สมัยวัยรุ่น ก็เป็นเรื่องปกติที่จะไปแอบชอบใครสักคน แต่ความรู้สึกแบบนั้นมันก็ห่างหายไปนานแล้ว ไม่คิดว่าจะมาเกิดอีกทีเอาตอนทำงานแล้ว(หลายปี)
ผมแอบปลื้มผู้หญิงคนหนึ่ง แค่เห็นก็ใจเต้นแรงแล้ว แค่ได้อยู่ใกล้ๆก็มีความสุข ทั้งๆที่เธอก็ดูเป็นผู้หญิงธรรมดาๆใส่แว่นคนนึง ผมก็ไม่รู้ว่าผมชอบเธอคนนี้เพราะอะไร
ผมได้เจอเธอบ่อยเพราะว่าเราขึ้นรถไฟฟ้าสายสีม่วงสถานีเดียวกันในช่วงเวลาเดียวกันเกือบทุกเช้า ที่ว่าเกือบเพราะผมก็อยากเจอเธอนะ แต่ก็ไม่ได้ถึงกับดักรอ เจอก็ดีใจ ไม่เจอก็เสียดาย (กลัวจะดูเป็น Stalker ไป) ตั้งแต่สมัยยังต้องไปต่อรถไฟที่บางซื่อ ก็ยังแอบมองเธอเสมอ
ตอนนั้นผมก็แอบมองป้ายบริษัทนะครับ ก็พอรู้ว่าเธอทำงานที่ไหน เห็นเธอลงที่สถานี สุขุมวิทเหมือนกัน ก็เห็นบริษัทนั้นมีสำนักงานอยู่ย่านอโศก ก็พยายามกดหาจากใน facebook ก็ไม่เจอ ดูโรคจิตมาก
อันที่จริงก็อยากเข้าไปทำความรู้จักนะครับ แต่ครั้งหนึ่งผมเคยเห็นผู้ชายคนหนึ่งเข้าไปนั่งด้วยแล้วก็คุยกับเธอ สมัยที่ต้องต่อรถไฟจากเตาปูนไปบางซื่อ ผู้ชายคนนั้นก็หน้าตาดี แต่งตัวดี (คือดีกว่าผมแน่ๆ) หลังจากนั้นก็เห็นเขาพยายามทักทายเธอทุกวัน แต่เธอก็ดูหนีๆ ฟังเพลงบ้าง เดินไปทางอื่นบ้าง ผมก็เลยไม่กล้าเข้าไปทำความรู้จักกับเธอเลย คิดว่าแค่แอบมองไปอย่างนี้ก็แล้วกัน มีความสุขดี
วันหนึ่งผมต้องไปทำงานที่ต่างประเทศหลายเดือน พอกลับมาทุกๆอย่างก็เปลี่ยนไป รถไฟฟ้าสายสีม่วงเชื่อมต่อกันแล้ว ไม่ต้องไปต่อรถไฟแล้ว แต่ผมก็ยังขึ้นรถไฟฟ้าเวลาเดิม แล้วก็เจอเธออีกครั้ง เธอตัดผมสั้น แต่ก็เจอแล้วก็ยังใจเต้นแรงเหมือนเดิม ดูเหมือนเธอจะย้ายบริษัทแล้ว (ดูจากป้ายห้อยคอ) แต่ผมก็ยังไม่รู้จักเธออยู่ดี เกือบทุกเช้าก็ยังขึ้นรถไฟขบวนเดียวกัน ยืนข้างกัน เห็นหน้ากันจนผมคิดว่าเธอก็จำผมได้ แต่ก็ไม่เคยได้ทักทายกันเลย
สักวันคงได้รู้จักกันเนอะ
คิดแล้วก็อาย แต่ก็อยากเล่าให้ฟังครับ เพื่อนๆใครมีประสบกาณ์แบบนี้บ้างครับ
(เรื่องตลกเล็กๆคือ เมื่อไรก็ตามที่ได้ที่นั่งบน MRT ติดกับเธอ อีกไม่กี่สถานีถัดมา มักมีเด็กขึ้นมาทำให้ต้องลุกให้ทุกครั้ง เมื่อเช้าก็เช่นกัน)
มีใครที่เป็นผู้ใหญ่แล้วก็ยังแอบปลื้มคนที่ไม่รู้จักไหมครับ
ผมแอบปลื้มผู้หญิงคนหนึ่ง แค่เห็นก็ใจเต้นแรงแล้ว แค่ได้อยู่ใกล้ๆก็มีความสุข ทั้งๆที่เธอก็ดูเป็นผู้หญิงธรรมดาๆใส่แว่นคนนึง ผมก็ไม่รู้ว่าผมชอบเธอคนนี้เพราะอะไร
ผมได้เจอเธอบ่อยเพราะว่าเราขึ้นรถไฟฟ้าสายสีม่วงสถานีเดียวกันในช่วงเวลาเดียวกันเกือบทุกเช้า ที่ว่าเกือบเพราะผมก็อยากเจอเธอนะ แต่ก็ไม่ได้ถึงกับดักรอ เจอก็ดีใจ ไม่เจอก็เสียดาย (กลัวจะดูเป็น Stalker ไป) ตั้งแต่สมัยยังต้องไปต่อรถไฟที่บางซื่อ ก็ยังแอบมองเธอเสมอ
ตอนนั้นผมก็แอบมองป้ายบริษัทนะครับ ก็พอรู้ว่าเธอทำงานที่ไหน เห็นเธอลงที่สถานี สุขุมวิทเหมือนกัน ก็เห็นบริษัทนั้นมีสำนักงานอยู่ย่านอโศก ก็พยายามกดหาจากใน facebook ก็ไม่เจอ ดูโรคจิตมาก
อันที่จริงก็อยากเข้าไปทำความรู้จักนะครับ แต่ครั้งหนึ่งผมเคยเห็นผู้ชายคนหนึ่งเข้าไปนั่งด้วยแล้วก็คุยกับเธอ สมัยที่ต้องต่อรถไฟจากเตาปูนไปบางซื่อ ผู้ชายคนนั้นก็หน้าตาดี แต่งตัวดี (คือดีกว่าผมแน่ๆ) หลังจากนั้นก็เห็นเขาพยายามทักทายเธอทุกวัน แต่เธอก็ดูหนีๆ ฟังเพลงบ้าง เดินไปทางอื่นบ้าง ผมก็เลยไม่กล้าเข้าไปทำความรู้จักกับเธอเลย คิดว่าแค่แอบมองไปอย่างนี้ก็แล้วกัน มีความสุขดี
วันหนึ่งผมต้องไปทำงานที่ต่างประเทศหลายเดือน พอกลับมาทุกๆอย่างก็เปลี่ยนไป รถไฟฟ้าสายสีม่วงเชื่อมต่อกันแล้ว ไม่ต้องไปต่อรถไฟแล้ว แต่ผมก็ยังขึ้นรถไฟฟ้าเวลาเดิม แล้วก็เจอเธออีกครั้ง เธอตัดผมสั้น แต่ก็เจอแล้วก็ยังใจเต้นแรงเหมือนเดิม ดูเหมือนเธอจะย้ายบริษัทแล้ว (ดูจากป้ายห้อยคอ) แต่ผมก็ยังไม่รู้จักเธออยู่ดี เกือบทุกเช้าก็ยังขึ้นรถไฟขบวนเดียวกัน ยืนข้างกัน เห็นหน้ากันจนผมคิดว่าเธอก็จำผมได้ แต่ก็ไม่เคยได้ทักทายกันเลย
สักวันคงได้รู้จักกันเนอะ
คิดแล้วก็อาย แต่ก็อยากเล่าให้ฟังครับ เพื่อนๆใครมีประสบกาณ์แบบนี้บ้างครับ
(เรื่องตลกเล็กๆคือ เมื่อไรก็ตามที่ได้ที่นั่งบน MRT ติดกับเธอ อีกไม่กี่สถานีถัดมา มักมีเด็กขึ้นมาทำให้ต้องลุกให้ทุกครั้ง เมื่อเช้าก็เช่นกัน)