เรากับสามีแต่งงานกันได้3ปีมีลูกด้วยกัน1คนทุกๆวันไม่มีอะไรเปลี่ยแปลงจนมาวันหนึ่งพ่อเราใช้เขาไปทำงานช่วยเป็นงานหนักที่คนแก่อายุ60ทำไม่ไหวเราก็นึกว่าสามีเราจะไปทำงานช่วยพ่อเราเพราะเราออกไปข้างนอกแต่เขากับไปหาเพื่อนเขาเรากลับถึงบ้านไม่เห็นเขาพ่อก็ถามเราว่าสามีเราไปไหนทำไมไม่ไปช่วยแกทำงานเราก็โกธรเลยไปตามหาเขาที่บ้านเขาก็ไม่เจอเลยทักเเชทไปถามเพื่อนเขาว่ายุไหนเราด่าว่าเขาที่อยู่กับเพื่อน(แต่ก็ชวนเขาออกมาคุยข้างนอก)ด้วยอารมณ์โมโหเราเลยเผลอปากพูดคำว่าเก็บของกลับบ้านฌธอซะแล้วเราก็ขี่รถออกมาจากเขาเราก็ไปทำงานต่อพอเรากลับถึงบ้านเขาก็เอาเพื่อนมาขนของกลับบ้านเราก็เลยเดินไปถามพ่อว่ามันจะกลับบ้านจริงๆหราพ่อตอบว่าพวกแกเป็นอะไรกันพ่อไม่รู้นึกว่าสามีเราชวนเพื่อนมาเล่นขนาดแม่เรายังไม่รู้พ่อเลยเดินไปถามสามีเราว่าเป็นอะไรมีอะไรก็พูดกันดีๆก็ได้สามีเราตอบว่าจะไม่ให้น้อยใจได้ไงไปด่ามันต่อหน้าเพื่อนเราได้ยินเลยเราคิดดูว่าเราด่ามันต่อหน้าเพื่อนด้วยเหรอพ่อเลยบอกไปว่าไปก็ไปตามใจแก มันก็สวัสดีพ่อเเล้วก็ไปโดยไม่บอกลาลูกสักคำลูกก็ไม่รู้เรื่องได้แต่บายๆพ่อเลยบอกเราห้ามไปง้อมันเด็ดขาดเพระมันไปไม่คิดถึงลูกเลยแกคงโกธรที่มันทำแบบนี้แค่เห็นหน้าลูกเราก็ร้องไห้แล้ว ไอเราเป็นพวกหัวดื้อเลยเเอบพ่อไปง้อแฟนที่บ้านมันทำท่าทางจะยิ้มก็ไม่ยิ้มเเต่เราคุยกับมันเราก็เราบอกสามีว่ากลับบ้านมันตอบว่าไม่กลับอยู่ไปไม่มีอะไรดีขึ้น ในความเป็นจริงแล้วมีแต่เราทำงานมันแค่ทำกิจการส่วนตัวไม่ค่อยได้เงินมมันไม่คิดที่จะสร้างฐานะตัวเองติดเพื่อนมากกว่าอายุไม่ใช่น้อยๆ25ปีแล้วไม่มีความคิดจะทำอะไรเลยแต่เราแค่อยากได้คำว่าครอบครัวเราคืนควรง้อยังไงดี
สามีเก็บของกับบ้านควรง้อยังไงดี