สวัสดีคะ นี่เป็นกระทู้แรกของเรา เข้าเรื่องเลยนะคะ เราอายุ25ปี แฟนเราอายุ37ปี ห่างกัน12ปี เราเจอเขาเพราะไปสมัครงานที่แห่งนึงแล้วเขาทำงานอยู่ที่นั้น เจอครั้งแรกเราก็ไหว้แนะนำตัวกับทุกคนรวมทั้งเขาด้วย ก่อนกลับก็ทิ้งเอกสารและเบอร์ติดต่อไว้ ตกเย็นก็มีโทรศัพท์เข้าก็เป็นเขาแต่เราจำไม่ได้หรอกว่าคนไหนและไม่ได้คิดด้วยว่าเขาจะโทรมาเพื่อจีบ เพราะคิดว่าโทรมาบอกผลสมัครงานก็คุยปกติเขาถามโน่นนี่เราก็ตอบไปเรื่อยตามความจริง ก็งงทำไมไม่บอกผลสักที คุยกันสักอาทิตย์เขาก็ชวนไปทานข้าว และนั้นคือเดทแรกและคือการสานสัมพันธ์ของเรา ตอนนั้นเราอายุ22 แต่ก็ไม่ได้เป็นคนใสๆอะไร เรากินเที่ยวกลางคืนเป็นเรื่องปกติ แต่ที่ไม่ปกติคือเราไม่เคยคบคนอายุมากกว่าขนาดนี้ พอคุยกันมากขึ้นเราต่างก็รู้จักนิสัยกันมากขึ้น เขาเป็นคนสุภาพ อ่อนโยน เอาใจเก่ง ตามแบบฉบับผู้ใหญ่เนอะ คบได้สักแปปเราก็ต้องกลับมาเรียนต่อ (เราด้อปเรียนไว้) ก็เริ่มห่างกันไปเราก็ไม่ได้คิดมากอะไรเพราะเป็นคนไม่ตามไครอยู่แล้ว ก็ห่างกันไปสักปีนึง เขาก็ติดต่อกลับมาอยากเจอเรา เราก็อ้างนู้นนี่เพราะรู้สึกว่าตั้งแต่เขาหายไปเราก็ไม่ไว้ใจเขาเท่าไหรแล้ว แต่เขาไม่ลดความพยายามนัดเจอเป็น10ครั้งและเราชิ่งตลอด บางครั้งเขาเดินทางข้ามจังหวัดมาแต่เราก็หนี (หยิ่งหน่อยเหมือนสวย55555)
แต่สุดท้ายเราก็แพ้ความตื่อยอมเจอ การเจอกันครั้งนี้คือจุดเริ่มต้นชีวิตคู่ของเรา เหมือนเราคลิ้กกันลงตัวในทุกๆเรื่อง เราตัดสินใจเดินทางกับเขาเพราะเขาทำงานที่ต้องเดินทางตลอด การมาอยู่ด้วยกันแบบนี้ในแบบที่เราไม่เคยทำกับใครมาก่อน เราว่าเรารักเขาแต่เราก็รู้เตือนตัวเองบ่อยๆว่าอย่าพึ่งไว้ใจอย่าพึ่งปล่อยตัวจนท้อง มาอยู่ด้วยกันการดูแลเอาใจใส่ยังดีเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนตอนนี้ก็ปีนึงแล้วที่เราอยู่ด้วยกัน ตลอดเวลา1ปี ก็มีเรื่องมากมายเพราะเราต่างก็มีชีวิตอิสระกันมาก่อน กว่าจะเคลียตัวเองกันได้ทั้ง2คนก็ใช้เวลาอยู่พอสมควร แต่เป็นเราที่เคลียจบก่อนแล้วต้องมานั่งดูเขาเคลีย คงหนีไม่พ้นเรื่องผู้หญิง การดูแลที่ดีก็แลกมาด้วยการเจอเครื่องสำอางผู้หญิงตกอยู่ในรถตอนเรากลับมาจากบ้าน แลกมาด้วยการเจอกางเกงในผู้หญิงในห้องตอนเรากลับมาจากบ้าน ล่าสุดเมื่อคืนเจอบัตรทานข้าวโรงแรมเพราะ ทุกครั้งที่เรากลับไปบ้านมักจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นเสมอ แต่เขาก็มีเหตุผลมาทุกครั้ง อย่างว่าเนอะคนประสบการณ์เยอะเขาก็หาวิธีแก้ตัวไปเรื่อย เราอยากเลิกนะแต่แปลกที่เชื่อเขาทุกครั้งว่ามันไม่มีอะไร สมเพชตัวเอง
รักหรือโง่
แต่สุดท้ายเราก็แพ้ความตื่อยอมเจอ การเจอกันครั้งนี้คือจุดเริ่มต้นชีวิตคู่ของเรา เหมือนเราคลิ้กกันลงตัวในทุกๆเรื่อง เราตัดสินใจเดินทางกับเขาเพราะเขาทำงานที่ต้องเดินทางตลอด การมาอยู่ด้วยกันแบบนี้ในแบบที่เราไม่เคยทำกับใครมาก่อน เราว่าเรารักเขาแต่เราก็รู้เตือนตัวเองบ่อยๆว่าอย่าพึ่งไว้ใจอย่าพึ่งปล่อยตัวจนท้อง มาอยู่ด้วยกันการดูแลเอาใจใส่ยังดีเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนตอนนี้ก็ปีนึงแล้วที่เราอยู่ด้วยกัน ตลอดเวลา1ปี ก็มีเรื่องมากมายเพราะเราต่างก็มีชีวิตอิสระกันมาก่อน กว่าจะเคลียตัวเองกันได้ทั้ง2คนก็ใช้เวลาอยู่พอสมควร แต่เป็นเราที่เคลียจบก่อนแล้วต้องมานั่งดูเขาเคลีย คงหนีไม่พ้นเรื่องผู้หญิง การดูแลที่ดีก็แลกมาด้วยการเจอเครื่องสำอางผู้หญิงตกอยู่ในรถตอนเรากลับมาจากบ้าน แลกมาด้วยการเจอกางเกงในผู้หญิงในห้องตอนเรากลับมาจากบ้าน ล่าสุดเมื่อคืนเจอบัตรทานข้าวโรงแรมเพราะ ทุกครั้งที่เรากลับไปบ้านมักจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นเสมอ แต่เขาก็มีเหตุผลมาทุกครั้ง อย่างว่าเนอะคนประสบการณ์เยอะเขาก็หาวิธีแก้ตัวไปเรื่อย เราอยากเลิกนะแต่แปลกที่เชื่อเขาทุกครั้งว่ามันไม่มีอะไร สมเพชตัวเอง