คือเรามาอาศัยอยู่กับป้าแต่ไม่ใช่ป้าที่แท้ของเราหรอกเป็นลูกพี่ลูกน้องกับพ่อเรา พ่อแม่เราแยกทางกันคุณย่าเป็นคนส่งเราเรียน เรามาอาศัยเขาอยู่ไม่มีความสุขเลย รู้สึกเหมือนเป็นส่วนเกิน ไปไหนก็ไม่มีใครสนใจ ต้องสู้ด้วยตัวเองต้องตั้งใจเรียนเพื่ออนาคตที่ดี บางทีก็รู้สึกเหมือนไม่มีใครต้องการเรา ไม่มีใครรักเรา อยู่คนเดียว บางทีก็อดอิจฉาเพื่อนไม่ได้ที่มีพ่อแม่คอยดูแลแตกต่างจากเรา พ่อก็มีครอบครัวใหม่ แม่ก็มีครอบครัวใหม่ มีแต่ย่าที่ส่งเราเรียน จนทุกๆวันนี้เราต้องเจอเรื่องราวมากมายท้อกับหลายๆเรื่อง เราชอบแอบมาร้องให้คนเดียว เราอยากให้พ่อแม่อยู่ด้วยกันและมาคอยอยู่ข้างๆคอยปลอบใจเราบ้าง เรารู้สึกแบบนี้ควรทำไงดี?
เคยเหนื่อยเคยท้อกับสิ่งที่ทำอยู่ไหม?