียใจที่เก็บไว้มาตลอดต่อหน้าเค้า ผมร้องไห้โฮสะอื้นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ผมถามคำถามเดิมๆ ทั้งน้ำตา ผมรู้สึกเสียใจที่เค้าไม่พูดและเสียใจว่าผมอาจจะทำหลายอย่างให้เค้าไม่พอใจหรือเปล่า เค้าก็ถามผมว่าเป็นอะไรร้องไห้ทำไมแต่ก็ปล่อยให้ผมร้องไห้ ผมพูดขอร้องกับเค้าแทบจะไหว้เค้าเลยด้วยซ้ำว่า ‘ช่วยบอกคนโง่ๆ คนนี้เถอะว่าเกิดอะไรขึ้น?’ เขาก็ส่ายหน้าไม่ตอบอะไรบอกว่าไม่ได้เป็นอะไร ผมแอบเห็นเค้าน้ำตาซึมแต่เจ้าตัวก็บอกปัด สุดท้ายแล้วผมก็ไม่รู้เลยว่าเค้าเป็นอะไร หรือคิดอะไรอยู่
คำปลอบใจจากคนรอบข้างช่วยทำให้ผมเลิกคิดมากได้บ้าง ผมจึงพยายามหาเหตุผลมาอ้างการกระทำของเค้าให้กับตัวเอง ผมพยายามบอกตัวเองว่า มันคงเป็นช่วงรับน้อง ช่วงเจอเพื่อนใหม่ๆ เค้าก็คงเห่ออะไรใหม่ๆ อย่างน้อยมันจะได้ทำให้ผมสบายใจขึ้นบ้าง ย่างเข้าเดือนที่เจ็ดความสัมพันธ์ก็ดีขึ้นบ้างเล็กน้อย เค้าก็ยังชวนไปดูหนังปกติแต่เริ่มแตะตัวได้บ้างแล้ว เราไม่สนิทกันเหมือนแต่ก่อนแล้วก็มักจะมีเรื่องให้ทะเลาะกันบ่อยๆ วันครบรอบเราไม่เคยไปไหนแบบพิเศษ แต่ผมมักจะให้ตุ๊กตาหมีเค้าทุกเดือนและอวยพรกับเค้าในไลน์อยู่เสมอ เค้าก็มักจะตอบกลับแบบเดิมๆ คือ แงๆ แล้วก็สติกเกอร์ร้องไห้ ผมก็ไม่รู้ว่าควรทำไงดี คุยไปเค้าก็ไม่ค่อยอยากคุยกับเรา แต่กับคนอื่นเค้าคุยสนุกสนาน เวลาอยู่กับผมดูเค้าเฉยๆ ไม่ค่อยมีความสุข แตกต่างเวลาเค้าเจอคนรู้จักเจอเพื่อนๆ หรือใครๆ ที่ไม่ใช่ผมเค้าจะดูสดใสมากๆ
ตลอดหลายเดือนที่เค้าเปลี่ยนไป คำถามต่างๆ ก็วนเวียนในใจผมตลอดว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ผมร้องไห้บ่อยมากๆ จนเพื่อนๆ คนรอบข้างบอกให้ผมเลิกกับเขาไปเถอะ พักหลังเค้ามักจะไม่ตอบผมว่าไปไหน มักจะบอกว่าให้ผมหาเอง ผมก็จนปัญญาในหลายอย่างเพราะเค้าไม่โพสอะไร ถามก็ไม่บอก แล้วเค้าก็ชอบว่าผมไม่สนใจเค้า ผมก็ไม่รู้ว่าควรจะทำไงให้สนใจเค้า เพราะถามอะไรก็ไม่เคยได้คำตอบ แล้วพอเรารู้เองแล้วไปถามว่าทำไมไม่บอก หรือว่าไปทำไรมาหรอ ก็มักจะบอกว่าก็รู้แล้วหนิจะถามทำไม ผมก็แค่ถามในฐานะแฟนด้วยความเป็นห่วง เพราะเวลาผมไม่ถามบางครั้งก็จะโดนว่าไม่สนใจอีก
ผมเหนื่อยใจมากถึงมากที่สุด แต่ความรักในตราชั่งมันหนักกว่าคำว่าเหนื่อย ผมเลยพยายามประครองมัน ผมบอกตัวเองว่าจะรักเค้าให้เต็มที่ล่ะกัน เดือนถัดมาความสัมพันธ์ก็ยังไม่ค่อยดีขึ้นเท่าไรนัก เค้าก็ยังเป็นเหมือนเดิมไม่สนใจผม ไม่ค่อยตอบอะไร เวลาอยากไปไหนหรือดูหนังก็จะเร่งให้ผมไปให้ทัน แต่เวลาผมชวนเค้าก็จะปฏิเสธเกือบทุกครั้ง ทั้งๆ ที่บางครั้งห้างนั้นก็ไม่ห่างจากบ้านเข้าเลยแม้แต่น้อย ผิดกับผมที่ไปหาเค้าต้องนั่งาถไปโดยต้องกะเวลาให้ถึงก่อนหนังฉาย
เดี๋ยวมาต่อครับ