เราเป็นลูกคนกลางมีพี่สาวและน้องสาวที่ค่อนข้างเอาแต่ใจ พี่เราเป็นคนทีอยากได้อะไรก็ต้องได้ทุกคนในบ้านจะต้องยอมเขาทุกอย่างน้องเราก็เช่นกัน ทุกครั้งที่เรามีปัญหากับใครคนหนึ่งจะเป็นเราที่ผิดก่อนเสมอ
พ่อแม่เราไปทำงานจนเราต้องทำทุกอย่างในบ้านตั้งแต่ล้างจานไปจนถึงกวาดบ้านโดยที่พี่เราไม่เคยช่วยเลยสักครั้ง พ่อแม่เราก็ไม่เคยพูดให้ช่วยเขาบอกว่าเรามีหน้าที่ทำก็ทำไป มันอาจจะเป็นเรื่องเล็กสำหรับบางคน แต่สำหรับเราแล้วไม่เลยต่อให้ทำดีก็ยังจะโดนว่าหรือทำไม่ดีก็ยิ่งโดนว่า จนบางครั้งเราน้อยใจคิดว่าทำไมต้องเป็นเราที่ทำอยู่คนเดียว โดนด่าอยู่คนเดียว วันนึงแม่เราด่าเราไปแล้วกี่ครั้งหรอไม่เคยมีวันไหนเลยที่เขาไม่ดุด่าเรา กลับกันถ้าเป็นพี่หรือน้องเราเขาไม่เคยด่าว่าเลยสักครั้ง พวกเขาไม่เคยรู้เลยว่าสิ่งที่เขาพูดจะทำเราเสียใจจนบางครั้งเราต้องแอบมานั่งร้องให้คนเดียว จากเด็กพูดเก่งร่าเริงในวันนั้นกลายเปลี่ยนเป็นนิ่งเงียบจนพูดน้อย และไม่อยากพูดกับพวกเขาอีกแล้ว เราเสียใจทุกครั้งที่คุยกับพวกเขา แม้แต่เรื่องเล็กน้อยเขาก็ยังเอามว่าเราไเด้ตลอด เราทำอะไรก็ผิดไปหมดไม่เคยดีได้เลยสักครั้ง จนเราเข้าใจคำว่าพ่อแม่รักลูกไม่เท่ากันนั้นมีอยู่จริง พวกเขาทำให้เราเห็นว่ามันเป็นยังไง เราเคยคิดว่าผิดหรอที่ดันเกิดมาเป็นลูกคนกลางถ้าเราเกิดมาเป็นลูกคนเล็กหรือคนโตล่ะ พ่อแม่จะด่าว่าเราน้อยกว่านี้ไหม?
ทุกคนเคยพบเจอปัญหานี้กันไหม และมีวิธีรับมือยังไงให้ตัวเองไม่เสียใจจนเกินไป
ยอมรับว่าเราเรายังเสียใจทุกครั้ง แต่ก็คิดว่าสักวันก็คงผ่านไป ถึงจะไม่ใช่ตอนนี้แต่คิดว่าเดี๋ยวก็ต้องผ่านไปอยู่ดี
ลูกคนกลางทำอะไรก็ผิด
พ่อแม่เราไปทำงานจนเราต้องทำทุกอย่างในบ้านตั้งแต่ล้างจานไปจนถึงกวาดบ้านโดยที่พี่เราไม่เคยช่วยเลยสักครั้ง พ่อแม่เราก็ไม่เคยพูดให้ช่วยเขาบอกว่าเรามีหน้าที่ทำก็ทำไป มันอาจจะเป็นเรื่องเล็กสำหรับบางคน แต่สำหรับเราแล้วไม่เลยต่อให้ทำดีก็ยังจะโดนว่าหรือทำไม่ดีก็ยิ่งโดนว่า จนบางครั้งเราน้อยใจคิดว่าทำไมต้องเป็นเราที่ทำอยู่คนเดียว โดนด่าอยู่คนเดียว วันนึงแม่เราด่าเราไปแล้วกี่ครั้งหรอไม่เคยมีวันไหนเลยที่เขาไม่ดุด่าเรา กลับกันถ้าเป็นพี่หรือน้องเราเขาไม่เคยด่าว่าเลยสักครั้ง พวกเขาไม่เคยรู้เลยว่าสิ่งที่เขาพูดจะทำเราเสียใจจนบางครั้งเราต้องแอบมานั่งร้องให้คนเดียว จากเด็กพูดเก่งร่าเริงในวันนั้นกลายเปลี่ยนเป็นนิ่งเงียบจนพูดน้อย และไม่อยากพูดกับพวกเขาอีกแล้ว เราเสียใจทุกครั้งที่คุยกับพวกเขา แม้แต่เรื่องเล็กน้อยเขาก็ยังเอามว่าเราไเด้ตลอด เราทำอะไรก็ผิดไปหมดไม่เคยดีได้เลยสักครั้ง จนเราเข้าใจคำว่าพ่อแม่รักลูกไม่เท่ากันนั้นมีอยู่จริง พวกเขาทำให้เราเห็นว่ามันเป็นยังไง เราเคยคิดว่าผิดหรอที่ดันเกิดมาเป็นลูกคนกลางถ้าเราเกิดมาเป็นลูกคนเล็กหรือคนโตล่ะ พ่อแม่จะด่าว่าเราน้อยกว่านี้ไหม?
ทุกคนเคยพบเจอปัญหานี้กันไหม และมีวิธีรับมือยังไงให้ตัวเองไม่เสียใจจนเกินไป
ยอมรับว่าเราเรายังเสียใจทุกครั้ง แต่ก็คิดว่าสักวันก็คงผ่านไป ถึงจะไม่ใช่ตอนนี้แต่คิดว่าเดี๋ยวก็ต้องผ่านไปอยู่ดี