ไม่ได้มรดก แม้นี้ . .

ประพันธ์จากหัวเรื่อง ใครๆก็ไม่อยากไว้ทุกข์ จากบทตอบปัญหา ยิ่งตอบยิ่งสับสน

                  ว่า พูดไปก็ชักจะยิ่งสับสน ทำไม? จึงสงสัยการไว้ทุกข์ที่ไม่มีใครจะตอบให้ดีบ้าง ฉะนั้นก็จึงจะขอตอบ ว่า ตามหลักที่แท้แล้ว การไว้ทุกข์นั้นคือการณ์หรือวิธีการ หรือพิธีที่จะแสดงถึงความเป็นทายาทไม่ใช่หรือ? คือต้องเป็นดั่งนี้มาเป็นอย่างแรก, คือไว้ทุกข์ ก็คือ การได้มาแสดงความเป็นทายาททั้งสิ้น ถึงมรดกทั้งปวงอันเป็นของผู้ตาย และเหตุทั้งปวงด้วย อันเป็นของผู้ตาย และการที่ใครมีทายาทมาก หรือรับความประกาศการเป็นทายาทไว้มาก การไว้ทุกข์ตามเกณฑ์นั้นก็ควรจะต้องเป็นอยู่นาน และมีมาก คือต้องได้ไว้ทุกข์กันอยู่เรื่อยตามจำนวนคนที่ต้องการ ตามจำนวนคนที่มาแล้วเป็นทายาท มาเอาประพฤติ หรือหวังแค่จะสร้างเสริมคติทางโลกอย่างไรก็แล้วแต่ คนนั้น ก็ย่อมต้องมาแสดงไว้ ด้วยการไว้ทุกข์ เพราะเป็นเรื่องสร้างเสริมต่อเติมความพร้อมทางใจ

                  อีกประการที่ไม่แปลกกันก็คือ พวกหนึ่งย่อมมาแสดงความเป็นทายาท และทั้งที่มาแสดงความไม่เป็นทายาทก็คงจะมีอยู่ด้วย คือไม่ยอม แต่ถึงไม่ยอมอย่างนั้นก็จำต้องตกที่นั่งในกระบวนเดียวกัน ซึ่งที่นั่งนั้นก็คือ แต่โบราณกาลนานมานับถือว่า จะมาแสดงเหตุแห่งความภักดีมีจิตผูกพัน ด้วยการตายตาม หรือว่าจะมาแสดงจิตภักดีด้วยการอยู่สืบทอดโลกนี้ต่อไป ซึ่งในเรื่องศาสนา หรือไม่ศาสนาก็แล้วแต่ มีประการเดียวและมีนัยเหมือนกัน คือมาแสดงความอาลัยไว้ทุกข์ ก็ต้องมาประกอบความเป็นทายาททั้งหลายแหล่อยู่ทั้งนั้น ทั้งสิ้น เพราะใคร ถึงแม้หากไม่มาแสดงความเป็นทายาทเอาอามิสตามต่อสมบัติทั้งปวงที่มีในโลก ถึงอย่างนั้น ก็ยังคงต้องได้รับถือเอามรณานุสสติ นำขึ้นยกไว้เป็นทายาท สืบเสริมทางแห่งธรรมปฏิบัติ สถิตสดับไว้เป็นบทแห่งธรรมานุสรณ์แก่ดวงใจ