เรื่องที่จะขอคำปรึกษานี้ไม่ใช่เรื่องความรักหนุ่มสาวค่ะ แต่เป็นความรักในครอบครัวระหว่างแม่กับลูกสาว..
เรามีน้องสาว 1 คน ห่างกัน 10 ปี ส่วนเราเรียนจบแล้ว ทำงานแล้ว แต่งงานแล้ว
ส่วนน้องเรากำลังเรียนอยู่ และมีแฟนซึ่งมักจะพามานอนบ้านเป็นประจำทุกอาทิตย์ (น้องเราอยู่หอเฉพาะ จ-ศ)
แต่ก่อนตอนเราเป็นลูกคนเดียว แม่สปอยเรามากตามใจทุกอย่างจนเรากลายเป็นคนเอาแต่ใจมาแต่ไหนแต่ไร
สำหรับแม่เรื่องของเราสำคัญที่สุด
แม้กระทั่งช่วงน้องยังเด็กและเรายังเรียนอยู่ แม่ก็ยังเห็นเราสำคัญกว่า เรารู้สึกได้ แม่จู้จี้กับเราเสมอ
จนมาถึงวันที่เราไม่ใช่คนสำคัญสำหรับแม่อีกต่อไป แม่ให้ความสำคัญกับน้องมากจนมองข้ามหัวเราแบบเข้าขั้นรุนแรง แม้คนนอกก็ดูออก
เช่น น้องแทบไม่ต้องแตะงานบ้านเลย ทั้ง ๆ ที่เคยแบ่งหน้าที่กัน กลายเป็นเราที่ต้องทำทุกอย่างแทนแม้กระทั่งต้องรีดผ้าให้แฟนน้อง
เรากลายเป็นคนใช้ เป็นเหมือนลูกเลี้ยง แต่เราก็ทำเพราะไม่อยากดราม่ากับแม่ และมันก็เป็นการแบ่งเบาภาระ
บางครั้งเรากับแฟนเคยพูดกับแม่เรื่องน้องกับแฟนว่าสองคนนี้มีอะไรกันแล้วนะ..(แม่เคยปรึกษาเราเรื่องนี้ค่ะ แม่แค่สงสัย)
แม่ก็จะแก้ตัวแทนและออกรับแทนว่าน้องไม่ทำแบบนั้นหรอก..เราเคยทำมาก่อนทำไมเราจะไม่รู้ล่ะคะ โลกมันไม่ได้สวยขนาดนั้น
อาจจะไม่ได้เล่าละเอียดมากเพราะมันไม่มีอะไรจะพูดแล้ว เพราะมันเสียใจจนใจพังไปหมดแล้ว
เราเข้าใจว่าเราทำงานมาหลายปีแล้ว แต่งงานแล้ว ดูแลตัวเองได้แล้ว แต่เราโดนสปอยจนเคยตัวว่าเป็นคนสำคัญ
และเราขี้อิจฉาเรายอมรับค่ะ
เพราะแบบนี้เราถึงน้อยใจและคิดเล็กคิดน้อยกับความลำเอียงของแม่เสมอจนถึงขั้นทะเลาะกับแม่เคยพูดกับแม่ว่า
"ก็หนูไม่ใช่คนโปรดนี่" กลายเป็นโกรธกันไปหลายวัน
ใครจะด่าจะวิจารณ์นิสัยเราก็ได้ตามสบายค่ะ แต่รบกวนขอคำปรึกษาและวิธีแก้เรื่องความคิดด้วย อย่าพิมพ์ด่าเพื่อความสะใจอย่างเดียว
และที่เล่ามาทั้งหมด..เราแค่อยากได้วิธีคิดหรือวิธีทำใจว่าจะทำยังไงให้ตัวเองสบายใจไม่คิดมากก็พอค่ะ เพราะปัญหามันแก้ไม่ได้แล้ว
นอกจากเราจะย้ายออกจากบ้านไปและโดนสังคม(ซึ่งพวกเค้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเรื่องราวเป็นมาอย่างไรแต่ก็ตัดสินคนอื่น)
ตราหน้าว่าเป็น.."ลูกอกตัญญู" แต่เรายังไม่มีกำลังทรัพย์มากพอค่ะ
เราไม่อยากรู้สึกผิดไปมากกว่านี้แล้ว ไม่อยากร้องไห้น้อยใจอีกแล้ว เราควรปรับความคิดอย่างไรดีคะ
พอจะมีวิธีบ้างไหม เราไม่อยากเครียดจนกลายเป็นซึมเศร้าเลยค่ะ ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคำตอบค่ะ
ขอวิธีปรับจิตใจและปรับความคิดหน่อยค่ะ
เรามีน้องสาว 1 คน ห่างกัน 10 ปี ส่วนเราเรียนจบแล้ว ทำงานแล้ว แต่งงานแล้ว
ส่วนน้องเรากำลังเรียนอยู่ และมีแฟนซึ่งมักจะพามานอนบ้านเป็นประจำทุกอาทิตย์ (น้องเราอยู่หอเฉพาะ จ-ศ)
แต่ก่อนตอนเราเป็นลูกคนเดียว แม่สปอยเรามากตามใจทุกอย่างจนเรากลายเป็นคนเอาแต่ใจมาแต่ไหนแต่ไร
สำหรับแม่เรื่องของเราสำคัญที่สุด
แม้กระทั่งช่วงน้องยังเด็กและเรายังเรียนอยู่ แม่ก็ยังเห็นเราสำคัญกว่า เรารู้สึกได้ แม่จู้จี้กับเราเสมอ
จนมาถึงวันที่เราไม่ใช่คนสำคัญสำหรับแม่อีกต่อไป แม่ให้ความสำคัญกับน้องมากจนมองข้ามหัวเราแบบเข้าขั้นรุนแรง แม้คนนอกก็ดูออก
เช่น น้องแทบไม่ต้องแตะงานบ้านเลย ทั้ง ๆ ที่เคยแบ่งหน้าที่กัน กลายเป็นเราที่ต้องทำทุกอย่างแทนแม้กระทั่งต้องรีดผ้าให้แฟนน้อง
เรากลายเป็นคนใช้ เป็นเหมือนลูกเลี้ยง แต่เราก็ทำเพราะไม่อยากดราม่ากับแม่ และมันก็เป็นการแบ่งเบาภาระ
บางครั้งเรากับแฟนเคยพูดกับแม่เรื่องน้องกับแฟนว่าสองคนนี้มีอะไรกันแล้วนะ..(แม่เคยปรึกษาเราเรื่องนี้ค่ะ แม่แค่สงสัย)
แม่ก็จะแก้ตัวแทนและออกรับแทนว่าน้องไม่ทำแบบนั้นหรอก..เราเคยทำมาก่อนทำไมเราจะไม่รู้ล่ะคะ โลกมันไม่ได้สวยขนาดนั้น
อาจจะไม่ได้เล่าละเอียดมากเพราะมันไม่มีอะไรจะพูดแล้ว เพราะมันเสียใจจนใจพังไปหมดแล้ว
เราเข้าใจว่าเราทำงานมาหลายปีแล้ว แต่งงานแล้ว ดูแลตัวเองได้แล้ว แต่เราโดนสปอยจนเคยตัวว่าเป็นคนสำคัญ
และเราขี้อิจฉาเรายอมรับค่ะ
เพราะแบบนี้เราถึงน้อยใจและคิดเล็กคิดน้อยกับความลำเอียงของแม่เสมอจนถึงขั้นทะเลาะกับแม่เคยพูดกับแม่ว่า
"ก็หนูไม่ใช่คนโปรดนี่" กลายเป็นโกรธกันไปหลายวัน
ใครจะด่าจะวิจารณ์นิสัยเราก็ได้ตามสบายค่ะ แต่รบกวนขอคำปรึกษาและวิธีแก้เรื่องความคิดด้วย อย่าพิมพ์ด่าเพื่อความสะใจอย่างเดียว
และที่เล่ามาทั้งหมด..เราแค่อยากได้วิธีคิดหรือวิธีทำใจว่าจะทำยังไงให้ตัวเองสบายใจไม่คิดมากก็พอค่ะ เพราะปัญหามันแก้ไม่ได้แล้ว
นอกจากเราจะย้ายออกจากบ้านไปและโดนสังคม(ซึ่งพวกเค้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเรื่องราวเป็นมาอย่างไรแต่ก็ตัดสินคนอื่น)
ตราหน้าว่าเป็น.."ลูกอกตัญญู" แต่เรายังไม่มีกำลังทรัพย์มากพอค่ะ
เราไม่อยากรู้สึกผิดไปมากกว่านี้แล้ว ไม่อยากร้องไห้น้อยใจอีกแล้ว เราควรปรับความคิดอย่างไรดีคะ
พอจะมีวิธีบ้างไหม เราไม่อยากเครียดจนกลายเป็นซึมเศร้าเลยค่ะ ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคำตอบค่ะ