มันก็ไม่ใช่เรื่องที่สวยงามโดดเด่นอะไรมากมายและก็ไม่ได้โอ้อวด แต่ก็เป็นประสบการณ์ที่งดงามที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอมา ถึงตอนจบมันจะไม่แฮปปี้เหมือนละคร ก็จะขอเล่าเป็นแบบย่อละกันครับ โดยผู้หญิงคนหนึ่งที่เปลี่ยนชีวิตผมไปจากเป็นหน้ามือ เพียงเพราะว่าผมรู้สึกจะต้องรับผิดชอบต่อความรู้สึกของผู้หญิงคนนี้ ผมยอมรับว่า ผมเคยคบเพราะว่าหน้าตาจริงๆนั้นละ เพราะอยู่ในช่วงวัยรุ่นการยึดติดภายยนอกจึงไม่ใช่เรื่องแปลก ใครๆก็ชอบคนหล่อคนสวยเป็นธรรมดา สิ่งที่ตามมามันไม่ใช่แค่นั้นแล้ว คำว่ารักของผมมันหมดไปในช่วงระยะสามเดือนที่เริ่มขอเขาคบได้ สิ่งที่เข้ามาทดแทนคำว่ารัก นั้นคือความผูกพันธ์ ความผูกพันธ์นี้ละ เป็นสิ่งที่ทำให้ตัวผม ไม่สามารถจะพาตนเองไปสู่อะไรที่ยํ่าแย่กว่านี้ได้ ตั้งใจเรียน มีการ มีงาน ที่มั่นคง และเป้าหมายที่ผมตั้งไว้สูงสุด การแต่งงานกับผู้หญิงที่ผมรักมาก ผูกพันธ์มากที่สุด และอยากอยู่กับเขาไปเรื่อยๆ ตัวผมไม่มีเป้าหมายในการใช้ชีวิตตั้งแต่แรกละ มันเสเพสุดๆ แต่เพราะผู้หญิงคนนี้ละ ทำให้ตัวผมเปลี่ยนไปใน แต่อนาคตเป็นสิ่งที่คาดการณ์ไม่ได้จริงๆ วันที่ผมต้องมาโดนอารมณ์ชั่ววูบครอบงำ และ และยื่นคำขาดในที่สุด.....
ความผิดหวังเป็นสิ่งแรกที่มันเข้ามาทำลายความรู้สึก อย่างที่เขาว่าจริงๆ ยิ่งหวังมากก็ยิ่งผิดหวังมาก และมันก็โครตจะจริง โศกเศร้า โกรธ แค้น เสียใจ ผิดหวัง สิ่งเหล่านี้ถาโถมเข้าในวันเดียว ร้องไห้เป็นคนบ้าเลย เอาหน้าซุกหมอนแล้วนอนร้องไปทั้งอย่างนั้น ในใจก็ถามว่าเพราะอะไร เพราะอะไรถึงเป็นอย่างนี้ แล้วสิ่งทที่ทำร่วมกันมาคืออะไร กลายเป็นความว่างเปล่าอย่างงั้นเหรอ? สามปีที่คบกันมาไม่มีความหมายเลยหรือไง? ในขณะที่ผมเองก็ยังไม่สามารถจะลืมภาพหรือการกระทำทั้งหมดที่เคยทำร่วมกันมา จนถึงทุกวันนี้ ผมเองก็ยังไม่สามารถจะทำใจได้เสียที อยากจะฆ่าตัวตายให้รู้แล้วรู้รอดไป แต่ก็ทำไม่ได้ ประโยคสุดท้ายที่เขาทิ้งไว้ให้ผมนั้นคือ อย่าทำอะไรโง่ๆ เมื้อเป็นแบบนั้นผมก็ทำไม่ได้อีก อยากจะกินเหล้าอ้วกแตกอ้วกแตนให้เมาหัวทิ่มลานํ้ากันไปข้างหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้ดันแพ้เหล้าซะนี้สิ555 ใช้ชีวิตไปกับความขื่นขมไปนาน วนอยู่กับความทรงจำเดิมๆนี้ละครับ วนไปมาจนอายุ20ปี นานพอจะให้ผมได้เติบโตในเรื่องใดเรื่องหนึ่งขึ้นมา การปล่อยวางเป็นสิ่งที่คิดว่าทำได้ยากที่สุด ซึ่งผมกำลังทำมันอยู่ ลึกๆในใจผมก็ยังคงเสียใจอยู่เช่นกัน ความรู้สึกเสียดายมันช่าง...ฝังลึกมากจนปักใจเชื่อละว่า ผมคงลืมเขาไม่ได้จริงๆ มันมีสิ่งหนึ่งที่คับแค้นใจ ผมเมื้อก่อนโกรธแค้นเธอ ทั้งที่ผมเป็นคนทำพังเอง ซึ่งมันก็ถูกแล้วละ นี่คงเป็นผลกรรม ซึ่งผมก็ต้องให้อภัยตัวเธอ เธออยู่ในสภาพที่ไม่สามารถจะทำอะไรได้ตามความต้องการ ก็เป็นเข้าใจ และให้อภัยไปในที่สุด แต่ทางกลับกัน ผมกลับ โกรธตัวเองแค้นตัวเองและให้อภัยตัวเองไม่ได้อีกต่อไป ผมคิดเสมอว่า ถ้าตอนนั้นตัวผมใจเย็นได้เท่าตัวผมในตอนนี้ คงไม่เสียเธอไปแน่ๆ แต่ก็ต้องยอมรับว่า มันเกิดขึ้นแล้ว มันผ่านไปแล้ว เราย้อนไปแก้อะไรไม่ได้ แต่ โลกนี้มันก็ช่างกลมเสียจริง ผมได้เจอเธออีกครั้ง ซึ่งผมก็ได้เจอเธออีกครั้ง ทั้งดีใจและเสียใจในเวลาเดียวกัน แต่ผมคงไม่มีสิทธิ์จะเอ่ยคำใดๆ เพราะผมเป็นคนผิดเต็มๆ ซึ่งตัวเขาเองก็คิดไม่ต่างจากผม ผมไม่รู้หรอกว่า ใครผิดใครถูก แต่ผมยึดถือเป็นความผิดของตัวผมเอง ประโยคสุดท้ายที่หลุดมาจากปากของเธอ จากวันนั้นสู่วันนี้ นั้นคือ ยังรักเหมือนเดิม แต่กลับไปไม่ได้ละ ผมเองก็เข้าใจละว่า มีคนออกไปก็ย่อมมีคนเข้ามาแทนที่ ในขณะที่ผมกลับสู่ความว่างเปล่า แต่เธอเริ่มใหม่ ผมเองก็รู้ตัวดีว่า ต่อให้ผมจะมีคนใหม่สักกี่คน ผมก็คง ไม่รู้สึกรักหรือชอบใดๆทั้งนั้น ความเฉยเมยเย็นชาได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตผมไป แต่ชีวิตมันไม่ได้หยุดเท่านี้ เธอไปต่อ ผมก็ต้องไปต่อ และหาทางขจัดความคิดถึงนี้สิ ซึ่งผมก็คิดว่า เขาคงไม่มีบุญจะไปต่อกับผม หรือเขาหมดวาสนากับผมละ คิดเข้าข้างตัวเองไว้ก่อน555 ชีวิตของผมความฝันของผม จะต้องทำมันให้สำเร็จ เพื่อที่จะถูกความรู้สึกที่สำเร็จ มากลบเกลื่อนความรู้สึกเก่าๆจากเธอคนนั้นให้หมดไป
ซึ่งก็ขอจบไว้เท่านี้ครับ ผมก็ไม่รู้หรอกว่า สิ่งที่ผมได้พิมพ์ลงไปในพันทิปจะมีคุณประโยชน์มากน้อยแค่ไหน แต่คิดว่าน่าจะเป็นแนวคิดให้ได้ สักนิดก็ยังดี สำหรับใครที่อกหักหรือผิดหวังอะไรมา แล้วเจอกระทู้นี้ ก็สู้ๆนะครับ ผมเชื่อว่า ทุกคนเข้มแข็งพอจะผ่านมันไปได้
อย่าให้ความรู้สึกจากคนคนเดียวมาทำลายทั้งชีวิตของเราครับ อีกอย่างครับ ผมขอทิ้งชื่อเฟสบุ้คไว้มาคุยปรับทุกข์กันได้ครับชื่อนี้ครับ Got kittsak Suka
ครั้งหนึ่งในชีวิต
ความผิดหวังเป็นสิ่งแรกที่มันเข้ามาทำลายความรู้สึก อย่างที่เขาว่าจริงๆ ยิ่งหวังมากก็ยิ่งผิดหวังมาก และมันก็โครตจะจริง โศกเศร้า โกรธ แค้น เสียใจ ผิดหวัง สิ่งเหล่านี้ถาโถมเข้าในวันเดียว ร้องไห้เป็นคนบ้าเลย เอาหน้าซุกหมอนแล้วนอนร้องไปทั้งอย่างนั้น ในใจก็ถามว่าเพราะอะไร เพราะอะไรถึงเป็นอย่างนี้ แล้วสิ่งทที่ทำร่วมกันมาคืออะไร กลายเป็นความว่างเปล่าอย่างงั้นเหรอ? สามปีที่คบกันมาไม่มีความหมายเลยหรือไง? ในขณะที่ผมเองก็ยังไม่สามารถจะลืมภาพหรือการกระทำทั้งหมดที่เคยทำร่วมกันมา จนถึงทุกวันนี้ ผมเองก็ยังไม่สามารถจะทำใจได้เสียที อยากจะฆ่าตัวตายให้รู้แล้วรู้รอดไป แต่ก็ทำไม่ได้ ประโยคสุดท้ายที่เขาทิ้งไว้ให้ผมนั้นคือ อย่าทำอะไรโง่ๆ เมื้อเป็นแบบนั้นผมก็ทำไม่ได้อีก อยากจะกินเหล้าอ้วกแตกอ้วกแตนให้เมาหัวทิ่มลานํ้ากันไปข้างหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้ดันแพ้เหล้าซะนี้สิ555 ใช้ชีวิตไปกับความขื่นขมไปนาน วนอยู่กับความทรงจำเดิมๆนี้ละครับ วนไปมาจนอายุ20ปี นานพอจะให้ผมได้เติบโตในเรื่องใดเรื่องหนึ่งขึ้นมา การปล่อยวางเป็นสิ่งที่คิดว่าทำได้ยากที่สุด ซึ่งผมกำลังทำมันอยู่ ลึกๆในใจผมก็ยังคงเสียใจอยู่เช่นกัน ความรู้สึกเสียดายมันช่าง...ฝังลึกมากจนปักใจเชื่อละว่า ผมคงลืมเขาไม่ได้จริงๆ มันมีสิ่งหนึ่งที่คับแค้นใจ ผมเมื้อก่อนโกรธแค้นเธอ ทั้งที่ผมเป็นคนทำพังเอง ซึ่งมันก็ถูกแล้วละ นี่คงเป็นผลกรรม ซึ่งผมก็ต้องให้อภัยตัวเธอ เธออยู่ในสภาพที่ไม่สามารถจะทำอะไรได้ตามความต้องการ ก็เป็นเข้าใจ และให้อภัยไปในที่สุด แต่ทางกลับกัน ผมกลับ โกรธตัวเองแค้นตัวเองและให้อภัยตัวเองไม่ได้อีกต่อไป ผมคิดเสมอว่า ถ้าตอนนั้นตัวผมใจเย็นได้เท่าตัวผมในตอนนี้ คงไม่เสียเธอไปแน่ๆ แต่ก็ต้องยอมรับว่า มันเกิดขึ้นแล้ว มันผ่านไปแล้ว เราย้อนไปแก้อะไรไม่ได้ แต่ โลกนี้มันก็ช่างกลมเสียจริง ผมได้เจอเธออีกครั้ง ซึ่งผมก็ได้เจอเธออีกครั้ง ทั้งดีใจและเสียใจในเวลาเดียวกัน แต่ผมคงไม่มีสิทธิ์จะเอ่ยคำใดๆ เพราะผมเป็นคนผิดเต็มๆ ซึ่งตัวเขาเองก็คิดไม่ต่างจากผม ผมไม่รู้หรอกว่า ใครผิดใครถูก แต่ผมยึดถือเป็นความผิดของตัวผมเอง ประโยคสุดท้ายที่หลุดมาจากปากของเธอ จากวันนั้นสู่วันนี้ นั้นคือ ยังรักเหมือนเดิม แต่กลับไปไม่ได้ละ ผมเองก็เข้าใจละว่า มีคนออกไปก็ย่อมมีคนเข้ามาแทนที่ ในขณะที่ผมกลับสู่ความว่างเปล่า แต่เธอเริ่มใหม่ ผมเองก็รู้ตัวดีว่า ต่อให้ผมจะมีคนใหม่สักกี่คน ผมก็คง ไม่รู้สึกรักหรือชอบใดๆทั้งนั้น ความเฉยเมยเย็นชาได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตผมไป แต่ชีวิตมันไม่ได้หยุดเท่านี้ เธอไปต่อ ผมก็ต้องไปต่อ และหาทางขจัดความคิดถึงนี้สิ ซึ่งผมก็คิดว่า เขาคงไม่มีบุญจะไปต่อกับผม หรือเขาหมดวาสนากับผมละ คิดเข้าข้างตัวเองไว้ก่อน555 ชีวิตของผมความฝันของผม จะต้องทำมันให้สำเร็จ เพื่อที่จะถูกความรู้สึกที่สำเร็จ มากลบเกลื่อนความรู้สึกเก่าๆจากเธอคนนั้นให้หมดไป
ซึ่งก็ขอจบไว้เท่านี้ครับ ผมก็ไม่รู้หรอกว่า สิ่งที่ผมได้พิมพ์ลงไปในพันทิปจะมีคุณประโยชน์มากน้อยแค่ไหน แต่คิดว่าน่าจะเป็นแนวคิดให้ได้ สักนิดก็ยังดี สำหรับใครที่อกหักหรือผิดหวังอะไรมา แล้วเจอกระทู้นี้ ก็สู้ๆนะครับ ผมเชื่อว่า ทุกคนเข้มแข็งพอจะผ่านมันไปได้
อย่าให้ความรู้สึกจากคนคนเดียวมาทำลายทั้งชีวิตของเราครับ อีกอย่างครับ ผมขอทิ้งชื่อเฟสบุ้คไว้มาคุยปรับทุกข์กันได้ครับชื่อนี้ครับ Got kittsak Suka