ใครเคยรู้สึกไม่รู้จะอยู่ไปทำไม รู้สึกไม่เหลือใครไหมคะ

เราเรียนปีสาม คณะแห่งหนึ่งซึ่งมีแต่เด็กเรียน ทั้งรุ่นมีแค่สามสิบสี่สิบคน
สังคมเล็กมาก และเราเข้ากันไม่ได้กับเพื่อนในกลุ่ม กลุ่มเราเล็กๆสามสี่คน
อยู่นานเกินไปจะเปลี่ยนกลุ่มได้อีกแล้ว ทุกคนเค้าก็มีทีมเค้าอยู่แล้วเหนียวแน่น แบ่งพวกกันชัดเจน

บ้านอยู่กทม. มาเรียนไกลบ้าน ต่างจังหวัด ด้วยความที่เรียนหนัก อยู่ในคณะที่ขึ้นชื่อว่าแทบไม่มีเวลาให้นอน
เพราะฉะนั้น เรื่องกลับบ้าน จึงน้อยครั้งมาก หลายๆเดือนถึงได้กลับทีนึง
อยู่หอนอกคนเดียว เพราะตอนอยู่หอในกับเพื่อน(ในกลุ่ม) เค้าก็เข้ากับเราไม่ได้
เราได้แต่ทบทวน ว่าเรานิสัยเปลี่ยนไป หรือเป็นเพราะเค้าไม่รู้จักกาลเทศะจนเราทนไม่ไหว
คบผิวเผินพอได้ แต่ให้อยู่ร่วมเป็นรูมเมท แทบจะประสาทตาย สกปรก ไม่เกรงใจ ชอบพูดคนเดียวจนเราอ่านหนังสือไม่รู้เรื่อง
ชอบถือวิสาสะหยิบโทรศัพท์เรามาเล่น ขโมยใช้ของเราไม่ขอ ชอบยุ่มย่าม คอยเก็บข้อมูล
เอาเรื่องส่วนตัวเราไปเล่าเม้าให้ครอบครัวตัวเองฟัง(เรามารู้ทีหลัง)

พอเราย้ายมาหอนอกก็สบายขึ้น แต่หลายๆอย่างเหมือนเราไม่เหลือใคร
พ่อแม่ไม่เคยมาเยี่ยม(แต่เข้าใจว่าท่านไม่ว่าง) แล้วเราก็โตแล้วท่านไม่ค่อยมาสุงสิงด้วย
ต่างคนก็ต่างมีครอบครัวใหม่ มีลูกเล็กๆใหม่
เวลาว่างเราเองก้ไม่ค่อยมี จะทำกิจกรรมอะไรก็ไม่มีเวลาเลย เรียนเช้าจนเย็นค่ำทุกวัน
แฟนเราก็มี แต่ก็เหมือนไม่มี อยู่คนละที่ แล้วก็ไม่ได้ลึกซึ้งอะไรกับเรา

บางทีก็รู้สึกเคว้งๆที่ต้องอยู่คนเดียว ทำอะไรคนเดียว ในที่ห่างบ้าน ห่างครอบครัว
ไม่มีอะไรให้ยึดเหนี่ยวจิตใจได้เลย เหมือนไม่มีเป้าหมาย ไม่มีแรงจูงใจอะไรสักอย่าง