วันนี้ผมจะเอาประสบการณ์ชีวิตรักผมมาเล่าสู่กันฟัง เผื่อได้คำแนะนำและทางออกที่ดีครับผม
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ความรัก...หรือแค่หลง [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ควรเดินต่อ...หรือควรจะถอย 
สวัสดีครับเพื่อนๆชาวพันทิปทุกคน ก่อนอื่นขอแนะนำตัวนะครับ ผมชื่อเบิร์ด อายุ 19 ปี อยู่ที่ จ.ขอนแก่น
วันนี้ ผมมีเรื่องประสบการณ์ความรัก...ความผิดหวังมาแชร์ เล่าสู่กันฟัง (นี่เป็นกระทู้แรกผมเลยครับ)
เรื่องมีอยู่ว่า เมื่อเดือนมิถุนายน ที่ผ่านมา ผมได้สร้างกลุ่มไลน์กลุ่มหนึ่งขึ้นมาเพื่อเป็นศูนย์กลางในการติดต่อ หาเพื่อนหาแฟนต่างๆ ก็โปรโมทหลายๆ ทาง เพื่อชวนคนเข้าร่วมจะได้มีเพื่อนใหม่เยอะๆ สถานะตอนนั้นผมก็โสดพอดี หลังจากสร้างกลุ่มไลน์ไม่กี่วัน ผมก็ได้ไปเจอ คนๆ นึง ในคอลวิดีโอแบบกลุ่ม หน้าตาน่ารักครับ เป็นคนเหนือ ผิวขาว ตาโต ยิ้มสวย เป็นคนเงียบๆ มีเสน่ห์(รักแรกพบเมื่อสบตาเลย) ถือว่าน่าค้นหาเลยทีเดียว (ส่วนตัวชอบคนเหนือตั้งแต่เด็กอยู่แล้ว) ผมก็คุยกับเพื่อน คืนนี้ !!! ผมต้องจีบคนนี้ ให้ติด และแน่นอนครับ ผมก็ได้คุยกับเขาจนได้ เรา2 คนก็ตกลงคุยกัน เขาบอกกับผมว่า "เรากลัวไม่มีเวลาให้ เราทำงานเที่ยงวันถึงเที่ยงคืน" ด้วยความผมชอบเขา ผมก็ยังไม่ทันคิดอะไรเลย ก็บอกเขาไปว่า "ไม่เป็นไร เรารอได้ เราสัญญาเราจะรอคุยกับเธอทุกคืนเลยแม้จะรอนานหน่อยคุยแค่ 5-10 นาที เราก็ดีใจละ" (แค่นี้ก็ชื่นใจละสำหรับคนที่เราชอบและได้คุย) ก็ถือว่าคบกันไม่นานทุกอย่างระหว่างคบกันก็ถือว่าปกติผมก็ทำอย่างที่พูดคือรอเขา ผมรอเขา5ทุ่มเกือบเที่ยงคืนทุกวันง่วงก็โดปกาแฟไม่ยอมนอนเพื่อจะได้คุยกับเขา ผ่านไปสักระยะผมรู้สึกไม่มีความสุข เพราะผมเหมือนกำลังฝืนใจตัวเอง ไม่เป็นตัวของตัวเอง ทั้งเขาพูดน้อยแทบจะไม่พูดทำให้ผมดูไม่ออกถึงการแสดงความรักจากเขาที่มีให้ผมแม้แต่น้อยเลย คบกันผ่านไปได้ 10 กว่าวันผมเลยตัดสินใจบอกเขาไปตรงๆ โดยไม่ทันยั้งคิดเลย "ผมบอกเลิกเขา" และเขาก็ถามว่าทำไม ผมก็บอกเหตุผลไป แต่ผ่านไปไม่กี่ ชม. ผมคิดได้ก็พยายามติดต่อเขาเพื่อจะขอโทษเพื่อง้อคืนดี แต่....ผมไม่สามารถติดต่อเขาได้สักทางเลย (อ้อลืมบอกผมเป็นคนขอนแก่นนะครับส่วนเขาเป็นคนเชียงรายมาทำงานที่เชียงใหม่) หลังจากผมไม่สามารถติดต่อได้ มีแค่เฟสที่เขาไม่ยอมอ่านเฟสผมเลย ผ่านมาวันที่ 21 กค. ผมนอนคิดทบทวนและรวบรวมความกล้าเพื่อที่ จะตามเขาไปถึงที่ (ทั้งที่ไม่รู้เขาทำงานที่ไหน พักที่ไหน แปลกเน๊อะ) ผมสั่งช่อดอกไม้ไว้ช่อนึง 1500 ร้านเอามาส่ง และเก็บกระเป๋าเพื่อจะเดินทางไปง้อ วันพรุ่งนี้ ปรากฏว่า "เขาปิดเฟสหนี" (เอาล่ะทีนี้ ยังไงก็หมดหวังเลยทีนี้) สรุปผมจึงได้ยกเลิกความพยายาม ช่อดอกไม้ก็ปล่อยให้แห้งเหี่ยวไว้ดูในห้องนอน และก็ได้แต่นอนทำใจ สักเดือนกว่า ได้ แต่แล้ว คนหัวดื้ออย่างผมมันก็ไม่ยอม เพราะยังลืมเขาไม่ได้สักที ปลายเดือน กย. วันนั้น 20 กย. ผมตื่นขึ้นมายังไม่คิดอะไรเลย นึกขึ้นได้ว่า คิดถึงเขา ไม่ลืมเขา อยากเจอเขา ผมตัดสินใจ ชั่ววูบเดียวเก็บข้าวของ นั่งเครื่องไปเชียงใหม่ทันที และด้วยความผมไม่ใช่คนเชียงใหม่ ไม่รู้อะไรสักอย่าง การสัญจรต่างๆ นาๆ ก็ยุ่งยากเหลือเกิน นั่งแท็กซี่ราคาเหมาก็แพง แต่ก็ยอม ขอแค่ได้เจอหน้าเขาสักครั้ง ระหว่างนั่งแท็กซี่ผมก็เช็คประวัติการคุยเก่าๆ เขาทำงานที่ไหนๆ เดาๆไปครับ เขาน่าจะพักตรงไหน และแล้ว โชคชะตาก็เข้าข้างผม ผมก็เจอจนได้ และก่อนผมจะไปที่ทำงานเขา ผมต้องฆ่าเวลา ด้วยการเดินช็อปปิ้ง เที่ยวในเมืองก่อน ไปบนอนุเสาวรีย์ 3 กษัตริย์ไว้ด้วย ก็ซื้อช่อดอกไม้ไปช่อนึง กะว่า จะเอาให้เขา (วาดฝันไว้สวยงามเลยว่าเรามาจนาดนี้ยังไงก็ใจอ่อนล่ะว่ะ ) ถึงเวลา 3-4 ทุ่ม ผมก็ไปรอเขา ทางขึ้นหอเขาเลย (เพราะที่ทำงานกับหออยู่ไกล้กัน ) ผมก็จ้องสายตามองคนงานทุ้กคน เพราะผมกลัวจะดูไม่ออกว่าเป็นเขา เพราะเราไม่เคยเจอตัวจริงกันเลย และแล้ว เขาก็เดินมาเล่นกับเพื่อน ผมเดา (ใช่ๆ ใช่คนนี้แหละใช่เลย) เหมือนเขาเจอผมเขาก็รีบเดินหนีออกจากกลุ่มเพื่อนหายไป ผมดีใจแทบน้ำตาไหล กดโทรศัพท์โทรหาเขา เพื่อจะบอกว่าเรามาง้อ (โชคดีเขาเปลี่ยนโทรศัพท์ใหม่ เพราะตอนใช้เครื่องเก่าเขาบล็อคเบอร์ผม) โทรไปเขาก็รับสาย ผมก็คุยกับเขาว่า ผมอยากคุยด้วย ผมดิ้นรนมาจากขอนแก่นเลย เพื่อจะมาเจอเขา ขอเจอสักครั้งได้ไหม ? ขอร้อง เขาก็ ตอบตกลง ผมก็ถือช่อดอกไม้ไปให้เขา เขาก็ไม่ขอรับ (เพราะคงอายเพื่อน) ผมก็ทิ้ง แล้วดึงเอา กุหลาบ 1 ดอก มาให้เขา แล้วเราก็นั่งคุยกัน แต่....ไม่ใช่เขาให้อภัยนะ (เขาสมเพสผมมากกว่ามั้ง) นั่งคุยกันสัก ชม. กว่าๆ เขาบอกผมว่า " แม้ไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วก็ยังเป็นเพื่อนกันได้ มาเที่ยวเชียงใหม่คราวหน้าก็โทรหาเราก็ได้" ความรู้สึกตอนนั้นผม ทั้งเสียใจกับการผิดหวัง ทั้งดีใจที่ได้เจอ แล้วเขาก็เดินขึ้นห้องพักเขาไป ส่วนผม ก็เดินโซเซเหมือนคนไร้ความหวังอยู่ข้างถนน ที่เชียงใหม่ จนเช้า (บอกตัวเองถ้าวันนี้แย่ก็แย่ให้มันสุดๆ) และ เช้า ผมก็ไปทำบุญเดินทางกลับขอนแก่น กับความผิดหวัง และชัดเจนแล้ว (ว่าผิดหวัง555) มาขนาดนี้ยังผิดหวัง ผมก็กลับมาใช้ชีวิตที่บ้านต่อ ว่าไหนๆก็ชัดเจนละ เขาไม่เอาเราละ พยายามลืมแค่ไหนก็ไม่ลืมสักที กลับมาจากเชียงใหม่แค่ 15 วัน ผมยังดื้อ ดิ้นรนไปง้ออีก "เพราะจำได้ไง เขาบอกว่าถ้ามาเที่ยวอีกโทรหาเราได้" แค่นี้ก็ดีใจสุดๆละ ผมก็ตัดสินใจเดินทางไปเชียงใหม่อีกรอบ เพราะเหมือน แค่คำพูดเล็กๆเขา สร้างความหวังให้เรามาก พอถึงเชียงใหม่ ยังไม่กินไรสักอย่างเลย นั่งวินมอไซค์ไปหาเขา ไปถึงข้างล่างหอเขา ก็ทักหาเขาว่า "เรามาเชียงใหม่เราขอเจอหน่อย " คำตอบที่ได้คือ "เราไม่ว่าง เราไม่สะดวก เราไม่อยากอะไรทั้งนั้น" อ้าววว...!!! แล้ว ตอนนั้นยังบอกเราเลย ว่ามาให้โทรหา ผมเลยตัดสินใจบอกว่า "ไม่เป็นไรเราเดินทางครั้งนี้นั่งรถมาเป็น 10 ชม. แค่รอเทอว่าง 2-3 ชม. เรารอได้ ถึงเช้าเราก็รอได้ " เขากลับบอกว่า "ถึงเช้าก็ไม่ว่าง" ก็ควรรู้ว่า เขาไม่อยากเจอเรา ผมเลยตัดสินใจ "นั่งรอเขาอยู่ตรงนั้น ยันสว่างเลย " เขาไม่ลงมาให้ผมเห็นหน้าเลย ทักมาก็ไม่มีสักคำ ผมเลยตัดใจได้ว่า เราพยายาม มากี่ครั้ง ทุกๆครั้งก็ล้มเหลวมาโดยตลอด เราจะพยายามอีกต่อไปเพื่ออะไร ผมก็ ตัดสินใจ ใช้เวลาที่เหลือ ไปเที่ยวดู วัดวาอาราม วัฒนธรรมต่างๆ ของล้านนา ไหว้พระทำบุญ เผื่อจะสบายใจ แต่ก็.....อย่างว่า ครับ ก็สบายใจชั่วคราว ทุกวันนี้ ไม่ว่าผมจะพยายามลืมเขาแค่ไหน ผมก็ไม่สามารถลืมเขาได้เลย ตั้งแต่ เดือน มิ.ย. จนเดือนนี้ กำลังจะ พย. ละ จะ เข้า 6 เดือนแล้ว ที่ผมไม่สามารถลืมเขาได้เลย ผมคงไม่พยายามต่อ เพราะผมพยายามถึงที่สุดแล้ว แปลกดีนะ ( คบกัน ไม่ถึงเดือน แต่ใช้เวลาลืมครึ่งปียังไม่ลืม )
อย่างน้อยๆ ผมมานั่งคิดในแง่บวกว่า ถือซะว่า เรามาเที่ยว เรามาเรียนรู้ประสบการณ์ตรง เป็นกำไรชีวิตไป จริงๆ บางคนอาจบอกว่า ไม่ควรมาตั้งแต่แรก (ผมรู้ แต่ผมมาเพื่อให้มันรู้และตอกย้ำความรู้สึก ผมจะได้รู้สักทีว่ายังไงเขาก็ไม่เอาเราอยู่ดี ไม่ว่าเราจะทำดีแค่ไหน )
*เล่าไม่สนุกขออภัยนะครับ ขอบคุณที่อ่านจนจบครับ*******
(หยุดข้ามน้ำข้ามทะเล เพื่อที่จะไปหาคนที่ไม่คิดแม้แต่จะข้ามถนนหน้าบ้านของเขามาหาคุณ)
#เบิร์ด เลอศักดิ์
รัก...หรือ...หลง วันนี้ผมจะเอาประสบการณ์ชีวิตรักผมมาเล่าสู่กันฟัง เผื่อได้คำแนะนำและทางออกที่ดีครับผม
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
สวัสดีครับเพื่อนๆชาวพันทิปทุกคน ก่อนอื่นขอแนะนำตัวนะครับ ผมชื่อเบิร์ด อายุ 19 ปี อยู่ที่ จ.ขอนแก่น
วันนี้ ผมมีเรื่องประสบการณ์ความรัก...ความผิดหวังมาแชร์ เล่าสู่กันฟัง (นี่เป็นกระทู้แรกผมเลยครับ)
เรื่องมีอยู่ว่า เมื่อเดือนมิถุนายน ที่ผ่านมา ผมได้สร้างกลุ่มไลน์กลุ่มหนึ่งขึ้นมาเพื่อเป็นศูนย์กลางในการติดต่อ หาเพื่อนหาแฟนต่างๆ ก็โปรโมทหลายๆ ทาง เพื่อชวนคนเข้าร่วมจะได้มีเพื่อนใหม่เยอะๆ สถานะตอนนั้นผมก็โสดพอดี หลังจากสร้างกลุ่มไลน์ไม่กี่วัน ผมก็ได้ไปเจอ คนๆ นึง ในคอลวิดีโอแบบกลุ่ม หน้าตาน่ารักครับ เป็นคนเหนือ ผิวขาว ตาโต ยิ้มสวย เป็นคนเงียบๆ มีเสน่ห์(รักแรกพบเมื่อสบตาเลย) ถือว่าน่าค้นหาเลยทีเดียว (ส่วนตัวชอบคนเหนือตั้งแต่เด็กอยู่แล้ว) ผมก็คุยกับเพื่อน คืนนี้ !!! ผมต้องจีบคนนี้ ให้ติด และแน่นอนครับ ผมก็ได้คุยกับเขาจนได้ เรา2 คนก็ตกลงคุยกัน เขาบอกกับผมว่า "เรากลัวไม่มีเวลาให้ เราทำงานเที่ยงวันถึงเที่ยงคืน" ด้วยความผมชอบเขา ผมก็ยังไม่ทันคิดอะไรเลย ก็บอกเขาไปว่า "ไม่เป็นไร เรารอได้ เราสัญญาเราจะรอคุยกับเธอทุกคืนเลยแม้จะรอนานหน่อยคุยแค่ 5-10 นาที เราก็ดีใจละ" (แค่นี้ก็ชื่นใจละสำหรับคนที่เราชอบและได้คุย) ก็ถือว่าคบกันไม่นานทุกอย่างระหว่างคบกันก็ถือว่าปกติผมก็ทำอย่างที่พูดคือรอเขา ผมรอเขา5ทุ่มเกือบเที่ยงคืนทุกวันง่วงก็โดปกาแฟไม่ยอมนอนเพื่อจะได้คุยกับเขา ผ่านไปสักระยะผมรู้สึกไม่มีความสุข เพราะผมเหมือนกำลังฝืนใจตัวเอง ไม่เป็นตัวของตัวเอง ทั้งเขาพูดน้อยแทบจะไม่พูดทำให้ผมดูไม่ออกถึงการแสดงความรักจากเขาที่มีให้ผมแม้แต่น้อยเลย คบกันผ่านไปได้ 10 กว่าวันผมเลยตัดสินใจบอกเขาไปตรงๆ โดยไม่ทันยั้งคิดเลย "ผมบอกเลิกเขา" และเขาก็ถามว่าทำไม ผมก็บอกเหตุผลไป แต่ผ่านไปไม่กี่ ชม. ผมคิดได้ก็พยายามติดต่อเขาเพื่อจะขอโทษเพื่อง้อคืนดี แต่....ผมไม่สามารถติดต่อเขาได้สักทางเลย (อ้อลืมบอกผมเป็นคนขอนแก่นนะครับส่วนเขาเป็นคนเชียงรายมาทำงานที่เชียงใหม่) หลังจากผมไม่สามารถติดต่อได้ มีแค่เฟสที่เขาไม่ยอมอ่านเฟสผมเลย ผ่านมาวันที่ 21 กค. ผมนอนคิดทบทวนและรวบรวมความกล้าเพื่อที่ จะตามเขาไปถึงที่ (ทั้งที่ไม่รู้เขาทำงานที่ไหน พักที่ไหน แปลกเน๊อะ) ผมสั่งช่อดอกไม้ไว้ช่อนึง 1500 ร้านเอามาส่ง และเก็บกระเป๋าเพื่อจะเดินทางไปง้อ วันพรุ่งนี้ ปรากฏว่า "เขาปิดเฟสหนี" (เอาล่ะทีนี้ ยังไงก็หมดหวังเลยทีนี้) สรุปผมจึงได้ยกเลิกความพยายาม ช่อดอกไม้ก็ปล่อยให้แห้งเหี่ยวไว้ดูในห้องนอน และก็ได้แต่นอนทำใจ สักเดือนกว่า ได้ แต่แล้ว คนหัวดื้ออย่างผมมันก็ไม่ยอม เพราะยังลืมเขาไม่ได้สักที ปลายเดือน กย. วันนั้น 20 กย. ผมตื่นขึ้นมายังไม่คิดอะไรเลย นึกขึ้นได้ว่า คิดถึงเขา ไม่ลืมเขา อยากเจอเขา ผมตัดสินใจ ชั่ววูบเดียวเก็บข้าวของ นั่งเครื่องไปเชียงใหม่ทันที และด้วยความผมไม่ใช่คนเชียงใหม่ ไม่รู้อะไรสักอย่าง การสัญจรต่างๆ นาๆ ก็ยุ่งยากเหลือเกิน นั่งแท็กซี่ราคาเหมาก็แพง แต่ก็ยอม ขอแค่ได้เจอหน้าเขาสักครั้ง ระหว่างนั่งแท็กซี่ผมก็เช็คประวัติการคุยเก่าๆ เขาทำงานที่ไหนๆ เดาๆไปครับ เขาน่าจะพักตรงไหน และแล้ว โชคชะตาก็เข้าข้างผม ผมก็เจอจนได้ และก่อนผมจะไปที่ทำงานเขา ผมต้องฆ่าเวลา ด้วยการเดินช็อปปิ้ง เที่ยวในเมืองก่อน ไปบนอนุเสาวรีย์ 3 กษัตริย์ไว้ด้วย ก็ซื้อช่อดอกไม้ไปช่อนึง กะว่า จะเอาให้เขา (วาดฝันไว้สวยงามเลยว่าเรามาจนาดนี้ยังไงก็ใจอ่อนล่ะว่ะ ) ถึงเวลา 3-4 ทุ่ม ผมก็ไปรอเขา ทางขึ้นหอเขาเลย (เพราะที่ทำงานกับหออยู่ไกล้กัน ) ผมก็จ้องสายตามองคนงานทุ้กคน เพราะผมกลัวจะดูไม่ออกว่าเป็นเขา เพราะเราไม่เคยเจอตัวจริงกันเลย และแล้ว เขาก็เดินมาเล่นกับเพื่อน ผมเดา (ใช่ๆ ใช่คนนี้แหละใช่เลย) เหมือนเขาเจอผมเขาก็รีบเดินหนีออกจากกลุ่มเพื่อนหายไป ผมดีใจแทบน้ำตาไหล กดโทรศัพท์โทรหาเขา เพื่อจะบอกว่าเรามาง้อ (โชคดีเขาเปลี่ยนโทรศัพท์ใหม่ เพราะตอนใช้เครื่องเก่าเขาบล็อคเบอร์ผม) โทรไปเขาก็รับสาย ผมก็คุยกับเขาว่า ผมอยากคุยด้วย ผมดิ้นรนมาจากขอนแก่นเลย เพื่อจะมาเจอเขา ขอเจอสักครั้งได้ไหม ? ขอร้อง เขาก็ ตอบตกลง ผมก็ถือช่อดอกไม้ไปให้เขา เขาก็ไม่ขอรับ (เพราะคงอายเพื่อน) ผมก็ทิ้ง แล้วดึงเอา กุหลาบ 1 ดอก มาให้เขา แล้วเราก็นั่งคุยกัน แต่....ไม่ใช่เขาให้อภัยนะ (เขาสมเพสผมมากกว่ามั้ง) นั่งคุยกันสัก ชม. กว่าๆ เขาบอกผมว่า " แม้ไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วก็ยังเป็นเพื่อนกันได้ มาเที่ยวเชียงใหม่คราวหน้าก็โทรหาเราก็ได้" ความรู้สึกตอนนั้นผม ทั้งเสียใจกับการผิดหวัง ทั้งดีใจที่ได้เจอ แล้วเขาก็เดินขึ้นห้องพักเขาไป ส่วนผม ก็เดินโซเซเหมือนคนไร้ความหวังอยู่ข้างถนน ที่เชียงใหม่ จนเช้า (บอกตัวเองถ้าวันนี้แย่ก็แย่ให้มันสุดๆ) และ เช้า ผมก็ไปทำบุญเดินทางกลับขอนแก่น กับความผิดหวัง และชัดเจนแล้ว (ว่าผิดหวัง555) มาขนาดนี้ยังผิดหวัง ผมก็กลับมาใช้ชีวิตที่บ้านต่อ ว่าไหนๆก็ชัดเจนละ เขาไม่เอาเราละ พยายามลืมแค่ไหนก็ไม่ลืมสักที กลับมาจากเชียงใหม่แค่ 15 วัน ผมยังดื้อ ดิ้นรนไปง้ออีก "เพราะจำได้ไง เขาบอกว่าถ้ามาเที่ยวอีกโทรหาเราได้" แค่นี้ก็ดีใจสุดๆละ ผมก็ตัดสินใจเดินทางไปเชียงใหม่อีกรอบ เพราะเหมือน แค่คำพูดเล็กๆเขา สร้างความหวังให้เรามาก พอถึงเชียงใหม่ ยังไม่กินไรสักอย่างเลย นั่งวินมอไซค์ไปหาเขา ไปถึงข้างล่างหอเขา ก็ทักหาเขาว่า "เรามาเชียงใหม่เราขอเจอหน่อย " คำตอบที่ได้คือ "เราไม่ว่าง เราไม่สะดวก เราไม่อยากอะไรทั้งนั้น" อ้าววว...!!! แล้ว ตอนนั้นยังบอกเราเลย ว่ามาให้โทรหา ผมเลยตัดสินใจบอกว่า "ไม่เป็นไรเราเดินทางครั้งนี้นั่งรถมาเป็น 10 ชม. แค่รอเทอว่าง 2-3 ชม. เรารอได้ ถึงเช้าเราก็รอได้ " เขากลับบอกว่า "ถึงเช้าก็ไม่ว่าง" ก็ควรรู้ว่า เขาไม่อยากเจอเรา ผมเลยตัดสินใจ "นั่งรอเขาอยู่ตรงนั้น ยันสว่างเลย " เขาไม่ลงมาให้ผมเห็นหน้าเลย ทักมาก็ไม่มีสักคำ ผมเลยตัดใจได้ว่า เราพยายาม มากี่ครั้ง ทุกๆครั้งก็ล้มเหลวมาโดยตลอด เราจะพยายามอีกต่อไปเพื่ออะไร ผมก็ ตัดสินใจ ใช้เวลาที่เหลือ ไปเที่ยวดู วัดวาอาราม วัฒนธรรมต่างๆ ของล้านนา ไหว้พระทำบุญ เผื่อจะสบายใจ แต่ก็.....อย่างว่า ครับ ก็สบายใจชั่วคราว ทุกวันนี้ ไม่ว่าผมจะพยายามลืมเขาแค่ไหน ผมก็ไม่สามารถลืมเขาได้เลย ตั้งแต่ เดือน มิ.ย. จนเดือนนี้ กำลังจะ พย. ละ จะ เข้า 6 เดือนแล้ว ที่ผมไม่สามารถลืมเขาได้เลย ผมคงไม่พยายามต่อ เพราะผมพยายามถึงที่สุดแล้ว แปลกดีนะ ( คบกัน ไม่ถึงเดือน แต่ใช้เวลาลืมครึ่งปียังไม่ลืม )
อย่างน้อยๆ ผมมานั่งคิดในแง่บวกว่า ถือซะว่า เรามาเที่ยว เรามาเรียนรู้ประสบการณ์ตรง เป็นกำไรชีวิตไป จริงๆ บางคนอาจบอกว่า ไม่ควรมาตั้งแต่แรก (ผมรู้ แต่ผมมาเพื่อให้มันรู้และตอกย้ำความรู้สึก ผมจะได้รู้สักทีว่ายังไงเขาก็ไม่เอาเราอยู่ดี ไม่ว่าเราจะทำดีแค่ไหน )
*เล่าไม่สนุกขออภัยนะครับ ขอบคุณที่อ่านจนจบครับ*******
(หยุดข้ามน้ำข้ามทะเล เพื่อที่จะไปหาคนที่ไม่คิดแม้แต่จะข้ามถนนหน้าบ้านของเขามาหาคุณ)
#เบิร์ด เลอศักดิ์