ขอเล่าเรื่องทั้งหมดก่อนเนอะ คือเราคบกับผชคนนึงมาเกือบ3ปีแล้ว เริ่มจากเขาเป็นรุ่นพี่มาจีบเราหลายปีแล้วบอกเลยเราไม่เคยสนใจรู้สึกไม่ชอบด้วยซ้ำเหมือนเขาเป็นพวกเจ้าชู้เพราะเค้าก็หน้าตาดี เราห่างกัน10ปีซึ่งเรา17เขา26-27แล้ว แล้วมันบังเอิญเขาทักมาจีบอีกครั้งช่วงนั้นเราก็ลองเปิดใจมาคุยกันเจอกันเขาขอเราคบ ตอนแรกเรายังคิดอยู่แล้วไปๆมาๆก็เลยคบ ซึ่งนางก็บอกเราเป็นแฟนกันแล้วนะ คำนี้คือเราจำขึ้นใจนางเป็นคนมาขอคบ
คบกันเรื่อยทุกอย่างดูดีไปหมดนางมารับมาส่งเราไปเรียนพาเราไปกินข้าวคอยดูแลเอาใจดี จนเราเริ่มคิดว่าเขาดีเราก็เริ่มรัก
แต่เราคบกันไม่ได้คุยกันเท่าไหร่คุยกันทางมือถือและไม่ได้เปิดเผยเพราะเราก็คิดว่าไม่ได้จำเป็นในโลกออนไลน์แค่อยู่กันในชีวิตจริง แต่เราก็ไม่เคยคบกับใครไม่เปิดตัวมันเลยเป็นต้นเหตุให้เรารู้อะไรหลายๆอย่าง
สุดท้ายเราจับได้พึ่งมารู้ว่าเขามีแฟนแล้วคบมาก่อนเราอีกแต่ก็เหมือนเราอะไม่ได้เปิดเผยไม่ได้มีใครรู้ ตอนนั้นคือตกใจจริงๆงงไปหมดเราโง่ขนาดนี้เลยหรอ
เราเลยเลิกเพราะเราทนไม่ไหว นางไม่ยอมเลิกขอร้องเราบอกว่าเลิกกับคนนั้นไม่ได้กับเราเขาก็รักง้อเรามาเรื่อยๆ สุดท้ายไงยังตัดใจไม่ได้บวกกับนางยังตามติดเราไม่ให้เราไปไหน เลยกลับมาคบ แต่มันแปลกไปตั้งแต่รู้เรื่องความรู้สึกเรามันเปลี่ยนไปหมดจากเราเคยรักและคิดว่าเขาคือความสุขกลับกลายเป็นรักพร้อมกับความทุกข์
คบมาเรื่อยๆเหมือนจะรับได้นะกับสิ่งที่เขาเคยทำกับเราแต่พอคิดขึ้นมามันเจ็บมาก แต่นางก็ยังคงไม่เปลี่ยนไปยังเหมือนเดิมเหมือนวันแรกที่คบมันเลยยังทำให้เราแพ้
บางช่วงห่างบางช่วงก็กลับมาคุยเหมือนมันเริ่มอิ่มตัวจนเราแบบเหนื่อยไม่อยากทนเราเลยบอกเลิกไปครั้งนึงนางไม่ยอมเลิกอีกคือทำยังไงก็บอกไม่เลิกบอกแต่รักเราไม่มีใครมีแค่เรา และสัญญาจะทำทุกอย่างให้ดีขึ้นแต่เราก้ไม่เชื่อหรอก
แรกๆนางดีมากหลังจากเราบอกเลิกแลดูแคร์เราขึ้นมาทันที
สุดท้ายผ่านไปไม่นานเหมือนเดิมคือเหมือนต่างคนต่างอยู่ แต่พออยู่ด้วยกันเขาก็บอกรักเราแต่ไม่ค่อยแสดงออกไม่งั้นจะไม่ง้ออยู่แบบนี้ อยู่แบบนี้เรื่อยๆพอจะไปก็ยื้อ
ทุกวันนี้เราสับสนว่าเราเป็นใครกับเขา คบก็เหมือนอยู่คนเดียว ไม่ค่อยได้คุยได้เจอวันๆไม่รู้ทำอะไรบ้าง ไม่รู้มีใครบ้าง มันยังเรียกว่าคบกันอีกเหรอ?? เราก็ไม่ใช่ว่าจะดีเรารู้เขาไม่สนใจเราก็เฉยๆเหมือนกันแถมบางทีเราก็เฉยชากับเขาเพราะที่ผ่านมามันชินชาเจ็บมาไม่รู้เท่าไหร่??
ไม่ผิดใช่ไหมที่เราจะเดินออกมาจากคนซับซ้อน?
คบกันเรื่อยทุกอย่างดูดีไปหมดนางมารับมาส่งเราไปเรียนพาเราไปกินข้าวคอยดูแลเอาใจดี จนเราเริ่มคิดว่าเขาดีเราก็เริ่มรัก
แต่เราคบกันไม่ได้คุยกันเท่าไหร่คุยกันทางมือถือและไม่ได้เปิดเผยเพราะเราก็คิดว่าไม่ได้จำเป็นในโลกออนไลน์แค่อยู่กันในชีวิตจริง แต่เราก็ไม่เคยคบกับใครไม่เปิดตัวมันเลยเป็นต้นเหตุให้เรารู้อะไรหลายๆอย่าง
สุดท้ายเราจับได้พึ่งมารู้ว่าเขามีแฟนแล้วคบมาก่อนเราอีกแต่ก็เหมือนเราอะไม่ได้เปิดเผยไม่ได้มีใครรู้ ตอนนั้นคือตกใจจริงๆงงไปหมดเราโง่ขนาดนี้เลยหรอ
เราเลยเลิกเพราะเราทนไม่ไหว นางไม่ยอมเลิกขอร้องเราบอกว่าเลิกกับคนนั้นไม่ได้กับเราเขาก็รักง้อเรามาเรื่อยๆ สุดท้ายไงยังตัดใจไม่ได้บวกกับนางยังตามติดเราไม่ให้เราไปไหน เลยกลับมาคบ แต่มันแปลกไปตั้งแต่รู้เรื่องความรู้สึกเรามันเปลี่ยนไปหมดจากเราเคยรักและคิดว่าเขาคือความสุขกลับกลายเป็นรักพร้อมกับความทุกข์
คบมาเรื่อยๆเหมือนจะรับได้นะกับสิ่งที่เขาเคยทำกับเราแต่พอคิดขึ้นมามันเจ็บมาก แต่นางก็ยังคงไม่เปลี่ยนไปยังเหมือนเดิมเหมือนวันแรกที่คบมันเลยยังทำให้เราแพ้
บางช่วงห่างบางช่วงก็กลับมาคุยเหมือนมันเริ่มอิ่มตัวจนเราแบบเหนื่อยไม่อยากทนเราเลยบอกเลิกไปครั้งนึงนางไม่ยอมเลิกอีกคือทำยังไงก็บอกไม่เลิกบอกแต่รักเราไม่มีใครมีแค่เรา และสัญญาจะทำทุกอย่างให้ดีขึ้นแต่เราก้ไม่เชื่อหรอก
แรกๆนางดีมากหลังจากเราบอกเลิกแลดูแคร์เราขึ้นมาทันที
สุดท้ายผ่านไปไม่นานเหมือนเดิมคือเหมือนต่างคนต่างอยู่ แต่พออยู่ด้วยกันเขาก็บอกรักเราแต่ไม่ค่อยแสดงออกไม่งั้นจะไม่ง้ออยู่แบบนี้ อยู่แบบนี้เรื่อยๆพอจะไปก็ยื้อ
ทุกวันนี้เราสับสนว่าเราเป็นใครกับเขา คบก็เหมือนอยู่คนเดียว ไม่ค่อยได้คุยได้เจอวันๆไม่รู้ทำอะไรบ้าง ไม่รู้มีใครบ้าง มันยังเรียกว่าคบกันอีกเหรอ?? เราก็ไม่ใช่ว่าจะดีเรารู้เขาไม่สนใจเราก็เฉยๆเหมือนกันแถมบางทีเราก็เฉยชากับเขาเพราะที่ผ่านมามันชินชาเจ็บมาไม่รู้เท่าไหร่??