ทำเพื่อคนอื่นมากไป จนลืมความสุขของตัวเอง

ถ้าเรารู้สึกว่าตัวเองไม่มีค่า เป็นตัวปัญหาทำไรในสิ่งที่เราหวังดีแต่เค้ากับมองว่าเราสร้างปัญหา บางทีเราก็เหนื่อยที่จะอยู่ต่อจริงๆนะ หรือถ้าสิ้นเราไปทุกๆคมีความสุข

ถ้าแม่ชอบเล่าเรื่องลูกตัวเองให้คนอื่นฟัง แล้วไม่แคร์ความรู้สึกลูกตัวเองบ้าง ทำไงดีค่ะ

พ่อแม่ชอบทำให้เสียใจบ่อยๆ แล้วไม่แคร์เราเลย เราเป็นคนที่แคร์ความรู้สึกคนตลอด จนบางทีกับบางคนเราก็ไม่รู้จะแคร์ไปทำไมทั้งๆที่เขาก็ชอบทำร้ายจิตใจเรา เราควรแคร์หรือป่าว?

คือตัวเราแต่ก่อนเป็นคนที่แคร์เพื่อนมากๆๆๆแคร์มากจนเพื่อนเราไม่เกรงใจเราไม่แคร์ความรู้สึกเรา จากนั้นมันเริ่มมีจุดแตกหักระหว่างเรากับเพื่อน คือหลังๆเราเริ่มสังเกตุว่าเพื่อนที่เราเรียกว่าเพื่อนสนิทจะคอยแ

คือไม่ได้ตั้งใจมองแต่ อยู่ดีๆเหมือนมันเหลือบๆไปมองเอง พยายามมองหน้าอย่างเดียวแล้วแต่บางทีก็เผลอมองจนคนที่คุยด้วยเอาอะไรมาปิดๆ ม่ายยยยยย รู้สึกเหมือนคนโรคจิตเลย บางทีผมก็พยายาม ไม่มองคู่สนทนาเวลาคุย

บางทีก็มีความคิดอยากตาย อยู่ไปก็อาจทำให้ครอบครัวอับอาย มันท้อแท้ สิ้นหวังมากๆ ไม่รู้จะจัดการความรู้สึกตรงนี้ยังไงดี มันมืดไปหมด อะไรที่หวังก็ไม่เป็นดังหวังสักอย่าง เหมือนล้มเหลวในชีวิต ทุกอย่างในชีวิต

คือเราจะโกหกบางทีก็รู้ตัว บางทีก็ไม่รู้ตัวอ่ะ คือไม่อยากโกหกเลยแต่ มันพูดออกไปแล้วอ่ะ พอรู้ตัวอีกทีก็รู้สึกผิดมาก เวลาพูดกับเพื่อน เพื่อนก็พูดว่า สิ่งที่ออกจากปากเราคือ ไม่เคยมีเรื่องจริงเลย คือเราไม่

ใครเคยเป็นเหมือน จขกท. บ้างมั้ยคะ บางทีเราโคตรจะแคร์ความรู้สึกเขาเลย แต่เขากลับทำเหมือนเราเป็นใครไม่รู้ อยากให้ทำอะไรก็ทำ อยากให้ไปไหนก็ไป บางทีเราก็น้อยใจปะวะ น้อยใจไปก็เท่านั้น มันจะไปมีประโยชน์อะไร

เมื่อก่อนเป็นคนที่ร่าเริงยิ้มง่ายไปไหนคนก็ทักว่าร่าเริงไม่เคยมีความโกรธอะไรเชใครเลยเวลาโดนว่าหลายๆเรื่องแต่พอเวลาผ่านมารู้สึกว่าตัวเองยิ้มน้อยลงจนกลายเป็นคนหน้านิ่งเหมือนโกรธใครตลอดเวลาเราเองก็หาคำตอบ