...เราคบกับแฟนได้มา 2 ปีแล้วค่ะมีลูกด้วยกัน1 คน ตอนนี้ เราหนีเค้าออกมา เพราะทำใจไม่ได้กับหลายเรื่องที่เค้าทำกับเรา เพราะคิดว่าน่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด
>>>ตั้งแต่แรกคบอะไรๆก็หวานซะหมด เค้าทำเพื่อเราไปซะทุกอย่าง ความสัมพันธ์เริ่มแน่นขึ้นจนเชื่อใจเค้าไปซะทุกเรื่อง แต่แล้ววันนึง มีคนเตือนเราด้วยความหวังดีและหลายต่อหลายคนพูดถึงเมียที่อยู่ในบ้านเค้าพร้อมลูกติดมาด้วย1คน เราถาม เค้าตอบว่า #พลาด เค้าบอกเค้าแค่รับผิดชอบ เรื่องลูก ส่วนผญ.ครอบครัวมีปัญหา เลยให้อยู่ที่บ้าน เค้าทำเพราะหน้าที่แต่เค้ารักเรา ที่เชื่อเพราะเมื่อก่อนเค้าอยู่กับเราแทบทั้งวันเพียงแต่กลับบ้านไปนอนที่บ้าน ทำงานก็ส่วนทำงาน พอว่างก็อยู่กับเรา
....เวลาทะเลาะกันมักจะใช้ความรุนแรงเป็นการตัดสินปัญหา เราไม่รู้ว่าสมควรทำอย่างไร คิดว่าตัวเองเป็นผญ.ก็ยอมเค้าซะทุกเรื่อง เราชอบเถียงแต่เรารุ้ตัวว่าผิดเราก็จะยอมรับ นอกจากไม่รุ้ว่ามันผิดยังไง ก็ถาม จนกลายเป็นเถียง เค้าเคยทำร้ายตัวเองจนเลือดออก เรายอม ใจอ่อนทุกที และแล้วเราก็ยังรักกันเหมือนเดิม เรารักเค้ามากขึ้นทุกๆวัน เพราะเค้าเข้ามาชี้นำชีวิตเรา จนเรามีสติ เลิกใช้อารมณ์กับครอบครัว เราดีขึ้นมากๆ ใครด่าก็ปล่อยใครนินทาก็ไม่สน ใครบ่นก็ไม่คิดจะเถียงยอมรับฟัง เราเลยมั่นใจยิ่งขึ้นที่จะให้เค้าดูแลชีวิตเรา
...เราทะเลาะกันเกือบทุกวันเพราะความคิดไม่ตรงกัน แต่เรายื้อไม่ให้เค้าไป เค้าก็ไม่ไป เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆ จนปีกว่าๆ เรื่องลูกเมียเค้าก็ยังอยู่ จับได้ว่าความสัมพันธ์ของเค้าไม่ได้ขาดกันจริงๆ เสียใจมากไม่รู้หาทางออกยังไง เอาธรรมะเข้าช่วยให้มีสติเพื่อให้ตัวเองยอมรับความจริงให้ได้ เพราะเราเลือกเอง จนเค้าจะพาเราไปอยู่ที่บ้าน เราตกลง เพราะมีเจตนาไปพบลูกเมียเค้าที่บ้านและรับผิดชอบทุกๆอย่างที่เราทำ ก่อนเข้ามาบ้าน เค้าพาเราและลูกๆมาพบหน้ากัน ถึงมองว่าโอเคแล้วเค้าถึงพาเรามาที่บ้าน โดยอ้างกับครอบครัวว่าไปเที่ยวตจว. กลับมาก็ให้เราขอไปที่บ้านอิก ให้เราเป็นคนรั้นว่าอยากมา สุดท้ายก็พักอาศัยอยู่กินที่บ้านเค้า
...เราเข้าบ้านเค้าคุยกับผญ.คนนั้น บอกว่าเราขอโทษ และจะรับผิดชอบทุกๆอย่าง เรารู้ว่าเค้าต้องการอะไร ผญ.คนนั้นเค้าคุยกับเราดีถึงแม้เค้าไม่ชอบเรา เค้าต้องการให้เราเลิกกับคนของเค้า เพราะเค้าบอกกับแฟนเค้าไม่ได้ เรารับปาก แต่ขอเวลา อยู่ในบ้าน ก็ทะเลาะกันกับผช.ทะเลาะกันเองไม่เคย เค้าตัดสินด้วยความรุนแรงตลอด จนถึงทุกวันนี้
...ตอนนี้รักเค้าและรักมาก และไม่เคยคิดที่จะมีใคร ขอแค่เวรกรรมจบแค่ตรงนี้ เค้าเป็นผช.คนแรกที่เรายอม และเป็นคนที่เรารักที่สุด แต่การตัดสินใจครั้งนี้เราไม่รู้ว่าจะถูกหรือจะผิดยังไง เราทำตามคำพูดที่ผญ.คนนั้นบอกเรามาตลอด ว่าต้องการคนของเค้าคืน เราทำให้แล้ว
>>>สิ่งที่เราทำคือการหนีหรือเปล่า
แต่ทางออกที่ดีที่สุด ก็ไม่รู้ต้องทำยังไง
ได้แต่หนีให้ห่างไกลความเจ็บตรงนั้น
...สำหรับลูก เราคิดว่าอยู่สังคมที่มีแม่สองคนมันคงดูแย่กว่าการขาดพ่อคนนึง เราเลยเลือกให้เค้ามีแม่คนเดียว
แต่ ขาดพ่อ
รักสามเศร้าต้องจบแบบนี้ใช่ไหม
>>>ตั้งแต่แรกคบอะไรๆก็หวานซะหมด เค้าทำเพื่อเราไปซะทุกอย่าง ความสัมพันธ์เริ่มแน่นขึ้นจนเชื่อใจเค้าไปซะทุกเรื่อง แต่แล้ววันนึง มีคนเตือนเราด้วยความหวังดีและหลายต่อหลายคนพูดถึงเมียที่อยู่ในบ้านเค้าพร้อมลูกติดมาด้วย1คน เราถาม เค้าตอบว่า #พลาด เค้าบอกเค้าแค่รับผิดชอบ เรื่องลูก ส่วนผญ.ครอบครัวมีปัญหา เลยให้อยู่ที่บ้าน เค้าทำเพราะหน้าที่แต่เค้ารักเรา ที่เชื่อเพราะเมื่อก่อนเค้าอยู่กับเราแทบทั้งวันเพียงแต่กลับบ้านไปนอนที่บ้าน ทำงานก็ส่วนทำงาน พอว่างก็อยู่กับเรา
....เวลาทะเลาะกันมักจะใช้ความรุนแรงเป็นการตัดสินปัญหา เราไม่รู้ว่าสมควรทำอย่างไร คิดว่าตัวเองเป็นผญ.ก็ยอมเค้าซะทุกเรื่อง เราชอบเถียงแต่เรารุ้ตัวว่าผิดเราก็จะยอมรับ นอกจากไม่รุ้ว่ามันผิดยังไง ก็ถาม จนกลายเป็นเถียง เค้าเคยทำร้ายตัวเองจนเลือดออก เรายอม ใจอ่อนทุกที และแล้วเราก็ยังรักกันเหมือนเดิม เรารักเค้ามากขึ้นทุกๆวัน เพราะเค้าเข้ามาชี้นำชีวิตเรา จนเรามีสติ เลิกใช้อารมณ์กับครอบครัว เราดีขึ้นมากๆ ใครด่าก็ปล่อยใครนินทาก็ไม่สน ใครบ่นก็ไม่คิดจะเถียงยอมรับฟัง เราเลยมั่นใจยิ่งขึ้นที่จะให้เค้าดูแลชีวิตเรา
...เราทะเลาะกันเกือบทุกวันเพราะความคิดไม่ตรงกัน แต่เรายื้อไม่ให้เค้าไป เค้าก็ไม่ไป เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆ จนปีกว่าๆ เรื่องลูกเมียเค้าก็ยังอยู่ จับได้ว่าความสัมพันธ์ของเค้าไม่ได้ขาดกันจริงๆ เสียใจมากไม่รู้หาทางออกยังไง เอาธรรมะเข้าช่วยให้มีสติเพื่อให้ตัวเองยอมรับความจริงให้ได้ เพราะเราเลือกเอง จนเค้าจะพาเราไปอยู่ที่บ้าน เราตกลง เพราะมีเจตนาไปพบลูกเมียเค้าที่บ้านและรับผิดชอบทุกๆอย่างที่เราทำ ก่อนเข้ามาบ้าน เค้าพาเราและลูกๆมาพบหน้ากัน ถึงมองว่าโอเคแล้วเค้าถึงพาเรามาที่บ้าน โดยอ้างกับครอบครัวว่าไปเที่ยวตจว. กลับมาก็ให้เราขอไปที่บ้านอิก ให้เราเป็นคนรั้นว่าอยากมา สุดท้ายก็พักอาศัยอยู่กินที่บ้านเค้า
...เราเข้าบ้านเค้าคุยกับผญ.คนนั้น บอกว่าเราขอโทษ และจะรับผิดชอบทุกๆอย่าง เรารู้ว่าเค้าต้องการอะไร ผญ.คนนั้นเค้าคุยกับเราดีถึงแม้เค้าไม่ชอบเรา เค้าต้องการให้เราเลิกกับคนของเค้า เพราะเค้าบอกกับแฟนเค้าไม่ได้ เรารับปาก แต่ขอเวลา อยู่ในบ้าน ก็ทะเลาะกันกับผช.ทะเลาะกันเองไม่เคย เค้าตัดสินด้วยความรุนแรงตลอด จนถึงทุกวันนี้
...ตอนนี้รักเค้าและรักมาก และไม่เคยคิดที่จะมีใคร ขอแค่เวรกรรมจบแค่ตรงนี้ เค้าเป็นผช.คนแรกที่เรายอม และเป็นคนที่เรารักที่สุด แต่การตัดสินใจครั้งนี้เราไม่รู้ว่าจะถูกหรือจะผิดยังไง เราทำตามคำพูดที่ผญ.คนนั้นบอกเรามาตลอด ว่าต้องการคนของเค้าคืน เราทำให้แล้ว
>>>สิ่งที่เราทำคือการหนีหรือเปล่า
แต่ทางออกที่ดีที่สุด ก็ไม่รู้ต้องทำยังไง
ได้แต่หนีให้ห่างไกลความเจ็บตรงนั้น
...สำหรับลูก เราคิดว่าอยู่สังคมที่มีแม่สองคนมันคงดูแย่กว่าการขาดพ่อคนนึง เราเลยเลือกให้เค้ามีแม่คนเดียว
แต่ ขาดพ่อ