ชีวิตใครเป็นแบบนี้บ้างไหมคะ

เราอายุ20ปลายๆค่ะ  มีแฟนอายุ40ต้นๆ คบกันมา5ปีแล้ว แต่เราทำงานคนเดียว เงินทุกบาททุกสตางค์ที่ใช้จ่ายในแต่ละเดือน ทั้งค่าน้ำ ค่าไฟ ค่างวดรถเดือน

ละสองหมื่นกว่าบาท เราล้วนแต่เป็นคนหาเงินเองทั้งสิ้น ไม่ว่าจะเป็นงานนอกบ้านและในบ้าน เราก็ต้องทำเอง โดยที่แฟนเราอยู่บ้านเฉยๆ วันๆเค้าไม่ทำอะไร

ตื่นมาแล้วก็เล่นโทรศัพท์ เล่นเกมส์ ดูทีวี ไปวันๆ ตกดึกก็แทงบอลแล้วก็นอนตอนเช้า ชีวิตเค้ากับเราสลับกัน เราตื่น7โมงไกทำงาน เค้าเข้านอนตี5 ตื่นเกือบเย็น

เราาเคยถามเค้านะ ว่าอยากมีชีวิตที่ดีขึ้นไหม วันๆจะอยู่เฉยๆแบบนี้หรอ เค้าบอกว่า เค้าโอเคกับชีวิตแบบนี้ เค้าพอใจแล้ว ขออยู่กับเราแค่นี้ก็พอแล้ว แต่เราไม่โอเคเลย

เราอยากมีชีวิตที่ดี ชีวิตที่ก้าวหน้า เราอยากมีหัวหน้าครอบครัวที่สามารถเป็นแบบอย่างให้ลูกเราได้ ไม่ใช่คนที่นิ่งเฉย ใช้ชีวิตไร้สาระแบบนี้ เราขยันทำงานทุกวัน แต่เค้ากลับอยู่เฉยๆ แบบไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น

ทุกวันนี้เราเหนื่อยมาก เค้าก็ให้กำลังใจ บอกให้เราสู้ๆ แต่เค้าก็ไม่คิดจะทำอะไรซักอย่าง แม้แต่คิดยังไม่เคยเลย

ทุกครั้งที่เราเบื่อ เราอยากเลิกกับเค้า แต่เราเกรงใจพ่อแม่เค้าและพ่อแม่เรา ท่านเอ็นดูและมองแฟนเราในแง่ดีมาก โดยที่ท่านไม่รู้เลยว่าเราเองต้องทำงานงกๆทุกวัน

งานบ้านเล็กๆน้อยๆเค้าไม่เคยทำ กลับบ้านมาเราต้องล้างจาน กวาดบ้าน ถูบ้าน ซักผ้าด้วยตัวของเราเอง เราอยากรู้ว่าเค้าสงสารเราบ้างไหม ที่เราต้องทำงานทุกอย่างแบบนี้

เค้าบอกว่าเค้ารักเรา อยากอยู่กับเรา แต่เค้าไม่เคยคิดจะทำอะไรให้ชีวิตเราดีขึ้นเลย เราควรทำอย่างไรกับชีวิตต่อไปดีคะ? เราเหนื่อยจนคิดไม่ออกเลยจริงๆ

ปล. เรื่องบนเตียงไม่ต้องพูดถึงค่ะ เราไม่มีอะไรกันมา4ปีแล้ว
ปล.รถที่ผ่อนทุกเดือนงวดละเกือบสองหมื่นห้าเป็นชื่อแฟนค่ะ

เว้นวรรคหรือแท็กห้องไหนไม่ถูกขออภัย เพิ่งเขียนครั้งแรกค่ะ