อย่าเพิ่งเรื่อง อย่าเพิ่งดึงโลงลงไปต่ำนัก เตรียมแต่จะเอาเข้าที่มาเผาไว้ แล้วอย่าพูดให้เสีย พูดให้เผาทีเดียวแล้วจบไป, ฉะนั้น ทุกคนอย่าได้พูดไปในทางร้าย เพราะว่าหากเป็นเรื่องราวของผู้เสียสละตนแล้ว จริงๆ ก็ควรที่คนทั้งหลายจะมีดีชั่ว มีอยู่แล้ว หรือว่ายังยากจนลำบากก็มี ก็ควรที่จะพูดประกอบวรรณกรรมไว้ให้เขาบ้าง ไว้เป็นเครื่องทบทวนเสียก่อน อย่าให้ได้เสียทิฏฐิเรื่องต่อเข้าทางดีเลย
ใครเป็นนักบวชอยู่ก็ดี หรือเป็นผู้ประกอบมีพรตธรรมอยู่มากแล้วก็ตาม จงควรได้มองเห็นเงาบาปเป็นดั่งมหาเมฆเงาครึ้มทะมึน ส่อจะเกิดภัยพิบัติมอบให้อยู่โดยเร็วๆ วันนี้, อ้างก็เพราะว่าพระไตรปิฎกมีบทกล่าวแล้ว ว่า ที่ใดผิดศีลผิดธรรม กระทำบาปยิ่งนัก รักโลภเกินประมาณ ในที่นั่น ฤดู โลกธาตุ อาสนะ วาระฝนฟ้า ดิน ลม อันเกิดต่อความเกลียวกลมที่เป็นคุณประโยชน์เกื้อหนุน ก็ย่อมจะไม่มี, คือว่า ที่ใดมีใครพาลพาโล พาคนพาเค้าเอาเกณฑ์ กระทำผิดศีลผิดธรรมอยู่เป็นข้างมาก ที่นั้น ฤดูโลกธาตุ อาสนะ ฟ้าฝนที่นั้นๆก็ย่อมจะแปรปรวน ประโยชน์จะกลับเป็นโทษไปหมด ไปจวบจนกว่าจะได้รวมร้ายประการเรื่องต่างๆเอาไปเผา จึงจะให้ได้จบเรื่อง อันเป็นเรื่องที่จะเป็นแต่ภัยพิบัติและโลกาวินาศแก่ผู้คน
เรื่องพระสงฆ์สมมุติรูป ได้มีการต่อยตี ทุบฆ่า ทำเงื้อง่าคะเนงร้าย เป็นต้องสะเทือนฟ้าอารมณ์คนอยู่มากนัก คนที่ได้พึ่งการณ์ดีแห่งศาสนามาแต่ก่อนๆ เป็นต้องได้ถึงความสลดหดหู่ตามไปด้วย, ฉะนั้นข้อนี้จึงจะขอเข้าเป็นห่วงด้วย ถึงประการที่ ดิน ไฟ น้ำ ลม กระทำทุกข์ให้เกิดทั่วแก่ผู้คนทุกผู้ทุกนาม แบบนั้น ว่าต่อไปหากใครจะเลี้ยวลดคดโกง ก็จงให้ได้จำธรรมสังเวชดั่งนี้ไว้ดูก่อนบ้าง ก่อนจะทำอะไร!
ฟ้ารู้ ดินรู้ ข้ารู้ ท่านก็รู้
รู้ฟ้าอยู่ ดินอยู่ ข้ารู้ท่าน
ดินก็รู้ ฟ้าอยู่ เป็นคู่กัน
รู้หรือท่าน ฟ้าคิดเห็น เป็นเช่นไร
ฟ้านั้นรู้ มีดินอยู่ กระนั้นหรือ
รู้ได้ ฤๅ รู้เห็น เป็นไฉน
ดินนั้นรู้ ฟ้าอยู่ เป็นคู่ใจ
รู้ๆ ได้ เพราะหยาดฝน ชลประคอง
ข้าไม่รู้ หรือท่านรู้ อยู่ผู้เดียว
รู้รักเลี้ยว เคี้ยวคด สยดสยอง
ท่านรู้ข้า ฟ้าดินเด่น เป็นครรลอง (ดั่ง)
ทะเลฟ้อง ฟ้าแสร้ง ดินสบถ ประชดประชัน (เมื่อนั้นโลกาวินาศ ภัยพิบัติได้เกิดแล้วแก่สัตว์ทั่วผืนปฐพี).
นี้ เกิดแก่สัตว์ทั่วผืนปฐพี . .
ใครเป็นนักบวชอยู่ก็ดี หรือเป็นผู้ประกอบมีพรตธรรมอยู่มากแล้วก็ตาม จงควรได้มองเห็นเงาบาปเป็นดั่งมหาเมฆเงาครึ้มทะมึน ส่อจะเกิดภัยพิบัติมอบให้อยู่โดยเร็วๆ วันนี้, อ้างก็เพราะว่าพระไตรปิฎกมีบทกล่าวแล้ว ว่า ที่ใดผิดศีลผิดธรรม กระทำบาปยิ่งนัก รักโลภเกินประมาณ ในที่นั่น ฤดู โลกธาตุ อาสนะ วาระฝนฟ้า ดิน ลม อันเกิดต่อความเกลียวกลมที่เป็นคุณประโยชน์เกื้อหนุน ก็ย่อมจะไม่มี, คือว่า ที่ใดมีใครพาลพาโล พาคนพาเค้าเอาเกณฑ์ กระทำผิดศีลผิดธรรมอยู่เป็นข้างมาก ที่นั้น ฤดูโลกธาตุ อาสนะ ฟ้าฝนที่นั้นๆก็ย่อมจะแปรปรวน ประโยชน์จะกลับเป็นโทษไปหมด ไปจวบจนกว่าจะได้รวมร้ายประการเรื่องต่างๆเอาไปเผา จึงจะให้ได้จบเรื่อง อันเป็นเรื่องที่จะเป็นแต่ภัยพิบัติและโลกาวินาศแก่ผู้คน
เรื่องพระสงฆ์สมมุติรูป ได้มีการต่อยตี ทุบฆ่า ทำเงื้อง่าคะเนงร้าย เป็นต้องสะเทือนฟ้าอารมณ์คนอยู่มากนัก คนที่ได้พึ่งการณ์ดีแห่งศาสนามาแต่ก่อนๆ เป็นต้องได้ถึงความสลดหดหู่ตามไปด้วย, ฉะนั้นข้อนี้จึงจะขอเข้าเป็นห่วงด้วย ถึงประการที่ ดิน ไฟ น้ำ ลม กระทำทุกข์ให้เกิดทั่วแก่ผู้คนทุกผู้ทุกนาม แบบนั้น ว่าต่อไปหากใครจะเลี้ยวลดคดโกง ก็จงให้ได้จำธรรมสังเวชดั่งนี้ไว้ดูก่อนบ้าง ก่อนจะทำอะไร!
ฟ้ารู้ ดินรู้ ข้ารู้ ท่านก็รู้
รู้ฟ้าอยู่ ดินอยู่ ข้ารู้ท่าน
ดินก็รู้ ฟ้าอยู่ เป็นคู่กัน
รู้หรือท่าน ฟ้าคิดเห็น เป็นเช่นไร
ฟ้านั้นรู้ มีดินอยู่ กระนั้นหรือ
รู้ได้ ฤๅ รู้เห็น เป็นไฉน
ดินนั้นรู้ ฟ้าอยู่ เป็นคู่ใจ
รู้ๆ ได้ เพราะหยาดฝน ชลประคอง
ข้าไม่รู้ หรือท่านรู้ อยู่ผู้เดียว
รู้รักเลี้ยว เคี้ยวคด สยดสยอง
ท่านรู้ข้า ฟ้าดินเด่น เป็นครรลอง (ดั่ง)
ทะเลฟ้อง ฟ้าแสร้ง ดินสบถ ประชดประชัน (เมื่อนั้นโลกาวินาศ ภัยพิบัติได้เกิดแล้วแก่สัตว์ทั่วผืนปฐพี).