ขอโทษถ้าเขียนผิดพลาด แต่ตอนนี้คิดเรื่องนี้วนไปมาจนไม่เป็นอันทำไรแล้ว
ความสัมพันธ์แม่กับเราภายนอกดูเหมือนสนิทกันมาก แต่เราสองคนไม่เคยมีอะไรที่เห็นตรงกันเลย เราเป็นลูกคนเดียว ในวัยเด็ก เราเลือกที่จะไม่พูดความคิดเห็นตัวเอง ทำตามที่แม่บอกเพื่อให้ท่านมีความสุข เริ่มตั้งแต่การแต่งตัว การตัดผม การกินการอยู่ แม่ “เลือก” ให้หมด
ในใจเราก็ต่อต้าน แต่ก็ทำๆ ไป เพราะไม่อยากขัดใจ
ไปรร. ก็ต้องกลับบ้านห้ามเกิน 6 โมง ห้ามทำกิจกรรมใดๆ ตรงกลับบ้านอย่างเดียว มีพ่อมารับตลอด รร. ให้เข้าค่ายนอนค้างรร. ก็ห้าม
เราไม่เคยได้นอนคนเดียวเลย โตจนเข้ามหาลัยก็โดนบังคับให้นอนกับแม่
พอเราโตขึ้น เราก็อยากไปเรียนต่อตปท. เพราะอยากออกไปใช้ชีวิตคนเดียว ต้องการอิสระ แม่ไม่สนับสนุนหรือให้เงินแน่นอน เราสอบชิงทุนไปได้ โดยไม่ได้ขอเงินที่บ้าน ตอนวันไปส่ง แม่ก็ร้องไห้ที่สนามบินจนเราอายเพื่อนๆ
เรามีชีวิตอย่างที่ตัวเองต้องการที่ตปท. มีความสุขมากๆ แต่เรียนจบก็ต้องกลับ พอกลับ คิดว่าเราโตแล้ว แม่น่าจะเห็นว่าเราดูแลตัวเแลได้ ก็ไม่เลยกลับมาทำกับเราเหมือนเดิม
เราก็เลยสมัครงานตปท. แล้วก็ไปทำงานอยู่ตปท. เราเริ่มให้พ่อกับแม่เลิกค้าขาย เราส่งเงินให้พ่อแม่ทุกเดือน รับผิดชอบค่าใช้จ่ายที่บ้านทั้งหมด
เราพบรักกับสามี ประกอบกับพ่อเริ่มไม่สบาย กลัวว่าจะไม่ได้ดูแลแกตอนแก่ ก็ตัดสินใจอยากจะกลับมาแต่งงานที่ไทย แล้วอยู่ถาวร
แม่ต่อต้าน พ่อตามใจ เราดื้อที่จะแต่งงานก็ได้แต่งสมใจ แต่รู้ว่าแม่นอนร้องไห้คนเดียวทุกคืน
เราแยกออกมาอยู่ต่างหาก แต่ทุกส. อา. ก็ไปหาพ่อแม่ ไปกินข้าว ไปเที่ยวเดินห้างแบบปกติ ถึงไม่เจอโทรคุยกันสม่ำเสมอ
แต่ทุกครั้งที่เจอ พอเล่าอะไรให้ฟังก็มักจะโดนคำพูดของแม่ให้เสียใจได้เสมอ ที่เราเจอหนักๆ คือ
- เราสองคนตั้งใจไม่มีลูก แม่ตอบ ถ้าไม่คิดจะมีลูกจะแต่งงานไปทำไม
- เราสองคนแยกกระเป๋าตังเพราะทำงานได้เงินเดือนพอๆ กัน แม่ตอบ ถ้ามีผัวแล้วใช้เงินมันไม่ได้ จะมีไปทำไม
- เราสองคนอยากทำกิจการเล็กๆ ตอนเกษียณอายุ อาจจะเป็นร้านอาหาร แม่ตอบ มีแต่ความฝันกับตัวเปล่าๆ ฝันลมๆ แล้งๆ
- เราสองคนอยากอุปการะเด็กมาเลี้ยง แม่ตอบ ถ้าผัวอยากมีลูกมาก ปล่อยให้มันไปมีกับคนอื่น
- บ้างส. อา. เรานัดเพื่อนก็ไม่ได้เจอพ่อแม่ ก็โดนว่าติดเพื่อน (ทั้งๆ นานๆ เจอที)
เราก็พยายามที่จะปล่อยผ่าน หลายครั้งก็เลิกเล่าเรื่องต่างๆ ความสัมพันธ์ยิ่งห่างขึ้น
พอแม่อายุมากขึ้น เราก็พยายามแนะนำให้วางแผนว่าอยากทำอะไร ลดภาระต่างๆ ที่ทำอยู่ แกก็ไม่เชื่อ จนกระทั้งแกเริ่มป่วย (ไขมันในเลือดสูง) แกก็เริ่มเชื่อเรามากขึ้น แต่ก็ก็ติดเรามากกว่าเดิม แม่ไม่คอยโทรเช็คเสมอว่าเรากลับบ้านกี่โมง ทำอะไร บอกเราไม่ให้ทำโน้นนี่ เราวัย 45 ปี เราแสดงออกชัดเจนว่า เราไม่เชื่อ เรามีชีวิตของเรา และในเมื่อ 20 กว่าปีมานี้ เรารับผิดชอบพ่อแม่มาตลอด ไม่เคยเอาเรื่องอะไรไปรบกวนท่าน เราก็มีชีวิตของเราเอง ขนาดสามีเรายังไม่ห้ามเราเลย ปล่อยเราทำที่เราอยากทำมาตลอด
ตอนนี้พ่อป่วยมาก และก็คิดว่าท่านคงอยู่ไม่นาน แม่ยังแข็งแรงมาก เรากลุ้มใจว่า ถ้าพ่อเสีย แม่จะอยู่คนเดียวไม่ได้ เรากับสามียินดีให้แม่มาอยู่ด้วย ทำห้องเตรียมไว้แล้ว แต่สิ่งที่เรากลัวคือ จะทำยังไงให้แกอยู่ได้ด้วยตัวเอง ไม่มาก้าวก่ายชีวิตเราและสามี ท่านมีความสุขกับการทำกิจกรรมอื่นๆ โดยที่อาจจะไม่ต้องมีเราอยู่ตลอดเวลา
ใครพอที่จะมีประสบการณ์คล้ายเราบ้าง ขอคำแนะนำจริงจังค่ะ 🙏
ขอคำปรึกษา ความสัมพันธ์กับคุณแม่
ความสัมพันธ์แม่กับเราภายนอกดูเหมือนสนิทกันมาก แต่เราสองคนไม่เคยมีอะไรที่เห็นตรงกันเลย เราเป็นลูกคนเดียว ในวัยเด็ก เราเลือกที่จะไม่พูดความคิดเห็นตัวเอง ทำตามที่แม่บอกเพื่อให้ท่านมีความสุข เริ่มตั้งแต่การแต่งตัว การตัดผม การกินการอยู่ แม่ “เลือก” ให้หมด
ในใจเราก็ต่อต้าน แต่ก็ทำๆ ไป เพราะไม่อยากขัดใจ
ไปรร. ก็ต้องกลับบ้านห้ามเกิน 6 โมง ห้ามทำกิจกรรมใดๆ ตรงกลับบ้านอย่างเดียว มีพ่อมารับตลอด รร. ให้เข้าค่ายนอนค้างรร. ก็ห้าม
เราไม่เคยได้นอนคนเดียวเลย โตจนเข้ามหาลัยก็โดนบังคับให้นอนกับแม่
พอเราโตขึ้น เราก็อยากไปเรียนต่อตปท. เพราะอยากออกไปใช้ชีวิตคนเดียว ต้องการอิสระ แม่ไม่สนับสนุนหรือให้เงินแน่นอน เราสอบชิงทุนไปได้ โดยไม่ได้ขอเงินที่บ้าน ตอนวันไปส่ง แม่ก็ร้องไห้ที่สนามบินจนเราอายเพื่อนๆ
เรามีชีวิตอย่างที่ตัวเองต้องการที่ตปท. มีความสุขมากๆ แต่เรียนจบก็ต้องกลับ พอกลับ คิดว่าเราโตแล้ว แม่น่าจะเห็นว่าเราดูแลตัวเแลได้ ก็ไม่เลยกลับมาทำกับเราเหมือนเดิม
เราก็เลยสมัครงานตปท. แล้วก็ไปทำงานอยู่ตปท. เราเริ่มให้พ่อกับแม่เลิกค้าขาย เราส่งเงินให้พ่อแม่ทุกเดือน รับผิดชอบค่าใช้จ่ายที่บ้านทั้งหมด
เราพบรักกับสามี ประกอบกับพ่อเริ่มไม่สบาย กลัวว่าจะไม่ได้ดูแลแกตอนแก่ ก็ตัดสินใจอยากจะกลับมาแต่งงานที่ไทย แล้วอยู่ถาวร
แม่ต่อต้าน พ่อตามใจ เราดื้อที่จะแต่งงานก็ได้แต่งสมใจ แต่รู้ว่าแม่นอนร้องไห้คนเดียวทุกคืน
เราแยกออกมาอยู่ต่างหาก แต่ทุกส. อา. ก็ไปหาพ่อแม่ ไปกินข้าว ไปเที่ยวเดินห้างแบบปกติ ถึงไม่เจอโทรคุยกันสม่ำเสมอ
แต่ทุกครั้งที่เจอ พอเล่าอะไรให้ฟังก็มักจะโดนคำพูดของแม่ให้เสียใจได้เสมอ ที่เราเจอหนักๆ คือ
- เราสองคนตั้งใจไม่มีลูก แม่ตอบ ถ้าไม่คิดจะมีลูกจะแต่งงานไปทำไม
- เราสองคนแยกกระเป๋าตังเพราะทำงานได้เงินเดือนพอๆ กัน แม่ตอบ ถ้ามีผัวแล้วใช้เงินมันไม่ได้ จะมีไปทำไม
- เราสองคนอยากทำกิจการเล็กๆ ตอนเกษียณอายุ อาจจะเป็นร้านอาหาร แม่ตอบ มีแต่ความฝันกับตัวเปล่าๆ ฝันลมๆ แล้งๆ
- เราสองคนอยากอุปการะเด็กมาเลี้ยง แม่ตอบ ถ้าผัวอยากมีลูกมาก ปล่อยให้มันไปมีกับคนอื่น
- บ้างส. อา. เรานัดเพื่อนก็ไม่ได้เจอพ่อแม่ ก็โดนว่าติดเพื่อน (ทั้งๆ นานๆ เจอที)
เราก็พยายามที่จะปล่อยผ่าน หลายครั้งก็เลิกเล่าเรื่องต่างๆ ความสัมพันธ์ยิ่งห่างขึ้น
พอแม่อายุมากขึ้น เราก็พยายามแนะนำให้วางแผนว่าอยากทำอะไร ลดภาระต่างๆ ที่ทำอยู่ แกก็ไม่เชื่อ จนกระทั้งแกเริ่มป่วย (ไขมันในเลือดสูง) แกก็เริ่มเชื่อเรามากขึ้น แต่ก็ก็ติดเรามากกว่าเดิม แม่ไม่คอยโทรเช็คเสมอว่าเรากลับบ้านกี่โมง ทำอะไร บอกเราไม่ให้ทำโน้นนี่ เราวัย 45 ปี เราแสดงออกชัดเจนว่า เราไม่เชื่อ เรามีชีวิตของเรา และในเมื่อ 20 กว่าปีมานี้ เรารับผิดชอบพ่อแม่มาตลอด ไม่เคยเอาเรื่องอะไรไปรบกวนท่าน เราก็มีชีวิตของเราเอง ขนาดสามีเรายังไม่ห้ามเราเลย ปล่อยเราทำที่เราอยากทำมาตลอด
ตอนนี้พ่อป่วยมาก และก็คิดว่าท่านคงอยู่ไม่นาน แม่ยังแข็งแรงมาก เรากลุ้มใจว่า ถ้าพ่อเสีย แม่จะอยู่คนเดียวไม่ได้ เรากับสามียินดีให้แม่มาอยู่ด้วย ทำห้องเตรียมไว้แล้ว แต่สิ่งที่เรากลัวคือ จะทำยังไงให้แกอยู่ได้ด้วยตัวเอง ไม่มาก้าวก่ายชีวิตเราและสามี ท่านมีความสุขกับการทำกิจกรรมอื่นๆ โดยที่อาจจะไม่ต้องมีเราอยู่ตลอดเวลา
ใครพอที่จะมีประสบการณ์คล้ายเราบ้าง ขอคำแนะนำจริงจังค่ะ 🙏